Kocham zawód policjanta, ale potrzebujemy zmian

Tyle zainwestowano w funkcjonowanie policji jako ochrony, że zapomnieliśmy, co to znaczy służba społeczeństwu, mówi oficer policji w Baltimore podpułkownik Melvin Russel. Doprowadziło to do oziębłości i bezwzględności, a w rezultacie do odczłowieczenia policji. Po przejęciu obowiązków komendanta dzielnicowego jednej z najcięższych okolic w Baltimore, Russell wprowadził serię reform w celu odzyskania zaufania społeczności i zmniejszenia liczby przestępstw.
„Siły porządkowe przechodzą kryzys", mówił. „Jednak nie jest za późno byśmy razem odbudowali świetność naszych miasta i kraju".

Jestem policjantem od bardzo dawna,

a te notatki mam dlatego,
że jestem też czarnym kaznodzieją.

(Śmiech)

Jako typowy czarny kaznodzieja

teraz zamknę temat
i będę mówić jeszcze 20 minut.

(Śmiech)

Idźmy dalej,

Zostałem policjantem dawno temu,

jeszcze przed bumem technologicznym,

przed pagerami.

(Śmiech)

Możecie się śmiać, mówię prawdę.

Jestem przedwojenny,
sprzed wojny z narkotykami.

Zaczynałem dużo wcześniej.

Zaczynałem tak dawno,

że mam za sobą wzloty i upadki,

lepsze i gorsze dni,

ale nadal kocham zawód policjanta.

Kocham ten zawód, bo zawsze
to było moje powołanie,

nigdy nie zwyczajna praca.

Mimo tego uważam,

że organy porządku publicznego
dotknął kryzys.

Jest to "niewidoczny" kryzys,

który istnieje już od wielu lat.

Policjanci uważają,

że nie da się wszystkiego
rozwiązać aresztowaniami,

Uważają,

że profilowanie jest nielegalne,

a nawet zgadzamy się,

że trzeba zmienić sposób myślenia

i skupić się na szczeblu lokalnym.

Pomimo to

nadal nic się nie zmienia,

działania zaprzeczają wszystkiemu,
co zostało własnie powiedziane.

Z tego powodu kilka lat temu

byłem zmęczony rasizmem i dyskryminacją,

zmęczony wszystkimi -izmami i schizmami,

tak zmęczony

tym błędnym kołem,

zmęczony nawet moją ukochaną instytucją,

wydziałem, który do dziś kocham.

Dlatego usiedliśmy z żoną

i podjęliśmy decyzję,
że przechodzimy na emeryturę

Emerytura i odjazd
w stronę zachodzącego słońca,

może pełny etat kaznodziei,
kochanie się z żoną.

wiecie o czym mówię.

(Śmiech)

Decyzja o emeryturze zapadła.

Ale działały siły wyższe.

Miłość do miasta,

w którym się wychowałem,
chodziłem do szkoły,

które znów porwało moje serce do systemu.

Nie przeszliśmy na emeryturę.

Nie przeszliśmy na emeryturę,

a przez kolejne 18 czy 19 miesięcy

narodziła się we mnie pasja

żeby zrewolucjonizować policję.

Przez kolejne 19 miesięcy

przeszedłem przemianę
z oficera do spraw narkotyków

gotowego przejść na emeryturę,

i wspinałem się szczebel po szczeblu,

aż zostałem komendantem dzielnicy,

najgorszej dzielnicy w Baltimore,

tak zwanej Wschodniej Dzielnicy,

gdzie była najwyższa przestępczość

najwięcej biedy,

46% bezrobocia.

W krajowych statystykach w tym okresie

wskaźnik AIDS i gruźlicy

był zawsze w pierwszej dziesiątce

miast w całym kraju.

W cały kraju!

W pierwszej dziesiątce
- nie całe miasto, nie cały stan,

tylko ta mała dzielnica.

Coś się musiało zmienić.

Trzeba zrobić coś radykalnego,

myśleć nieszablonowo,

żeby dokonać zmian,
których tak bardzo chciałem,

które nosiłem w sercu.

Musiałem posłuchać wewnętrznego głosu,

podążać za głosem serca,

zapomnieć o wszystkim,
czego mnie nauczono.

Udało się!

Udało się, bo słuchałem
wewnętrznego głosu,

bo zrozumiałem,

że przeprowadzenie
prawdziwych reform w dzielnicy,

za której bezpieczeństwo odpowiadam,

wymaga zmiany zgnuśniałego myślenia.

