Jak Ameryka zawodzi młodych rodziców... i ich dzieci.

Kobiety muszą pracować, a pracujące kobiety muszą mieć dzieci. Dlaczego więc Ameryka należy do garstki krajów na świecie, która nie oferuje żadnego płatnego urlopu macierzyńskiego dla pracujących matek? Jessica Shortall w swojej ciętej prelekcji przedstawia ukrywaną i okropną rzeczywistość z jaką borykają się młode pracujące kobiety w Ameryce. Każdego roku miliony Amerykanek są zmuszone wrócić do pracy w zaledwie kilka tygodni po porodzie. Jej idea warta szerzenia to: nadszedł czas, by pojąć, jakie ekonomiczne, fizyczne i psychologiczne koszty są ponoszone przez kobiety i ich dzieci, oraz by zabezpieczyć naszą ekonomiczną przyszłość, zapewniając płatne urlopy wszystkim pracującym rodzicom.

Jak wygląda pracująca matka?

Internet oferuje taką odpowiedź.

Choć praca przy komputerze
z dzieckiem na kolanach

skończy się zwykle czymś takim.

(Śmiech)

Ale nie tak wygląda pracująca matka.

Na wielu zdjęciach
dostrzeżecie temat przewodni.

Jest nim niesamowite, naturalne światło,

które, jak wiemy,

jest cechą każdego
miejsca pracy w Ameryce.

Mamy tysiące takich zdjęć.

Wpiszcie w Google:
"matka pracująca" lub poszukajcie

na stockach.

Internet jest ich pełen.

Zdobią wpisy na blogach i artykuły.

Dostałam bzika na ich punkcie
i tego, jakie szerzą kłamstwa,

jakie niosą ukojenie,

że jeśli chodzi o pracujące matki,

wszystko jest w porządku.

Ale nie jest.

Nasz kraj wysyła
miliony kobiet do pracy

przerażająco wcześnie po porodzie,

każdego roku.

To jest problem moralny,

dziś powiem, dlaczego również ekonomiczny.

Byłam tak bardzo poirytowana
kłamliwością tych zdjęć,

wcale nie wyglądających
jak moje życie,

że postanowiłam je sparodiować.

Z nadzieją, że świat zacznie ich używać,

pokazując nienormalną sytuację
powrotu do pracy,

kiedy źródło pokarmu twojego dziecka
jest częścią twojego ciała.

Pokażę wam dwa przykłady.

(Śmiech)

Najlepszy sposób na awans
to wyciekające z piersi mleko

widoczne na sukience podczas prezentacji.

Nie ma dziecka na tym zdjęciu,

ponieważ nie tak to działa,

nie dla większości pracujących mam.

Czy wiedzieliście, tu wam zepsuję humor,

że za każdym spuszczeniem wody,
zawartość toalety unosi się

i godzinami pozostaje w powietrzu?

A dla wielu pracujących matek,

to jedyne miejsce, gdzie mogą
odciągnąć sobie pokarm

dla niemowląt.

Puściłam te rzeczy w świat.

Chciałam powiedzieć coś ważnego.

Nie przewidziałam takich skutków.

Zupełnie obce kobiety z różnych miejsc

piszą do mnie bez przerwy,

aby opowiedzieć, jak wygląda
ich powrót do pracy

dni lub tygodnie po urodzeniu dziecka.

Podzielę się dziś z wami
dziesięcioma historiami.

Są prawdziwe, niektóre bardzo mocne.

Żadna nie przypomina tego obrazka.

Oto pierwsza.

"Byłam pracownikiem służby więziennej.

Wróciłam do pracy po 8 tygodniach
przysługujących po cesarce.

Kolega z pracy wkurzył się,
że byłam na "wakacjach",

więc specjalnie otworzył drzwi,
kiedy odciągałam mleko,

stał w drzwiach z więźniami z korytarza".

Większość historii, przesłanych
przez te obce kobiety

nie dotyczy tylko karmienia piersią.

Jedna napisała do mnie:

"Urodziłam bliźniaki i wróciłam do pracy
po siedmiu niepłatnych tygodniach.

Byłam emocjonalnym wrakiem.

Fizycznie też, miałam poważne krwawienie
podczas porodu, głębokie pęknięcia.

Mogłam ledwo wstawać, siedzieć, chodzić.

