Robot me "shpirt"

Cfarë lloje robotësh mund te krijojë një animator/muzikant xhazi/ robotist? Robotë argëtues, reagues, kuriozë. Guy Hoffman tregon një film demostrues për familjen e tij të robotëve të pa zakontë—duke përfshirë dy robot muzikant që pëlqejnë të ndjekin ritmin e muzikës me njerëzit. (E filmuar te TEDxJaffa.)

Puna ime ka të bëjë me dizenjimin,
ndërtimin, dhe studimin

e robotëve që komunikojnë me njerez.

Por kjo teori nuk fillon me robotikën,

fillon me animacionet.

Kur pashë për herë të parë "Luxo Jr" të Pixar,

isha i mahnitur nga sesa emocion

mund të vendosnin ata në dicka

aq të parëndësishme sa një llampë tavoline.

Dua të them, shihi - në fund të këtij filmi,

ti vërtet ndjen dicka për dy mobilje të vogla.

(Të qeshura)

Thashë, duhet të mësoj se si ta bëj këtë.

Dhe kështu mora një vendim të keq për karierën.

Kështu tha nëna ime kur e bëra.

(Të qeshura)

Lashë një punë të rehatshme teknologjike në Izrael

te një kompani të mirë software
dhe shkova në New York

të studioja animacion.

Dhe atje jetova

në një apartament të shkatërruar në Harlem
me disa shokë dhome.

Nuk po e përdor këtë shprehje si metaforë,

tavani u rrëzua një ditë

në dhomën tonë të ndenjes.

Sa herë që shfaqnin te lajmet
për shkeljet ne ndertim në New York,

ata e vinin raportin përpara banesës sonë.

Si një formë sfondi, për të treguar
se sa keq ishin gjërat

Megjithatë, gjatë ditës shkoja në shkollë dhe natën

ulesha dhe vizatoja çdo strukturë
të animacionit me laps.

Dhe kuptova dy mësime të çuditshme--

një prej tyre ishte që

kur ti do të shkaktosh emocione,

nuk ka të bëjë shumë mënyra
se si diçka paraqitet,

gjithçka lidhet me lëvizjen--është në koordinim

me mënyrën si gjërat lëvizin.

Dhe e dyta, lidhet me dicka
që një mësues na tha.

Në fakt ai krijoi nuselalën te "Epoka e Akullnajave".

Dhe ai tha:

"Si një animator, ti nuk je një
drejtues, por një aktor. "

Kështu, nëse ti do të gjesh lëvizjen
e vërtetë të një personazhi,

mos mendo për të, por përdor
trupin tënd për ta gjetur atë--

qëndro përpara pasqyrës dhe performo

përpara kamerës--çfarëdo.

Dhe pastaj rivendosja personazhit tënd.

Një vit më vonë e gjeta veten në MIT

në një grup robotik, ishte një nga grupet e parë

që kërkonin mbi marrëdhëniet midis
njerëzve dhe robotëve.

Dhe e kisha ende atë ëndrrën për të krijuar

një llambë fizike Luxo Jr. të vërtetë.

Por zbulova se robotët nuk leviznin fare

në këtë mënyrë tërheqëse që unë përdorja

për animacionet e mia.

Në fakt ata ishin të gjithë--

si ta them, ata ishin të gjithë lloje robotësh.

(Të qeshura)

Dhe mendova, po sikur te merrja atë që
kisha mësuar në shkollën e animacionit,

dhe ta përdorja për të dizenjuar llambën time robot.

Kështu, që shkova dhe dizenjova çdo formë

për ta bërë këtë robot

sa më të këndshëm dhe
tërheqës të ishte e mundur.

Dhe këtu kur shikoni robotin duke
bashkëvepruar me mua

në tavolinën të punës.

Dhe jam në fakt duke
e ridizenjuar robotin kështu që,

pa e kuptuar

po e ndëshkon veten e tij
duke më ndihmuar mua.

(Të qeshura)

Doja t'i ngjasonte më pak struktures mekanike

duke më dhënë dritë,

dhe më shumë një formë fillestari të qetë,

që është gjithmon aty kur të nevojitet
dhe nuk ndërhyn.

Dhe për shembull, kur po kërkoj një bateri

që nuk e gjej dot,

në një mënyrë të hollë,
ai me tregon ku ndodhet bateria.

