Depresyonun yüzünü değiştirmek | Elan Carson | TEDxCrenshaw

Bu konuşma, TED konferans formatı kullanılarak bir TEDx etkinliğinde yapıldı ancak bağımsız olarak yerel bir topluluk tarafından düzenlendi.

Depresyonla mücadele eden bir kadın olarak Elan, zihinsel sağlık ve stigma hakkında kimsenin bilmemesi gerekenden fazlasını biliyor. Son 5 yıldır Elan, zihinsel sağlık tartışmalarına eşlik eden tabular ve engelleri yıkarak başkalarını eğitmek için çalışıyor. Konuşmacı, yazar ve zihinsel sağlık savunucusu Elan, başkalarının yaşamlarında akıl hastalığı olanların nedenlerini, etkilerini ve seçeneklerini anlamalarını sağlamak için çaba göstermektedir.

Depresyonum konusunda üzgün değilim.

Hızlı bir hikâye:
Bu konuşma için hazırlanırken,

Anneme birkaç kere gösterdim

ve anneliğe yakışır tereddütle sordu,

''İnsanların sana farklı bakmasına
neden olmadan

ne kadar paylaşabilirsin ve
ne kadarını paylaşmak istersin?''

Farklı bakmak insanların benden

tedirgin ve rahatsız olacağı anlamında.

Ne kadarını paylaşabileceğimi bilmiyorum
ama bildiğim bu:

Deneyimlerimde ve tanımda yalnız değilim.

Son çalışmalar Birleşik Devletler'de
her dört yetişkinden birinin

psikolojik bir rahatsızlıktan
muzdarip olduğunu gösteriyor.

Depresyon, bipolar bozukluk,

anksiyete, yeme bozuklukları
travma sonrası stres bozukluğu,

doğum sonrası depresyon ve diğerleri
arasında değişen zihinsel bozukluklar.

Hayal etmenizi istiyorum,

4'ten fazla kişiyle bir akşam
yemeğinde oturuyorsanız,

orada bu rahatsızlıklardan
muzdarip biri olabilir.

Bu kişi kendin bile olabilirsin.

Zihinsel hastalıklar birçok insanı
etkilemesine rağmen

biz bu konuyu savuşturmaya
devam ediyoruz.

Bu tabu.

Neden?

Modern kültür bize masallardan
zevk almayı öğretiyor.

Mutlu sonları,
gün batımı fantezisine kaçmayı,

bir dizi saçma ve umulmadık olaylardan

sonra sonlanan romantik
komedileri seviyoruz.

Bunun bizim için normal olmasını
kendimiz için çok istiyoruz

normal olmadığında bile her şeyin normal

olduğunu iddia etmek için.

Sorun şu ki bunu zihinsel
sağlıkla yaparken,

istemeden önemsemeyebiliriz.

Örneğin depresyonda
olduğumu açıkladığımda

aldığım bir cevabı alın.

İnsanlar tipik,''Sadece üzgün olmadığını
nereden biliyorsun?'' sorusunu soracak.

Bir başka soru ''Belki bu sadece bir süreç
gerçekten ilaca ihtiyacın var mı?''

bu gibi sorular sorduğumuzda
yaptığımız şey,

ruh sağlığının ciddiyetini reddetmek

ve en önemlisi, en önemli belirtileri
gözden kaçırmaya başlayabiliriz.

Bunun yerine birisi açılmaktan ve
paylaşmaktan rahat hissettiğinde onları

hikâyelerini anlatmaya teşvik edebilir
ve deneyimlerinden ders alabiliriz.

“Normal” gibi davrandığımız bir toplum
olarak yaptığımız bir diğer şey,

zihinsel bozukluğu olanlara, kendilerinden
korkmaları gerektiğini öğretiyoruz.