Pracodawca powiedział, że nie mogę
wykorzystać dni urlopowych

bo był to kiepski okres dla firmy."

Zdałam sobie sprawę, że trudno jest stanąć
twarzą w twarz z takimi sytuacjami,

ponieważ by nas przeraziły.

A gdybyśmy byli przerażeni,
zrobilibyśmy coś w tej sprawie.

Dlatego wolimy oglądać
i wierzyć w te obrazy.

Nie wiem, co tu się dzieje,

dla mnie to dziwne i trochę straszne.

(Śmiech)

Co ona właściwie robi?

Wiem, co chce nam powiedzieć.

Ten obraz mówi, że wszystko w porządku.

Że pracujące matki oraz
ich dzieci mają się dobrze.

Nie ma tu czego oglądać.

Poza tym, to wybór tych kobiet,

więc to nie nasz problem.

Chciałabym rozłożyć
kwestię tego wyboru na dwie części.

Pierwsza mówi, że kobiety wybrały pracę.

Nieprawda.

W Ameryce kobiety stanowią
obecnie 47% siły roboczej.

W 40% amerykańskich gospodarstw domowych

kobieta jest głównym żywicielem rodziny.

Nasza praca jest ogromną
siłą napędową krajowej ekonomii

i jest niezbędna
do prowadzenia naszych rodzin.

Na poziomie narodowym
płatna praca nie jest kwestią wyboru.

Wybór numer dwa mówi,
że to kobiety decydują się na dziecko,

więc powinny same
ponosić konsekwencje tego wyboru.

To jedna z tych rzeczy,

zasłyszana w przelocie
może wydać się prawdziwa.

Nie kazano ci mieć dziecka.

Nie było mnie tam, gdy to się stało.

To nieprawda,

że prokreacja na skalę narodową
jest dobrowolna.

Dzieci, urodzone dziś
przez pracujące matki,

któregoś dnia staną się
naszą siłą roboczą,

będą bronić granic
i tworzyć podstawę podatkową.

Prokreacja na skalę narodową
nie jest dobrowolna.

To nie są wybory.

Kobiety muszą pracować
i te pracujące muszą mieć dzieci.

Musimy robić te rzeczy w tym samym czasie.

To jest do przyjęcia?

A teraz krótkie pytanie:

jaki procent pracujących kobiet w Ameryce

nie ma płatnego urlopu macierzyńskiego?

88 procent.

88% pracujących matek nie otrzyma
nawet minuty płatnego urlopu

po urodzeniu dziecka.

Myślicie pewnie o niepłatnym urlopie.

Jest coś takiego w Ameryce,
nazywa się FMLA, ale to nie działa.

To, jak jest skonstruowany,
wszystkie wyjątki,

sprawiają, że połowa młodych matek
nie może z niego skorzystać.

Tak to wygląda.

"Adoptowaliśmy syna.

Kiedy dostałam telefon, że się urodził,
musiałam wziąć trochę wolego.

Nie pracowałam tam wystarczająco długo,
by załapać się na FMLA.

Nie mogłam otrzymać niepłatnego urlopu.

Wzięłam wolne, by zobaczyć
nowo narodzonego syna

i straciłam pracę."

Te korporacyjne zdjęcia stockowe
ukrywają kolejną prawdę.

Kobiety, mające dostęp
tylko do niepłatnego urlopu,

w większości nie stać na to,
by z niego w pełni skorzystać.

Pielęgniarka: "Nie dostałam się
na krótkoterminową niezdolność do pracy,

bo ciążę uznano za
stan uprzedni do złożenia zgłoszenia.

Zużyliśmy nasz zwrot podatku
i połowę oszczędności

podczas sześciu niepłatnych tygodni.

Nie mogliśmy ciągnąć tego dłużej.

Było ciężko fizycznie,
a jeszcze gorzej psychicznie.

Męczyłam się miesiącami,
będąc z dala od synka."

Decyzja tak szybkiego powrotu do pracy

ma racjonalne, ekonomiczne powody,
dotyczące rodzinnego budżetu.

Często jest to okropne fizycznie,

bo urodzenie dziecka jest
ciężkim doświadczeniem.

Kelnerka powiedziała:

"Po pierwszym dziecku
wróciłam do pracy po 5 tygodniach.

Przy drugim miałam
poważną operację podczas porodu.

Czekałam 6 tygodni, żeby wrócić.