Kështu që ju mund të shikoni këtu hutimin tim.

Nuk jam aktor.

Dhe ju mund të shikoni se si e njëjta

strukturë mekanike mundet në një moment,

vetëm nga menyra e lëvizjes
të duket kaq i sjellshëm--

dhe në një rast tjetër, të duket
i dhunshëm dhe kundërshtues.

Dhe është e njëjta strukutre,
vetëm lëvizja është e ndryshme.

Aktori: "A do të dish dicka? Do vërtet të dish dicka?

Ai ishte pothuajse i vdekur!

I shtrirë atje, sytë u errësuan!"

(Të qeshura)

Por, të lëvizurit këndshëm është thjesht
vetem një pjesë e gjithë strukturës

së ashtuquajtur marrëdhënie robot-njeri.

Po mbroja doktoraturën,

Po punoja në grupin e punës me robot dhe njerëz;

grupe njerëzish dhe robotësh që punonin së bashku.

Po studioja inxhinierinë,

psikologjinë dhe filozofinë e grupit të punës.

Dhe në të njëjtën kohë e gjeta veten

në situatën e grupit tim të punës

me një mikun tim të mirë
që është këtu në fakt.

Dhe ne ate situate ne shume thjesht
mund te mendojme robotet

të jetojnë me ne në një të ardhme të afert.

Dhe ishte pas Passover seder

Ne po palosnim disa karrige,

dhe u mahnita se sa shpejt në kapëm ritmin tonë.

Secili bëri pjesën e tij.

Ne nuk na u desh të ndanim detyrat tona.

Ne nuk na u desh të komunikonim
verbalisht për ketë.

Thjesht ndodhi.

Dhe mendova,

njerëzit dhe robotët nuk ngjasojnë fare kështu.

Kur njerëzit dhe robotët bashkëveprojnë,

ngjason më tepër me një lojë shahu.

Njeriu bën diçka,

roboti analizon çfardo gjëje,

pastaj roboti vendos se çfarë do të bëjë më pas,

e planifikon dhe e realizon.

Dhe pastaj njeriu pret,
derisa vjen përsëri radha e tij.

Kështu që i ngjan më tepër një loje shahu

dhe ka kuptim sepse shahu është perfekt

për matematicienët dhe shkencëtarët e kompjuterave.

Gjithçka lidhet me analizen e informacionit,

planifikimin dhe realizimin e vendimit.

Por doja që roboti im t'i ngjasonte
më pak një shahisti

dhe më shume një zbatuesi

që vetëm klikon dhe punon.

Kështu që bëra zgjedhjen time të dytë
të tmerrshme të karierës

Vendosa të mësoj aktrim për një semester.

Kështu që lashë doktoraturën
dhe ndoqa leksione aktrimi.

Në fakt kam marr pjesë në një shfaqje theatrale,

shpresoj të mos ketë video për këtë.

Dhe mora çdo libër që mund të gjeja për aktrimin

përfshire dhe një të shekullit të nëntëmbëdhjetë

që e mora nga biblioteka.

Dhe u befasova sepse emri im ishte i dyti në listë--

emri më përpara ishte në 1889. (Të qeshura)

Dhe ky liber po priste për 100 vjet

para se të rizbulohej për robotikën.

Ky libër u tregon aktorëve

se si të lëvizin çdo muskul të trupit

për tju përgjigjur cdo lloj emocioni
që ata duan të shprehin

Por arritja e vertete ishte

kur mësova rreth metodës së aktrimit.

U bë shumë e njohur në shekullin e 20-të.

Metoda e aktrimit thoshte se nuk është e nevojshme të planifikosh çdo muskul të trupit tënd.

Në vend të kësaj, duhet të përdorësh
trupin për të gjetur lëvizjen e duhur.

Duhet të përdorësh kujtesën e ndjenjës

për të rindërtuar ndjenjat

të mendosh ne nje fare menyre me trupin tënd për
të gjetur shprehjen e saktë.

Improvizo, kundershto partnerin tend skenik.

Dhe kjo erdhi në të njëjtën kohë kur
po lexoja për këtë tendencë

Mbi perceptimin psikologjik
të quajtur njohuri e mishëruar.

