Het probleem van lichtvervuiling -- en vijf belachelijk simpele manieren om het op te lossen

Ooit omhoog gekeken naar de sterrenhemel? Dit verbluffende uitzicht dreigt te verdwijnen -- tenzij we nu handelen, zegt astrofysicus Kelsey Johnson. In deze fascinerende, onverwacht grappige talk legt ze uit hoe lichtvervuiling bijna elke soort op aarde beïnvloedt (inclusief wijzelf) en deelt ze vijf 'stom eenvoudige' dingen die je kunt doen om het probleem op te lossen.

Tenzij je wat kwaliteitstijd doorbracht
in het International Space Station

zal dit uitzicht
je niet supervertrouwd zijn.

Dit is de oostkust
van de Verenigde Staten.

Dat is New York daar beneden
in de rechterbenedenhoek

en er loopt een strook licht
helemaal omhoog tot in Washington DC.

Die steden stralen als juwelen,

snelwegen tekenen webben van licht.

En al dat licht is superfotogeniek.

Maar er is een probleem.

Dat licht is bedoeld
voor de verlichting van onze trottoirs,

onze straten en onze huizen.

In plaats daarvan gaat het eigenlijk
omhoog de hemel in,

tot in het universum,

waar het niemand tot enig nut is.

Als ik deze foto's van de aarde zie,

zie ik een milieuramp.

Dat zijn geen juwelen,

dat zijn tumoren.

Ik ben astronoom,

dus zal het waarschijnlijk
voor niemand een verrassing zijn

dat ik altijd al genoot
van de nachtelijke hemel.

Ik ben een beetje een wandelend cliché.

Maar toen ik opgroeide in Minnesota,

was een van mijn favoriete dingen
om op een zomeravond

in mijn oude Raggedy Ann-slaapzak

op een veld achter mijn huis

uren door te brengen
met kijken naar de nachtelijke hemel.

Daarvoor moest ik niet alleen
de duisternis trotseren

maar ook zwermen muggen.

En mijn slaapzak rook ook niet al te best.

(Gelach)

Maar naar één bepaalde ster

keek ik avond na avond.

En ik maakte er een spelletje van

om me zo intens
op die ster te concentreren

dat de rest uit mijn zicht verdween

en die enkele ster
het enige was dat ik zag.

Ik kon die focus alleen maar vasthouden

gedurende een paar vluchtige momenten.

Maar als ik dat deed,

kreeg ik een diep gevoel
van verbondenheid met het universum --

bijna een gevoel van duizeligheid,

alsof ik de ruimte in viel.

Als dit gebeurde --

ik weet dat dit een beetje
belachelijk klinkt --

voelde ik me tegelijkertijd
onpeilbaar onbeduidend,

maar ook op een vreemde manier belangrijk.

Die ster waar ik avond na avond
naar keek, heet Vega.

Vega is de helderste ster
in het sterrenbeeld Lyra,

niet toevallig de naam
van een van mijn honden.

(Gelach)

Maar deze ervaring is er niet meer.

Mijn favoriete constellatie, Lyra,

zou er zo uitzien vanuit Manhattan.

Voor mensen die in de stad
en voorstedelijke omgevingen wonen:

als ze 's nachts naar buiten gaan
en omhoog kijken,

in plaats van vol ontzag

naar de grootsheid
van het heelal te kijken,

zien ze vrijwel niets.

Deze vale, helemaal lege,
nachtelijke hemel

komt natuurlijk door al het licht
dat wij 's nachts produceren.

Hetzelfde licht
dat we vanuit de ruimte zien,

schijnt tot in de atmosfeer,

waar het rondstuitert

en deze vormloze mist
van licht veroorzaakt.

En deze vormloze mist
van licht heeft een naam.

Hij heet lichtvervuiling.

Als astronoom weet ik
hoe ernstig de lichtvervuiling is

door de helderheid van de sterren
die ik aan de hemel kan zien.

En het blijkt

dat wanneer je de geheimen
van de kosmos probeert te ontsluiten,

het echt wel nuttig is
om de kosmos te kunnen zien.

En --

(Gelach)

Zo is het.

En dit licht dat we proberen te vinden

komt van miljoenen
of miljarden lichtjaren ver

en is sowieso al redelijk vaag.

Als astronoom

heb ik daar elke dag problemen mee

en, moet ik jullie zeggen,
het is echt een groot probleem.

Maar het probleem is veel erger

dan het verlies van zomaar wat kansen
om te staren naar de sterren.

Bijvoorbeeld:

talloze planten- en diersoorten
worden erdoor beïnvloed.

We zouden het kunnen hebben
over zeeschildpadden

of bestuivers

of een van die superbelangrijke soorten

die ook nog eens schattig zijn.

In plaats daarvan wil ik praten

over deze onopvallende purperslak.