Miałam pęknięcia trzeciego stopnia."

23% nowych matek w Ameryce

wróci do pracy dwa tygodnie po porodzie.

"Pracowałam jako barmanka i kucharka,
średnio 75 godzin tygodniowo w ciąży.

Musiałam wrócić
zanim dziecko skończyło miesiąc,

pracując 60 godzin tygodniowo.

Koleżanka z pracy mogła sobie pozwolić
tylko na 10 dni z dzieckiem."

Ta sytuacja dotyczy nie tylko
sfery fizycznej i ekonomicznej.

Urodzenie dziecka
to ważne wydarzenie emocjonalne.

Nauczycielka powiedziała:

"Wróciłam do pracy 8 tygodni
po urodzeniu syna.

Wcześniej miałam już stany lękowe,

ale ataki paniki tuż przed powrotem
były nie do zniesienia."

Statystycznie,

im krócej kobieta odpoczywa
po urodzeniu dziecka,

tym częściej zapada
na poporodowe zaburzenia nastroju,

jak depresja czy niepokój.

Pośród wielu konsekwencji tych zaburzeń,

samobójstwo jest drugą
najczęstszą przyczyną śmierci

kobiet w pierwszym roku po porodzie.

Uwaga, kolejna historia...

Nigdy jej nie spotkałam,
ale i tak ciężko mi się z tym pogodzić.

"Czuję ogromny żal i złość,
że straciłam najważniejsze,

nie do zastąpienia
chwile z moim synem.

Poród zostawił mnie
w kompletnej rozsypce.

Jedyne, co pamiętam z tych miesięcy,
jest ciągły płacz. Kolka, mówili.

Wewnątrz tonęłam.

Każdego ranka pytałam siebie,
ile jeszcze wytrzymam.

Mogłam przyprowadzać dziecko do pracy.

Zamykałam drzwi biura,
kołysząc i uciszając je.

Błagałam go, żeby przestał płakać,
bo będę mieć kłopoty.

Każdego dnia kryłam się za drzwiami.

Płakałam, kiedy on krzyczał.

Płakałam w łazience, myjąc laktator.

Każdego dnia płakałam
w drodze do pracy i w drodze do domu.

Obiecałam szefowi, że jeśli nie zdążę
zrobić wszystkiego w pracy,

dokończę resztę w nocy, w domu.

Myślałam, że coś jest ze mną nie tak,
skoro sobie nie radzę."

To są matki.

A co z dziećmi?

Czy nasz kraj martwi się o miliony dzieci,

rodzone co roku przez pracujące matki?

Według mnie nie.

Dopóki nie wkroczą w wiek produkcyjny,
płacenia podatków czy poborowy.

Mówimy im: do zobaczenia za 18 lat.

By tego doczekać, są zdani na siebie.

Kolejny powód: dzieci, których matki

spędziły z nimi 12 tygodni i więcej

częściej chodzą do lekarza
i na szczepienia w pierwszym roku,

są bardziej chronione przed chorobami.

Ale to wszystko jest ukryte
za takimi obrazkami.

Ameryka ma wiadomość dla młodych,
pracujących matek i ich dzieci.

Powinniście być wdzięczni
za jakikolwiek czas spędzony razem.

Jesteście niewygodne

dla ekonomii i pracodawców.

Ta narracja wdzięczności
pojawia się w wielu historiach.

Jedna kobieta powiedziała mi:

"Wróciłam po 8 tygodniach od cesarki,

bo mój mąż był bezrobotny.

Beze mnie dziecko przestało się rozwijać.

Nie chciała jeść z butelki.

Zaczęła tracić na wadze.

Na szczęście mój szef był wyrozumiały.

Mama przynosiła mi dziecko,

podłączone do monitora i tlenu,

cztery razy dziennie, bym się nią zajęła.

Jest mała grupka państw na świecie,

które nie oferują młodym matkom
płatnego urlopu macierzyńskiego.

Zgadniecie które?

Pierwszych osiem ma łącznie
populację równą ośmiu milionom.

To Papua Nowa Gwinea, Surinam
oraz małe wyspiarskie kraje

z Mikronezji: Wyspy Marshalla,
Nauru, Niue, Palau i Tonga.

Numer dziewięć to Stany Zjednoczone

z populacją 320 milionów.

To wszystko.

To koniec listy.

