Γιατί η εργασία δεν συμβαίνει στον εργασιακό μας χώρο

Ο Τζέισον Φράιντ έχει μια ριζική θεωρία για την εργασία: Το γραφείο δεν είναι καλός τόπος για να εργάζεσαι. Στο TEDxMidwest, παρουσιάζει τα βασικά προβλήματα (τα οποία ονομάζει M&Ms) και κάνει τρεις προτάσεις που θα κάνουν την εργασία, ...εργασία.

Πρόκειται να μιλήσω για την εργασία

και ειδικότερα γιατί οι άνθρωποι δεν
φαίνεται να δουλεύουν στη δουλειά τους,

ένα πρόβλημα που όλοι αντιμετωπίζουμε.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ' την αρχή.

Έχουμε επιχειρήσεις, μη κερδοσκοπικούς
οργανισμούς και φιλανθρωπικά ιδρύματα

και όλα αυτά έχουν εργαζόμενους
ή κάποιου είδους εθελοντές.

Περιμένουν αυτοί οι άνθρωποι
που εργάζονται γι' αυτούς

να κάνουν σπουδαία δουλειά -

ελπίζω τουλάχιστον.

Καλή δουλειά έστω, τουλάχιστον καλή,

αλλά ελπίζω σπουδαία.

Αυτό που συνήθως κάνουν
είναι να αποφασίζουν

πως όλοι αυτοί πρέπει να είναι όλοι μαζί
σε ένα μέρος για να δουλέψουν.

Έτσι μια εταιρεία ή ένα φιλανθρωπικό
ίδρυμα, ή οποιοσδήποτε οργανισμός,

τυπικά, -εκτός κι αν εργάζεστε στην Αφρική
εάν είστε αρκετά τυχεροί -

απαιτούν απ' τους ανθρώπους
να πάνε στο γραφείο κάθε μέρα.

Έτσι αυτές οι εταιρείες,

χτίζουν γραφεία.

Πάνε κι αγοράζουν ή ενοικιάζουν ένα κτίριο,

ή εκμισθώνουν κάποιο χώρο,

και τον γεμίζουν με πράγματα.

Τον γεμίζουν με τραπέζια ή γραφεία,

καρέκλες, υπολογιστές,

λογισμικό,

πρόσβαση στο διαδίκτυο,

ίσως ένα ψυγείο, ίσως κάποια άλλα πράγματα,

και περιμένουν από τους υπαλλήλους ή τους εθελοντές τους,

να έρχονται σε αυτό το μέρος κάθε μέρα και να κάνουν σπουδαία δουλειά.

Μοιάζει να είναι απόλυτα λογικές οι απαιτήσεις τους.

Παρ' όλα αυτά, εάν μιλήσετε με τους ανθρώπους

αν αναρωτηθείτε για εσάς τους ίδιους,

αν ρωτήσετε ακόμη και τον εαυτό σας,

πού θέλετε να βρίσκεστε όταν θέλετε πραγματικά να ολοκληρώσετε κάτι

θα διαπιστώσετε πως οι άνθρωποι δεν λένε

αυτό που οι επιχειρήσεις περιμένουν.

Εάν κάνετε στους ανθρώπους την ερώτηση: Πού χρειάζεται να πας

όταν θέλεις πραγματικά να ολοκληρώσεις κάτι;

Συνήθως παίρνετε τριών διαφορετικών ειδών απαντήσεις.

Η μια μιλάει για κάποιο μέρος ή τοποθεσία, ή ένα δωμάτιο.

Μια άλλη μιλάει για κάποιο κινητό αντικείμενο.

Και μια τρίτη μιλάει για κάποια συγκεκριμένη ώρα.

Ιδού μερικά παραδείγματα.

Όταν ρωτάω τους ανθρώπους - και τους κάνω αυτήν την ερώτηση, εδώ και 10 χρόνια -

λέω: "Που πηγαίνεις όταν θέλεις πραγματικά να ολοκληρώσεις μια εργασία;"

Ακούω πράγματα όπως: στη βεράντα, στην ταράτσα,

στην κουζίνα.

Ακούω πράγματα όπως σ' ένα δωμάτιο του σπιτιού,

στο υπόγειο,

στην καφετέρια, στη βιβλιοθήκη.

