Bir okul saldırganı olmak üzereydim | Aaron Stark | TEDxBoulder

Aaron Star, acı ve istismar dolu koşullarda büyüdükten sonra vahşete giden bir yoldaydı, ta ki basit bir kibarlık yaşamını sonsuza dek değiştirene kadar. Benim görevim insanların ne kadar karanlık gözükürse gözüksün, gelen bir ışık olduğunu bilmelerini sağlamak. Gerçekten de yalnız değiliz.

Bir konuşma TED konferans formatı kullanılarak TEDx organizasyonunda yapılmış ve yerel bir topluluk tarafından bağımsız bir şekilde düzenlenmiştir. Daha fazlasını https://www.ted.com/tedx adresinden öğrenebilirsiniz.

Bir okul saldırganı olmak üzereydim.

1996'da, Denver, Colorado'da,
North Lisesi'nde öğrenciydim.

Bir anlık acı ve öfke ile,
neredeyse bir vahşet yaratacaktım.

Büyürken ilk başlarda, öğrendim ki,

karanlıkta garip bir
rahatlık ve sakinlik vardı.

Her zaman yeni çocuktum.

Ebeveynlerim şiddet eğilimli, saldırgan
ve uyuşturucu bağımlısıydı.

Bir yerden başka bir yere taşınıyorduk,
30 ya da 40 farklı okula gittim,

her hafta yeni bir okula gidiyor gibiydim.

Sabah saat 4'te polisler seni uyandırır,

birkaç hafta ülkenin bir ucundaki
bir okula gidersin ve birkaç gün sonra

aynılarını tekrarlamak zorunda kalırsın.

Sürekli olarak yeni çocuktum
ve sabit bir evimiz olmadığından beri

banyo yapmadığım için kötü koktuğum
ya da temiz giysilerim olmadığı gerçeği

bana yardımcı olmuyordu.

Tüm kıyafetlerim kirli ve yırtıktı.

Kilo sorunum vardı. Akıllıydım.

Çocukların çizgi romanları
çok sevenlerden

hoşlanmadığı bir dönemde
çizgi romanları severdim.

Yeni bir okula her gittiğimde
yeni bir zorba grubunun arasındaydım.

Bana doğru gelip balinaymışım gibi
beni zıpkınla vururlar

ya da kafama yiyecek dökerlerdi,
çünkü onlara göre çok şişmandım.

Bu zorbalık sadece okulda değildi,
evde de çokça oldu.

Hayatımdaki herkes bana
değersiz olduğumu söyledi.

Değersiz olduğun yeterince
söylenirse buna inanırsın,

sonra da başka herkesin de böyle
düşünmesi için her şeyi yaparsın.

Öyle yaptım. O karanlığı örtü gibi
etrafıma sarıp kalkan olarak kullandım.

Bu, benim gibi düşünen birkaç kişiyi yakın
tuttu ama diğer herkesi uzaklaştırdı.

Hayatta hep iyi ve kötü insanlar
olduğunu duymuştum.

Kötülerden biri olmalıydım.

Bu yüzden, sanırım
yapmam gerekeni yapmalıyım.

Çok sinirli biri oldum.

12 veya 13 yaşında heavy metal
müziğe yöneldim, konserlerde

kalabalığın birbirini iterek
dans ettiği ön sıralardaydım.

Zarar verme hiç bitmedi.

14 veya 15 yaşında kesmeye odaklandım,

çünkü kesinlikle elimde olmayan
ve hayatımda devam eden

bu aşırı duyguyu fark ettim.

Bir şey üstünde kontrol elde etmek için
bir yol bulmalıydım,

ben de kendimi kesmeyi seçtim.

Bugün hâlâ o yaralarım var.

15 - 16 yaşlarında evsiz kaldım.

Ebeveynlerim beni kovdu

çünkü sarhoş hâlde yaptıkları kavgalarla
uğraşmak istemedim,

sokakta yaşıyordum.

Tüm arkadaşlarımı yalan söyleyerek

ya da onlardan bir şeyler çalarak,
ailemin nasıl davranacağım

konusunda öğrettiği
ama tamamen yanlış olan

her şeyi yaparak
uzaklaştırdığımı düşündüm.

Hiçbir fikrim yoktu,
sadece bana öğretilen şeyi yapıyordum.

Son olarak, 16 yaşında, daha önce ondan
çalarak ve ona yalan söyleyerek

uzaklaştırdığımı düşündüğüm en iyi
arkadaşımın kulübesinde oturuyordum.

Kulübede çatı tamamen açık bir hâlde,

aylardır kimsenin dokunmadığı,
örümcek ağı ve kir kaplı

pis bir sandalyede üstüme
yağmur yağarken uzanmıştım.

Kolum kanlı bir hâlde, bir şey yapmazsam

yakında kendimi öldüreceğimi
farkında olarak orada oturuyordum.

Yapabileceğimi düşündüğüm tek şeyi yaptım:

Bir telefon rehberi alıp
sosyal hizmetleri aradım.

Böylece, sosyal hizmetlere gittim.

Maalesef, sadece beni değil,
acımın artmasının

en büyük kaynaklarından olan
annemi de aldılar.

