Como practicar séxting de xeito seguro.

No sexting, coma en calquera cousa que é divertida, existen riscos; porén, unha violación grave da privacidade non debe ser un deles. Amy Adele Hasinoff analiza as respostas problemáticas ao sexting nos medios de comunicación, o dereito e a educación, achegando solucións prácticas para que os individuos e empresas tecnolóxicas poidan protexer arquivos dixitais sensibles e potencialmente escandalosos.

A xente leva empregando os Media para falar de sexo durante moito tempo

Cartas de amor, sexo telefónico,
Polaroids picantes.

Hai incluso unha historia dunha chica que
fuxiu cun home que coñecera por telégrafo

en 1886.

Hoxe en día temos o sexting,
e eu son unha experta en sexting.

Non unha experta na súa práctica.

Non obstante, sei o que isto significa --
penso que vós tamén.

[É un pene]

(Risas)

Levo estudando sexting desde que se
popularizou a través dos medios en 2008.

Escribín un libro sobre o pánico
moral acerca do sexting.

E isto foi o que atopei:

a maioría da xente está a se preocupar
polo que non debería.

Tratan de evitar que o sexting
se manifeste na súa totalidade.

Mais permitídeme facervos
unha pregunta:

Mentres sexa totalmente consensuado,
cal é o problema co sexting?

A xente está interesada en moitos tipos
de cousas nas que ti podes non estar,

como o queixo azul ou o coandro.

(Risas)

O sexting é claramente arriscado,
como todo aquilo que é divertido,

mais mentres un non envíe unha imaxe a
alguén que non queira recibila,

non hai ningún dano.

O que penso que é un problema serio

é cando a xente comparte imaxes
privadas doutras persoas

sen o seu permiso.

E en lugar de preocuparnos
do sexting,

penso que deberiamos pensar máis
acerca da intimidade dixital.

A clave é o consentimento.

Agora mesmo, a maioría da xente
pensa no sexting

sen pensar en consentimento
en absoluto.

Sabedes que actualmente criminalizamos
o sexting adolescente?

Pode ser un crime porque conta
como pornografía infantil,

se hai unha imaxe de alguén
menor de 18,

e non importa

se tomaron esa foto de eles mesmos e
as compartiron voluntariamente.

Daquela rematamos nesta extraña
situación legal

onde dúas persoas de 17 anos poden ter
sexo legalmente en gran parte dos estados

de E.E.U.U., mais non poden
fotografialo.

Algúns estados tamén intentaron aprobar
leis nas que o sexting figuraba coma un

delito menor mais esas leis perpetuaron o
problema

xa que seguen facendo do sexting
consensual algo ilegal.

Non ten sentido

tratar de prohibir todo o sexting para
tratar de enfrontarse ás violacións da

privacidade.
É coma dicir,

vamos resolver o problema da violación
facendo as citas completamente ilegais.

Á maioría dos adolescentes non son
detidos polo sexting, mais podedes adiviñar,

a quen si? Xeralmente son adolescentes
que foron rexeitados polas parellas dos

seus pais. E isto pode ser por prexuízos
de clase, racismo ou homofobia.

Moitos fiscais son, por suposto, o
suficientemente listos

como para non empregar cargos de
pornografía infantil contra adolescentes,

mais algúns fano. De acordo cos
investigadores da Uni de New Hampshire

o 7% de todos os arrestos por posesión de
pornografía infantil pertence a adolescentes,

que practicaban sexting consensuado
con outros adolescentes.

A pornografía infantil é un crime grave,

porén non é o mesmo que o
sexting adolescente.

Pais e educadores tamén responden
acerca do sexting

sen pensaren realmente moito
no consentimento.

O que adoitan dicir aos adolescentes é:
"simplemente non o fagades".

E enténdoo perfectamente,
hai serios riscos legais

e por suposto, un gran potencial de
violación de privacidade.

E cando erades adolescentes,

estou segura de que facíades todo o
que se vos dicía, verdade?

Seguramente estades a pensar,
"o meu fillo nunca faría sexting."

E é certo, o voso pequeno anxo pode
non estar a facer sexting

porque só o 33%

dos mozos e mozas de 16 e 17 anos
fan sexting.

Mais, sintoo, para cando sexan maiores,
as probabilidades din que o farán.

Todos os estudios sitúan a
tasa sobre o 50% entre 18 e 24 anos.

E a maioría das veces, nada sae mal.

A xente pregúntame todo o tempo cousas
como, "É o sexting tan perigoso?"

É como se non deixases a carteira
no banco dun parque

e esperases que fose ser roubada
se o fas, non si?

