Излегување надвор од `плакарот`: Еш Бекам на TEDxБоулдер

Еш зборува за сегашните состојби на хомофобија во нашата култура, преиспитувајќи го и самиот збор `хомофобија`. Не постои страв, само презир. Омраза кон нешта кои не ги разбираме, луѓе кои не ги познаваме и сѐ она што е различно од нашите секојдневни животи. `Хомофобични` луѓе не се плашат од ништо. Сите ние носиме одговорност да го живееме својот живот како активни активисти, не пасивни, во ситуации кога треба да ги заштитиме луѓето од било каква омраза.

Заслуги за видеово имаат:

Џен Калавеи, Enhancer
Мајкл Херинг, Lodo Cinema
Сара Мегеши, Side Pocket Images
Сатја Перам, Flatirons Films
Шон Вилијамс, RMO Films
Ентони Лопез, Cross Beyond
Дејвид Оукли

Вечерва ќе ви зборувам

за излегување од
`плакарот.`

Не во традиционално значење,

не само од `геј` плакарот.

Секој од нас има плакар,

вашиот плакар можеби вели

дека за првпат сте се вљубиле.

Или кажува дека сте бремена.

Или пак дека имате рак.

Или кој било друг тежок разговор

што го имаме во нашите животи.

Плакарот значи тежок разговор.

Иако темите можат многу да се разликуваат

искуството да се биде во
плакарот и да се излезе

е универзално.

Страшно е, го мразиме,

но треба да се направи.

Прд неколку години работев во
Southside Walnut Café,

(смеа)

мал, локален ресторан во градот.,

и додека бев таму,

минував низ интензивни фази,
милитантни, лезбејски.

(смеа)

Не ги депилирав пазувите,

ги цитирав како библија
текстовите на Анри Дифранко,

и во зависност од широчината
на моите шортсеви,

и кога последен пат ја
имав бричено главата,

често ме прашуваа,

особено мали деца:

„Хмм, машко си или женско?“

Ќе настанеше непријатна тишина.

Ќе ги стегнев забите посилно,

ќе го држев џезвето со повеќе бес,

таткото неспретно ќе го листаше весникот,

а мајката прекорно ќе
го погледнеше детето.

Но јас не велев ништо,

но вриев во себе.

И стигнав дотаму што секогаш

на масите каде имаше дете

од 3-10 години,

бев спремна да се борам.

(смеа)

Тоа е ужасно чувство.

Си ветив себе си дека следниот пат,

ќе речам нешто.

Ќе го направам тој тежок разговор.

Така, по неколку недели пак се случи тоа:

„Машко си или женско?“

Позната тишина.

Но овојпат бев спремна.

и бев спремна да ги поминам сите
студии за жените на масата.

(смеа)

Ги имам цитатите на Бети Фридан,

ги имам цитатите на Глориа Стајнем,

Имам дури и нешто што ќе цитирам
од „Монолозите за вагината“,

длабоко вдишав и погледнав надолу,

каде во мене зјапаше

4-годишно девојче во розево фустанче.

Не беше предизвик за феминистички дуел,

само едно дете со прашањето:

„Машко си или женско?“

Уште еднаш длабоко вдишав,

клекнав до неа и реков:

„Еј, знам дека си збунета,

имам кратка коса како машко

и носам машка облека,

но јас сум женско,

знаеш, понекогаш сакаш розев фустан

а понекогаш удобни пижами да носиш,

е па, јас повеќе сакам удобни пижами .“

(смеа)

И детево ме гледа право во очи

без да трепне и ми вели:

„Моите омилени пижами се виолетови

со рипчиња, може палачинка, ве молам?“

(смеа)

И тоа беше сѐ, само:

„ОК-ти си девојче. Може сега палачинка?

(смеа)

Тоа беше најлесниот тежок
разговор што некогаш го имав.

Зошто? Затоа што

девојчето со палачинка и јас

бевме искрени една кон друга.

Како и многумина од нас,

имам живеено
во неколку плакари

и да, најчесто ѕидовите ми
беа како виножито.

Но внатре, во темнината,

не можете да кажете која боја се ѕидовите.

Само можете да почувствувате

како е да се живее во плакар.

Навистина, мојот плакар не е
различен од твојот,

или твојот,

или твојот.

Можам да ви дадам 100 причини

зошто излегувањето

кај мене беше потешко,

но, еве нешто,

тешко не е релативно

тешкото е тешко.

Кој ќе каже дека

да се објасни некому

дека сте банкротирале

е потешко отколку

признавање на неверство.

Кој може да каже

дека оваа приказна е потешка

од кажувањето на 5-год. дете

дека се разведувате.

Нема „потешко“,

има само „тешко“.

Да престанеме да мериме тешкотии,

лични наспроти туѓи,

за да ни биде подобро или полошо

и да се помириме со фактот

дека на сите ни е тешко.

Во еден дел од нашите животи

сите живееме во плакари

кои може изгледаат сигурни.

Или барем посигурни во однос на она

од другата страна.

Но,овде сум да ви кажам,

без разлика од што се вашите ѕидови

плакарот не е место за човек да живее.

(Овации)
(Аплауз)

Благодарам.

Зошто излегувањето од било кој плакар,

зошто тој разговор

е толку тежок?

Затоа што е стресно.

Толку сме загрижени за реакциите

на другите луѓе, разбирливо.

Ќе бидат лути?

Тажни?

Разочарани?

Губиме пријател?

Родител?

Сакан?

Вакви разговори носат стрес.

Да размислиме за стресот малку.

Стрес е природна телесна
реакција на организмот

Кога се среќавате со забележана закана

-клучен збор,`забележана`-

хипоталамусот алармира,

адреналинот и кортизолот

протекуваат низ вените.

