Ik ben blij om agent te zijn, maar verandering is noodzakelijk

We hebben politiekorpsen zo sterk tot beschermers gevormd, dat we zijn vergeten wat het eigenlijk betekent om de gemeenschap tot dienst te zijn, aldus commissaris Melvin Russell van het politiekorps van Baltimore. We zijn afgestompt en het politiekorps is onpersoonlijk geworden. Na zijn aanstelling als wijkcommandant in een van de slechtste wijken van Baltimore, heeft Russell hervormingen doorgevoerd met als doel het terugwinnen van het vertrouwen van de bevolking en het verlagen van de criminaliteit. "De ordehandhaving verkeert in een crisis," zegt hij, "maar we kunnen daar nog steeds wat aan doen, door onze steden weer op te bouwen en ons land weer prachtig te maken."

Ik werk al heel lang bij de politie.

Ik heb deze aantekeningen bij me,
omdat ik ook nog een zwarte predikant ben.

(Gelach)

Je weet wat ze zeggen
van zwarte predikanten:

we sluiten af en dan gaan we
nog 20 minuten door.

(Gelach)

Dat werkt dus als een stok achter de deur.

Ik werk dus al heel lang bij de politie,

nog van voor alle techniek.

Ik bedoel nog van voor piepers.

(Gelach)

Daar kunnen jullie om lachen,
maar het is waar.

Ik ben van voor de oorlog op de medemens:
de oorlog tegen drugs, dus.

Ik ben van daarvoor.

Ik ben van voor zoveel en ik heb
hoogte- en dieptepunten meegemaakt,

goede en slechte tijden,

en ik ben nog steeds blij
om agent te zijn.

Ik ben blij om agent te zijn,
omdat dat altijd al een roeping was

en nooit een baan.

Maar dan nog,

ik persoonlijk denk dat de ordehandhaving
in een crisis verkeert.

Het is een onzichtbare crisis,

die al ettelijke jaren voortsleept.

Ook al zeggen we als ordehandhavers:

"Weet je? We kunnen ons
hier niet uit arresteren."

Ordehandhavers zeggen dingen als:

"Ja, profileren is tegen de wet."

Maar weet je?

Ordehandhavers zijn het zelfs eens
dat we zo moeten gaan denken,

dat we ons meer
op de gemeenschap moeten richten.

Maar dan nog,

we gaan op dezelfde voet verder,

dezelfde voet die alles tegenspreekt
wat we net hebben ingezien.

Dat was voor mij de reden,
een paar jaar geleden,

omdat ik moe was van het racisme
en de discriminatie,

moe van de '-ismes'
en de schisma's.

Ik was het gewoon moe.

Ik was moe van die ondoorbreekbare cyclus,

zelfs op mijn geliefde bureau,

in het korps waar ik nog steeds van hou.

Ik ging met mijn vrouw om de tafel zitten

en we besloten een datum
vast te stellen voor ons pensioen.

We zouden met pensioen gaan
en ik zou afscheid nemen,

misschien voltijds predikant worden,
mijn vrouw liefhebben.

Jullie begrijpen wel wat ik bedoel.

(Gelach)

Ik zou dus met pensioen gaan.

Maar toen was er een hogere macht dan ik.

Er was de liefde voor de stad

waar ik zo van hield, waar ik opgroeide,
waar ik ben opgeleid --

een stad die me weer terugtrok
in het systeem.

We gingen dus niet met pensioen.

We gingen niet met pensioen

en wat er gebeurde was,

dat ik gedurende
de volgende 18 of 19 maanden

een passie ontwikkelde
om het politiewerk radicaal om te vormen.

Gedurende deze 19 maanden

promoveerde ik
van een brigadier bij narcotica --

ik zou als brigadier pensioneren --

en werkte me steeds verder omhoog,

zodat ik nu wijkcommandant ben,

commandant in de ergste wijk in Baltimore.

We noemen dit het Eastern District,

de gewelddadigste wijk,

de armste wijk --

met een werkloosheidscijfer van 46%.

De landelijke notering toentertijd,

de notering voor aids en tuberculose,

was altijd in de top 10

voor postcodes in steden
door het hele land,

of gewoon voor alle postcodes.

In de top 10 --
en niet de staat of de stad --

die kleine wijk.

Weet je wat ik zei?
We moeten iets anders gaan doen.

We moeten radicaal anders gaan denken,
buiten het geijkte stramien.

Om de verandering teweeg te brengen
waar ik naar snakte,

die ik in mijn hart voelde, moest ik
naar de innerlijke geest gaan luisteren.

Ik moest luisteren naar de man in mij

die zich verzette tegen alles
waar ik op getraind was.

Maar we deden het, omdat we
naar die innerlijke geest luisterden.

Ik realiseerde me namelijk

dat als ik echte hervorming
bij de politie wilde zien

in de gemeenschappen waar ik
de publieke veiligheid moest bewaken,

dan moesten we anders
en positiever gaan denken.