Isto é o que penso:

sexting é como deixar a carteira
na casa do teu noivo.

Se volves ao día seguinte

e desapareceu todo o diñeiro,

realmente necesitas deixar a ese tipo.

(Risas)

De forma que en vez de
criminalizar o sexting

para tratar de previr
violacións de privacidade,

precisamos facer do consentimento
un punto central

acerca de como pensamos sobre a
circulación da nosa información privada.

Cada novo medio audiovisual presenta
problemas de privacidade.

De feito, en E.E.U.U. os principais
debates sobre privacidade

foron en resposta ás tecnoloxías que
naquel momento eran relativamente novas.

A finais do 1800, á xente preocupáballe
as cámaras,

que de repente eran máis
portátiles ca nunca,

e polas columnas de rexouba dos xornais.

Preocupáballes que a cámara puidese
tomar información sobre eles,

sacala de contexto
e difundila.

Sóavos familiar?

É exactamente a mesma preocupación que
temos agora coas redes sociais e os drons,

e, por suposto, o sexting.

E eses medos con respecto á tecnoloxía,

teñen sentido

porque a tecnoloxía pode amplificar
e sacar a relucir

as nosas peores cualidades e actitudes.

Mais existen solucións.

E estivemos aquí antes cunha
perigosa nova tecnoloxía.

En 1908, Ford introduciu
o automóbil Modelo T.

As taxas de mortalidade de tráfico
estaban a aumentar.

Era un problema serio --
parece moi seguro, verdade?

A nosa primeira reacción foi a de tratar
de cambiar o comportamento do condutor,

de xeito que creamos límites de velocidade
e fixémolos cumprir mediante multas

Mais ao longo das décadas seguintes,

démonos conta de que a tecnoloxía dun
coche non é só neutral.

Poderíamos deseñar o coche para facelo
máis seguro.

Daquela, nos anos 20, fixemos
parabrisas resistentes á rotura.

Nos anos 50, cintos de seguridade.

E nos 90, airbags.

As tres áreas:

leis, persoas e industria
uníronse co tempo

para axudar a resolver o problema
que causa unha nova tecnoloxía.

E podemos facer o mesmo
coa privacidade dixital.

Por suposto, voltamos ao tema do
consentemento.

Esta é a idea.

Antes de que alguén poida compartir
a túa información privada,

ten que conseguir a túa autorización.

Esta idea do consentimento afirmativo
vén de activistas anti-violación

que din que precisamos consentemento
para cada acto sexual.

E temos estándares realmente altos con
respecto ao consentemento noutras áreas.

Pensemos na cirurxía.

O voso doutor ten que asegurarse

de que estades a dar o voso consentimento
total e voluntario para tal intervención.

Este non é un consentimento do tipo dos
Términos de Servizo de iTunes

onde vas ata o final da páxina e clicas para adiante "acepto, acepto, o que sexa."

(Risas)

Se pensamos máis no consentimento,
poderemos ter mellores leis de privacidade

Agora mesmo, non temos
moitas proteccións.

Se o teu ex-esposo ou a túa ex-muller
é unha persoa terrible,

pode coller as fotos de ti espido e
subilas a unha páxina porno.

Pode chegar a ser moi complicado
retirar esas imaxes.

E en moitos Estados,

é mellor se as fotos as
fai un mesmo,

porque entón podes presentar
unha reclamación de copyright.

(Risas)

Agora, se alguén viola
a túa privacidade,

xa sexa unha persoa, ou unha compañía,
ou o NSA (Axencia de Seguridade Nacional),

podes intentar presentar unha demanda,

aínda que pode que non
resulte existosa

xa que moitos tribunais asumen que a
privacidade dixital é imposible.

De xeito que non están dispostos
a castigar a calquera que a viole.

Sigo a escoitar xente
preguntándome todo o tempo,

"unha imaxe dixital non está dalgún xeito
nunha liña difusa entre público e privado?

porque é dixital, non si?"

Non! Non!

Non todo o dixital é
automaticamente público.

Iso non ten sentido ningún.

Como di a xurista da NYU
Helen Nissenbaum,

temos leis e regras e normas

que protexen todo tipo de
información privada,

e non fan diferenzas por ser
ou non dixital.

Todos os vosos rexistros de saúde
están dixitalizados

mais o voso doutor non pode
compartilos con ninguén.

Toda a vosa información financieira
almacénase en bases de datos dixitais, mais

a vosa compañía de tarxetas de crédito non
pode publicar o voso historial de compras online.

