Jak utrata pomogła artyście odnaleźć piękno w niedoskonałości.

Malarka Alyssa Monks odnajduje piękno i inspirację w tym, co nieznane, nieprzewidywalne, a nawet okropne. W poetycki, intymny sposób opisuje wzajemne oddziaływanie życia, farby i płótna w swoim artystycznym i ludzkim rozwoju.

Jestem malarką.

Maluję figuratywne obrazy dużego formatu,

co znaczy, że maluję ludzi

W ten sposób.

Dziś jestem tutaj,
by opowiedzieć o czymś osobistym

co zmieniło moją pracę i spojrzenie.

Wszyscy przez to przechodzimy

i mam nadzieję, że moje doświadczenie
okaże się dla kogoś pomocne.

Opowiem o sobie:
dorastałam jako najmłodsza z 8 rodzeństwa.

Tak, w mojej rodzinie było 8 dzieci.

Mam 6 starszych braci i siostrę.

Żeby trochę to opisać -

kiedy rodzina jechała na wakacje

mieliśmy busa.

[ŚMIECH]

Moja wspaniała mama prowadziła
i jechała przez całe miasto

od jednego pozaszkolnego zajęcia
do drugiego -

nie w busie.

Mieliśmy też normalne auto,

Zawoziła mnie na zajęcia plastyczne,

ale nie na jedne
czy dwoje zajęć.

Zabierała mnie na wszystkie możliwe
zajęcia plastyczne odkąd miałam 8 do 16 lat

bo tylko tego chciałam.

Odbyła nawet ze mną zajęcia
w Nowym Jorku.

Jako najmłodsza z 8
uczyłam się sztuki przetrwania.

Zasada numer 1:

nie daj się przyłapać starszemu bratu
na robieniu czegoś głupiego.

Nauczyłam się być cicha i schludna,

uważałam na to, co robię
i jak to robię.

Ale w malowaniu
to ja ustalałam reguły.

To był mój prywatny świat.

Kiedy miałam 14 lat
naprawdę chciałam być artystką.

Miałam wielki plan, żeby malowanie
utrzymywać z pracy kelnerki.

Dalej więc szkoliłam zdolności.

Szkończyłam szkołę artystyczną
i dostałam dyplom,

na pierwszej indywidualnej wystawie
mój brat zapytał:

"Co znaczą te wszystkie
czerwone kropki obok obrazów?"

Byłam bardzo zaskoczona.

Te czerwone kropki znaczyły
że obraz jest sprzedany

i że będę mogła zapłacić czynsz

dzięki obrazom.

Teraz w moim mieszkaniu
były cztery gniazdka elektryczne,

i nie dało się używać mikrofali
i tostera równocześnie,

ale jednak - mogłam zapłacić czynsz.

Więc byłam bardzo szczęśliwa.

To jest obraz
z tamtego czasu.

Chciałam, żeby był
jak najbardziej realistyczny.

Musiał być oryginalny i wiarygodny.

W tym miejscu byłam samotna
i miałam wszystko pod kontrolą.

Od tamtego czasu zrobiłam karierę
malując ludzi w wodzie.

Wanny i prysznice
były idealną zamkniętą scenerią.

Były intymne, prywatne,

a woda była skomplikowanym wyzwaniem,
które angażowało mnie przez dekadę.

Stworzyłam ponad 200 tych obrazów,

niektóre na 6 - 8 stóp,

jak ten.

Do tego obrazu zmieszałam mąkę
z wodą z kąpieli,

i dodałam olej spożywczy na powierzchnię

posadziłam w nim dziewczynę

i podpaliłam to,

było tak piękne, że nie mogłam
doczekać się, aż to namaluję.

Wiodła mną taka
impulsywna ciekawość,

chęć dodawania stale czegoś nowego:

winyl, para, szkło.

Raz nałożyłam sobie wazelinę
na głowę i włosy

żeby zobaczyć, jak to wygląda.

Nie róbcie tego.

[ŚMIECH]

Więc szło dobrze.

Odnajdywałam swoją drogę.

Byłam ciekawa, zmotywowana,

otaczali mnie artyści,

odwiedziałam zawsze wernisaże
i imprezy.

Osiągnęłam pewien sukces
i uznanie

wprowadziłam się do mieszkania
gdzie było więcej gniazdek.

Moja mama i ja
siadywałyśmy do późna

i rozmawiałyśmy o nowych ideach
i wzajemnie się inspirowałyśmy.

Ona tworzyła piękną ceramikę.

