"Ruh"a malik robotlar

Animator / caz ifaçısı / robotexnik necə robotlar hazırlaya bilər? Təbii ki, şən, reaksiya verən və ətrafda olanlarla maraqlanan robotlar. Qay Hofman özünün, insanlara qoşulan iki musiqiçi robotun da daxil olduğu qəribə robotlar ailəsi barədə kiçik film nümayiş etdirir. (TEDxYaffa-da çəkilmişdir.)

Mənim işim insanlarla ünsiyyət quran

robotları modelləşdirmək, qurmaq və öyrənməkdir.

Amma bu hekayə heç də robotlaşdırma ilə deyil,

animasiya ilə başlayır.

İlk dəfə Pixar-ın "Luxo Jr"-ini gördükdə

məni stolüstü lampa kimi önəmsiz

bir əşyaya bu qədər emosiya verməyin

mümkün olması heyrətləndirdi.

Bir onlara baxın -- bu filmin sonunda

sən, həqiqətən də, iki mebel əşyası barədə nə isə hiss edirsən.

(Gülüş)

Və mən dedim: Bunu necə etdiklərini öyrənməliyəm.

Beləliklə, mən, həqiqətən də, pis bir karyera qərarı qəbul etdim.

Və bunu edəndə anam belə görünürdü.

(Gülüş)

Mən İsraildə xoş bir proqram təminatı şirkətində

rahat texnik işimi tərk edərək animasiyanı öyrənmək üçün

Nyu-Yorka köçdüm.

Və orada mən

Harlemdə, çökən bir binada otaq yoldaşlarımla birgə yaşadım.

Mən bu ifadəni məcazi mənada işlətmirəm,

oturduğumuz otaqda tavan, həqiqətən də,

bir gün çökdü.

Nyu-Yorkda tikinti pozuntuları barədə bütün reportajlar

bizim binanın qarşısında çəkilirdi.

Vəziyyətin necə pis olduğunu göstərən pərdə arxası kimi.

Nə isə, gün boyu mən məktəbə gedirdim və gecələr

oturur, karandaşla kadrbakadr animasiyalar çəkirdim.

Və mən iki təəccüb doğuran nəticə çıxardım --

onlardan biri bu idi ki,

sən hisləri oyatmaq istədikdə

bir şeyin necə göründüyü elə də vacib deyil,

bütün məsələ harəkətdə -- əşyanın necə hərəkət etməsinin

zamanlanmasındadır.

Və ikinci, bizə müəllimlərimizdən birinin dediyi bir şey idi.

O, "Buz dövrü"-ndəki gəlinciyi hazırlamışdı.

Və o demişdi:

"Bir animator kimi siz, rejissor deyil, aktyorsunuz."

Beləliklə, əgər siz personaj üçün düzgün hərəkəti tapmaq istəyirsinizsə,

bu barədə fikirləşməyin, onu tapmaq üçün öz vücudunuzdan istifadə edin --

güzgü qarşısında durun, bunu kamera

qarşısında oynayın -- hər nə lazımdırsa edin.

Və sonra bunu öz personajınıza geri verin.

Bir il sonra mən MİT-də

robotlaşdırılmış həyat qrupunda idim, hansı ki, insanlarla robotlar

arasında münasibəti öyrənən ilk qruplardan biri idi.

Və mən hələ də həqiqi, fiziki mövcud

Luxo Jr. lampası hazırlamağı arzulayırdım.

Amma mən bu nəticəyə gəldim ki, robotlar heç də

mənim animasiyanı öyrənərkən öyrəşdiyim cəlbedici

tərzdə hərəkət etmirlər.

Əvəzində, onlar hamısı --

necə deyə bilərəm, onlar hamısı "robot kimi" idilər.

(Gülüş)

Və mən fikirləşdim ki, görəsən, mən animasiya məktəbində öyrəndiyim hər şeyi götürsəm

və bunları öz robotik stolüstü lampamı hazırlamağa tətbiq etsəm necə olar?

Beləliklə, mən bu robotu

mümkün olduqca incə və cəlbedici etmək

üçün hissəbəhissə tərtib etdim.