E cila gjithashtu flet per te njejtat ide--

ne perdorim trupat tane per te menduar,

Nuk mendojmë vetëm me trurin tonë
dhe pastaj të përdorim trupin për të lëvizur.

Por trupat tanë reagojnë në trurin tonë

për të gjeneruar mënyrën tonë të lëvizjes.

Ishte si një llambë ndriçuese.

U ktheva në zyrën time.

Shkruajta këtë dokument të cilin
nuk e publikova asnjëherë

te quajtur "Leksione Aktrimi per Inteligjence Artificiale"

U desh një muaj tjetër për të bërë

ate që më vonë u quajt shfaqja e parë teatrale

me një njeri dhe një robot duke luajtur së bashku.

Është ajo që patë më përpara me aktorët.

Dhe mendova:

Si mund të krijojmë ne një model artificial—

model kompjuterik

që të perfaqesoje disa nga këto ide improvizuese,

të marrjes se rrezikut,

madje edhe të bërjes së gabimit.

Ndoshta për ta transformuar robotin në shok më të mirë.

Kështu që punova për shumë kohë me këto modele

dhe i zbatova ato te nje numer robotësh.

Këtu ju mund të shikoni një shembull të hershëm

me robotë që perpiqen të përdorin
këtë inteligjencë artificiale të inkorporuar,

për t'u harmonizuar me lëvizjet e mia
sa më saktë të jetë e mundur,

sikur të ishte lojë.

Le ta shikojmë.

Mund ta shikoni kur e frikësoj, mashtrohet.

Mund t’ju duket e njëjtë me aktorët

kur përpiqen të kopjojnë njëri tjëtrin

për të qënë në sinkron me njëri tjëtrin.

Dhe pastaj bëra një eksperiment tjetër,

mora njerëz nga rruga për të përdorur llambat robot,

dhe të përdornin këtë ide të
inteligjencës artificiale të inkorporuar.

Kështu që në fakt përdora dy forma
truri për të njëjtin robot.

Roboti është e njëjta llambë që ju e patë

dhe vendosa në të dy trutë.

Për gjysmën e njerëzve,

vendosa një tru të tipit tradicional,

truri robotik llogaritës.

Ai pret t’i vij radha, dhe më pas
analizon çdo gjë dhe planifikon.

Le ta quajmë truri llogaritës.

Tjetri kishte më shumë aktorin e skenës,
tru që ndërmer rrezikun.

Le ta quajmë truri aventurier.

Ndonjëherë aktron pa ditur gjithçka që duhet të dijë.

Ndonjëherë bën gabime dhe i korrigjon ato.

I vura të bënin këtë detyrë të mërzitshme

për rreth 20 minuta

dhe duhet të punonin bashkë.

Në një mënyrë që të imitonte punën e fabrikës,

që përsëritet.

Zbulova se njerëzit në fakt adhuronin

robotin aventurier.

Ata menduan që ai ishte më inteligjent,

më i përkushtuar, një pjestar më i mirë i skuadrës, që

ndikoi në suksesin e skuadrës.

Ata madje e quajtën atë ‘ai’ ose ‘ajo’,

Ndërkohë që njerëzit e quanin robotin llogaritës ‘atë’,

Askush nuk iu drejtua atij me ‘ai’ ose ’ajo’.

Kur ata folën më pas rreth kësaj detyre

me trurin aventurier,

ata thanë, “Në fund ne ishim miq të
mirë dhe u përshëndetëm mentalisht”.

Cfarëdo domethënie që të ketë kjo.

(Te qeshura) Duket e dhimbshme.

Nderkohe qe njerezit me trurin llogarites

thane qe ai dukej thjesht si nje fillestar dembel.

Ai thjesht beri çfare duhej te bente,
dhe asgje me shume.

Qe eshte ne fakt ajo cfare njerezit presin nga robotet,

keshtu qe isha i habitur qe njerezit
kishin pritshmeri me te larta

per robotet, sesa kushdo tjeter ne robotike qe mendonte se cfare duhej te benin robotet.

Ne nje fare menyre mendova, ndoshta eshte koha--

ashtu si metoda e aktrimit ndryshoi menyren

si mendonin njerezit per aktrimin ne shekullin e 19të,

duke kaluar nga menyra e sjelljes

se perllogaritur,

ne nje forme sjellje me intuitive,
aventuriere, dhe te misheruar.

