Can sıkıntısından kurtulup gözü pek olmaya nasıl başlanır

Michael Mireles ve arkadaşları, kasabalarının sıkıcı olduğunu düşünüp kendilerini eğlendirmek için bir şeyleri değiştirmenin yollarını hayal ederlerdi. Sonra bir şey oldu: Michael, gerçekten sıkıcı olan şeyin hiçbir yere gitmeyen sonsuz bir fikir kaynakları olduğunu fark etti. Bu fikirleri eyleme dönüştürmek için bir çaba olarak Michael, Güney Teksas Fikirler Festivali'ni başlattı ve çoğu zaman gözden kaçırılan küçük kırsal topluluğu ile orada yaşayan insanlar hakkında ne kadar çok şeyin kutlamaya değer olduğunu keşfetti.

TED-Ed Kulüpleri programı, öğrencilerin büyük fikirlerini keşfedip kısa TED tarzı konuşmalar şeklinde sunma konusunda desteklemektedir. TED-Ed Kulüplerinde, öğrenciler yaratıcı fikirleri tartışmak ve kutlamak için birlikte çalışırlar. Kulüp Liderleri, yarının TED konuşmacılarına ve gelecekteki liderlerine ilham vermeye yardımcı olmak amacıyla, sunum okuryazarlığı becerilerini geliştirmede üyelerine rehberlik etmek için TED-Ed'in esnek müfredatını alır.

TED-Ed Kulüpleri hakkında daha fazla bilgi edinmek veya kendi kulübünüzü başlatmak için http://ed.ted.com/clubs adresine gidin.

Altıncı sınıftayken, ben ve arkadaşlarım

hayatlarımızın en önemli devresinde,
ne kadar çok sıkıldığımızı fark ettik.

Maceralarımızda heyecan eksikliği vardı,

boş bir zaman dilimini doldurmak
için düşünebileceğimiz

her şeyi yaptığımızı keşfettik.

Arkadaşlarımıza yatıya gider,

video oyunları oynar,
film izler, sokakta dolaşır

ve tüm bunlardan sonra bile sıkılırdık.

Bunun en kötü kısmı ise

diğer çocukların da aynı şeyleri
hissettiklerini bilmemiz idi.

Aramızda konuşup tartıştıktan sonra,

ne kadar çok sıkıntımızı onarmaya
çalışırsak çalışalım,

konu hakkında sağlam bir şeyler
yapmıyorduk.

Bu yüzden insanları güldürmek
istediğimize karar verdik.

Kimsenin şaka yapmadığı şeyler
hakkında şaka yaptığımız

komik videolar çekmek istedik.

İlginç, sessiz şehrimiz Alton, Teksas
hakkında şaka yapmak istedik.

Size videolarımın milyonlarca
görüntüleme sayısına sahip olduğunu

ve dünya çapında tonlarca ürün sattığımı

paylaşmak için burada olduğumu
söylemek isterdim

ama maalesef, sahip olduğumuz
fikirlerin çoğu gibi

videolarımızı, fikrimizi hiçbir zaman
gerçeğe dönüştürememiştik.

Şu an biliyorum ki muhtemelen
en az biriniz şöyle diyor:

"Bu adam iç karartıcı biri,
böyle konuşmaya devam edecek mi?"

Ama bunun bir sebebi var.

Zaman geçtikçe, hepimiz grubu
yavaş yavaş terk edip

sonunda gruptan ayrıldık.

Birimiz hariç.

Arkadaşım fikrinden vazgeçemedi,

hepimiz 6. sınıfta gruptan ayrıldıktan
sonra bir takım kurmaya karar verdi.

Üyeler geldi ve gitti, dalgalanmalar oldu,

karmaşık bilgisayar yazılımlarını
kullanmayı öğrendi

ve kameralarla nasıl çalışacağını öğrendi.

Drama, komedi, oradan buradan
şeyler hakkında videolar hazırlardı

ama ben bunların hiçbirini bilmiyordum

çünkü altı yıldır onu görmemiştim
ya da onunla konuşmamıştım.

Fikrinden asla vazgeçmeyen arkadaşım

şimdi kendi videografi şirketini kurdu.

O ve dünyanın geri kalanındakiler gibi,
hepimizin her gün tonlarca fikri olur.

Ama onda farklı bir şey vardı

çünkü altı yıl önce, arkadaş grubum ve ben

aynı fikre sahiptik

ama bu işte sebat eden tek kişi oydu.

Kaçınızın içindeki ses size şöyle diyor:

"Şansını dene, ya olursa? Neden olmasın?"

Pek çoğumuz iş yerinde otururken,

öğle yemeği yerken veya uyuklarken

o duyguyu, o sahip olduğumuz
dürtüyü hissederiz.

Ve sonra, hatırladıktan
birkaç dakika sonra,

yaptığımız şeyi yapmaya devam ederiz.

Bazılarımız bu duyguyu
daha sık hissederiz.

Nasıl kendi müzik grubumuzu
başlatmak istediğimizi,

arkadaşlarımızla yolculuğa çıktığımızı

ya da daha bile küçük bir şeyi,

mahalle parkımızdaki çöpleri
nasıl temizlediğimizi hatırlatır.

Ve bu berbat bir şey çünkü her şeyden
çok hatırladığınız şey,

bunu yapmadığınız gerçeğidir.

Arkadaşlarım ve ben
bu videoları yapma sürecindeyken,

bir şeyleri yaptırmak için çok
fazla fırsatımız oldu.

Bir yetişkinin gelip bize sık sık
şöyle dediğini hatırlıyorum:

"Aslında bazı şeyleri bilebilirim."