Ова е познато како

Бори се или Бегај.

Некогаш се тепате,

а некогаш бегате.

И ова е сосема нормална реакција.

Потекнува од времето кога

заканата била
влакнест мамут кој трча по вас.

Проблемот е што

хипоталамусот нема поим

дали ве гони влакнест мамут

дали ви се расипал компјутерот,

дали роднините ви се појавиле на врата

дали скокате од авион,

или дали на саканите
им кажувате

дека имате тумор на мозокот.

Разликата е што

влакнестиот мамут ве гони

можеби 10 минути.

А потешкотиите ги

чувате во себе со години.

Организмот не може да го поднесе тоа.

Хронична изложеност на
адреналин и кортизол

ги нарушува системите на организмот

и доведува до анксиозност,

депресија, срцеви заболувања,

да споменам неколку.

Кога не зборувате за тешкотиите,

кога вистината за себе ја
чувате како тајна,

вие всушност држите бомба.

Замислете се себе

пред 20 години.

Јас,

имав коњски реп,

фустан без прерамки

и високи потпетици.

Не бев милитантна лезбејка

спремна да се бори со 4-годишно дете.

(смеа)

Бев вкочанета од страв

стуткана во ќошот

на мојот, како јаглен црн плакар

стискајќи ја мојата геј бомба.

И мрдањето на еден мускул

е најстрашното нешто

што некогаш го бев
направила.

Моето семејство,

моите пријатели,

тотални странци,

го поминав цел живот

во обид да не ги изневерам нив

И сега го свртував светот наопаку.

Намерно.

Ги горев страниците на правилата

кои сите ги следиме долго време,

но, ако не ја фрлите бомбата,

таа ќе ве убие.

Една од најразорните бомби ја фрлив

на свадбата на сестра ми.

(смеа)

Беше првпат многумина од присутните

да дознаат дека сум геј.

И така додека бев деверица

во црн фустан и потпетици

одев низ масите,

и на крај стигнав до масата
на едни наши пријатели,

луѓе кои ги познавав со години.

И по краток разговор

една од жените извика:

„Го сакам Нејтан Леин“.

И започна битката на

геј поврзувања.

„Еш, си била некогаш во Кастро?“

„Па, да имаме пријатели во С. Франциско.“

„Никогаш не сме биле таму,

но слушаме дека е фан-тас-тич-но!“

„Еш,го знаеш мојот фризер Антонио,

многу е добар и никогаш не
спомнува девојка.“

„Еш, кое ти е омилено ТВ шоу?

Наша омилена серија е Вил и Грејс,

знаеш кого сакаме? Џек.

Џек ни е омилен“.

Тогаш една жена

запре

сакајќи очајно да ме поддржи

да ми покаже дека е на моја страна,

на крај се издаде:

„Па, понекогаш и маж ми
носи розеви кошули.“

(смеа)

Во тој момент имав избор

како што имаат бомбашите.

Можев да се вратам кон мојата девојка

и до мојата геј маса

и да се потсмевам на одговорите.

Да ги прекорам за неречитост

и неспособноста да ги прескокнат

политички коректните геј препреки

Што ги донесов со себе

или

да сочувствувам со нив

и да сватам дека тоа било

една од најтешките работи
што ги направиле.

Тоа почнување,

и тој разговор

беа тие надвор
од плакарите.

Се разбира, би било лесно

да се покаже каде згрешиле.

Многу потешко е

да ги пресретнеш

и да го прифатиш фактот

дека се обидуваат,

и што повеќе да бараш од некого

освен да се труди.

Ако сте искрени со некој,

треба да сте спремни

за искреност за возврат.

Т ешки разговори сеуште
не ми се силна страна.

Прашајте било
кој со кого сум излегувала

Но, станувам подобра.

И го следам тоа што го нарекувам

„Принцип на девојчето со палачинки.“

Сега, ве молам,

гледајте на ова низ геј призма,

но, да знаете,

она што треба за да се излезе
од било кој плакар

е всушност исто.

Број 1:

Бидете автентични,

соблечете го оклопот,
бидете свои

Девојчето во ресторанот

немаше оклоп

но јас бев спремна да се борам.

Глупав хипоталамус.

Ако сакате другите да се искрени со вас

треба да знаат дека и вие крварите.

Број 2:

Бидете директни.

Кажете , тргнете
го фластерот.

Ако знаете дека сте геј,

кажете го тоа.

Ако им кажете на родителите
дека можеби сте геј

ќе се надеваат дека тоа ќе се промени.

Не давајте им

лажна надеж.

(смеа)

И број 3,

најважното,

(смеа)

Не правдајте се.

Ја зборувате вашата вистина,

Не извинувајте се за тоа.

Некој ќе биде повреден.

И се разбира,

извинете се за она што сте го сториле.

Но никогаш не се извинувајте
за тоа што сте.

И да, некои можеби ќе се разочараат.

Но тоа е до нив.

Не е до вас.

Тоа се нивните очекувања кон вас

не вашите.

Тоа е нивна приказна.

Не ваша.

Единствената приказна што е важна

е онаа која вие сакате да ја напишете.

Следниот пат кога ќе се најдете

во темниот плакар

со својата бомба,

да знаете дека сите сме биле таму.

Може ќе се чувствувате осамени,

но не сте.

И знаеме дека е тешко,

но сакаме да излезете надвор,

без разлика какви се ѕидовите.

Зашто ви гарантирам,

има други кои ѕиркаат низ клучалката

на нивните плакари

барајќи ја следната храбра душа

да ја рашири вратата.

БИДЕТЕ таа личност,

и покажате му на светот дека сме
поголеми од нашите плакари,

и дека плакарот не е место

за вистински човек да живее.

Благодарам Боулдер, уживајте вечерва.