Fundamentalne prawo do ubiegania się o azyl

Melanie Nezer, obrończyni praw uchodźców i imigrantów, dzieli się pilnie potrzebnym historycznym spojrzeniem na kryzys na południowej granicy Stanów Zjednoczonych pokazując, w jaki sposób obywatele mogą pociągać do odpowiedzialności rządy zajmujące się ochroną najsłabszych. "Państwo pokazuje swą siłę poprzez współczucie i pragmatyzm, a nie poprzez wymuszenie i strach"- mówi.

Zeszłego lata zadzwoniła do mnie
kobieta o imieniu Ellie.

Słyszała o rozdzielaniu rodzin
na południowej granicy

i chciała się dowiedzieć,
jak mogłaby pomóc.

Opowiedziała mi historię
swojego dziadka i jego ojca.

Kiedy byli dziećmi w Polsce,

ich ojciec

w obawie o bezpieczeństwo synów,

dał im trochę pieniędzy,
kazał kierować się na zachód

i iść w tym kierunku przez Europę.

I tak zrobili.

Doszli na zachód Europy,

wsiedli na statek i dopłynęli do Ameryki.

Ellie powiedziała, że kiedy usłyszała
historie o nastolatkach

wędrujących pieszo przez cały Meksyk,

mogła myśleć tylko
o dziadku i jego bracie.

Powiedziała, że dla niej te historie
są dokładnie takie same.

Bracia nazywali się Hassenfeld:

"Has" "bros",

czyli firma zabawkowa Hasbro,

która, rzecz jasna, dała nam Pana Bulwę.

Jednak to nie dlatego
opowiadam wam tę historię.

Opowiadam ją wam dlatego,
że skłoniła mnie do zastanowienia,

czy ja miałabym wiarę

i odwagę

wysłać moich trzech nastolatków

w taką podróż.

Czy wiedząc, że nie są bezpieczni
tam, gdzie się znajdują,

potrafiłabym dać im odejść?

Rozpoczęłam karierę wiele lat temu
na południowej granicy USA,

pracując z azylantami
z Ameryki Centralnej.

Od 16 lat należę do HIAS,

żydowskiej organizacji walczącej o prawa
uchodźców na całym świecie,

jako prawnik i adwokat.

Nauczyłam się, że czasami

to, co ma nas wzmocnić i chronić,

wcale tego nie robi.

W rzeczywistości niektóre przepisy
dają rezultaty przeciwne do zamierzonych,

powodując w międzyczasie
ogromne i niepotrzebne cierpienie.

Dlaczego więc ludzie zjawiają się
na naszej południowej granicy?

Większość imigrantów i uchodźców
na naszej południowej granicy

ucieka z trzech krajów:
Gwatemali, Hondurasu i Salwadoru.

Te kraje niezmiennie wygrywają w rankingu

najbardziej brutalnych krajów na świecie.

Bardzo trudno tam o bezpieczeństwo,

nie mówiąc już o budowaniu
przyszłości dla siebie i rodziny.

Wszechobecna jest również przemoc
wobec kobiet i dziewcząt.

Ucieczka z Ameryki Centralnej

trwa od pokoleń.

Pokolenia uchodźców zjawiały się
u naszych wybrzeży,

uciekając przed wojnami
domowymi w latach 80.,

w które USA było mocno zamieszane.

To żadna nowość.

Nowością jest ostatni
wzrost liczby rodzin,

dzieci i rodzin, zjawiających się
w punktach kontrolnych

i przedstawiających się jako azylanci.

Było o tym ostatnio głośno, więc chcę,

żebyście pamiętali o kilku rzeczach,
oglądając te zdjęcia.

Po pierwsze, nie jest to historycznie
wysoki poziom zatrzymań na tej granicy,

ludzie tak naprawdę sami przychodzą
do punktów kontrolnych.

Po drugie, ci ludzie
mają na sobie jedynie ubrania,

niektórzy są dosłownie w klapkach.

Po trzecie, jesteśmy najpotężniejszym
krajem na świecie.

To nie czas na panikę.

Przebywając w bezpiecznym kraju docelowym,

łatwo myśleć pod kątem absolutów:

Czy jest to legalne, czy nielegalne?

Ale ludzie zmagający się
z tymi pytaniami

i podejmujący decyzje
o własnych rodzinach

myślą o zupełnie innych kwestiach:

Jak zapewnić bezpieczeństwo córce?

Jak mogę chronić swojego syna?

A jeśli chcecie absolutów,

to szukanie schronienia jest
rzeczą absolutnie legalną.

Jest to fundamentalne prawo
w naszych i międzynarodowych ustawach.

W gruncie rzeczy...

(Brawa)

wywodzi się ono z Konwencji
do spraw Uchodźców z 1951 roku,

która była odpowiedzią świata na Holokaust

i obietnicą państw, że już nigdy
nie odeślą ludzi do krajów,

w których czeka ich krzywda lub śmierć.

Uchodźcy dostają się do nas
na kilka sposobów.

Jeden z nich to amerykański
Program Przyjmowania Uchodźców.

Przez ten program USA identyfikuje
i wybiera uchodźców za granicą

oraz sprowadza do Stanów Zjednoczonych.

W zeszłym roku USA przesiedliło
mniejszą liczbę uchodźców

niż kiedykolwiek od czasu
rozpoczęcia programu w 1980 roku.

A w tym roku będzie pewnie jeszcze mniej.

I to w czasach, kiedy na całym świecie
mamy więcej uchodźców

niż kiedykolwiek w spisanej historii,

nawet po II Wojnie Światowej.

Inną drogą, którą uchodźcy tu przybywają,
jest ubieganie się o azyl.