Έπειτα ακούς πράγματα όπως το τρένο,

το αεροπλάνο, το αυτοκίνητο - στα μέσα μεταφοράς.

Ακούς και ανθρώπους να λένε,

"Δεν έχει σημασία πού βρίσκομαι,

αρκεί να είναι νωρίς το πρωί ή πολύ αργά το βράδυ, ή Σαββατοκύριακο".

Σχεδόν ποτέ δεν ακούς κάποιον ν' απαντάει "στο γραφείο".

Οι επιχειρήσεις όμως δαπανούν τόσα λεφτά σ' αυτό που ονομάζουμε γραφείο,

και υποχρεώνουν τους ανθρώπους να πηγαίνουν σ' αυτό καθημερινά,

αν και δεν δουλεύουν στο γραφείο.

Τι είναι πάλι αυτό;

Για ποιο λόγο;

Γιατί συμβαίνει;

Αν το ψάξεις λίγο βαθύτερα, ανακαλύπτεις

ότι οι άνθρωποι -

να τι συμβαίνει -

οι άνθρωποι πάνε στη δουλειά,

αλλά στην ουσία, ανταλλάσσουν την εργάσιμη ημέρα τους

με μια σειρά εργασιακών στιγμών.

Αυτό συμβαίνει στο γραφείο.

Δεν έχετε πλέον εργάσιμη ημέρα· έχετε εργάσιμες στιγμές.

Η εξώπορτα του γραφείου μοιάζει με εργαλείο κοπής στην κουζίνα,

εισέρχεστε και η μέρα σας τεμαχίζεται σε κομμάτια,

επειδή έχετε 15 λεπτά εδώ και 30 λεπτά εκεί,

και έπειτα συμβαίνει κάτι άλλο και σας αποσπά απ' τη δουλειά σας

για να πάτε να το κάνετε, έπειτα έχετε άλλα 20 λεπτά και μετά είναι το διάλειμμα.

Έπειτα προκύπτει κάτι άλλο,

μετά έχετε 15 λεπτά και κάποιος σας παίρνει παράμερα για να σας ρωτήσει κάτι.

Και πριν το καταλάβετε είναι πέντε η ώρα,

ανασκοπείτε τη μέρα που πέρασε,

και συνειδητοποιείτε πως δεν ολοκληρώσατε τίποτα.

Όλοι το έχουμε ζήσει αυτό.

Ίσως να ήταν μόλις χθες,

προχθές, ή την αμέσως προηγούμενη ημέρα.

Ανασκοπείς τη μέρα και σκέφτεσαι "δεν έκανα τίποτα σήμερα".

Ήμουν στη δουλειά.

Κάθισα στο γραφείο μου. Χρησιμοποίησα τον ακριβό υπολογιστή μου.

Χρησιμοποίησα το λογισμικό που μου είπαν να χρησιμοποιώ.

Πήγα στις επαγγελματικές συναντήσεις που μου ζήτησαν να πάω.

Έκανα εκείνες τις κλήσεις συνδιάσκεψης. Τα έκανα όλα.

Αλλά στην ουσία δεν έκανα τίποτα.

Εκτελούσα αποστολές.

Δεν ολοκλήρωσα ουσιώδεις εργασίες.

Αυτό που ανακαλύπτεις, ειδικά με τους δημιουργικούς ανθρώπους --

σχεδιαστές, προγραμματιστές,

συγγραφείς, μηχανικούς,

στοχαστές -

είναι πως οι εργαζόμενοι χρειάζονται

μεγάλα διαστήματα αδιάκοπου χρόνου, για να ολοκληρώσουν κάτι.

Δεν μπορείς να ζητήσεις από κάποιον να είναι δημιουργικός μέσα σε 15 λεπτά

και να σκεφτεί για κάποιο πρόβλημα.

Μπορεί να έχεις μια γρήγορη ιδέα,

αλλά για να σκεφτείς σοβαρά ένα πρόβλημα να το εξετάσεις σχολαστικά,

χρειάζεσαι μεγάλα διαστήματα αδιάκοπου χρόνου.

Παρόλο που η εργάσιμη ημέρα είναι τυπικά οκτώ ώρες,

πόσοι άνθρωποι έχουν οκτώ ώρες απερίσπαστοι στο γραφείο;

Επτά ώρες;

Έξι; Πέντε; Τέσσερις;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που είχατε δικές σας τρεις ώρες στο γραφείο;

Δύο ώρες; Μια ίσως.