Və burada siz məni robotla iş masası üzərində

ünsiyyət qurarkən görürsünüz.

Və mən, həqiqətən də, robotu özünün xəbəri olmadan

yenidən layihələşdirirəm.

Beləcə, o, mənə kömək etməklə öz qəbrini qazır.

(Gülüş)

Mən bunun mənə işıq verən

mexaniki strukturdan

daha faydalı olmasını istəyirdim; sənə lazım olduqda

burada olan və çox da müdaxilə etməyən bir əlaltı kimi.

Məsələn, mən tapa bilmədiyim

batareyanı axtaranda,

o, mənə batareyanın harada olduğunu hiss edilməyən bir tərzdə göstərsin.

Siz burada mənim çaşqınlığımı görə bilərsiniz.

Mən aktyorluq etmirəm.

Və mən qeyd etmək istərdim ki,

eyni mexaniki struktur hərəkət tərzindən asılı olaraq,

kübar və şəfqətli gründüyü kimi,

sərt və antoqonistcə də görünə bilər.

Və bu, eyni strukturdur, sadəcə hərəkət fərqlidir.

Aktyor: "Sən bilmək istəyirsən?
Sən nə isə bilmək istəyirsən?

O, artıq ölü idi!

Gözləri tutqun, hərəkətsiz uzanmısdı!"

(Gülüş)

Lakin cazibədar tərzdə hərəkət etmək insan-robot ünsiyyəti

adlanan vahid bir sistemin sadəcə bir parçasıdır.

Mən Ph.D. işimi hazırlayarkən

insanla robotların bir qrup kimi işləmələri üzərində çalışırdım.

Burada insanlar və robotlardan ibarət komandalar birlikdə işləyirdilər.

Mən komanda işinin mühəndislik,

psixoloji və fəlsəfi tərəflərini öyrənirdim.

Eyni zamanda mən özüm də

yaxşı bir dostum ilə bir komandada işləyirdim,

kim ki, hal-hazırda buradadır.

Və o vəziyyətdə biz asanlıqla robotların

yaxın gələcəkdə orada, bizimlə birgə təsəvvür edə bilərik.

Pasxa naharından sonra

biz çoxlu qatlanabilən stulları yerbəyer edirdik

və bizim necə tez öz ritmimizi tapmamız məni təəccübləndirdi.

Hər kəs öz işini görürdü.

Biz öz tapşırıqlarımızı bölməli olmadıq.

Biz bu barədə nitqlə ünsiyyət qurmalı da olmadıq.

Hər şey öz-özünə baş verirdi.

Və mən fikirləşdim:

İnsanlar və robotlar heç də belə görünmürlər.

İnsanlar və robotların qarşılıqlı əlaqəsi

daha çox şahmat oyununu xatırladır.

İnsan ilk addım atır,

robot insanın nə etdiyini analiz edir,

daha sonra nə edəcəyini qərara alır,

bunu planlaşdırır və edir.

Daha sonra insan öz növbəsi çatana qədər gözləyir.

Beləlklə, bu daha çox şahmat oyununu xatırladır və

bu barədə danışmağa dəyər, çünki şahmat

riyaziyyatçılaar və kompyuter mühəndislərinə üçün əla oyundur.

Bu, tamamilə, informasiyanın analizi,

qərar qəbul etmə və planlaşdırma ilə bağlıdır.

Lakin mən öz robotumun şahmat oyunçusundan daha çox

sadəcə çıqqıldadan və digərləri ilə birlikdə çalışan

bir "edən" olmasını istəyirdim.

Beləcə, mən ikinci qorxunc karyera seçimimi etdim:

Mən yarım il aktyorluğu öyrənməyi qərara aldım.

Mən Ph.D.-ni kənara qoydum və aktyorluq dərsləri almağa getdim

Mən hətta pyesdə də iştirak etmişəm.

Ümid edirəm ki, ətrafda hələ də bunun videosu yoxdur.

Və mən aktyorluq haqda tapa biləcəyim bütün kitabları əldə etdim,

o cümlədən kitabxanadan götürdüyüm

və 19-cu əsrə aid olan birini.