Przyszedł czas na zmiany,

dlatego zaczęliśmy myśleć
w szerszej perspektywie,

nie po wojskowemu.

Dzięki temu myśleniu

zrozumieliśmy, że model

"my przeciwko nim"

nie ma prawa bytu.

Wyszedłem na spotkanie

ludzi z wszystkich klas,
ras, wyznań i kolorów skóry,

ludzi biznesu i ludzi wiary,

ludzi nauki i medycyny,

wszystkich tych,

którzy tworzą społeczność
pod moją kontrolą.

Poznałem ich i zacząłem ich słuchać.

Policja ma problem.

Żeby coś wprowadzać,

proponujemy nietypowe
strategie i wdrożenia,

ale nigdy nie rozmawiamy
o tym z ludźmi.

Wciskamy obywatelom rozwiązania,
mówiąc "Bierzcie to".

Postanowiliśmy się pozbyć
tego wstrętnego podejścia.

Zaczęliśmy rozmawiać z obywatelami.

"To wasza okolica.

Przyszliśmy was wysłuchać.

Co dla was zadziała?".

Nagle zaczęły się dziać niezwykłe rzeczy.

Musiałem opracować sposób

zmiany 130 moich policjantów

z okupantów

na partnerów.

Musiałem wymyślić sposób.

Tutaj zagwozdka.

Organy porządku to coś niesamowitego.

Staliśmy się wielkimi obrońcami.

Wiemy, jak was obronić.

Ale trochę przetrenowaliśmy mięsnie.

Gdyby policja była człowiekiem,

a ja bym ją reprezentował,

zobaczylibyście niesamowitą
58 centymetrową rękę.

(Śmiech)

Piękna, prawda? Nieźle wyrzeźbiona.

Żadnego tłuszczu. Wygląda super.

(Śmiech)

To jest silne ramię - ochrona.

To my, ale pracowaliśmy nad tym tyle,

że prowadziło to do nadużyć.

Prowadziło do oziębłości, bezwzględności,
pozbawiało człowieczeństwa.

Zapomnieliśmy o zasadzie

naszego kraju:

"chronić i służyć".

Nie wiecie tego? Chronić i służyć.

(Śmiech)

Patrzycie na drugie ramię,

i... sami widzicie.

(Śmiech)

Jest słabe.

Wygląda na chore.

Usycha i umiera,

bo większość czasu wpakowaliśmy
w "chroniące" ramię.

Zapomnieliśmy, że obywateli

trzeba traktować jak klientów,

jak synów i córki, braci i siostry,

jak matki i ojców.

Jakoś po drodze

straciliśmy równowagę.

Ponieważ jesteśmy dumnym zawodem,

ciężko nam spojrzeć w lustro
i przyznać się do błędów.

Jeszcze trudniej się zmienić.

Choć mam mało czasu

muszę dodać,

że nie chodzi tylko o organy porządku.

Każdy z nas tworzy społeczność.

Każdy jest częścią społeczeństwa.

Jako społeczeństwo

narzuciliśmy na siły porządkowe
za dużo odpowiedzialności.

O wiele za dużo.

(Brawa)

A potem mamy czelność
złościć się za każdym razem,

gdy policja cokolwiek zrobi.

Nie powinno się dzwonić po policję,

bo dzieciaki grają w piłkę na ulicy.

Nie powinno się ich wzywać,

bo sąsiad słucha za głośno muzyki,

bo jego pies zrobił nam kupę na podwórku.

Nie powinno się wzywać policji.

Oddaliśmy tak wiele odpowiedzialności.

Jako chłopiec wychowywanym w Baltimore

i na ulicy bawiliśmy się dosyć ostro,

jednak nigdy nie uspokajała nas policja.

Wiecie kto to robił? Starsi.

Rodzicielskie postacie z sąsiedztwa.

Stróże, wioskowa mentalność.

Mówili: "Dosyć tego!",
to wolno robić, a tego nie.

Mieliśmy mentorów w całej wspólnocie.

Do tego potrzeba wszystkich.

Mówiąc wspólnota,

mam na myśli wszystko,
co się na nią składa.

Jestem kaznodzieją,
więc mam do kościoła pretensje,

bo uważam, że kościoły
za często stają się Z.W.A.,

zaginione w akcji.

Przez ostatnie 10, 20 lat

odeszły od formy kościoła wspólnoty,

gdzie masz kościół za rogiem.

Teraz są kościołami dojazdowymi.

Kościoły są teraz z założenia odseparowane

od społeczności, w której się znajdują.

Nie zajmują się mieszkańcami.