Ελάχιστοι άνθρωποι έχουν

μεγάλα διαστήματα αδιάκοπου χρόνου στο γραφείο.

Γι' αυτό επιλέγουν να παίρνουν δουλειά στο σπίτι,

ή πηγαίνουν στο γραφείο,

αλλά τις πολύ πρωινές ώρες

ή αργά τη νύχτα που δεν υπάρχει ψυχή

ή μένουν παραπάνω όταν έχουν φύγει όλοι, ή πάνε τα Σαββατοκύριακα,

ή διεκπεραιώνουν εργασίες στο αεροπλάνο,

ή μέσα στο αυτοκίνητο και το τρένο

επειδή εκεί παραμένουν απερίσπαστοι.

Υπάρχουν πολλών ειδών περισπασμοί,

αλλά το χειρότερο είδος δεν είναι

αυτό για το οποίο θα μιλήσω σ' ένα λεπτό.

Στο σύνολό του αυτό το φαινόμενο

των μικρών χρονικών διαστημάτων για να ολοκληρωθούν διάφορες εργασίες,

μου θυμίζει κάτι άλλο

που δεν λειτουργεί όταν μας διακόπτουν,

τον ύπνο.

Πιστεύω πως ο ύπνος και η εργασία είναι πολύ στενά συνδεδεμένα.

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι μπορείς να εργάζεσαι ενόσω κοιμάσαι

και να κοιμάσαι ενόσω εργάζεσαι.

Δεν εννοώ αυτό.

Μιλάω συγκεκριμένα για το γεγονός

ότι ο ύπνος και η εργασία

είναι καταστάσεις που συμβαίνουν σε φάσεις,

ή σε στάδια.

Έτσι ο ύπνος έχει τις δικές του φάσεις ή στάδια,

που μερικοί τα ονομάζουν διαφορετικά.

Υπάρχουν πέντε συνολικά

και για να βρεθούμε στις πολύ βαθιές φάσεις, αυτές που έχουν νόημα,

πρέπει να περάσουμε από τις πρώιμες φάσεις.

Εάν μας διακόψουν την ώρα που περνάμε από τις πρώιμες φάσεις

αν κάποιος διακόψει τον ύπνο μας,

ή αν ακουστεί ένας θόρυβος, ή αν συμβεί οτιδήποτε

δεν συνεχίζεις από εκεί που έμεινες.

Ο ύπνος διακόπτεται και ξυπνάς

και πρέπει ν' αποκοιμηθείς ξανά.

Δηλαδή πρέπει να γυρίσεις κάποιες φάσεις πίσω και να ξαναρχίσεις.

Τελικά αυτό που συμβαίνει - μερικές φορές μπορεί να είσαι έτσι για μέρες,

να ξυπνάς στις οκτώ το πρωί, ή στις επτά το πρωί,

ή όποτε σηκώνεσαι,

και να λες "ωχ δεν κοιμήθηκα πολύ καλά.

Έκανα πως κοιμάμαι - πήγα στο κρεβάτι, ξάπλωσα

αλλά δεν κοιμήθηκα στ' αλήθεια".

Ο κόσμος λέει ότι πας για ύπνο,

αλλά στην ουσία δεν κοιμάσαι, οδεύεις προς τον ύπνο.

Σου παίρνει κάποιο χρόνο για να περάσεις από όλα τα στάδια.

Κι αν σε διακόψουν, δεν κοιμάσαι καλά.

Πώς περιμένουμε λοιπόν - υπάρχει κανείς που περιμένει να κοιμηθεί καλά

κάποιος που τον διακόπτουν όλη νύχτα;

Δεν νομίζω ότι θα έλεγε κανείς ναι.

Γιατί λοιπόν περιμένουμε από τους ανθρώπους να εργάζονται καλά

εάν διακόπτονται όλη μέρα στο γραφείο;

Πώς μπορούμε να περιμένουμε να κάνουν τη δουλειά τους

εάν πηγαίνουν στο γραφείο για να διακόπτονται;

Αυτό δεν βγάζει και πολύ νόημα για μένα.

