Savaştan barışa: bir öğrencinin serüveni

Staecey Merveille Ngabire, daha güvenli bir yer olan Kanada'da yaşamak için ülkesini terk ettiğinde yeni hayatına nasıl alışacağından emin değildi. Bu konuşmada Staecey, kendi kaderini yazmanın köklerini kaybetmeden yeni hayatına alışmasına katkısını bizlerle paylaşıyor. Staecey'e göre kilit nokta cesaret bulmak ve risk alabilmek. "Olmak istediğim kişi olmayı öğrenmenin yenik düşme korkumdan çok daha önemli olduğuna karar verdim."

Kulaklarımın silah ve bomba
seslerinden sağır olduğu,

karanlığın atmosfere
kıvılcımlar gibi yayıldığı o günü

dün gibi hatırlıyorum.

O gün, yeni evim olacak
güvenli bir yer arayışında

yurdum Burundi'den kaçtığım,
ilk kez uçağa bindiğim

2007'nin Haziran ayında yaşandı.

Geriye dönüp baktığımda

hiç unutamayacağım bir parçamı
geride bıraktığımı biliyordum.

Yine de aynı zamanda hayallerimdeki
yere ulaşacağımı da biliyordum.

Sefalet ve yoğun nüfusun görüldüğü

Burundi adında bir ülkede doğdum.

Yine geriye baktığımda ailem ve ben

barınak, yiyecek ve eğitime
ulaşacak kadar şanslıydık.

Benim ülkemde, nüfusun
%5'inden azı elektriğe ulaşabiliyor.

Bu da demek oluyor ki

çoğu Burundialı doğal güneş ışığı
sayesinde yaşıyor ve çalışıyor.

Ailem ve ben Burundi'nin başkenti

Bujumbura adı verilen
uygar bir bölgede yaşadık.

Üç kız kardeşim ve ben
Katolik okuluna kaydolma

ve tam bir eğitim alma
ayrıcalığına sahiptik.

Büyürken

evimizin ve komşu evlerin neden beton
duvarlarla çevrili olduğunu merak ederdim.

Neden hepimiz kapıları
kapalı tutmak zorundaydık?

Neden anne ve babam kardeşlerimle

duvarların dışında
oynamamıza izin vermiyordu?

Kendime sorardım: Bir aile olduğumuz halde

neden farklı soyadlar
kullanmak zorundaydık?

Neden geceleri silah sesi duyduğumuzda

tüm ışıkları kapatmak
zorunda olduğumuzu da.

Sonrasında mutfak
masasının altına saklanır,

alacakaranlığın içinden gelen
ağlamaları ve çığlıkları duyardık.

Doğduğum ülkenin asla güvenli bir yer
olmadığını kabul etmek gerek.

Sürekli okul yolunda,
evde veya gece yarısı

uğrayabileceğimiz saldırıların
korkusuyla yaşardık.

Uçak kalkışa başladığında
sırtım sandalyeye yaslandı,

derin bir nefes aldım,
elim babamın kolunu sıkıca kavramıştı.

Etrafa baktığımda annemin güçlü ve cesurca
kardeşlerime konuştuğunu gördüm

ve önümüzdekiler hakkında
endişelenmeyi bıraktım.

Endişenin yerini geleceğe dair
umut ve inanç aldı.

Kanada'da yaşamak
ailem ve bana iç huzur verdi.

2007'de 8 yaşımdaki yerel yaşamla
ilgili fark ettiğim ilk şey

dışarıda oynamanın basit özgürlüğünün
tadını çıkaran çocuklardı.

Yine de yeni bir hayata başlamak
benim için kolay değildi.

Emeklemeyi veya söylediğim ilk kelimeyi
tekrar öğrenmek gibiydi.

O zamanlar çok endişeliydim.

Cesaretimin kırılmasını,
hakkımın yenmesini önlemek

büyük bir özdisiplin gerektirdi.

Küçük bir çocuk olarak bile
risk almam gerektiğini biliyordum.

Bazen aldığım risklere değer,
bazense değmezdi

ancak hayatta ne olacağını
deneyene kadar bilemezsiniz.