Dużo by mówić, ale czas na podsumowanie.

Społeczeństwo i ochrona policyjna:

Straciliśmy coś wartościowego,
co nazywam kapitałem międzyludzkim.

Pogubiliśmy się.

To nie jest wina kogoś innego.

To jest wina nas wszystkich.

Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni.

Ale uważam, że nie jest za późno
na odbudowanie miast i kraju,

żeby odzyskały wspaniałość.

Nigdy nie jest za późno.

Po trzech latach

mojej czteroipółletniej służby
w tej dzielnicy,

w trzecim roku

wziąłem do radiowozu kilku pastorów.

Znałem mały sekret.

Trudno być złym policjantem,

kiedy jeździsz po dzielnicy z klerem.

(Śmiech)

(Brawa)

Co człowiek wsiada do samochodu, to mówi:

"Ojcze, wybacz mi bo zgrzeszyłem",
przez cały dzień - tak się nie da!

Mieliśmy kilka niesamowitych inicjatyw,

które miały pomóc policji
i społeczeństwu odbudować zaufanie.

Wzięliśmy się za młodzież i tych,

którzy są, według nas,
po złej stronie barykady.

Wiedzieliśmy, że mamy problem ekonomiczny,

więc zaczęliśmy tworzyć miejsca pracy.

Wiedzieliśmy, że wiele osób choruje

bez dobrej opieki medycznej,

więc szukaliśmy partnerów.

Połączyliśmy siły

z każdym, kto chciał z nami współpracować

i rozmawiać o całościowych potrzebach,

a nie o przestępczości.

Bo tak naprawdę,

jeśli zająć się potrzebami społeczności,

i dojść do sedna sprawy,

to problem przestępczości sam by zniknął.

Rozwiązałby się sam.

(Brawa)

Po trzech latach czteroipółletniej służby

spojrzeliśmy wstecz

i okazało się, że poziom przestępczości
był najniższy od 40 lat:

liczba przestępstw, zabójstw,

wszystko zmalało, jak w latach 70.

Może i jeszcze bardziej,

ale dane sięgają tylko lat 70.

Najniższy poziom, tak niski,
że inni komendanci pytali:

"Mel, co ty robisz?",

"Co robisz? My też tak chcemy!".

(Śmiech)

Daliśmy im trochę.

Bardzo szybko całe miasto

miało najniższy poziom
przestępczości od 30 lat.

Pierwszy raz od 30 lat
liczba zabójstw w Baltimore

spadła poniżej 200 - dokładnie do 197.

Świętowaliśmy,

bo nauczyliśmy przede wszystkim służyć.

Ale muszę powiedzieć,

że choć tak wiele się nauczyliśmy

jak zostać świetnymi,
proaktywnymi policjantami

do budowania, a nie tylko reagowania,

że te ostatnie lata mnie rozczarowały.

Złamały mi serce.

Powstanie nadal boli.

Nadal rani mi serce,

bo naprawdę wierzę,
że tak nie powinno być.

Wierzę, że to nigdy by się nie zdarzyło,

gdy pozwolono nam kontynuować
w tym samym duchu,

służąc naszej społeczności,

traktując ich jak ludzi, z szacunkiem

okazując im miłość przede wszystkim.

Gdybyśmy kontynuowali w duchu tego,

nigdy by do tego nie doszło.

Ale jakoś wszystko znów było po staremu.

Ale znów się cieszę!

Cieszę się, bo teraz mamy komendanta,

który nie tylko mówi o policji komunalnej,

ale też w pełni ją rozumie,

a, co ważniejsze, robi z niej użytek.

Więc teraz też się cieszę.

Cieszy mnie dziś Baltimore,

bo, jak wiele miast,
podniesiemy się z popiołów.

Wierzę, naprawdę wierzę...

(Brawa)

że znów będziemy wspaniali.

Wierzę, że gdy weźmiemy się pod ręce

ze słowami "Jesteśmy w tym razem"

to nie będzie tylko spotkanie.

Teraz trzeba iść tą samą ścieżką,
po te same cele,

a wtedy to miasto znów będzie wspaniałe.

Naród znów będzie wspaniały.

Wszyscy chcemy tego samego: pokoju.

Wszyscy chcemy wzajemnego szacunku.

Wszyscy chcemy miłości.

Wierzę, że tam idziemy

i bardzo mnie to cieszy.

Dziękuję za te kilka minut waszego czasu.

Niech Bóg was błogosławi.

(Brawa)

Niech Bóg was błogosławi.

(Brawa)