Mellores leis axudarían a abordar as
violacións de privacidade despois de que

ocorran, mais unha das cousas máis simples
que podemos facer é facer cambios persoais

para axudar na protección
da privacidade dos demais.

Sempre nos dixeron que a privacidade

é a nosa responsabilidade
exclusiva e individual.

Dinnos constantemente que controlemos e
actualicemos a nosa configuración de privacidade.

Dinnos que xamais compartamos nada que non quereríamos que todo o mundo vise.

Isto non ten sentido.

Os medios dixitais son ambientes sociais

e compartimos cousas con xente na que
confiamos todo o día, cada día.

Como argumenta a invesigadora de
Princeton Janet Vertesi,

"Os nosos datos e privacidade
non son só persoais,

senón que, en verdade, son interpersoais."

E unha cousa que podedes facer
e que é moi sinxela

é simplemente pedir permiso antes de
compartir a información doutra persoa.

Se queredes colgar unha foro de alguén
online, pedide permiso.

Se queredes reenviar un
correo electrónico,

pedide permiso.

E se queredes compartir a selfie
de alguén espido,

obviamente, pedide permiso.

Estes cambios individuais poden realmente
axudarnos a protexer a privacidade dos

demais, mais precisamos tamén a
colaboración de empresas tecnolóxicas.

Estas compañías apenas teñen incentivo
en axudarnos a protexer a nosa privacidade

porque os seus modelos de negocio se basan en nós compartíndoo todo

co maior número de persoas posible.

Agora mesmo, se vos envío unha imaxe,

podedes reenviárllela a quen queirades.

Pero, e se teño que decidir se esa imaxe
se pode reenviar ou non?

Isto indicaríavos que non tedes o meu
permiso para mandar esa imaxe.

Facemos este tipo de cousas todo o
tempo para protexer os dereitos de autor.

Se mercas un libro electrónico, non podes
mandárllelo á xente que queiras.

Así que por que non probar isto cos
teléfonos móbiles?

O que podemos facer é esixirlles ás
compañías tecnolóxicas que engadan esas

proteccións aos nosos dispositivos e
plataformas coma valores predeterminados.

A fin de contas, un pode escoller
a cor do seu coche,

mais os airbags son sempre estándar.

Se non pensamos máis na privacidade
dixital e no consentimento,

pode haber serias consecuencias.

Había unha adolescente de Ohio,

imos chamala Jennifer, por respeto
á súa privacidade.

Ela compartiu fotos nas que saía espida
co seu noivo do instituto,

pensando que podía confiar nel.

Por desgraza, el traizoouna

e as súas fotos circularon
por toda a escola.

Jennifer estaba avergoñada e humillada,

mais en lugar de seren compasivos, os
seus compañeiros acosárona.

Chamáronlle puta

e fixéronlle a vida imposible.

Jennifer comezou a faltar á escola e
as súas calificacións baixaron.

Finalmente, Jennifer decidiu acabar
coa súa propia vida.

Jennifer non fixo nada mal.

O único que fixo foi compartir
unha foto na que saía espida

cunha persoa na que pensou que
podía confiar.

E, porén, as nosa leis dinlle

que cometeu un crime horrible equivalente
á pornografía infantil.

As nosas normas de xénero din

que ao producir esta imaxe dela
mesma espida,

dalgún xeito, fixo a cousa
máis horrible e vergoñenta.

E cando asumimos que a privacidade é
imposible nos medios dixitais,

condonamos e excusamos completamente
o mal comportamento do seu noivo.

A xente segue a dicirlles ás vítimas de
violacións de privacidade,

"En que pensabas?

Xamais deberías ter enviado esa imaxe."

Se estades a barallar que dicir no seu
lugar, probade con isto.

Imaxinade que visitades ao voso amigo
que rompeu unha perna esquiando.

Eles tomaron un risco para facer algo
divertido, e non saíu ben.

Mais non ides a ser os cretinos que
digan,

"Logo, non deberías ter ido a esquiar."

Se pensamos no consentimento,

poderemos ver que as vítimas de
violacións de privacidade

merecen a nosa compaixón;

non discriminación, humillación,
acoso ou castigo.

Podemos apoiar as vítimas e previr
algunhas violacións de privacidade

se se fan estes cambios legais,
individuais e tecnolóxicos.

Porque o problema non é o sexting,
é a privacidade dixital.

E unha solución é o consentimento.

Así que a próxima vez que unha vítima
de violación dixital se achegue a vós,

no lugar de culpala,
fagamos isto:

cambiemos as nosas ideas
sobre a privacidade dixital,

e respondamos con compaixón.

Grazas.

(Aplauso)