Və mən, həqiqətən də, təəccüblənmişdim, çünki mənim adım siyahıda ikinci idi --

öncəki ad 1889-cu ilə idi. (Gülüş)

Sanki bu kitab robotlaşdırma üçün yenidən kəşf olunmasını

100 il gözləmişdi.

Və bu kitab aktyorlara

ifadə etmək istədikləri hər cür emosiyanı almaq üçün

bədənin hər bir əzələsini necə hərəkət etdirmək lazım olduğunu göstərirdi.

Lakin əsas məsələ

mənim "method acting" barədə öyrənməyim idi.

Bu, 20-ci əsrdə çox məşhur olmağa başlamışdı.

Və "method acting" bundan ibarət idi ki, sən bədəninin hər əzələsi üçün plan qurmağa məcbur deyilsən.

Əvəzində sən düzgün hərəkəti tapmaq üçün öz vücudundan istifadə etməlisən.

Sən öz hiss yaddaşından

emosiayaları rekonstruksiya etmək üçün istifadə etməli

və, sanki düzgün ifadəni tapmaq üçün vücudunla fikirləşməlisən.

İmprovizasiya et, öz səhnə yoldaşının rolunu oyna.

Və mən bununla eyni zamanda psixologiyada "bədənlə dərketmə"

adlanan tendensiya barədə oxuyarkən də qarşılaşdım.

Hansı ki, eyni ideyalar haqdadır:

Biz sadəcə beynimizlə fikirləşir və hərəkət etmir,

öz vücudumuzu düşünmək üçün istifadə edirik,

Bizim bədənimiz beyinlə əlaqə quraraq

bizim davranışımızı yaradır.

Və sanki məni ildırım vurdu.

Mən öz ofisimə qayıtdım.

Heç vaxt çap etdirmədiyim və

"Süni intellekt üçün aktyorluq dərsləri" adlanan məqalə yazdım.

Və mən hətta daha bir ay

insanla robotun birlikdə oynadığı

ilk səhnəni hazırlamaqla məşğul oldum.

Bunu siz bir az öncə aktyorlarla birlikdə gördünüz.

Və mən fikirləşdim:

İmprovizasiya, riskə getmə,

şansdan istifadə etmə və hətta səhv etmə kimi

bəzi ideyaları modelləşdirən

süni intellekti -- kompyuter modelini

necə yaratmaq olar?

Bəlkə də, bu, daha yaxşı robotik komanda yoldaşı olardı.

Və mən kifayət qədər uzun müddət bu modellər üzərində işlədim

və onları bir sıra robotlara tətbiq etdim.

Burada siz ilk nümunələrdən birini görürsünüz,

hansında ki, robot bu vücudda təcəssüm etdirilmiş süni intellektdən

istifadə edərək mənim hərəkətlərimə mümkün olduqca uyğunlaşmağa çalışır,

sanki bir oyun kimi.

Gəlin buna baxaq.

Siz görə bilərsiniz ki, mən kəskin hərəkət edəndə o aldanır.

Və bu, bir qədər aktyorların

öz aralarında uyğun sinxronizasiyanı tapmaq üçün

bir-birilərini təqlid etməsinə bənzəyir.

Daha sonra mən başqa bir təcrübə apardım

və burada təsadüfi adamlar robotik stolüstü lampanı

istifadə edir və bədəndə təcəssüm edilmiş süni intellekt ideyasını sınaqdan keçirirdilər.

Mən eyni robot üçün iki cür beyindən istifadə etdim.

Robot sizin gördüyünüz həmin lampa idi

və mən ona iki cür beyin yerləşdirdim.

İnsanların yarısı üçün

mən ənənəvi - hesablanmış

robot beyni yerləşdirdim.

Bu, öz növbəsini gözləyir, hər şeyi analiz edir, planlaşdırırdı.

Gəlin bunu hesablanmış beyin adlandıraq.

Digər robot daha çox səhnə aktyorunukuna bənzər və riskə getməyə qadir olan bir beyin aldı.