Mam przyjaciela Bo
który namalował taki obraz

z żoną i ze mną,
jak tańczymy nad oceanem

i zatytułował "Lata świetlne".

Zapytałam go, co to znaczy,
a on powiedział

"Cóż, wtedy wkroczyłaś w dorosłość,
nie jesteś już dzieckiem,

ale nie jesteś obciążona
przez odpowiedzialność życiową".

To było to. To były "beztroskie lata."

8. października 2011

"beztroskie lata" dobiegły końca.

Moja mama dostała diagnozę
raka płuc.

Rozprzestrzenił się w kościach
i mózgu.

Kiedy mi to powiedziała
upadłam na kolana.

Zupełnie się załamałam.

A kiedy się pozbierałam
i spojrzałam na nią,

zrozumiałam, że nie chodzi o mnie.

Chodzi o to, żeby wymyślić,
jak jej pomóc.

Ojciec jest lekarzem,

wielką zaletą była możliwość,
że prowadził jej przypadek

i że zrobił świetną robotę
zajmując się nią.

Ale ja też chciałam zrobić wszystko
żeby pomóc,

więc chciałam spróbować wszystkiego.

Wszyscy próbowaliśmy.

Badałam terapie alternatywne,

diety, kuracje sokami, akupunkturę.

W końcu ją zapytałam,

"czy to właśnie mam według ciebie robić?"

A ona powiedziała: nie.

Powiedziała: "Daj na wstrzymanie.
Bedę cię potrzebować później."

Wiedziała, co się dzieje,

wiedziała też coś,

czego lekarze i eksperci
oraz Internet nie wiedzieli:

w jaki sposób chciała przez to przejść.

Po prostu musiałam ją zapytać.

Zauważyłam, że jeśli
będę próbować to naprawić,

to wszystko zepsuję.

Zaczęłam więc z nią przebywać,

cokolwiek to znaczyło
i czegokolwiek wymagała sytuacja,

po prostu jej słuchałam.

Jeśli wcześniej stawiałam opór,
wtedy się poddałam,

odpuszczałam kontrolowanie
czegoś, czego się nie dało kontrolować

i byłam z nią w tej sytuacji.

Czas zwolnił,

czas przestał mieć znaczenie.

Miałyśmy codzienne rytuały.

Codziennie rano wczołgiwałam się
do jej łóżka, żeby z nią spać.

Brat przychodził na śniadanie

i z takim zadowoleniem słyszeliśmy
kiedy wjeżdzał autem na podjazd.

Więc pomagałam jej, brałam za ręce

i pomagałam dojść do kuchni.

Miała taki wielki kubek, który zrobiła

uwielbiała pić z niego kawę,

i uwielbiała jeść na śniadanie
irlandzki chleb pieczony na sodzie.

Potem był prysznic,

uwielbiała tę część programu.

Lubiła ciepłą wodę,

więc przygotowywałam
najprzyjemniejszą kąpiel,

jak w spa.

Czasem pomagała moja siostra.

Miałyśmy przygotowane ciepłe ręczniki

i kapcie, żeby nie zmarzła

ani przez chwilę.

Suszyłam jej włosy suszarką.

Moi bracia przychodzili wieczorami
ze swoimi dziećmi

i to było zwieńczenie dnia.

Z czasem zaczeliśmy używać
wózka inwalidzkiego,

ona nie chciała zbyt dużo jeść,

Do picia kawy
używała najmniejszej filiżaneczki.

Nie dawałam rady
dłużej sama się nią zajmować,

więc wynajęliśmy pomoc
do wsparcia przy prysznicach.

Te proste codzienne czynności

urosły do roli rytuału,

powtarzałyśmy je codziennie.

a rak rósł.

To było bolesne i uczące pokory.

Byłam na swoim miejscu.

Nazwałyśmy ten czas
"piękno w okropności".

Umarła 26 października 2012 roku.

W rok i trzy tygodnie
po otrzymaniu diagnozy.

Odeszła.

Moi bracia, siostra, ojciec i ja

wszyscy dawaliśmy sobie wsparcie.

Było tak, jakby cała dynamika
naszej rodziny

i wszystkie nasze ustalone role
zanikły

i byliśmy właśnie wszyscy razem
w tej nieznanej sytuacji,

czuliśmy to samo

i wzajemnie się sobą zajmowaliśmy.

Jestem im taka wdzięczna.

Jako ktoś, kto najwięcej czasu
spędza samotnie pracując w studio

nie miałam pojęcia, że taka więź

może być tak ważna,
tak uzdrawiająca.