Ποιοι είναι λοιπόν οι περισπασμοί που συμβαίνουν στο γραφείο

και δεν συμβαίνουν σε άλλα μέρη;

Διότι και σε άλλα μέρη μπορεί να έχεις περισπασμούς,

όπως την τηλεόραση,

ή μια βόλτα,

ίσως υπάρχει ένα ψυγείο στον κάτω όροφο,

ή έχεις τον δικό σου καναπέ, ή οτιδήποτε άλλο θέλεις να κάνεις.

Εάν μιλήσεις σε κάποιους διευθυντές,

θα σου πουν πως δεν θέλουν οι υπάλληλοί τους να εργάζονται στο σπίτι

λόγω των περισπασμών.

Θα πουν επίσης

μερικές φορές:

"Εάν δεν μπορώ να δω το άτομο, πώς ξέρω ότι εργάζεται;

κάτι που είναι γελοίο φυσικά, αλλά αυτή είναι μια από τις δικαιολογίες των διευθυντών.

Είμαι ένας από αυτούς τους διευθυντές.

Καταλαβαίνω· γνωρίζω το σκεπτικό.

Πρέπει όλοι να βελτιωθούμε σ' αυτό.

Συχνά πάντως οι διευθυντές επικαλούνται περισπασμούς.

"Δεν μπορώ να αφήσω κάποιον να δουλεύει απ' το σπίτι.

Θα δει τηλεόραση. Θα κάνει άλλο πράγμα."

Αποδεικνύεται πως αυτά δεν είναι πράγματα που αποσπούν την προσοχή,

διότι πρόκειται για οικειοθελείς περισπασμούς.

Εσύ αποφασίζεις πότε θέλεις να απορροφηθείς από την TV.

Εσύ αποφασίζεις πότε θέλεις να ανοίξεις κάτι.

Εσύ αποφασίζεις πότε θέλεις να κατέβεις στον κάτω όροφο ή να πας μια βόλτα.

Στο γραφείο, οι περισσότερες διακοπές και περισπασμοί

που κάνουν τους ανθρώπους να μην τελειώνουν μια εργασία

είναι ακούσιοι.

Ας δούμε μερικούς απ' αυτούς.

Οι διευθυντές και τα αφεντικά

θέλουν να πιστέψετε πως οι αληθινοί περισπασμοί στη δουλειά

είναι πράγματα όπως το Φέισμπουκ, το Τουίτερ

το Γιουτούμπ και άλλες ιστοσελίδες.

Μάλιστα φτάνουν στο σημείο

ν' απαγορεύουν την πρόσβαση σ' αυτές τις ιστοσελίδες από το γραφείο.

Μερικοί από εσάς μπορεί να εργάζεστε σε μέρη απ' όπου δεν μπορείτε να μπείτε σε συγκεκριμένες ιστοσελίδες.

Τι είναι εδώ, Κίνα; Τι στο καλό συμβαίνει εδώ;

Δεν μπορείτε να πάτε σε κάποια σελίδα από το γραφείο,

κι είναι άραγε αυτό το πρόβλημα, μήπως γι' αυτό οι άνθρωποι δεν τελειώνουν τις εργασίες τους,

επειδή μπαίνουν στο Φέισμπουκ και στο Τουίτερ;

Αυτό είναι γελοίο, είναι εντελώς παραπλανητικό.

Το Φέισμπουκ, το Τουίτερ και το Γιουτούμπ,

είναι τα μοντέρνα διαλείμματα για τσιγάρο.

Κανένας δεν είχε πρόβλημα να επιτρέπει στους εργαζόμενους 15 λεπτών διάλειμμα για τσιγάρο

πριν από δέκα χρόνια,

γιατί λοιπόν ενδιαφέρονται εάν κάποιος μπαίνει στο Φέισμπουκ,

στο Τουίτερ ή στο Γιουτούμπ αραιά και πού;

Δεν είναι αυτά τα πραγματικά προβλήματα στο γραφείο.

Τα αληθινά προβλήματα είναι αυτά που μ' αρέσει να ονομάζω

τα Δ&Σ [λογοπαίγνιο με μάρκα καραμέλας]

οι Διευθυντές και οι Συνεδριάσεις.

Αυτά είναι τα σύγχρονα προβλήματα στο γραφείο.