Hayatını bir yerden
bir yere giderek ve sosyal hizmetlerle,

polislerle uğraşarak harcamaya
başladığından beri

onları inandırmak için
ne diyeceğini biliyordu;

hepsini uydurduğum,

bunların rol olduğu

ve dikkat çekmek için yaptığım.

Sonra da beni onunla eve gönderdiler.

Eve gönderilirken, bana dönüp dedi ki:

"Bir dahaki sefere daha bir iyi iş çıkar,
jiletleri ben alırım."

O anda kalbim tamamen paramparça oldu.

Uzun zamandır gözümü diktiğim
karanlığın içine doğrudan daldım.

Yaşamak için bir şeyim kalmamıştı.

Gerçekten, kaybedecek
hiçbir şeyim yoktu.

Kaybedecek bir şeyiniz yokken
her şeyi yapabilirsiniz

ve bu korkunç bir düşünce.

Ne yapacağıma karar verdim,

aşırı kızgınlık ve öfkemi
bir silah bularak

dışa vuracaktım.

Okuluma ya da alışveriş merkezindeki
restorana saldıracaktım.

Hangisi olduğu önemli değildi.

İnsanlarla bir ilgisi yoktu,
önemli olan, en kısa zamanda,

güvenliğin en az olduğu yerde,
en büyük zararı vermekti.

İki yer de doğru hedefti.

Keşke silah bulmakla ilgili
daha iyi bir hikâyem olsaydı

ama bu daha çok
kardeşler arası iş tarzında.

90'ların ortalarında, çeteler
Kuzey Denver'daki okullarda

hâlâ büyük bir sorunken, okulumun
yakınında çete üyesi çocuklar vardı.

Bu çocuk beni görmüştü, ailemi tanıyordu
ve daha önce onlara uyuşturucu satmıştı.

Okulla ilgim olmadığını biliyordu,
sadece hep okulda bulunuyordum.

Narkotik gibi bir şey
olmadığımı biliyordu.

İsminden başka bir şey bilmiyordum.
Fazlası da gerekmiyordu.

Silahlara erişimleri olduğunu biliyordum,
hep bundan konuşurlardı.

"Bana silah bulabilir misin?" dedim.
"Tabii, uyuşturucu getirirsen."

"Tamam, üç gün ver bana."

Bu kadardı.

İnsanları öldürmek için kendime
bir silah almayı bekliyordum,

Neyse ki bu karanlıkta yalnız değildim.

Kulübede uyurken beni kurtaran arkadaşım

girdiğim yeri gördü.

Ondan çalıp ona yalan söylemiş,

eşyalarını alıp mahvetmiş
olsam da önemsemedi,

beni yine kulübeye kabul edip
kibarlık gösterdi.

Sade davranışlar işte.

Şöyle denen bunaltıcı
bir kibarlık değildi:

''Senin için yapabileceğim bir şey,
katılabileceğin bir program,

düzeltebileceğim bir şey var mı?

Nasıl yardımcı olabilirim?"

Sadece yanımda oturuyordu.

"Yemek ister misin?
Hadi, film izleyelim."

İmkânsız bir gündeymişiz gibiydi.
Bir bireymişim gibi davranıyordu."

Siz insan gibi bile hissetmezken
birisinin size bir birey gibi davranması

tüm dünyanızı değiştirir,
bana da böyle oldu.

O gün, kibarlığıyla o vahşeti
yaratmamı engelledi.

Sevgiye ihtiyacı olan, o durumda
birini görürseniz, ona sevgi verin.

Sevgiyi en az hak ettiğini
düşündüklerinizi sevin,

çünkü buna en çok onlar ihtiyaç duyuyor.

Bu, onlar kadar size de yarar sağlar.

Öğretmenleri silahlandırma modası
yüzünden, şu an gerçekten tehlikeli

bir durumdayız, okulda tehdit
olabilecek çocukları araştırıp

belki de onları FBI'a veriyoruz.

25 yıl önce olduğum konumda olan
bir çocuğa yapılacak olan ne?

Yalnız, depresyonda ve kötü davranılan,

orada canı acıyarak oturan

ve birinin tehdit olarak gördüğü çocuk.

FBI'a veriliyor

ve bir aylık acı ömür boyu olan
yasal bir belaya dönüşüyor,

çünkü bir kişi onun
sorun olacağını düşündü.

O çocuğa bir tehditmiş gibi bakmak yerine,

bir dost olabilirmiş gibi,

onu aranıza katabilirmişsiniz gibi bakın.

Ona, bunun imkânsız bir gün
olmadığını, buna değdiğini gösterin.

Ne kadar yoğun olsa da bu acıyla
var olabileceğini,

bunun sonunda, tünelin ucunda
bir ışık olduğunu gösterin.

Ben ışığımı buldum.

Artık dört çocuklu,
mutlu bir aile babasıyım.

Eşim ve kızım bugün seyircilerin arasında.

(Alkışlar)

Bundan da önemlisi,

hayatımı kurtaran arkadaşım da
seyirciler arasında.

Çünkü arkadaşlık asla ölmez.

(Alkışlar)

Sevgiyi en az hak ettiğini
düşündüklerimizi sevmeliyiz.

Teşekkürler.

(Alkışlar)