Modern popülizmin yükselişi - Takis S. Pappas

Dersin tamamını görüntülemek için: https://ed.ted.com/lessons/the-rise-of-modern-populism-takis-s-pappas

Birçok demokratik ülkede karizmatik liderler siyasi muhalifleri kötüler, kuruluşları hor görür ve insanlar için burada olduklarını iddia ederler. Bazı eleştirmenler bu yaklaşımı otoriter veya faşist olarak nitelendiriyor ancak diğerleri bu liderlerin seçmenleri manipüle ettiğini öne sürüyor. Bu tarz siyaset popülizm olarak bilinir. Takis S.Pappas bu olguyu ve bir ülke üzerinde sebep olabileceği devamlı etkilerini inceliyor.

Ders: Takis S.Pappas'dan , Yönetmen: Patrick Smith

1970'lerin ortasında, on yıllarca süren
siyasi kargaşanın ardından,

Yunanistan sonunda
istikrar yolunda görünüyordu.

Yeni bir anayasanın yürürlüğe girmesi

ve Avrupa kuruluşlarına girmek için
devam eden müzakerelerden ötürü

birçok analist Yunan siyasetinin

daha büyük batı dünyasının modelini
takip edeceğini bekliyordu.

Daha sonra 1981'de, PASOK adındaki
siyasi parti iktidara geldi.

Partinin karizmatik lideri
Andreas Papandreou yeni anayasaya karşı

muhalif oldu ve iktidardakileri
ulusal ihanetle suçladı.

Yunanistan'ın NATO ve
Avrupa Ekonomik Topluluğu üyeliklerine

muhalefet olarak, her şeyden önce
halkın durumunu iyileştirmeye

yönelik bir yönetim anlayışı vadetti.

“Kurumlar yoktur, yalnızca
insanlar vardır” sözü popüler oldu.

Papandreou'nun iktidara yükselmesi
benzersiz bir hikâye değil.

Dünya genelinde
birçok demokratik ülkede,

karizmatik liderler
siyasi muhalifleri kötüler,

kuruluşları hor görür
ve halkın sorumluluğunu üstlenirler.

Bazı eleştirmenler bu yaklaşımı otoriter
veya faşist olarak nitelendirdiler

ve birçoğu bu liderlerin seçmenleri
manipüle etmek ve kandırmak için

duyguları kullandığını öne sürdü.

Fakat bu tarz bir siyaset,
etik olsun veya olmasın,

kesinlike demokratik
ve popülizm olarak biliniyor.

Popülizm terimi Antik Roma'dan
beri varlığını sürdürmekte,

köklerini ise latincede “halk” anlamına
gelen “populus” den almakta.

Ancak o zamandan beri popülizm sıklıkla
mantık dışı ve bazen çelişkili amaçlarla

birlikte düzinelerce siyasi hareketi
tanımlamak için kullanıldı.

Popülist hareketler
monarşilere, tekellere

ve birçok güçlü kuruma karşı geldi.

Bu terimin tüm tarihini
burada anlatmak mümkün değil.

Bunun yerine, belirli bir tip
popülizme odaklanıyoruz,

Papandreous'un yönetimini ve son
70 yıldaki birçok diğer

hükûmetleri tanımlayan türüne:
Modern popülizm.

Ancak siyaset kuramcılarının bu olguyu
nasıl tanımladıklarını anlamak için

ilk önce bunun neye
cevap verdiğini incelemeliyiz.

İkinci Dünya Savaşı'nın ardından,

birçok ülke totaliter ideolojilerden
uzaklaşmak istedi.

Bireylere ve sosyal haklara öncelik veren

siyasi uzlaşmayı hedefleyen
ve yasanın egemenliğine

saygı duyan yeni bir
siyasi düzen amaçladılar.

Sonuç olarak, birçok Batı milleti
uzun süreli hükûmet şeklini benimsedi.

Buna liberal demokrasi denir.

Bu bağlamda,”liberal” herhangi bir
siyasi partiye gönderme yapmaz.