Gəlin bunu macərapərəst beyin adlandıraq.

O, bəzən bilməli olduğu hər şeyi bilmədən hərəkət edir.

O, bəzən səhv edir və onları düzəldir.

Və onlar birlikdə işləyərək,

demək olar ki, 20 dəqiqə çəkən

sıxıcı bir tapşırığı yerinə yetirməli idilər.

Sanki eyni şeyi təkrarən yerinə yetirməkdən

ibarət olan zavod işini təqlid edirmiş kimi.

Və mənə bu aydın oldu ki, insanlar, həqiqətən də, macərapərəst

robotu sevdilər.

Onlar düşündülər ki, o, daha zəkalı,

daha çox ideyalara malik, komandanın daha yaxşı üzü idi və komandanın uğuruna

daha çox töhfə vermişdi.

Onlar hətta bu robotu insan kimi çağırırdılar, halbuki

hesablanmış beyinlə birgə olanlar həmin robotu sadcə "bu" kimi çağırırdılar.

Və heç kəs indiyə kimi ona bir insan kimi müraciət etməyib.

Onlar macərapərəst beyinlə birlikdə tapşırıqdan sonra

bu barədə danışarkən

dedilər: "Sona qədər biz yaxşı və ruhən bağlı dostlar idik."

Bu hər nə deməkdirsə.

(Gülüş) Əzablı səslənir.

Halbuki hesablanmış beyinlə birgə olanlar dedilər ki,

o, sadəcə, tənbəl bir əlaltı kimi idi.

O etməli olduğundan başqa heç nə etmirdi.

Bu, demək olar ki, bütün insanların robotlardan etməsini gözlədiyidir.

İnsanların robotlardan robotlaşdırma ilə məşğul olan

hər kəsin gözlədiyindən daha çox şey gözləməsi məni təəccübləndirmişdi.

Və mən fikirləşdim ki, bəlkə də, vaxtdır --

"method acting"-in 19-cu əsrdə insanların

rol oynama barədə düşüncə tərzini dəyişməsi kimi,

hesablanmış və

planlaşdırılmış davranışdan

daha intuitiv, riskə gedən, təcəssüm olunmuş davranış tərzinə.

Bəlkə də, robotların

bənzər inqilab etmələri vaxtıdır.

Bir neçə il sonra

mən Atlantada, Georgia Tech universitetində

robot musiqiçilər ilə məşğul olan qrupda

növbəti tədqiqat işimi aparırdım.

Mən düşünürdüm ki, musiqi - komanda işi,

koordinasiya, zamanlama, improvizasiya

üçün əladır və

biz marimbada çala bilən bu robotu düzəltdik.

Marimba, mənim kimi olan hər kəs üçün,

bu ölçüdə, taxta ksilofondur.

Və mən buna baxanda,

həmçinin insan-robot improvizasiyasına aid digər işlərə də baxırdım --

bəli, insan-robot improvizasiyasına aid başqa işlər də var --

və onlar da bir az şahmat oyununa bənzəyirdilər.

İnsan alətdə çalır,

robot çalınan melodiyanı analiz edir,

və öz hissəsini improvizasiya edirdi.

Bunu musiqiçilər çağrı və cavab

əlaqəsi adlandırırlar,

və bu, o cümlədən robotlara və süni intellektə də çox yaxşı uyğun gəlir.

Amma mən fikirləşdim ki, əgər mən

teatr səhnəsi və komanada işini öyrənmək üçün istifadə etdiyim

eyni ideyaları tətbiq etsəm, bəlkə də, robotların bir-birinə

bir qrup kimi qarışmasına nail ola bilərəm.

Hər kəs bir-biriləri ilə danışmadan anlaşır, heç kəs bunu bir anlıq belə dayandırmır.

Beləcə mən eyni şeyi bu dəfə musiqiyə tətbiq etdim,

və burada robot, əslində,

nə çalacağını bilmirdi.

O, sanki öz vücudunu hərəkət etdirir

və ifa etmək üçün imkanlardan istifadə edir.