Αυτοί είναι οι λόγοι που δεν ολοκληρώνονται οι εργασίες,

εξαιτίας των Δ&Σ.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι,

πως εάν ακούσετε τα μέρη στα οποία οι άνθρωποι θέλουν να εργάζονται

όπως το σπίτι ή το αυτοκίνητο, ή το αεροπλάνο,

ή αργά τη νύχτα, ή πολύ νωρίς το πρωί

δεν θα βρείτε διευθυντές και συνεδριάσεις.

Θα βρείτε πολλούς περισπασμούς, αλλά όχι διευθυντές και συνεδριάσεις.

Αυτά τα δύο δεν τα βρίσκεις αλλού,

παρά μόνο στο γραφείο.

Οι διευθυντές είναι στην ουσία άνθρωποι

που η δουλειά τους είναι να διακόπτουν τους άλλους.

Αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης των διευθυντών: να διακόπτουν.

Δεν κάνουν πραγματική δουλειά,

έτσι πρέπει να βεβαιόνονται ότι όλοι οι υπόλοιποι εργάζονται, πράγμα που είναι περισπασμός.

Υπάρχουν πολλοί διευθυντές

και πολλοί εργαζόμενοι, στον κόσμο αυτή τη στιγμή.

Υπάρχουν και πολλοί περισπασμοί στον κόσμο εξ' αιτίας των διευθυντών.

Πρέπει να τσεκάρουν "Πώς πας;

Δείξε μου με τι ασχολείσαι", τέτοια πράγματα.

Και σε διακόπτουν συνεχώς την πιο ακατάλληλη στιγμή,

την ώρα που προσπαθείς να κάνεις αυτό για το οποίο σε πληρώνουν.

έχουν την τάση να σε διακόπτουν.

Αυτό είναι άσχημο.

Αλλά το χειρότερο είναι αυτό που κάνουν οι διευθυντές περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο,

να συγκαλούν συμβούλια.

Τα συμβούλια είναι τοξικά,

τρομερά, δηλητηριώδη πράγματα

κατά τη διάρκεια της ημέρας στη δουλειά.

Όλοι ξέρουμε πως αυτό είναι αλήθεια.

Ποτέ δεν θα δείτε ένα αυθόρμητο συμβούλιο να συγκαλείται από υπαλλήλους.

Δεν λειτουργεί έτσι.

Ο διευθυντής συγκαλεί το συμβούλιο,

έτσι ώστε οι υπάλληλοι να συγκεντρωθούν,

κι αυτό είναι κάτι που αποδιοργανώνει απίστευτα τους εργαζόμενους

να πεις "Ε κοίτα,

θα συγκεντρώσουμε 10 άτομα τώρα για να κάνουμε συμβούλιο.

Δεν με ενδιαφέρει με τι ασχολείσαι.

Πρέπει να σταματήσεις ό,τι κάνεις ώστε να παρευρεθείς στο συμβούλιο."

Ποιες είναι οι πιθανότητες να μπορούν και οι 10 ταυτόχρονα να σταματήσουν την εργασία τους;

Κι αν σκέφτονται κάτι σημαντικό εκείνη την ώρα;

Εάν κάνουν σημαντική δουλειά;

Ξαφνικά τους λες ότι πρέπει να σταματήσουν αυτό που κάνουν

για να κάνουν κάτι άλλο.

Πηγαίνουν λοιπόν στο χώρο συσκέψεων, όλοι μαζί,

και μιλούν για πράγματα που συνήθως δεν έχουν σημασία.

Επειδή οι συσκέψεις δεν είναι εργασία.

Οι συσκέψεις είναι το μέρος όπου πηγαίνεις να μιλήσεις για πράγματα που θα κάνεις αργότερα.

Οι συσκέψεις επίσης αναπαράγονται.

Έτσι η μια σύσκεψη οδηγεί στην επόμενη

και εκείνη στη μεθεπόμενη.

Συνήθως είναι πάρα πολλά άτομα στη σύσκεψη,

και κοστίζουν πολλά χρήματα στον οργανισμό.

Οι εταιρείες σκέφτονται τις ωριαίες συσκέψεις, ως ωριαίες συσκέψεις,

αλλά δεν είναι έτσι, εκτός κι αν παρευρίσκεται ένα μόνο άτομο.

Εάν βρίσκονται 10 άτομα στη σύσκεψη, είναι δεκάωρη σύσκεψη, δεν είναι ωριαία.

