4 duvar arasından çıkmak (Coming out of your closet): Ash Beckham / TEDxBoulder

Ash, "homofobi" kelimesini dahi sorgulayarak, homofobinin kültürümüz içindeki güncel eğilimini tartışıyor. Buradaki durum korku (fobi) değil; nefret/tiksinme: Anlamadığımız şeylerden, tanımadığımız insanlardan ya da gündelik rutinimizden farklı olan herhangi bir şeyden... "Homofobik" kişilerin bir şeyden korktuğu yok. Söz konusu, dostlarımızı nefretin tüm biçimlerinden korumak olduğunda, hepimize düşen görev, pasif değil aktif aktivistler olmak.

Katkıda bulunanlar:

Jenn Calaway, Enhancer
Michael Hering, Lodo Cinema
Sarah Megyesy, Side Pocket Images
Satya Peram, Flatirons Films
Sean Williams, RMO Films
Anthony Lopez, Cross Beyond
David Oakley

-.-

(TR çeviri notu: Wikipedia'ya göre " Fobi: Bir şeye karşı duyulan korkunun, bireyin gündelik yaşamını olumsuz yönde etkilemesi hali. Fobi kelimesi, Yunanca Phobos kelimesinden gelir. Phobos, Yunan mitolojisinde korku tanrısıdır.")

Bu akşam sizlere

4 duvar arasından çıkmaktan bahsedeceğim.

Ancak konumuz, geleneksel haliyle,

sadece eşcinsellikle ilgili ördüğümüz hücreden çıkmak değil.

Bana sorarsanız, hepimizin duvarları var.

Sizin 4 duvarınız, bir kadına ilk kez,

O'ndan hoşlandığınızı söylemek olabilir.

Birine, bebek beklediğinizi ya da kanser olduğunuzu

söylemek de olabilir.

Veyahut hayatımız boyunca gerçekleştirdiğimiz

ve bizi zorlayan konuşmalardan herhangi biri...

4 duvar dediğimiz şey, esasen, bizi zorlu bir konuşmadır.

Ve mevzular, bütünüyle birbirinden farklı olsa bile

4 duvarın arasında sıkışma ve oradan çıkma deneyimi,

evrenseldir.

Korkutucudur ve bunu yapmaktan nefret ederiz,

bir yandan da yapılması gerekir.

Birkaç sene önce Southside Walnut Café'de çalışıyordum,

(Gülüşmeler)

şehirdeki yerel bir lokantaydı

ve orada çalıştığım süre boyunca

farklı evrelerden geçtim: savaşçı, lezbiyen, tutkulu.

(Gülüşmeler)

Kol altı kıllarımı almayışım

Ani DiFranco'nun şarkı sözlerinden, kutsal kitapmışcasına alıntılar yapışım nedeniyle;

üzerimdeki kısa kargo pantolonun bolluk seviyesi

ve saçımı kazımamın üzerinden ne kadar zaman geçtiğine bağlı olarak,

genellikle de bir çocuktan gelmek üzere,

şu soruyla karşı karşıya gelirdim:

"Hımmm... sen bi oğlan mısın yoksa kız mı?"

Ve masada mahcup edici bir sessizlik yaşanırdı.

Çenemi biraz daha sıkar,

elimdeki demliği de çok az daha artmış intikam arzusuyla tutardım.

Çocuğun babası, durumun can sıkıcılığıyla, gazetesini karıştırır;

annesi de çocuğa buz gibi bir bakış atardı.

Ancak ben hiç bir şey söylemez,

içten içe kudururdum.

İş öyle bir noktaya geldi ki

3 ile 10 yaş arasındaki herhangi bir çocuğun

oturduğu masaya gittiğimde,

savaşmaya hazır haldeydim.

(Gülüşmeler)

Ve bu berbat bir histi.

Sonunda kendime söz verdim:

Bir dahaki sefere, bir şeyler söylecektim.

O zorlu konuşmayı yapacaktım.

Sadece birkaç hafta geçmişti ki yeniden o soruyla karşılaştım:

"Sen bir oğlan mısın yoksa kız mı?"

Tanıdık sessizlik...

Ama bu sefer, hazırlıklıydım.

"Kadın Çalışmaları 101" içeriğimle, masadakilerin derslni verecektim.