Misschien kwam je ze tegen

zonder er veel aandacht aan te schenken.

Maar ze zijn wel cool.

In een heel jaar

legt een purperslak zelden
meer dan zo’n 10 meter af.

Dat betekent dat wanneer
ze hun prooi aanvallen,

ze een snel tempo inzetten
van ongeveer een millimeter per uur.

En --

(Gelach)

Dat valt nog mee

omdat ze jagen op dingen zoals zeepokken.

(Gelach)

Deze purperslak leeft
in het intergetijdengebied van kusten,

waar ze een belangrijk deel
van het ecosysteem zijn.

Niet alleen zijn ze een van de meest
dominante ongewervelde roofdieren,

maar andere dieren
zoals krabben en vogels

vinden ze vrij lekker.

Dat maakt dat deze arme slakken
in een nogal precaire situatie verkeren,

want als ze te diep in het water gaan,

dan vormen krabben een bedreiging,

maar als ze te ver uit het water komen,

gaan vogels er een feest aan hebben.

Waarom vertelt een astronoom
jullie over purperslakken?

Ik vraag het mezelf af.

Omdat hun gedrag wordt beïnvloed
door lichtvervuiling.

Bijvoorbeeld:

als purperslakken 's nachts
aan kunstlicht worden blootgesteld,

hebben ze zo'n twee keer zoveel kans

om onder water
een roofdier tegen te komen.

En dat veroorzaakt een verhoogd risico.

Een snelle ontsnapping
zit er voor hen niet in.

En dus deze --

(Gelach)

En de andere kwestie is
dat ze letterlijk bewegen

met een slakkentempo.

Als een populatie wordt weggevaagd,

kan het tientallen jaren duren
om ze aan te vullen.

Dat beïnvloedt dan weer
de rest van hun ecosysteem;

de andere soorten zoals vogels,
zeepokken en krabben.

Dit is slechts een klein
en slijmerig voorbeeld

van hoe lichtvervuiling
een cascade-effect kan ontketenen

op een heel ecosysteem.

Vrijwel elke soort
die tot nu toe is onderzocht

wordt beïnvloed door lichtvervuiling.

Dat geldt ook voor de mens.

Dus laten we eens praten over ons.

Jullie zullen niet
verrast zijn om te horen

dat lichtvervuiling invloed kan hebben
op jullie vermogen om goed te slapen.

Misschien verbaast het je wel

dat lichtvervuiling
gekoppeld is aan obesitas.

In een recente studie

vonden ze dat lichtvervuiling
tot meer dan 70 procent bijdroeg

aan obesitas in 80 landen.

Sterker nog,

lichtvervuiling droeg daadwerkelijk
ongeveer evenveel bij aan overgewicht

als het eten van junkfood.

En het wordt nog erger.

Mensen die worden blootgesteld

aan veel kunstlicht 's nachts

hebben ongeveer 50 procent
meer kans op borstkanker.

In feite is lichtvervuiling
gecorreleerd aan vormen van kanker

over de hele linie.

In gecontroleerde experimenten

is er een direct verband
tussen meer kunstlicht 's nachts

en snelheid van tumorgroei.

Je vraagt je misschien af
hoe normaal licht

kanker zou kunnen beïnvloeden.

Het komt waarschijnlijk allemaal neer
op het superbelangrijke hormoon

melatonine,

dat we over de miljoenen jaren
hebben ontwikkeld

om te komen tot een dag-nacht cyclus
of een circadiaan ritme.

Wat er gebeurt is dat wanneer het licht

’s nachts het netvlies
achterin ons oog treft,

het de melatonine-aanmaak kan verstoren

en wanneer de melatonine-aanmaak
wordt verstoord,

worden een hele reeks andere
chemische processen beïnvloed,

zoals ook de aanmaak van oestrogeen.

Als we deze chemische balans verstoren,

kunnen er echt slechte dingen gebeuren.

In feite zijn de gevolgen zo slecht

dat het Internationaal Agentschap
voor Kankeronderzoek

heeft gezegd dat het verstoren
van het circadiaan ritme

waarschijnlijk carcinogeen is.

Ik wil jullie ook laten weten

dat lichtvervuiling gekoppeld is aan --

laten we eens kijken --
hoofdpijn, angst, depressie, diabetes,

hart- en vaatziekten en ga maar door.

Maar misschien zit je niet in
over je gezondheid.

We gaan allemaal toch dood,

je kan net zo goed sterven
in een helder verlichte kamer.

(Gelach)

Het feit dat je lacht
met de dood is nogal verbazend.

(Gelach)

Je zou je nog steeds
zorgen kunnen maken over geld.

Het geld dat werd uitgegeven
aan dat verspilde licht,

en dan bedoel ik gewoon het licht
dat het universum in gaat

en tot niets dient,

is drie miljard dollar per jaar.