Azylantami są ludzie,
którzy zjawiają się na granicy

i mówią nam, że będą prześladowani,
jeśli odeślemy ich do domu.

Azylantem jest po prostu ktoś,
kto przechodzi przez procedurę

Stanów Zjednoczonych

w celu udowodnienia,
że odpowiada definicji uchodźcy.

Ubieganie się o azyl
nigdy nie było trudniejsze.

Kiedy ludzie zjawiają się na granicach,
straż graniczna mówi im,

że nasz kraj jest przepełniony
i nie mogą próbować.

Jest to bezprecedensowe i nielegalne.

W świetle nowego programu

o orwellowsko brzmiącej nazwie
"Protokołów Ochrony Migrantów",

mówi się uchodźcom,
że muszą czekać w Meksyku,

aż ich sprawy dotrą do sądów w USA,

co może trwać miesiące lub lata.

W międzyczasie nie są bezpieczni

i nie mają dostępu do prawników.

Nasz kraj, nasz rząd,
zatrzymał ponad 3000 dzieci,

rozdzielając je z ich rodzicami

w celu odstraszenia azylantów.

Wiele z nich było maluchami,

a co najmniej jedna sześciolatka
była niewidoma.

I to w dalszym ciągu trwa.

Wydajemy miliardy na trzymanie ludzi
(którzy nie popełnili żadnej zbrodni)

w niemalże więzieniach.

Rozdzielanie rodzin stało się
wizytówką naszego systemu imigracyjnego.

Jest to tak dalekie od lśniącego miasta
na wzgórzu, od światła nadziei

i od tych wszystkich innych sposobów
określania nas samych i naszych wartości.

Migracja zawsze nam towarzyszyła
i zawsze będzie.

Powody, dla których ludzie uciekają:
prześladowania, wojna, przemoc,

zmiany klimatyczne

i możliwość zobaczenia na swoim telefonie,
jak wygląda życie gdzie indziej

- te naciski jedynie rosną.

Ale można mieć politykę
odzwierciedlającą nasze wartości

i mającą sens, biorąc pod uwagę
rzeczywistość naszego świata.

Musimy przede wszystkim przystopować
z toksyczną retoryką,

która już zbyt długo
leży u podstaw krajowej debaty.

(Brawa)

Nie jestem imigrantką ani uchodźcem,

ale czuję się osobiście atakowana,
bo moi dziadkowie nimi byli.

Moja prababcia Rose nie widziała
swoich dzieci przez 7 lat,

gdy starała się sprowadzić je
do Nowego Jorku z Polski.

Zostawiła mojego siedmioletniego dziadka

i zobaczyła ponownie, kiedy miał 14 lat.

Po drugiej stronie mojej rodziny

moja babcia Aliza
opuściła Polskę w latach 30.,

udała się do ówczesnego
Brytyjskiego Mandatu Palestyny

i nie zobaczyła już
swojej rodziny i przyjaciół.

Globalna współpraca jako odpowiedź
na globalną migrację i wysiedlenia

bardzo ułatwiłaby zmianę migracji

z kryzysu na codzienne zjawisko,

które rozwiązujemy
jako globalna wspólnota.

Pomoc humanitarna również jest kluczowa.

Kwota wsparcia, jaką udzielamy
krajom Ameryki Centralnej,

które wysyłają uchodźców i migrantów,

jest maleńkim ułamkiem kwot, które
wydajemy na organy ścigania i areszty.

I absolutnie stać nas
na sprawny system azylowy.

Za maleńki ułamek kosztów muru

moglibyśmy zatrudnić więcej sędziów,

upewnić się, że azylanci mają prawników

i zapewnić ludzki system.

(Brawa)

Moglibyśmy przesiedlić więcej uchodźców.

Aby przybliżyć wam spadek
w programie dla uchodźców:

3 lata temu USA przesiedliło
15 000 syryjskich uchodźców

w odpowiedzi na największy
kryzys uchodźczy na ziemi.

Rok później ta liczba wyniosła 3000.

W zeszłym roku były to 62 osoby.

62 osoby.

Pomimo szorstkiej retoryki,
prób zablokowania imigracji

i trzymania uchodźców z dala od kraju

wsparcie dla uchodźców i imigrantów
w naszym kraju, według sondaży,

nigdy nie było wyższe.

Organizacje jak HIAS, gdzie pracuję,

oraz inne organizacje
humanitarne i religijne

ułatwiają zajęcie stanowiska tam,

gdzie warto się sprzeciwić
istniejącemu prawu

albo warto je poprzeć lub usprawnić.

Jeśli macie telefon,

to możecie coś zrobić,

a nawet więcej, jeśli tylko chcecie.

Zapewniam was, że jeśli zobaczycie jeden
z tych ośrodków detencyjnych

wzdłuż granicy

z dziećmi w środku (to są więzienia),

nigdy nie będziecie tacy sami.

W rozmowie z Ellie bardzo podobało mi się

jej wewnętrzne przekonanie,
że historie jej dziadków

nie różnią się od dzisiejszych historii,

i że chciała coś z tym zrobić.

Myśl, z którą was zostawię,

oprócz historyjki o Panu Bulwie,

która też się nadaje do przemyśleń,

to fakt, że państwo pokazuje swą siłę

przez współczucie i pragmatyzm,

a nie przez wymuszenie i strach.

(Brawa)

Te historie o Hassenfeldach,
moich krewnych i waszych krewnych

dzieją się obecnie; są takie same.

Państwo jest silne nie wtedy,
kiedy mówi uchodźcom:

"Wynoś się", ale kiedy mówi:

"W porządku, mamy cię, jesteś bezpieczny".

Dziękuję.

(Brawa)

Dzięki.

(Brawa)