(Gülüşmeler)

Betty Friedan'dan ve

Gloria Steinem'dan yapacağım alıntılar hazırdı;

hatta Vajina Monologları'ndan bir parça bile vardı...

Sonuçta derin bir nefes aldım. Aşağıya baktım.

Gözlerini bana dikmiş olan kişi,

pembe elbisesiyle, 4 yaşındaki bir kız çocuğuydu.

Bu, feminist düello için bir meydan okuma değil;

sadece sorusu olan bir çocuktu:

"Sen bir oğlan mısın yoksa kız mı?"

Derin bir nefes daha aldım,

O'nun yanına çömeldim ve şöyle dedim:

"Hey, bunun biraz kafa karıştırıcı olduğunu biliyorum...

saçım oğlanlar gibi kısa,

oğlanların giydiği kıyafetlerden giyiyorum

ama ben bir kızım.

Hani bazen pembe elbise giyesin,

bazen de daha salaş şeyler giyesin gelir ya,

işte ben daha çok o salaş şeyleri giymeyi seven bir kızım."

(Gülüşmeler)

Ve bu kız, tam gözlerimin içine bakarak

tek bir vurguyu ıskalamadan şöyle dedi:

"En sevdiğim pijamalarım mor renk ve balık desenli.

Bir pankek alabilir miyim lütfen?"

(Gülüşmeler)

İşte, hepsi bu kadardı!

"Ha, Tamam, bir kızsın yani. Pankekten n'aber?"

(Gülüşmeler)

Bu, bugüne dek yaptığım en kolay zorlu konuşmaydı.

Peki niçin?

Çünkü Pankekçi Kız ve ben,

birbirimize karşı dürüst olmuştuk.

Pek çoğumuz gibi ben de

hayatım boyunca pek çok 4 duvar arasında yaşadım.

Çoğunlukla duvarlarım rengarenkti

ancak içerideyken, yani karanlıktayken

duvardaki renkleri ayırt etmek mümkün değil.

4 duvar arasında yaşamanın

nasıl bir his olduğunu bilirsin sadece.

Yani, aslına bakarsak, benim 4 duvarım sizinkinden,

ya da sizinkinden...

ya da sizinkinden... farklı değil.

Benim duvarlarımı yıkmamın

sizin bunu yapmanızdan daha zor olduğuna dair

100 tane sebep verebilirim elbette.

Ancak şu bir gerçek:

Zor, göreceli değildir.

Zor, zordur.

Kim bana

iflas ettiğini çevresine ilan etmenin

birine onu aldattığını

itiraf etmekten

daha zor olduğunu söyleyebilir?

Kim bana

eşcinsel olduğunu itiraf etmenin

5 yaşındaki çocuğunuza

boşanacağınızı anlatmaktan daha zor olduğunu söyleyebilir?

"Daha zor" yoktur,

sadece "zor" vardır.

Duvarlarımızı yıkmakla ilgili daha iyi ya da kötü hissetmek adına

kendi "zor"umuzla

başkalarının "zor"unu kıyaslamaya son vermeliyiz.

Ve şu gerçekte uzlaşmalıyız:

Hepimizin "zor"ları var.

Hayatımızın belli bir noktasında

hepimiz 4 duvar arasında yaşarız

ve bu bize güven verir.

Ya da en azından,

4 duvarın ardındaki dünyadan daha güvenli olduğunu hissederiz.

Ama bugün burada size şunu söylemek için bulunuyorum:

Neyden yapılmış olursa olsun

bir insanın yaşayacağı yer, 4 duvar arası değildir.

(Tezahüratlar) (Alkışlar)

Teşekkürler.

Öyleyse, 4 duvarın arasından çıkmak,

o konuşmayı yapmak,

niçin bu kadar zor?

Çünkü stresli.

Anlaşılabilir biçimde,

diğer insanların ne tepki vereceğiyle ilgili kaygılıyız.

Öfkelenecekler mi?

Üzülecekler mi?

Hayal kırıklığına mı uğrayacaklar?

Bir dostumuzu mu yitireceğiz?

Ya da anne babamızı?

Belki sevgilimizi?

Bu konuşmalar strese neden oluyor.

O halde bir dakikalığına strese yoğunlaşalım.

Stres, vücudunuzdaki doğal bir tepki.

Bir tehdit algıladığınızda

-burada kilit sözcüğümüz "algılamak"-

hipotalamus'unuz alarm verir

ve adrenalin ile kortizol

damarlarınızda gezinmeye başlar.