Və mənim 17 yaşım olanda caz müəllimimin mənə dediyini edir.

O mənə demişdi ki, sən improvizasiya edəndə

bəzən nə etdiyini bilmir, lakin

yenə də bunu etməyə davam edirsən.

Və mən nə etdiyini tam bilməyən, lakin yenə də

davam edən robot yaratmağa çalışdım

Gəlin bu çıxışdan bir neçə saniyəyə baxaq.

Burada robot musiqiçiyə qulaq asır

və improvizasiya edir.

Daha sonra insan musiqiçi də

robotun etdiyinə cavab verir və

bunun davranışından nəticə çıxarır.

Hətta bəzən robotun gəlib çıxdığı vəziyyətə təəccüblənir.

(Musiqi)

(Alqış)

Musiqiçi olmaq sadəcə not yazmaqdan ibarət deyil,

əks halda heç kəs canlı şoulara baxamağa getməzdi.

Musiqiçilər həm də öz vücudları vasitəsiilə

qrupun digər üzvləri, auditoriya ilə ünsiyyət yaradırlar.

Onlar öz vücudlarından musiqini ifadə etmək üçün istifadə edirlər.

Və mən düşündüm ki, bizim artıq səhnədə robot musiqiçimiz var,

Nəyə görə onu tam təkmil musiqiçi etməyək?

Və mən robot üçün sosial ifadəli .

baş hazırlamağa başladım.

Baş faktiki marimbaya toxunmur,

bu, sadəcə, musiqinin necə olduğunu ifadə edir.

Bunlar Atlantada bir barda çəkilmiş bəzi eskizlərdir.

Bu bar çox təhlükəli bir şəkildə mənim laborotoriyamla evimin

düz arasında yerləşmişdi.

Beləcə, mən orta hesabla orada

hər gün üç-dörd saat olurdum.

Mənə belə gəlir. (Gülüş)

Və mən yenidən öz animasiya alətlərimə üz tutdum və

robot musiqiçinin necə görünməli olduğunu deyil,

necə hərəkət etməli olduğunu anlamağa çalışdım.

Nə isə başqa şəxsin ifa etdiyini xoşlamadığını

və ya həmin anda hansı ritmi hiss etdiyini

göstərmək kimi bir şey.

Beləcə artıq biz bu xoş robotu qurmaq üçün pul almırdıq.

Mən sizə eyni qəbildən olan daha bir ifa göstərəcəm -

bu dəfə sosial ifadəli baş ilə.

Və bir şeyə diqqət edin --

robot bizə, həqiqətən də,

insandan götürdüyü ritmi göstərir.

Bu, həmçinin, insanda da robotun nə etdiyini bilməsi hissini oyadır.

Və o, həm də öz solosu başlayan kimi

hərəkət tərzini dəyişir.

(Musiqi)

İndi o, ona qulaq asdığıma əmin olmaq üçün mənə baxır.

(Musiqi)

İndi isə parçanın son akkorduna bir daha baxaq

və bu dəfə robot öz işi ilə məşğul ola-ola

öz vücudu vasitəsilə ünsiyyət yaradır

və son akkordu

mənimlə koordinasiya etmək üçün hazırlaşır.

(Musiqi)

(Alqış)

Təşəkkür edirəm. Ümid edirəm ki, siz

vücudun alətə toxunmayan hissəsinin

musiqi ifasına, həqiqətən də, nə qədər kömək etdiyini görürsünüz.

Biz Atlantadayıqsa, aydındır ki, nə vaxtsa

bizim laborotoriyamıza bəzi reperlər gələcək.

Və biz bu reperi bizim

robotla birgə bir az əylənməyə çağırdıq.

Və burada siz robotun,

aslində, ritmə cavab verdiyini görə bilərsiniz və --

iki şeyə diqqət edin. Birincisi, robota başını hərəkət

edərkən qoşulmaq istəyinin necə qarşısıalınmaz olduğuna.

Və o, bunu edərkən, sanki sən də öz başını yellətmək istəyirsən.

