การผุดขึ้นมาของประชานิยมสมัยใหม่ - ทาคิส เอส แพปปาส

ดูบทเรียนฉบับเต็ม: https://ed.ted.com/lessons/the-rise-of-modern-populism-takis-s-pappas

ในหลายประเทศที่เป็นประชาธิปไตย ผู้นำที่มีเสน่ห์จะกล่าวร้ายฝ่ายตรงข้ามทางการเมือง ดูหมิ่นสถาบันทางสังคม และอ้างว่าทำไปเพื่อประชาชน นักวิจารณ์บางส่วนระบุว่าแนวทางนี้เป็นเหมือนกับเผด็จการหรือฟาสซิสต์ ในขณะที่คนอื่น ๆ กล่าวว่าผู้นำเหล่านี้กำลังชักใยผู้มีสิทธิเลือกตั้งอยู่ การเมืองรูปแบบนี้มีชื่อเรียกว่า "ประชานิยม"

ทาคิส เอส แพปปาส สำรวจปรากฏการณ์นี้และผลกระทบอันยาวนานที่มันอาจจะมีต่อประเทศหนึ่ง ๆ

บทเรียนโดย ทาคิส เอส แพปปาส
กำกับโดย แพททริค สมิทธิ์

ในช่วงกลางทศวรรษ 1970
หลังจากหลายทศวรรษแห่งความวุ่นวายทางการเมือง

ในที่สุด ประเทศกรีซก็ดูเหมือนจะอยู่
บนเส้นทางสู่ความมั่นคง

ด้วยการประกาศใช้รัฐธรรมนูญฉบับใหม่

และการเจรจาเพื่อเข้าสู่สถาบันยุโรป

นักวิเคราะห์หลายคนคาดการณ์ว่าการเมืองกรีก

จะเป็นไปตามรูปแบบของภาพรวมของโลกตะวันตก

แต่ต่อมา ในปี 1981 พรรคการเมือง
ที่ชื่อว่า พา-สอก (PASOK) ก็ขึ้นมามีอำนาจ

แอนเดรียส พาแปนโดรโอ ผู้นำเจ้าเสน่ห์
ไม่เห็นด้วยกับรัฐธรรมนูญฉบับใหม่

และกล่าวหาผู้ที่มีอำนาจอยู่
ว่าเป็น "พวกทรยศต่อชาติ"

ต่อต้านที่จะให้กรีซเป็นสมาชิกนาโต (NATO)
และสมาชิกประชาคมเศรษฐกิจยุโรป

พาแปนโดรโอ สัญญาว่าจะปกครอง
เพื่อความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นของ "สามัญชน"

เหนือสิ่งอื่นใด

เขาเคยประกาศว่า “ไม่มีสถาบัน
มีแต่ประชาชนเท่านั้นที่ดำรงอยู่”

การขึ้นสู่อำนาจของพาแปนโดรโอ
ไม่ใช่เรื่องราวที่แปลกใหม่

ในหลายประเทศทั่วโลกที่เป็นประชาธิปไตย

ผู้นำที่มีเสน่ห์ ใส่ร้ายคู่แข่งทางการเมือง

ดูหมิ่นสถาบัน
และอ้างสิทธิ์ในการปกป้องประชาชน

นักวิจารณ์บางคนระบุว่า
แนวทางนี้เป็นเหมือนเผด็จการ หรือฟาสซิสต์

และหลายคนก็ให้เหตุผลว่า
ผู้นำเหล่านี้กำลังเล่นกับอารมณ์

เพื่อบงการและหลอกลวงผู้มีสิทธิเลือกตั้ง

แต่ไม่ว่าการเมืองแบบนี้จะมีจริยธรรมหรือไม่
มันก็เป็นประชาธิปไตยอย่างแน่นอน

และมันก็มีชื่อว่า ประชานิยม

คำว่า ประชานิยม มีมาโดยตลอด
ตั้งแต่สมัยกรุงโรมในอดีต

และมีรากฐานมาจากคำภาษาละติน "Populus"
ซึ่งหมายถึง "ประชาชน"