Bir çocuğun "Video düzenlemeyi
biliyorum" dediğini

veya kendi aramızda bile birbirimize,

"Benim evime gelebilirsiniz, konu üzerinde
çalışırız, dediğimizi hatırlıyorum.

Asla değerlendirmediğimiz tüm fırsatlar.

Zaman geçtikçe, fikirlerimden vazgeçmek
zorunda olduğumu fark ettim.

Yıllar geçti ve hiç bir araya gelmedik,

asla bu fikri keşfetme fırsatım da olmadı.

Her gün aklıma bir sürü fikir geliyordu
ama hepsi geçip gidiyordu,

ta ki aklıma vazgeçemeyeceğim

ve bırakırsam pişmanlık duyacağım
bir fikir gelene kadar.

Bu fikir, South Texas
Ideas Festival, STXI idi.

Genel olarak gençlerin daha iyiyi yapmaya
teşvik edilmediği bir yerden geliyorum.

Cesaretleri kırılmış.

Başkalarının yapabileceği şeyleri
yapamayacaklarını düşünüyorlar,

bu bir sorundu çünkü artık
bunun olmasını istemiyorduk,

insanların daha iyi bir şey yapmak için
evimizi terk etmek zorunda olduklarını

hissetmelerini istemedik.

Festivalimiz öğrenciler
tarafından yönetiliyordu.

Bir grup lise öğrencisiyle birlikte

bölgedeki 300 öğrencinin katıldığı
bir festival düzenledik.

Harikaydı, insanlardan
bir sürü övgü aldık.

Tek akşamlık bir başarı hikâyesi
gibi geldiğini biliyorum

ama öyle değildi

ve bize en sık sorulan sorulardan
bir tanesi şuydu:

"Bunu yapacak gücü nereden buldun?"

Küçük bir çocukken, etrafımda
olanlardan çok şey öğrendim.

Yaşamak için tek yolun plastik şişe
ve teneke kutu alıp

onları işleme tesislerine satmak
olduğu bir evde büyüdüm.

İlk gerçek işim, 20 dolar karşılığında
sabahın yedisinden öğlen üçe kadar

bir kadına bitpazarındaki standını
açması için yardım etmekti.

Komşumuzun oğlu sekiz yaşında
saç kesmeyi öğrenmişti

çünkü saç kesimini
karşılayabilecekleri tek yol buydu.

Hayatımın bu kadar önemli bir safhasında,
kısıtlandığımı hissediyordum,

sırf durumumuzdan ötürü

çevremin ve komşularımın
kısıtlandığını hissediyordum.

Sonra deli büyükbabamla konuştum.

Bir gün eve gittiğimde
televizyon izliyordu, bana dedi ki:

"Bak Michael, şundan istiyorum."

Atı değil, direği istiyorum.

İstediği, bir "at eğitme direği" idi.

Atınızı sabırlı bir şekilde
eğitmenize yarıyor.

Bana "şundan istiyorum" dedi.

Ben de ona sordum:
"Paran yokken onu nasıl alacaksın ki?"

Bana, "bir yolunu bulurum" dedi.

Sonrasında bunu unuttum gitti,

ben evde dolanırken,
büyükbabam dışarı çıktı

ve bu sürede bir yerlerden
bir tekerlekli sandalye ile

devasa bir demir direk bulmuş,

eve geldiğimde arka bahçeye gittim

ve gördüğüm şey şuydu:

Deli büyükbabam sandalyeyi
yarıdan ikiye kesmiş,

direğin ucuna montelemiş, direği diklemiş

ve atı da o direğe bağlamış.

Ve sadece üç gün içerisinde,
ata sadece düzgünce beklemeyi değil,

daire çizmesini de öğretmiştik.

Ve şunu hatırlıyorum da bu durumu
gördüğümde oldukça şaşırmıştım.

Çünkü daha önce

kimsenin dezavantajını tersine çevirip
bir şey yaptığını görmemiştim.

Şimdiyse büyüdükçe düşünüyorum da

aslında beni direk şaşırtmamıştı,

sonuçta sadece bir direk.

Benim daha çok etkilendiğim şey
büyükbabamın onu yapmış olmasıydı.

İmkânların onun fikriyle arasına
girmesine izin vermemişti.

Yapmamak için bir bahane bulmamıştı.

Pişmanlık duymayı tercih etmemişti.

Eğer böyle bir fikriniz, dürtünüz varsa

size söylüyorum,
büyükbabamın yaptığını yapın

çünkü aynı dürtü

South Texas Ideas Festival'i mümkün kıldı.

Bir grup lise öğrencisiydik,
ne yaptığımızdan hiç haberimiz yoktu.

Tek bildiğimiz şey, topluluğumuza
kendimizi gösterebileceğimiz

büyük bir festival yapmak istememizdi.

Eğer bir fikrin işe yarayabileceğini
düşünüyorsanız

bu, sizin ya da bir
başkasının fikri olabilir,

o fikrin zamana, sıkıntıya, reddedilmeye
ve başarısızlığa değeceğine inanıyorsanız

size bir tavsiye vereyim:

Ne yapıyorsanız bırakın,

telefonunuzu bırakın,

televizyonda izlediğiniz şeyi durdurun,

kestirecekseniz beş dakika daha erteleyin

ve düşünün.

Canınız sıkılıyor, değil mi?

İşte şu an, o hep istediğiniz
yolculuğa çıkmanın,

orkestranızı kurmanın,

çevreyi biraz düzenlemenin tam zamanı.

Bir daha sıkıldığınız zaman,
sizden rica ediyorum,

hatta yalvarıyorum ki heyecanlanın!

Çünkü fikriniz en iyisi olabilir.

Teşekkürler.