Πρόκειται για 10 ώρες παραγωγικότητας που αφαιρούνται από τον υπόλοιπο οργανισμό

για να γίνει αυτή η ωριαία σύσκεψη,

η οποία θα έπρεπε να έχει διεκπεραιωθεί από δυο-τρεις ανθρώπους,

μέσα σε μερικά λεπτά.

Αντ' αυτού, διεξάγεται μια χρονοβόρα σύσκεψη,

επειδή τα συμβούλια προγραμματίζονται όπως λειτουργεί το λογισμικό,

με προσθήκη 15 ή 30 λεπτών, ή μιας ώρας.

Δεν προγραμματίζεις μια οκτάωρη σύσκεψη με το Άουτλουκ.

Δεν μπορείς. Δεν ξέρω καν αν γίνεται.

Μπορείς να έχεις 15, 30 ή 45 λεπτά, ή μια ώρα.

Έτσι έχουμε την τάση να γεμίζουμε αυτές τις ώρες,

ενώ τα πράγματα θα έπρεπε να κινούνται γοργά.

Τα συμβούλια και οι διευθυντές, είναι τα δύο κυριότερα προβλήματα των επιχειρήσεων σήμερα,

ειδικά στα γραφεία.

Δεν υπάρχουν εκτός γραφείου.

Έχω λοιπόν κάποιες προτάσεις

για την εξυγίανση της κατάστασης.

Τι μπορούν να κάνουν οι διευθυντές -

οι φωτισμένοι διευθυντές ελπίζω -

τι μπορούν να κάνουν ώστε να γίνει το γραφείο καλύτερος χώρος για τους εργαζόμενους,

ώστε να μην είναι η τελευταία, αλλά η πρώτη τους επιλογή;

Ώστε να αρχίσουν οι εργαζόμενοι να λένε:

"Όταν θέλω να ολοκληρώσω μια εργασία, πηγαίνω στο γραφείο".

Τα γραφεία είναι πλήρως εξοπλισμένα,

διαθέτουν ό,τι χρειάζεται, για να κάνουν οι εργαζόμενοι τη δουλειά τους,

αλλά τώρα δεν θέλουν να πηγαίνουν εκεί. Πώς λοιπόν μπορούμε αυτό να το αλλάξουμε;

Έχω τρεις προτάσεις να μοιραστώ μαζί σας:

Έχω περίπου τρία λεπτά, άρα είναι ό,τι πρέπει.

Έχουμε ακούσει για τις Παρασκευές χωρίς επίσημο ντύσιμο.

Δεν ξέρω αν το κάνουν ακόμη αυτό οι εργαζόμενοι.

Τι θα λέγατε όμως για Πέμπτες χωρίς συζητήσεις;

Τι θα λέγατε -

να επιλέγεται μια Πέμπτη το μήνα,

να κόβεται η μέρα στα δύο, ας πούμε το απόγευμα - σας το κάνω πολύ εύκολο.

Και μόνο το απόγευμα, μια Πέμπτη,

την πρώτη Πέμπτη του μήνα, μόνο το απόγευμα,

κανείς να μην μιλάει σε κανέναν στο γραφείο.

Σιωπή, τίποτ' άλλο.

Θα δείτε ότι

ένα τεράστιο ποσοστό εργασίών, θα ολοκληρώνεται

όταν δεν μιλάτε μεταξύ σας.

Τότε είναι που οι άνθρωποι ολοκληρώνουν τις εργασίες τους,

όταν κανείς δεν τους ενοχλεί, κανείς δεν τους διακόπτει.

Δίνοντας σε κάποιον τέσσερις ώρες αδιάκοπου χρόνου

είναι το καλύτερο δώρο που μπορείτε να του κάνετε στη δουλειά.

Καλύτερο κι από έναν υπολογιστή.

Καλύτερο κι από ένα καινούργιο μόνιτορ. Καλύτερο κι από καινούργιο λογισμικό,

ή οτιδήποτε χρησιμοποιούν συνήθως οι εργαζόμενοι.

Τέσσερις ώρες σιωπής στο γραφείο

θα αποδειχθούν ιδιαίτερα πολύτιμες.

Εάν το δοκιμάσετε, πιστεύω θα συμφωνήσετε.

Ίσως τότε να το κάνετε συχνότερα, ελπίζω.

Μπορεί να γίνεται κάθε δεύτερη εβδομάδα,

ή κάθε εβδομάδα, μια φορά την εβδομάδα,

τα απογεύματα, να μη μιλάει κανείς σε κανέναν.