แต่ตั้งแต่นั้นมา ก็มีการใช้ประชานิยม
เพื่ออธิบายการเคลื่อนไหวทางการเมืองมากมาย

ซึ่งบ่อยครั้งก็มีเป้าหมายที่ขัดความรู้สึก
และบางครั้งก็ขวางโลก

ขบวนการประชานิยมมักต่อต้านสถาบันกษัตริย์
การผูกขาดทางการค้า

และสถาบันที่มีอำนาจอีกมากมาย

เป็นไปไม่ได้เลยที่จะกล่าวถึง
ประวัติศาสตร์ทั้งหมดของคำนี้ ในตอนนี้

แต่เราจะมุ่งเน้นไปที่ประชานิยมประเภทหนึ่ง

ประเภทที่ใช้อธิบายถึง
การบริหารงานของ พาแปนโดรโอ

และรัฐบาลอื่น ๆ อีกมากมาย
ในช่วง 70 ปีที่ผ่านมา : ประชานิยมสมัยใหม่

แต่เพื่อทำความเข้าใจว่านักทฤษฎีทางการเมือง
จำกัดความปรากฏการณ์นี้อย่างไร

เราต้องสำรวจก่อนว่า มันตอบโต้อยู่กับอะไร

หลังจากสงครามโลกครั้งที่ 2

หลายประเทศต้องการที่จะถอยห่าง
ออกจากอุดมการณ์เผด็จการ

พวกเขาแสวงหาระบบการเมืองใหม่

ที่ให้ความสำคัญกับ
สิทธิส่วนบุคคลและสิทธิทางสังคม

มุ่งเป้าไปที่ฉันทามติทางการเมือง
และเคารพหลักนิติธรรม

เป็นผลให้ชาติตะวันตกส่วนใหญ่
นำรูปแบบการปกครองที่มีอยู่นานแล้วนี้ มาใช้

เรียกว่า เสรีประชาธิปไตย

ในบริบทนี้ "เสรีนิยม"
ไม่ได้หมายถึงพรรคการเมืองใด ๆ

แต่เป็นประชาธิปไตยประเภทหนึ่ง
ที่มีส่วนประกอบสำคัญ 3 ประการ

ประการแรก
ระบอบเสรีประชาธิปไตยยอมรับว่า

สังคมนั้นเต็มไปด้วยความแตกแยก
ที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง

ประการที่สอง
มันต้องการให้หลายฝักฝ่ายในสังคม

แสวงหาพื้นที่ร่วมกันในความแบ่งแยกเหล่านั้น

สุดท้าย
เสรีประชาธิปไตยอาศัยหลักนิติธรรม

และการคุ้มครองสิทธิของชนกลุ่มน้อย

ตามที่ระบุไว้ในรัฐธรรมนูญ
และในกฎเกณฑ์ทางกฎหมาย

พอนำมารวมกัน
อุดมคติเหล่านี้เสนอ

ว่าการเปิดใจและสถาบันต่าง ๆ
ที่ปกป้องเราจากการถือทิฐิ

คือรากฐานของสังคมประชาธิปไตย
ที่ใช้งานได้จริงและมีความหลากหลาย

ระบอบเสรีประชาธิปไตย ช่วยสร้าง
ความมั่นคงให้กับประเทศต่าง ๆ ที่นำมันมาใช้

แต่เช่นเดียวกับระบบการปกครองใด ๆ
มันไม่ได้แก้ปัญหาทุกอย่าง

ท่ามกลางประเด็นอื่น ๆ ก็คือ
ช่องว่างความมั่งคั่งที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

อันนำไปสู่ชุมชนต่าง ๆ
ที่ไม่ได้รับการเหลียวแล

ให้ไม่ไว้ใจทั้งเพื่อนบ้านที่ร่ำรวย
และผู้นำทางการเมืองของพวกเขา

ในบางกรณี การทุจริตทางการเมือง
ยิ่งทำให้ความไว้วางใจของประชาชนเสียหาย

ความสงสัยและความขุ่นเคือง
ที่เพิ่มมากขึ้นรอบตัวนักการเมืองเหล่านี้

ทำให้ประชาชนมองหาผู้นำแบบใหม่

ผู้ที่จะท้าทายสถาบันที่มีอยู่เดิม

และให้ความสำคัญ
กับความต้องการของประชาชนเป็นอันดับแรก

ในหลาย ๆ ด้าน ปฏิกิริยานี้ได้เน้นย้ำ
ถึงประชาธิปไตยในเชิงปฏิบัติ:

หากประชากรส่วนใหญ่รู้สึกว่า
ความสนใจของพวกเขาไม่ได้ถูกนำเสนอ

พวกเขาก็สามารถเลือกผู้นำที่จะเข้ามาเปลี่ยนแปลง
โดยใช้ระบบประชาธิปไตยที่มีอยู่แล้ว

แต่นี่คือจุดที่ผู้สมัครประชานิยมสมัยใหม่ ผู้มีความมั่นใจ
สามารถล้มล้างระบอบประชาธิปไตยลงได้

กลุ่มประชานิยมสมัยใหม่จะแสดงตัวว่า
ตนเองเป็นผู้รวบรวม "เจตจำนงของประชาชน"

และวางผลประโยชน์เหล่านั้น

ไว้เหนือสถาบัน
ที่ปกป้องสิทธิส่วนบุคคลและสิทธิทางสังคม

กลุ่มประชานิยมสมัยใหม่โต้แย้งว่า
สถาบันเหล่านี้

ถูกดำเนินการโดยคนกลุ่มเล็ก ๆ ที่เห็นแก่ตัว

ผู้ซึ่งต้องการควบคุมสามัญชนคนส่วนใหญ่
ที่เป็นผู้บริสุทธิ์

ด้วยเหตุนี้ การเมืองจึงไม่ใช่
เรื่องของการประนีประนอมและหาฉันทามติ

ผ่านสถาบันประชาธิปไตยที่เปิดกว้างอีกต่อไป

แต่ผู้นำเหล่านี้กลับพยายามที่จะล้มล้าง
สิ่งที่พวกเขาเห็นว่าเป็นระบบที่ล่มสลาย

นี่หมายความว่า ในขณะที่เสรีนิยมประชาธิปไตย
ให้ความเคารพสถาบันอย่างสูง

อย่างห้องพิจารณาคดี
สื่อสาธารณะ และรัฐธรรมนูญแห่งชาติ

ประชานิยมสมัยใหม่จะดูหมิ่น
สถาบันใด ๆ ที่ไม่เห็นด้วย

ด้วยสิ่งที่เรียกขนานนามว่า
“เจตจำนงร่วมกัน”

พรรคการเมืองประเภทประชานิยมสมัยใหม่
ผุดขึ้นในที่ต่าง ๆ

แต่ผู้นำของขบวนการเหล่านี้
กลับมีความคล้ายคลึงกันอย่างมาก

พวกเขามักจะเป็นบุคคลที่มีเสน่ห์ดึงดูด

ผู้ที่แสดงตัวว่าเป็นผู้รวบรวม
“เจตจำนงของประชาชน”

พวกเขาให้คำมั่นสัญญาที่มากเกินไป
กับผู้สนับสนุนของพวกเขา

ในขณะที่ป้ายสีฝ่ายตรงข้าม
ว่าเป็นผู้ทรยศบ่อนทำลายชาติ

แต่ไม่ว่านักการเมืองพวกนี้จะเป็น
ผู้ที่มีศรัทธาจริงใจ หรือเป็นนักฉวยโอกาส

การเปลี่ยนแปลงที่พวกเขาปลดปล่อย

อาจทำให้ระบอบเสรีประชาธิปไตย
สั่นคลอนอย่างมาก

แม้ว่าผู้นำประชานิยมสมัยใหม่
จะไม่ปฏิบัติตาม

คำสัญญาที่สุดโต่งของพวกเขา

ผลกระทบต่อวาทกรรมทางการเมือง
หลักนิติธรรม และความไว้วางใจของสาธารณชน

สามารถอยู่ไปได้นานกว่า
ระยะเวลาที่พวกเขาอยู่ในตำแหน่ง