Bu durum

"Savaş ya da Kaç" olarak bilinir.

Bazen mücadele eder

bazen de koşup kaçarsınız.

Bu tamamen normal bir tepkidir.

Bu tepkinin kökleri,

tehditin
"bir mamut tarafından kovalanmak" olduğu zamanlara dayanıyor.

Sorun şu ki,

hipotalamus'unuz,

Kürklü bir mamut tarafından mı kovalanıyorsunuz,

bilgisayarınız mı çöktü,

eşinizin ailesi kapınızın önünde mi bitiverdi

bir uçaktan mı atlamak üzeresiniz,

birine ondan hoşlandığınızı mı söylemeniz gerekiyor

yoksa beyin tümörünüz mü var... anlayamıyor.

Fark şu:

Mamut sizi

aşağı yukarı 10 dakikalığına kovalarken,

bu zorlu konuşmaları yapmamış olma hali,

seneler boyunca sürebiliyor

ve vücudunuz bununla başa çıkamıyor.

Adrenalin ve kortizola kronik biçimde maruz kalmak

vücudunuzda bulunan, neredeyse, her sistemi çürütüyor.

Sadece birkaç tanesini saymak gerekirse;

anksiyeteye, depresyona ve kalp hastalığına

yol açıyor.

Zorlu konuşmaları yapmadığınızda,

hakkınızdaki gerçekleri sır olarak sakladığınızda,

aslında, patlamaya hazır bir bomba tutuyorsunuz.

Şimdi kendinizi

20 sene önceki halinizle hayal edin.

Beni ele alalım...

Saçımı atkuyruğu yapmıştım;

askısız elbisem ve

yüksek topuklu ayakkabılarım vardı.

Kafeye gelen 4 yaşındaki herkesle kavga etmek için hazır bekleyen

o, militan ruhlu lezbiyen değildim.

(Gülüşmeler)

Zifiri karanlıktaki 4 duvarımın

köşesinde kıvrılmış,

eşcinsellik bombamı tutuyordum.

Korkudan donmuş haldeydim.

Tek bir kasımı oynatmak,

yapıp yapabileceğim

en korkutucu şeydi.

Ailem,

arkadaşlarım,

hiç tanımadığım insanlar...

Tüm hayatımı,

bu kişileri hayal kırıklığına uğratmamak için harcamıştım.

Şimdi ise, bilinçli olarak,

dünyayı alt üst ediyordum.

Bugüne kadar oynadığımız senaryonun

sayfalarını yakıyordum.

Bombayı fırlatmazsanız,

bu sizi öldürür.

En hatırlanası bomba fırlatışlarımdan biri

kız kardeşimin düğünündeydi.

(Gülüşmeler)

Davetlilerin pek çoğunun

eşcinsel olduğumu bildiği ilk seferdi.

Siyah elbisem ve topuklu ayakkabılarımla birlikte

nedimelik (hanım arkadaş) görevlerimi yerine getirirken

masaların arasında dolaştım

ve sonunda, aile dostlarımızın

yani beni senelerdir tanıyan insanların masasına vardım.

Kısa bir konuşmanın ardından

kadınlardan biri bağırdı:

"Nathan Lane'i seviyorum!"

Ve eşcinsellikle özdeşlik kurma yarışı

başlamış oldu.

"Ash, hiç Castro'ya gittin mi?"

"Aslında, evet, San Francisco'da arkadaşlarımız var."

"Biz hiç bulunmadık orada

fakat "muh-te-şem" olduğunu duyduk!!"

"Ash, kuaförüm Antonio'yu tanıyor musun?

gerçekten çok iyi biri ve asla bir kız arkadaştan da bahsetmedi"

"Ash, en sevdiğin TV programı ne?

Bizimkisi "Will and Grace"...

Kimi seviyoruz biliyor musun? Jack.

Jack bizim favorimiz"

Derken, bir kadın

aksayarak yaklaştı.

Desteğini göstermek için sonsuz bir istek duyuyor ve

benim tarafımda olduğunu hissetmemi istiyordu.

Sonunda baklayı ağzından çıkardı:

"Aslında benim kocam da bazen pembe t-shirtler giyer"

(Gülüşmeler)

O an, tüm bomba-atıcıların olduğu gibi

benim de bir tercih hakkım vardı.