Tüm bu zorluklara rağmen

farklı zaman dilimlerine
uyum sağlamayı ilk öğrendiğimde

sadece Kirundi ve Fransızca bilmeme rağmen

aynı zamanda çevremdeki çocuklarla
İngilizce iletişim kurmayı da öğrendim.

Okulda, güvenli bölgemin dışına çıkmam

ve teneffüslerde arkadaş
edinmem gerekiyordu.

Sınıf arkadaşlarım sık sık yanıma gelip

bana Afrika'da Burundi'deki
hayatımla ilgili sorular soruyorlardı.

"Orada okular var mı? Peki internet?
Bilgisayar? Gerçek bir ev?" gibi sorular.

"Okula gitmek için erken kalkıyor muydun?"

"Sınıfında kaç öğrenci vardı?"

Çok fazla soruları vardı
ama benim sorularım daha farklıydı.

Örneğin:

Kar nasıl bir şeydir?

Kanadalılar için Tim Hortons nedir?

Her sabah güvende olduğunu
bilerek uyanmak, okula gitmek

ve geri gelmek nasıl bir his?

Gördüğünüz gibi bu soruları soramadım

çünkü sınıf arkadaşlarımın sorularını
cevaplamakla çok meşguldüm.

Bazen bu beni hüsrana uğratıyordu,
bitmesini diliyordum.

Sonunda, sadece beni tanımaya

ve kendi dünyalarıyla bağdaştırmaya
çalıştıklarına karar verdim.

Tüm bu zorluklar boyuca

annem ve babam Amerikalı yazar
Meg Cabot'tan alıntılar yapardı.

Şöyle söylüyordu:

Cesaret korkmamak değildir,

korkuya rağmen
yapman gerekeni yapmaktır.

Hayatta olmak istediğim kişi olmayı
öğrenmeye karar verdim.

Bu yeni dünyada bile hayalim,
yenik düşme korkumdan çok daha önemliydi.

Çabaladım ve kendi kendime
asla pes etmemi söyledim.

Çoğu zaman büyük bir kaya hayal ederdim.

Bu kayanın üstünde birçok çatlak vardı.

Ancak bu çatlaklar kayaya ne yapabilir ki?

Kaya hala gücün ve bütünlüğün simgesi.

Ben de bazen böyle hissederim:

Parçalanmış.

Ben burada, Kanada'dayken
bir parçam hala Burundi'de olduğu için.

Hepimiz bir serüvendeyiz.

Benim için hala yapılacak işler var.

Gelecek yıllarda inşaat mühendisliği
diplomamı almaya,

Kanada ve Dünya'nın farklı yerlerinde
tecrübe edinmeye can atıyorum.

Ancak nihai amacım, bu bilgi
ve yetenekleri toplumlara ulaştırmak

ve ülkeleri, ülkem Burundi de
dahil olmak üzere geliştirmek.

Elimden gelenin en iyisini
yapmaya çalışacağım

çünkü tüm serüvenim boyunca

bana öğrenmem, büyümem
ve gelişmem için

güvenli bir ortam sağlayan Kanada
toplumuna borcumu geri ödemek istedim.

Yine bu zorluklar süresince hedeflerimi
yükseltmeye devam etmeyi öğrendim.

Her zaman kendime
azimin önemini hatırlattım.

Azim; yetenek, bilgi ve inancın
insanı amaca odaklayan bir karışımıdır.

İyimserlik, azmin ilk adımıdır.

Evet, sınıf arkadaşlarımı, etrafımdaki
insanları, arkadaşlarımı cesaretlendiren,

inanç, neşe ve özgüven aşılayan

her zaman bardağın dolu tarafına
bakmayı öneren kişi benim.

Hayatta, şansınızı kullanma seçimini yapar
veya hiç değişmeyen bir hayat yaşarsınız.

Her biriniz, bir serüvende.

Risk almanız ve zorluklarla
yüzleşmeniz gereken anlar olacak.

Bu anlarda, azminizi körükleyecek
seçimleri yapmalısınız.

Kendi hikayenizin yazarı sizsiniz.

Bir amaç edinin, risk alın
ve en önemlisi amacınıza odaklı kalın.

Teşekkür ederim.

(Alkış)