Ndoshta eshte koha qe robotet

te kene te njejtin forme revolucioni.

Pak vite me vone,

Isha ne punen time kerkimore ne
Georgia Tech ne Atlanta,

dhe po punoja ne nje grup

që merrej me robotët muzikante.

Mendova, muzika, eshte vendi perfekt

te kerkosh per pune skuadre, koordinim,

kohe, improvizim--

Ne e mesuam kete robot te luaje marimba.

Marimba per te gjithe ata qe ishin si une,

ishte ky ksilofoni gjigand prej druri.

Kur po shikoja kete,

pashe pune te tjera te improvizimit robot-njeri --

po, ka pune te tjera
ne improvizimin robot-njeri--

dhe ato i ngjasonin pak a shume nje loje shahu.

Njeriu do te luante,

roboti do te analizonte çfare ishte luajtur,

dhe do te improvizonte pjesen e tij.

Keshtu qe, kjo ishte ajo cfare muzikantet e quajten

nje nderveprim pyetje-pergjigje,

dhe shkon shume mire, robot
dhe inteligjence artificiale.

Por mendova, nese perdor te njejtat ide

qe perdora ne shfaqen e teatrit dhe
ne studimet e grupit te punes

mdoshta mund t'i bej robotet te punojne se bashku

si nje grup muzikor.

Te gjithe po ndjekin muziken, asnje
nuk po ndalon per nje moment.

Keshtu u mundova te bej te njejten gje kesaj
here me muziken,

ku roboti nuk e di me te vertete

cfare duhet te luaje.

Ai ne nje fare menyre leviz trupin

dhe perdor mundesite per te luajtur

Ben ate qe mesuesi im i xhazit me mesoi
kur isha 17 vjec.

Ajo thoshte, kur ti improvizon,

ndonjehere nuk e di cfare po ben

por megjithate po e ben.

Keshtu u nundova te krijoj
nje robot i cili po ben dicka

qe nuk di cfare eshte.

Le te shikojme per pak sekonda
kete performance.

Roboti degjon muzikantin

dhe improvizon

Pastaj, shikoni se si muzikanti

reagon ndaj asaj qe roboti ben, dhe e merr

nga menyra e sjelljes se tij.

Ne nje fare menyre te çuditet nga risite e robotit.

(Muzikë)

(Duartrokitje)

Te jesh nje muzikant, nuk ka te beje vetem me notat

perndryshe askush nuk do te shkonte
per te pare nje shfaqe live.

Muzikantet gjithashtu komunikojne me trupin e tyre,

me anetaret e tjere te grupit, me publikun,

ata perdorin trupin e tyre te shprehin muziken.

dhe mendova se ne e kemi tashme nje robot
muzikant ne skene

perse te mos e bejme te duket
nje muzikant i zhvilluar.

Fillova te dizenjoj nje koke sociale shprehese

per robotin.

Koka ne fakt nuk e prek marimben,

thjesht shpreh formen e muzikes.

Keto jane disa skica nga nje bar ne Atlanta,

i lokalizuar pikerisht

midis shtepise time dhe laboratorit. (Të qeshura)

Keshtu qe shpenzoja atje, mesatarisht

dy ose tre ore ne dite.

Me duket. (Te qeshura)

Dhe u ktheva te veglat e mi te animacionit
dhe u mundova te zbuloja

jo vetem se si nje robot muzikant do te dukej

por se si ai do te levizte.

Te tregoje ne nje fare menyre qe ai nuk
e pelqen cfare luan personi tjeter

dhe ndoshta te tregoje ndjenjen e ritmit

ne ate çast.

Keshtu qe ne perfunduam duke mbledhur parate per
te ndertuar ate robot, i cili ishte i kendshem.

Tani do t'ju tegoj te njejten performance,

kete here me nje koke shprehese.

Dhe vini re dicka--

se si roboti po na tregon vertet

ritmin qe po e merr nga njeriu.

Ne po i japim gjithashtu njeriut nje ndiesi ku
e kupton çfare roboti po performon.

Dhe se si ndryshon menyren e levizjes

sapo fillon solon e tij.

(Muzike)

Tani po me shikon, per tu siguruar qe po e degjoj.