Dat is genoeg geld

om zo’n 1.000 kwaliteitsvolle
windmolens te bouwen

of om het hele openbare schoolsysteem
in DC meer dan twee jaar te financieren,

of -- mijn favoriet, want ik wil er een,

maar ik kan het me niet veroorloven --

30.000 Tesla Model X SUV’s te kopen.

(Gelach)

Met het belastingkrediet
voor de elektrische auto erbij.

En dan zijn er nog de existentiële kosten.

Ik heb geen gegevens

over hoe het verliezen van het contact
met onze plaats in de kosmos

ons beïnvloedt.

Maar ik geloof

dat dit waarschijnlijk meer
gevolgen heeft voor de mensheid

dan enige van die andere enge
statistieken die ik met jullie kan delen.

En het wordt mettertijd steeds erger.

De hoeveelheid lichtvervuiling
verdubbelt ongeveer elke 35 jaar.

Dat betekent dat
binnen de komende tien jaar

vrijwel de gehele oostelijke helft
van de Verenigde Staten

voortdurend helderder zal zijn
dan de schemering.

Er is nog een ander probleem
met lichtvervuiling.

Het probleem is veel erger dan wij
met onze eigen ogen kunnen zien.

Onze ogen zijn geëvolueerd
om alleen maar een klein deeltje

van het volledige lichtspectrum te zien.

Al dat andere licht
dat we niet kunnen zien,

dat onzichtbare licht,

heeft ook een vervuilingsprobleem.

Meestal door moderne technologie:

dingen zoals mobiele telefoons
of auto-naar-auto radar.

We hebben nu blijkbaar apparaten nodig
die met elkaar kunnen praten.

Al deze moderne technologie
veroorzaakt sterke signalen

die volledig

het buitengewoon zwakke licht overstemt
dat we proberen op te sporen

uit de rest van het universum
buiten de Aarde,

dat, voor de goede orde, het grootste deel
van het universum beslaat.

(Gelach)

En dan zijn er nog de satellieten.

Satellieten vormen een probleem

bij zowel zichtbare
als onzichtbare golflengten.

Veel particuliere bedrijven

hebben plannen
om tienduizenden satellieten

in een baan om de aarde te brengen,

waar ze het aantal zichtbare sterren
aan de hemel letterlijk zullen overtreffen

terwijl ze onzichtbaar licht
terug naar de aarde gaan stralen.

Voor astronomen zoals ik,

die met onzichtbaar licht
het heelal bestuderen,

zal het zijn als staren naar de zon

en er een verjaardagskaars
achter proberen te zien.

Ik wil duidelijk zijn

dat er niets mis is
met deze moderne technologieën.

Met mobiele telefoons,
satellieten of met autoradar.

Over keukenapparatuur
ben ik niet zo zeker.

(Gelach)

Ik ben niet gezwikt

en heb nog geen oven
die praat met mijn mobiele telefoon.

Ik gebruik 's nachts lampen
net als iedereen.

Maar hier komt het.

Sommige problemen in de wereld

waar we vandaag over hoorden
en waarover je gaat horen,

zijn overweldigend en lijken onoplosbaar.

Vervuiling met zichtbaar licht
is niet zo’n probleem.

Eigenlijk is het doodsimpel.

Hier zijn vijf supereenvoudige
dingen die je kunt doen.

Gebruik geen helderder verlichting
dan je nodig hebt.

Gebruik geen lampen
wanneer je ze niet nodig hebt.

De lampen die je gebruikt:

scherm ze van boven af

zodat ze niet tot in de hemel schijnen.

En wat led-verlichting aangaat:

als je de keuze hebt,
koop dan geen blauwe.

Kies eerder ‘warm wit’.

Led’s kopen met woorden als
‘natuurlijk licht’ of ‘daglicht’

is zeggen dat je
een hekel hebt aan de ruimte.

(Gelach)

En tenslotte

zou je ervoor kunnen pleiten.

Zelfs in je lokale gemeenschap:

zoek uit of er afspraken zijn,

of het vriendelijker
voor de nachtelijke hemel zou kunnen.

Of beter, je kan zelfs pleiten
op het federale niveau,

door het beleefd te vragen
aan onze federale ambtenaren,

sommigen zijn misschien hier,

om alstublieft ons zicht
op het onzichtbare heelal niet te verkopen

aan de hoogste bieder om het te vervuilen,

want dat is eigenlijk wat er gebeurt.

Nu heb ik als goede leraar

huiswerk voor jullie.

Als je nog nooit een echt donkere
nachtelijke hemel zag,

ga er dan op uit
en ervaar het voor jezelf.

Want als je dat niet doet,

weet je niet wat je mist,

en weet je niet wat
de mensheid aan het verliezen is.

Dank je.

(Applaus)