'Deli', 'garip', 'aptal', 'duygusal',
'mantıksız' gibi kelimeleri

günlük konuşmalarımızda kullandığımızda,

büyürken beni tanımlamak için
kullanılan aynı kelimelerdi,

zihinsel bozukluğu olanların
utanmaları ve korkmaları

gerektiği yönündeki olumsuz
çağrışımı yaratıyoruz.

Bunu yaptığımızda, zaten muzdaripsen

özellikle kötüleşen yabancılaşma
ve korkuya yol açabiliriz.

Bu korku, medya yalnızca
zihinsel bir bozukluğu olan

tehlikeli insanlara
odaklandığında artmaktadır.

Seri katiller ya da kitlesel silahlı
saldırıların failleri gibi insanlar.

Gerçekte, zihinsel bozukluğu olan biri
astronot gibi görünebilir.

Mesela Buzz Aldrin'i ele alalım.

1969'da Ay'a uçtu.

Alkolizm ve depresyon ile mücadele etti.

Ya da zihinsel bozukluğu olan biri çok
hünerli pop şarkıcısı gibi görünebilir.

Demi Lovato gibi.
Blumia ile mücadele etti.

Birden fazla Grammy kazanan Lady Gaga bile

her gün depresyonuyla
mücadele ettiğini itiraf etti.

Ya da akıl hastalığı olan bir kişi
prestijli bir besteci gibi görünebilir.

Beethoven'i düşünün.

Manik depresyon geçirdiğine inanılıyordu.

En önemlisi, tipik olarak unuttuğumuz,
zihinsel bozukluğu olanların

en iyi arkadaşınız ve en sevdiğimiz
aile üyeleri olabileceğidir.

Annelerimiz, babalarımız, abilerimiz,
kız kardeşlerimiz,

teyzelerimiz, amcalarımız, hatta kendimiz.

Sadece birinin zihinsel bir bozukluğu
olması, onu kötü biri

veya korkulacak biri yapmaz.

Akıl bozukluklarınının ve akıl
hastalıklarının her yıl ABD nüfusunun

yaklaşık dörtte birini istatistiksel
olarak etkilediğini öğrendiğimize göre,

konuyu daha az tabu yapmak için

diyaloğu nasıl geri alabilir
ve açabiliriz?

Toplum olarak yapabileceğimiz
birkaç şey var.

Bir: Hakkında konuşabiliriz.

Çünkü ne kadar çok paylaşırsak,
o kadar fazla gizemini çözeriz.

İki: kendimizi kontrol edebiliriz.

Kendimizi 'çılgın', 'garip'
ve 'aptal' gibi zararlı

kelimeler kullanarak bulduğumuzda,

bu kelimelerin sadece damgalanmayı
ebedileştirdiğini fark edebiliriz.

Üç: yargıyı ortadan kaldırabiliriz.

Bu bizi empati kurmaya,
açmaya ve içeri girmeye teşvik eder.

Zihinsel bir bozukluğu olan bizler için

yapabileceğimiz birkaç şey var.

Unutmayın toplum
bizi tanımlamak için izne sahip değildir.

Biz zihinsel hastalığımız değiliz.

İki: şimdi, özellikle de tehlikeli
bir durumdaymış gibi hissediyorsanız,

konuşmak ve yardım istemek için
her zaman doğru zamandır.

Korkacak ya da utanılacak bir şey yok.

Üç: Bir kez açıp paylaşırken
kendinizi rahat hissettiğinizde,

hemen şimdi hissetseniz bile,
yalnız olmadığınızı hemen anlayacaksınız.

Aykırı değilsin.

Bu günlük önerileri uygulayarak,

şefkatli, savunmasız ve açık olduğumuz

ileri görüşlü bir toplum oluşturabiliriz.

Biliyor musun?
Bugün başlayacağım.

Modern kültürün öğrettiği ne olursa olsun,
depresyonum için üzgün değilim.

Ve sen de değilsen sorun değil.

Teşekkürler.

(Alkışlar)