(Muzike)

Dhe shikoheni edhe njehere akordin final te pjeses,

ne kete kohe roboti po komunikon me trupin e tij

kur eshte i zene me pune.

Dhe kur eshte gati

te performoj akordin final me mua.

(Muzike)

(Duartrokitje)

Faleminderit. Besoj se ju shikoni se sa

shume kjo pjese e trupit qe nuk e prek instrumentin

ne fakt ndihmon me performancen e muzikes.

Dhe ne nje fare menyre ne jemi ne Atlanta,
keshtu qe mesa duket ndonje reper

do te vije ne laboratorin tone.

Dhe reperi erdhi

dhe performoi nje pjese me robotin.

Dhe ketu mund te shikoni robotin

qe i pergjigjet ritmit--

dhe vini re dy gjera. E para, sa e pa rezistueshme

eshte t'i bashkohesh robotit kur leviz koken.

dhe ti ne nje fare menyre do te levizesh
koken bashke me te.

Se dyti, edhe pse reperi eshte
i fokusuar ne iPhonin e tij,

kur roboti drejtohet nga ai, ai kthehet pas.

Edhe pse eshte thjesht ne periferi te
vizionit te tij--

ne cepin e syrit, eshte shume e fuqishme.

Arsyeja eshte se ne nuk mund mos konsiderojme

gjera fizike qe levizin ne ambjentin tone.

Ne jemi te lidhura me to.

Keshtu qe nese ti ke nje problem, ndoshta
me shoket e tu

duke pare iPhonin ose smartfonin
per nje kohe te gjate,

ndoshta do te te duhet te kesh nje robot

te terheq vemendjen. (Te qeshura)

(Muzike)

(Duartrokitje)

Thjesht per te prezantuar robotin e fundit

per te cilin kemi punuar,

erdhi nga dicka e befasishme qe ne zbuluam:

Ne nje fare menyre njerezve nuk u
interesonin shume robotat inteligjent,

qe mund te improvizojne dhe te degjojne,

dhe te bejne te gjithe ato gjera inteligjente
per te cilat shpenzova vite per t'i zhvilluar.

Ata vertet pelqyen faktin qe robotet po
shijonin muziken. (Te qeshura)

Dhe ata nuk thane qe roboti po levizte
sipas muzikes,

ata thane qe roboti po
shijonte muziken.

Ne menduam, perse nuk e marrim kete ide,

dhe i dizenjova nje objekt te ri.

Kete here nuk ishte nje llambe tavoline,
por nje lloj aparature.

Ishte nje nga ato gjerat ku
ti i vendos smartphonin tend.

Mendova se çfare do te ndodhte

nese aparatura nuk do te
luante vetem muzike per ju

por gjithashtu do ta shijonte ate. (Te qeshura)

Perseri, ja ku jane disa teste animacioni

nga nje faze e meparshme. (Te qeshura)

Dhe ky ishte produkti final.

( Drop It Like It's Hot )

Shume koke lekundese.

(Duartrokitje)

Shume koke qe lekunden edhe ne publik,

keshtu qe mund te shikojme qe ende robotet
kane ndikim te njerezit.

Dhe nuk eshte thjesht qejf dhe lojra.

Mendoj se nje nga arsyet per te cilat
u kushtoj shume rendesi

roboteve qe perdorin trupin e tyre
te komunikojne

dhe te levizin--

dhe do tju tregoj nje sekret qe fshehim ne robotistat --

secili prej jush do te jetoje me nje robot

ne nje moment te jetes.

Diku ne te ardhmen tuaj do te
jete nje robot.

Ndoshta jo ne tuajen, por ne jeten
e femijeve tuaj.

Dua qe keta robot te jene--

me te lirshem, terheqes, me te kendshem

sesa tani.

Per kete mendoj se ndoshta robotet

duhet te ngjasojne me pak me shahistet

dhe me shume me aktoret dhe muzikantet.

Ndoshta ata duhet te jene te afte
te kapin shance dhe te iprovizojne.

Dhe ndoshta t'i paraprijne
asaj qe ju do te beni.

Dhe ndoshta te jene te afte te bejne gabime

dhe t'i korrigjojne ato,

sepse ne fund te fundit ne jemi njerez.

Dhe ndoshta si njerez, robotet jane me pak perfekt

jane thjesht perfekt per ne.

Faleminderit.

(Duartrokitje)