Dat moest veranderen.

We begonnen holistisch te denken,

in plaats van paramilitair.

We dachten dus anders

en realiseerden ons

dat het nooit zo kon zijn,
nooit had moeten zijn:

wij tegen hen.

Ik besloot om op een punt te komen

waar ik kennis kon maken met alle klassen,
rassen, gezindtes en kleuren;

waar ik bedrijven
kon ontmoeten en gelovigen,

hoger opgeleiden en medici.

Ik zou alle mensen leren kennen

die deel uitmaakten
van de gemeenschappen waar ik over waakte.

Ik begon met ontmoeten en luisteren.

De politie heeft namelijk een probleem:
van bovenaf willen we wat opleggen,

met buitensporige strategieën
en troepenverplaatsingen,

zonder daar met de gemeenschap
over te praten.

We leggen dat de gemeenschap op
en zeggen: "Slik het maar."

Maar we moesten van dat slechte denken af,
dus gingen we met de gemeenschap praten.

We zeiden: "Dit is jullie gemeenschap.
Wij willen naar jullie luisteren.

Wat zou werken in jullie gemeenschap?"

Toen zagen we mooie dingen gebeuren.

Het ging hierom:

ik moest een manier vinden
om 130 agenten onder mijn voogdij

om te vormen van bezetters
van de gemeenschap, tot partners.

Ik moest daar een manier voor vinden.

Want het gekke is:

als ordehandhavers zijn we uitgegroeid
tot iets ongelooflijks.

We zijn echt goede beschermers.

We kunnen jullie beschermen.

Maar we hebben daar te sterk op getraind.

Als ik als mens een politiekorps was,

die een politiekorps vertegenwoordigde,

dan zou je gespierde arm
met een omtrek van 60 cm zien.

(Gelach)

Is die niet mooi? Zo gespierd.

Geen vet. Ziet er goed uit, zo goed!

(Gelach)

Een prachtige arm -- bescherming!

Zo zijn wij, maar we zijn
daar soms zo op gefocust

dat het leidt tot misbruik.

We zijn erdoor afgestompt
en onpersoonlijk geworden.

We zijn vergeten

dat het mantra in dit land

is om te dienen en te beschermen.

Weten jullie dat niet?
Dienen en beschermen.

(Gelach)

Kijk je naar die andere arm,

je kijkt ernaar en ... daar is ie.

(Gelach)

Weet je, hij is nogal zwak.

Hij ziet er ziek uit.

Hij is aan het verwelken en afsterven,

omdat we zoveel hebben geïnvesteerd
in onze beschermende arm.

Maar we zijn vergeten om onze gemeenschap

als onze klanten te behandelen,

als onze dochters en zonen,
onze broers en zussen,

onze vaders en moeders.

Ergens onderweg

hebben we de balans verloren.

En omdat we zo trots zijn op ons werk,

is het erg moeilijk voor ons
om onze fouten in te zien.

Veranderen is nog moeilijker.

Terwijl ik dit dus zo snel mogelijk
probeer te behandelen,

moet ik dit opmerken:

het ligt niet alleen
aan de ordehandhaving.

We zijn namelijk allemaal
deel van een gemeenschap.

Iedereen is deel van een gemeenschap.

Als gemeenschap -- kan ik dit zeggen? --

hebben we de ordehandhavers
te veel verantwoordelijkheid gegeven.

Te veel.

(Applaus)

En dan zijn we zo brutaal
om boos te worden

als ordehandhavers actie ondernemen.

Het kan toch niet zo zijn

dat we als gemeenschap de politie bellen,

omdat er kinderen op straat voetballen.

Het kan toch niet zo zijn
dat we de politie bellen,

omdat de muziek hiernaast te hard staat,

of omdat zijn hond
in mijn tuin gepoept heeft;

daar bellen we de politie toch niet voor.

We hebben onze verantwoordelijkheid
teveel afgeschoven.

Toen ik als jongetje
opgroeide in Baltimore --

en soms ging het er
hard aan toe op straat --

heb ik nooit politie gezien
om ons uit elkaar te halen.

Weet je wie dat deden? De ouders.

Het was het ouderlijk gezag
in de gemeenschap.

Het waren de opvoeders,
je had een dorpsmentaliteit.

Ze kwamen naar buiten en zeiden: "Hou op!"
en: "Doe dit" en: "Stop daarmee."

De gemeenschap zat vol mentors.

We moeten ons daar dus
allemaal mee bezig houden.

Als ik zeg gemeenschap,

heb ik het dus over iedereen
die daar deel van is, zelfs --

als predikant spreek ik
me vaak uit tegen de kerken,

omdat ik geloof dat de kerken
zich te vaak afzijdig houden.

Volgens mij zijn ze
de afgelopen 10, 20 jaar omgevormd

van de kerk om de hoek,

waar je vanuit huis zo naartoe liep,

tot een kerk voor forenzen.