Każda inna gospodarka na świecie

znalazła sposób, by stworzyć
swego rodzaju płatne zwolnienia

dla ludzi pracujących
na przyszłość tych krajów.

A my mówimy:
"Nie da się tego zrobić."

Mówimy, że rynek rozwiąże ten problem.

Cieszymy się, kiedy korporacje oferują
więcej płatnego zwolnienia dla kobiet,

które są i tak dobrze wykształcone
i już zarabiają najwięcej.

Pamiętacie te 88 procent?

Te kobiety o średnich i niskich zarobkach
nie będą mogły być tego częścią.

Temu podejściu towarzyszą
ekonomiczne, finansowe, fizyczne

i emocjonalne koszty.

Podjęliśmy decyzję.
To decyzja, nie przypadek,

zrzuciliśmy te koszty prosto
na pracujące matki i ich dzieci.

Są one wyższe dla kobiet
słabo zarabiających,

przez co nieproporcjonalne
dla kobiet innej rasy.

I tak zrzuciliśmy na nie te koszty.

To wstyd dla Ameryki.

Ale to także ryzyko dla kraju.

Co by się stało,

gdyby te wszystkie tak zwane
wybory posiadania dzieci,

zmieniły się w decyzje
o ich nie posiadaniu?

Jedna kobieta powiedziała mi:

"Początki macierzyństwa są trudne,
a nie powinny być traumą.

Kiedy rozmawiamy o powiększaniu rodziny,

skupiamy się na tym, ile czasu będę mieć,
aby zadbać o siebie i dziecko.

Jeśli miałoby być tak samo,
jak z pierwszym dzieckiem,

chyba nie chcemy ich więcej."

Wskaźnik urodzin w Ameryce
konieczny dla stabilnej populacji

to 2,1 żywych urodzeń na kobietę.

Dziś jest to 1,86.

Kobiety muszą rodzić dzieci,

a my zniechęcamy do tego
kobiety pracujące.

Co stanie się z siłą roboczą,
z innowacjami, z PKB,

jeśli pracujące matki zdecydują,

że nie mogą sobie
na to pozwolić więcej niż raz?

Mam jedną ideę wartą szerzenia,

zgadnijcie, co to jest?

Dużo jeszcze czasu upłynie,
zanim najpotężniejsza gospodarka

zaoferuje płatne zwolnienia,

dla ludzi pracujących
na przyszłość tego kraju

i dla dzieci, które są przyszłością.

Narodziny dziecka to wspólne dobro.

Zwolnienia powinny być
dotowane przez państwo.

Nie powinno być wyjątków dla małych firm,

długości zatrudnienia
czy dla przedsiębiorców.

Powinno się je dzielić
pomiędzy oboje partnerów.

Mówiłam dziś dużo o matkach,

ale partnerzy też się liczą
w wielu sprawach.

Żadna kobieta nie powinna wracać do pracy

obolała i krwawiąca.

Żadna rodzina nie powinna już
wysupływać swoich oszczedności,

by zdobyć kilka dodatkowych dni
na odpoczynek i czas z dzieckiem.

Żadne delikatne niemowlę

nie powinno trafiać
prosto z inkubatora do żłobka,

bo rodzice stracili swój krótki czas wolny

na dziecięcym OIOM-ie.

Żadna rodzina nie powinna słyszeć,
że konflikt pomiędzy

ich pracą, a rodzicielstwem

to ich własny problem.

Haczyk tkwi w tym, że młode rodziny
w tej sytuacji są bardzo obciążone,

rodziny z małym dzieckiem
są niestabilne finansowo

jak nigdy przedtem,

więc młode matki
nie mogą o siebie walczyć.

Ale my mamy głos.

Ja już skończyłam z dziećmi,

ty możesz być jeszcze przed tym,

ty możesz być po,

a ty może nie będziesz nigdy mamą.

To nie powinno być ważne.

Musimy przestać uważać to
za sprawę tylko matek,

czy tylko kobiet.

To dotyczy całej Ameryki.

Musimy przestać kupować kłamstwa,
którymi karmią nas te obrazki.

Nie możemy im ulegać.

Dlaczego mówią nam, że to niewykonalne,

skoro to działa na całym świecie?

Trzeba zauważyć,
że amerykańska rzeczywistość

to hańba i zagrożenie.

Ponieważ nie tak,

nie tak

i nie tak wygląda pracująca matka.

(Oklaski)