Θα δείτε ότι λειτουργεί πολύ καλά.

Κάτι άλλο που μπορείτε να δοκιμάσετε

είναι η μετάβαση από την ενεργητική

επικοινωνία και συνεργασία,

δηλαδή, ό,τι γίνεται πρόσωπο με πρόσωπο,

το χτύπημα του συνεργάτη στον ώμο, η καλημέρα, οι συσκέψεις,

να αντικατασταθούν με πιο παθητικά μοντέλα επικοινωνίας

χρησιμοποιώντας την ηλεκτρονική αλληλογραφία

και άλλα τέτοια προϊόντα.

Ίσως κάποιοι σκέφτονται πως η ηλεκτρονική αλληλογραφία αποσπά την προσοχή

όπως και η αποστολή μηνυμάτων

και όλα τ' αντίστοιχα προϊόντα,

αλλά αυτά μας αποσπούν όταν εμείς το επιλέγουμε.

Μπορείς να κλείσεις την εφαρμογή της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας, όχι όμως και το αφεντικό σου.

Μπορείς να κλείσεις τα μηνύματα,

αλλά όχι και τον διευθυντή σου.

Μπορείς να τ' απομακρύνεις όλα αυτά,

και τότε αποσπάσαι όταν το επιλέγεις εσύ, ανάλογα με το πρόγραμμά σου και το χρόνο σου,

όταν είσαι διαθέσιμος, όταν είσαι έτοιμος.

Επειδή η εργασία, όπως και ο ύπνος, συμβαίνει σε φάσεις.

Έτσι θα συγκεντρώνεσαι και θα κάνεις λίγη δουλειά,

κι έπειτα θα χαλαρώνεις από τη δουλειά

και θα τσεκάρεις ίσως τα μηνύματα ή την ηλεκτρονική αλληλογραφία σου.

Πολύ λίγα πράγματα είναι τόσο επείγοντα

που πρέπει να γίνουν, ή να απαντηθούν την ίδια στιγμή.

Εάν είσαι διευθυντής,

άρχισε να ενθαρρύνεις τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και τα μηνύματα

κι άλλα προγράμματα που μπορεί κάποιος ν' αφήσει κατά μέρος

και ν' απαντήσει αργότερα, όπως βολεύει το πρόγραμμά του.

Η τελευταία πρόταση που θέλω να κάνω

είναι αν έχετε προγραμματίσει κάποια σύσκεψη

και έχετε τη δύναμη,

απλά ακυρώστε την. Ακυρώστε την επόμενη σύσκεψη.

Σήμερα είναι Παρασκευή - τη Δευτέρα συνήθως οι εργαζόμενοι έχουν συσκέψεις.

Μην την κάνετε.

Δεν εννοώ να την αναβάλλετε,

εννοώ σβήστε την εντελώς από τη μνήμη σας. Τελείωσε.

Θα δείτε ότι όλα θα πάνε καλά.

Αυτές τις συζητήσεις και τις αποφάσεις που νομίζατε ότι πρέπει να πάρετε

εκείνη την ώρα, στις 9 το πρωί της Δευτέρας,

ξεχάστε τις και όλα θα πάνε καλά.

Οι εργαζόμενοι που έχουν πιο ελεύθερο πρωινό, μπορούν να σκεφτούν

κι ίσως ανακαλύψετε ότι όσα σκεφτόσασταν πως πρέπει να κάνετε,

δεν χρειάζεται να τα κάνετε.

Αυτές είναι οι τρεις προτάσεις που ήθελα να σας κάνω

ώστε να τις σκεφτείτε.

Εύχομαι κάποιες από αυτές τις ιδέες

να ήταν τουλάχιστον αρκετά προκλητικές

για τους διευθυντές, τα αφεντικά, τους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων

τους διοργανωτές και τους ανθρώπους που είναι υπεύθυνοι για άλλους ανθρώπους,

ώστε να σκεφτούν να χαλαρώσουν λιγάκι

και να δώσουν στους εργαζόμενους περισσότερο χρόνο για να ολοκληρώσουν τις εργασίες τους.

Να σκεφτούν ότι αυτό θ' αποδώσει καρπούς στο τέλος.

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.

(Χειροκρότημα)