Kız arkadaşıma

ve eşcinsel-sever masama dönerek

insanların bana verdikleri tepkilerle dalga geçebilir;

dünyadan bihaber hallerini

ve yanımda getirdiğim,

kitabına uydurulmuş eşcinsellik çemberlerinin

içinden geçemeyişlerini yerin dibine sokabilirdim.

Ya da

onlarla empati kurabilir

ve bunun belki de

hayatları boyunca yaptıkları
en zor şeylerden biri olduğunu fark edebilirdim.

Bu başlangıç adımı

ve bu konuşmayı yapmak,

onların kendi duvarlarını yıkması anlamına geliyordu.

Nerede yetersiz kaldıklarını göstermek,

haliyle, kolay olurdu.

Onların durduğu noktada

onlarla buluşmak

ve çaba gösterdikleri gerçeğini kabul etmek

çok daha zordu.

Birinden, çaba göstermesi dışında,

başka ne bekleyebilirsiniz ki?

Eğer birine karşı dürüst olacaksanız

karşılığında da

gerçekleri duymaya hazır olmanız gerekir.

Zorlu konuşmalar, hala, en becerikli olduğum alan değil.

Daha önce çıktığım kişilerden herhangi birine sorabilirsiniz...

Ama gün geçtikçe iyiye gidiyorum.

Ve adını "Pankekçi Kızın 3 Prensibi" koyduğum

rotayı takip ediyorum.

Şimdi bunu lütfen

eşcinsel bakış açısıyla ele alın

ancak herhangi bir 4 duvarı aşmanın gereklerinin de,

özünde,

bu anlattıklarımla aynı olduğunu unutmayın.

Madde 1:

Özgün Olun

Zırhınızı çıkartın ve kendiniz olun.

Kafedeki çocuğun

zırhı yoktu

oysa ben savaşa hazırdım.

Aptal hipotalamus.

İnsanların size karşı dürüst olmaları için

sizin de (onlar gibi) canınızın yandığını/yanabileceğini bilmeye ihtiyaçları var.

Madde 2:

Lafı evirip çevirmeyin.

Başka bir deyişle, yaranın üstündeki bantı bir anda çekin.

Eşcinsel olduğunuzu biliyorsanız

söyleyin gitsin.

Ailenize "eşcinselim sanırım" dediğinizde,

bir gün bunun değişebileceğine dair umut beslemelerine yol açarsınız.

Onlara

umut tacirliği yapmayın.

(Gülüşmeler)

Ve Madde 3,

en önemlisi:

(Gülüşmeler)

Başınızı Dik Tutun.

Siz, kendi gerçeğinizi ortaya koyuyorsunuz.

Bundan ötürü asla özür dilemeyin.

Bu süreçte birileri incinmiş olabilir.

Bu, kaçınılmaz.

Yaptıklarınız için özür dileyin.

Ancak asla, kim olduğunuzla ilgili özür dilemeyin.

Birileri hayal kırıklığına uğramış olabilir, evet.

Ama bu onların sorunu,

sizin değil.

Bunlar, sizin kişiliğinize dair, onların sahip olduğu beklentiler,

sizin sahip olduklarınız değil.

O, onların öyküsü.

Sizinki değil.

Önemli olan tek öykü,

sizin yazmak istediğiniz.

Dolayısı ile bir daha kendinizi

zifiri karanlık bir 4 duvar arasında

bombanızı elinizde tutarken bulduğunuzda

hepimizin daha önce orada bulunduğunu aklınızdan çıkarmayın.

Kendinizi çok ama çok yalnız hissetseniz de

öyle değilsiniz.

Zor olduğunu biliyoruz

ama duvarlarınız neyden yapılmış olursa olsun

sizi burada, o 4 duvarın dışında görmek istiyoruz.

Çünkü sizi temin ederim ki

kendi 4 duvarının kapısındaki anahtar deliğinden

dışarıyı gözleyen

ve zincirlerini kıracak olan bir sonraki cesur ruhu

bekleyenler var.

Siz O KİŞİ OLUN

ve tüm dünyaya

bizim, duvarlarımızdan büyük olduğumuzu

ve bir insanın 4 duvar arasında, tam anlamıyla yaşayamayacağını gösterin.

Teşekkürler Boulder, gecenin tadını çıkartın!

(Tezahüratlar)
(Alkışlar)