To było najważniejsze.

Tego właśnie zawsze pragnęłam.

Więc po pogrzebie to był czas,
żeby wrócić do mojego studio.

Spakowałam auto
i pojechałam z powrotem na Brooklyn,

i ponieważ zawsze malowałam,
więc właśnie to robiłam.

I stała się taka rzecz.

To jak wypuszczenie wszystkiego,
co było we mnie splątane.

Ta bezpieczna przestrzeń,
wyjątkowo staranie stworzona,

którą wykreowałam w moich obrazach

była mitem.

Nie sprawdziła się.

I przestraszyłam się, ponieważ
już nie chciałam malować.

Więc poszłam do lasu.

Pomyślałam - spróbuję tego,
wyjdę na zawnątrz.

Wziełam swoje farby,
nie byłam pejzażystką,

ale w ogóle nie byłam
żadnym szczególnym rodzajem malarza,

nie byłam więc przywiązana,
niczego nie oczekiwałam,

co pozwoliło mi
być beztroską i wolną.

Właściwie to zostawiłam jeden
z tych mokrych obrazów

w nocy na zewnątrz

w jakimś oświetlonym miejscu
w lesie.

Do rana cały obraz
pokryły owady.

Ale nie przeszkadzało mi to.
To nie miało już znaczenia.

Wzięłam wszystkie te obrazy
z powrotem do studia,

i zdrapywałam je,

i oblewałam rzadszą farbą,

dając więcej farby na górze,
rysowałam na nich.

Nie miałam planu,

ale obserwowałam co się działo.

To jest ten z przyklejonymi owadami.

Nie chicałam odwzorowywać realnej przestrzeni.

Fascynowały mnie chaos i niedoskonałości,

I coś zaczęło się dziać.

Odzyskałam ciekawość.

To jeszcze jeden z tych z lasu.

Jednak było w tym zastrzeżenie.

Nie mogłam, jak wcześniej
kontrolować farby.

Sugestia,

a nie wyjaśnianie i opisywanie.

I ta niedoskonała, chaotyczna,
niespokojna powierzchnia

przedstawiała całą sprawę.

Odzyskałam ciekawość
z czasów studiów.

Więc zapragnęłam na tych obrazach
umieścić ludzi,

i bardzo podobało mi się
to nowe otoczenie,

chciałam zachować klimat, ale dodać ludzi.

Kiedy uderzył mnie ten pomysł,

dostałam trochę mdłości i zawrotów głowy,

to pewnie była adrenalina,

ale dla mnie to był dobry znak.

Więc teraz chcę wam pokazać
nad czym ostatnio pracuję.

To coś, czego jeszcze nie pokazałam, taki przedpokaz

mojej najbliższej wystawy,

tego, co do tej pory mam.

Otwarta przestrzeń,

zamiast odizolowanej wanny.

Zamiast do wewnątrz -
wychodzę na zewnątrz.

Rozluźniam kontrolę,

napawam się niedoskonałościami,

pozwalam na -

pozwalam na niedoskonałości.

I w tej niedoskonałości,

można znaleźć
podatność na zranienie.

Mogłam odczuć najgłębszy zamiar,
to, co dla mnie najważniejsze,

to połączenie między ludźmi,

które może rozegrać się w przestrzeni,
gdzie nie ma oporu ani kontroli.

Takie obrazy chcę tworzyć.

Zatem tego właśnie
się nauczyłam.

Wszyscy w życiu doświadczymy
głębokich strat,

może pracy albo kariery,

związków, miłości, naszej młodości.

Stracimy zdrowie,

ludzi, których kochamy.

Nie ma się kontroli
nad taką utratą.

Nie da się jej przewidzieć,

i sprowadza nas na kolana.

Uważam:
powinniśmy jej na to pozwolić.

Upadnijmy na te kolana.
Nabierzmy pokory.

Przestańmy chcieć to zmienić

i czekać, aż to się zmieni.

Tak po prostu jest.

A potem istnieje przestrzeń,

i w tej przestrzeni trzeba poczuć
swoją podatność na zranienie,

odczuć, co jest dla nas najważniejsze,

wasze najgłębsze zamiary.

I z ciekawością połączyć się z tym,

z tym co naprawdę w was się znajduje.

Żywe i przebudzone.

Tego wszyscy pragniemy.

Wykorzystajmy okazję,
żeby odnaleźć coś pięknego

w tym, co nieznane, nieprzewidywalne,

a nawet okropne.

Dziękuje.