İkincisi, reperin, doğrudan da, diqqətini öz iPhone-una yönəltməsinə baxmayaraq,

robot üzünü ona çevirən kimi onun da robota baxmasına.

Hətta bunun onun görüntü sahəsinin kənarında olmasına baxmayaraq --

bu, sadəcə onun gözünün küncündədir, lakin çox güclüdür.

Və buna səbəb bizim ətrafımızda hərəkət edən fiziki əşyalara

reaksiya verməməyi bacarmamağımızdır.

Biz bu cürə yaranmışıq.

Beləcə, əgər sizin yoldaşınızla

onun öz iPhone-una çox baxması ilə bağlı probleminiz varsa,

onun diqqətini cəlb etmək üçün

orada bir robotdan istifadə edə bilərsiniz. (Gülüş)

(Musiqi)

(Alqış)

Üzərində işlədiyimiz sonuncu robotu

təqdim etmək istərdim, hansı ki,

bizim tapdığımız, bir az təəccüb doğuran ideyadan yaranıb:

Bəzi nöqtəyə çatanda insanlar robotun bu qədər ağıllı olmasına,

improvizasiya edə bilməsinə və qulaq asmasına

və mənim təkmilləşdirmək üçün illər həsr etdiyim, vücudda təcəssüm olumuş intellektlə bağlı tapşırıqlar yerinə etməsinə qətiyyən fikir vermirdilər.

Onlar robotun musiqidən həzz almasını, həqiqətən də, bəyənmişdilər. (Gülüş)

Və onlar demirdilər ki, robot musiqiyə uyğun hərəkət edir,

onlar deyirdilər ki, robot musiqidən həzz alır.

Biz düşündük: Nə üçün bu ideyadan istifadə etməyək?

Və beləcə yeni mebel əşyası hazırladıq.

Bu dəfə bu stolüstü lampa deyil, səsucaldıcı idi.

Bu sizin smartfonunuzu birləşdirə bildiyiniz biri səsucaldıcı idi.

Və mən fikirləşdim ki, görəsən, əgər

sizin səsucaldıcınız musiqini sadəcə səsləndirməsə,

həm də ondan həzz alsa, necə olar?

Və bunlar yenə də ilkin mərhələdən

bəzi animasiya testləridir.

Və yekun əşya belə görünürdü.

(Melodiya: "Drop It Like It's Hot")

Başla çoxlu hərəkətlər.

(Alqış)

Auditoriyada da başla çoxlu hərəkətlər,

beləcə biz görə bilərik ki, robotlar hələ də insanlara təsir edə bilirlər.

Və bu sadəcə oyunlar və əyləncədən ibaarət deyil.

Düşünürəm ki, mənim oz vücudlarından

ünsiyyət qurmaq və hərəkət etmək üçün

istifadə edən robotlara bu qədər önəm verməyimin səbəbi --

və mən sizə biz robotlaşdırma ilə məşğul olanların gizlətdiyi kiçik bir məsələni açıqlayacam --

budur ki, sizlərdən hər biriniz həyatınızın hansısa bir nöqtəsində

robotla birgə yaşayacaqsınız.

Bir vaxt gələcək, sizin həyatınızda robotlar olacaq.

Sizinkində olmasa, onda sizin uşaqlarınızın həyatlarında.

Və mən bu robotların

indi göründüklərindən daha səlis, cazibədar, incə

olmalarını istəyirəm.

Düşünürəm ki, bunun baş verməsi üçün robotlar

şahmat oyunçusundan daha çox

səhnə aktyorları və musiqiçilər kimi olmalıdırlar.

Bəlkə də onlar şansdan istifadə etməyə və improvizasiya etməyə qadir olmalıdırlar.

Bəlkə də onlar sizin nə etməyə hazırlaşdığınızı sezməyə qadir olmalıdırlar.

Və bəlkə də onlar səhv etməyə və onları düzəltməyə

qadir olmalıdırlar,

çünki necə olsa da, biz insanıq.

Və bəlkə də bir insan kimi, əladan bir az aşağl olan robotlar

bizimlə müqayisədə əladırlar.

Təşəkkür edirəm.

(Alqış)