Bunun aksine üç esas bileşeni barındıran
bir çeşit demokrasiyi kasteder.

İlk olarak, liberal demokrasiler
toplumun sıklıkla birbiri içine geçmiş

ve genellikle anlaşmazlığa yol açan
birçok bölümden oluştuğunu kabul eder.

İkincisi, toplumun birçok
ihtilaf gruplarının tüm bu bölümleri

kapsayıcı, ortak bir paydayı
amaçlamasını gerektirir.

Son olarak, liberal demokrasiler

anayasada ve yasal mevzuatta
belirtildiği üzere

yasa egemenliğine ve azınlığın
haklarını korumaya dayanır.

Birlikte ele alındığında bu idealler

hoşgörünün ve bizleri tahammülsüzlükten
alıkoyan kuruluşların,

işlevsel ve kapsayıcı demokratik toplumun
anakayaları olduğunu ileri sürer.

Liberal demokrasiler bunları benimseyen
milletlere istikrarın gelmesinde rol aldı.

Ancak herhangi bir hükûmet sisteminde
olduğu gibi her şeyi çözemediler.

Diğer meselelerin arasında sürekli
yükselen varlık farkı

varlıklı komşularına
ve siyasi liderlerine güvenmeyen

az hizmet görmüş
toplulukları ortaya çıkardı.

Bazı durumlarda siyasal yozlaşma
kamu güvenine ilaveten hasar verdi.

Bu siyasiler hakkında büyüyen
şüphe ve dargınlık

vatandaşları, köklü kuruluşlara
meydan okuyan

ve vatandaşların ihtiyacını her şeyin
önüne koyan

yeni bir çeşit lider aramaya hazırladı.

Birçok yönden bu reaksiyon
çalışan demokrasiyi öne çıkarır:

Eğer nüfusun çoğunluğu çıkarlarının yeteri
kadar temsil edilmediğini hissederse

bunu değiştirmek için demokratik sis-
temleri kullanarak liderler seçebilirler.

Ancak iddialı modern popülist adaylar
demokrasinin düzenini bozabilirler.

Modern popülistler kendilerini insanların
iradeleriyle bütünleşen kişiler olarak

tanımlarlar ve kendilerini
halkın çıkarlarını,

bireyleri ve sosyal hakları koruyan
kuruluşların üstünde tutarlar.

Modern popülistler bu kurumların

erdemli halkın büyük çoğunluğunu
kontrol etme arayışında olan,

kendine hizmet eden yönetici azınlık
tarafından işletildiğini öne sürer.

Sonuç olarak, siyaset artık hoşgörülü
demokratik kuruluşlar aracılığıyla

amaçlanan uzlaşma
ve mutabakatla alakalı değil.

Bunun yerine bu liderler çökmüş gördükleri
sistemi tersine çevirmeyi amaçladılar.

Bu, liberal demokrasinin
en uç seviyede saygı gösterdiği

mahkeme salonları, özgür basın
ve millî anayasalar gibi kuruluşların

sözde ortak iradeyle aynı fikirde olmayan
herhangi bir kuruluşun

modern popülistler tarafından
hor görülmesi anlamına geliyor.

Modern popülist partiler
birçok yerde ortaya çıktı.

Ancak bu hareketlerin
liderleri oldukça benzer.

Genellikle kendilerini
insanların iradeleriyle

bütünleşen kişiler olarak
tanımlayan karizmatik bireylerdir.

Destekçilerine sınırları aşan
vaatlerde bulunurlar,

muhalifleri ise aktif olarak ülkenin
kuyusunu kazan hainler olarak görürler.

Ancak bu siyasiler samimi insanlar
veya çıkarcı fırsatçılar

olsun ya da olmasın saldıkları dinamikler

liberal demokrasiler için
son derece denge bozucu olabilir.

Hatta modern popülist liderler
verdikleri en uç vaatleri

yerine getirmediklerinde

siyasi söylem, yasa egemenliği
ve kamu güveni üzerindeki etkileri

görevde oldukları zamandan çok daha
uzun süre devam edebilir.