De kerken zijn dus
bij voorbaat al losgekoppeld

van de gemeenschap waar ze staan.

Ze dragen geen zorg voor die gemeenschap.

Ik kan daar lang over uitweiden,
maar ik moet echt verder.

Gemeenschap en toezicht houden:

we zijn dat allemaal kwijtgeraakt,
wat ik relationele billijkheid noem.

We zijn dat samen kwijtgeraakt.

Dat is niet de schuld van anderen,

dat is allemaal onze schuld.

Daar zijn we samen verantwoordelijk voor.

Maar het is nog niet te laat
om onze steden weer op te bouwen

en ons land weer prachtig te maken.

Het is nooit te laat.

Na drie van mijn vierenhalf jaar
als wijkcommandant,

na drie jaar

toen ik een pastor bij agenten
in de wagen heb gezet,

want ik wist -- het is een geheimpje --

ik wist:

het valt niet mee
om een gemene politieagent te zijn

als je met een geestelijke rondrijdt.

(Gelach)

(Applaus)

Als je dan in- en uitstapte,
keek je naar rechts en zei dingen als:

"Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd",
de hele dag door -- dat was niet te doen!

Dus ontwikkelden we mooie projecten

om het vertrouwen tussen de gemeenschap
en de politie terug te winnen.

We gingen aan het werk met de jeugd

en anderen waarvan we dachten
dat ze zich verkeerd gedroegen.

We wisten van het economische probleem,
dus creëerden we banen.

We wisten van de gezondheidsproblemen

en dat er geen toegang
tot goede medische zorg was,

dus gingen we samenwerken.

We kwamen op dat punt
en gingen samenwerken

met iedereen die dat maar wilde,

en we spraken holistisch
over onze behoeftes,

zonder over misdaad na te denken.

Want als puntje bij paaltje komt,

als we mensen gaven wat ze nodig hadden,

als we de hoofdoorzaak aanpakten,

dan zou de misdaad vanzelf verdwijnen.

Dat zou vanzelf gebeuren.

(Applaus)

Dus na drie jaar
van mijn vierenhalf-jarige baantje,

keken we terug en evalueerden,

en constateerden dat een historisch
dieptepunt was bereikt in 40 jaar:

onze misdaadcijfers, onze moordcijfers --

alles was op het laagste punt sinds 1970.

Misschien nog wel verder terug,
maar we meten dat pas sinds 1970.

Misdaadcijfers in 40 jaar zo laag
dat andere commandanten me belden:

"Hé Mel, hoe doe je dat, man?

Hoe doe je dat? Dat willen wij ook!"

(Gelach)

Dus dat kregen zij ook

en in korte tijd had de stad
de laagste misdaadcijfers in 30 jaar.

Voor het eerst in 30 jaar
hadden we in Baltimore

minder dan 200 moorden --
197 om precies te zijn.

En dat vierden we,

omdat we geleerd hadden om goed te dienen,

om in de eerste plaats te dienen.

Maar ik moet dit zeggen:
deze afgelopen jaren,

al hadden we nog zo geleerd

om fantastische proactieve
agenten te worden

en fantastische agenten die relaties
aangaan en niet achteraf reageren,

de afgelopen jaren vind ik teleurstellend.

Het heeft mijn hart gebroken.

Die opstand doet nog steeds pijn.

Ik heb nog steeds pijn in mijn hart,

omdat ik echt geloof dat
dat niet nodig was geweest.

Het zou nooit gebeurd zijn

als we op dezelfde voet
verder waren gegaan

met het dienen van onze gemeenschap,

iedereen te behandelen
als mensen, met respect,

ze voorop te stellen.

Als we op die voet verder waren gegaan,

dan was het nooit gebeurd.

Ergens zijn we weer terug naar af gegaan.

Maar ik ben weer enthousiast!

Ik ben enthousiast
omdat we nu een hoofdcommissaris hebben

die niet alleen praat
over toezicht op de gemeenschap,

maar begrijpt wat dat is

en nog belangrijker: ernaar handelt.

Ik ben erg enthousiast.

Ik ben nu enthousiast over Baltimore,

omdat we, zoals veel andere steden,
we weer uit de as zullen oprijzen.

Ik geloof -- ik geloof echt --

(Applaus)

dat we weer fantastisch worden.

Ik geloof,

terwijl we de armen in elkaar steken
en telkens zeggen:

"We gaan er samen voor",

want het is niet alleen een kruispunt:

eenmaal samen moeten we één weg kiezen,
naar een en hetzelfde einddoel,

zodat de stad weer fantastisch wordt.

Dit land wordt weer fantastisch.

We hebben namelijk hetzelfde doel:
we willen vrede.

We willen onderling respect.

We willen liefde.

Volgens mij zitten we weer op die weg
en ik ben daar erg enthousiast over.

Bedankt dat jullie me
wat van jullie tijd geschonken hebben.

Gods zegen over jullie.

(Applaus)

Gods zegen over jullie.

(Applaus)