Zachęta potrzebna uczniom w przezwyciężaniu trudności

Jak osiągnąć sukces w szkole, nie będąc uprzywilejowanym? Socjolog Anindya Kundu uważa, że silny charakter i nieustępliwość nie wystarczą. Uczniowie muszą nauczyć się przezwyciężać trudności i radzić sobie w danej sytuacji. Przytacza budujące historie uczniów, którzy wbrew osobistym, społecznym i instytucjonalnym barierom, udowodnili swoją wartość.

Uczę studentów o nierównościach
i znaczeniu rasy w edukacji,

a drzwi mojego gabinetu
są zawsze otwarte dla studentów,

którzy chcieliby porozmawiać.

Kilka semestrów temu

jeden z weselszych studentów, Mahari,

odwiedził mnie

i wspomniał, że czuje się
trochę wyobcowany, bo jest czarny.

Przeniósł się ze szkoły pomaturalnej
na Uniwersytet Nowojorski

dzięki stypendium za dobre oceny

i okazuje się,

że tylko 5% studentów
na NYU jest czarnych.

Przypominam sobie,

że znam to uczucie wyobcowania

we własnym środowisku.

To przywiodło mnie do mojej pracy.

Na moim uniwersytecie

jestem jednym z niewielu
kolorowych wykładowców

i, dorastając, doświadczyłem
mobilności społecznej,

kiedy przeprowadziliśmy się
z bloku do ładnego domu,

ale w zdecydowanie białej okolicy.

Miałem 12 lat

i dzieci się dziwiły,
że nie śmierdzę curry.

(Śmiech)

Bo szkoła jest rano,

a ja miałem gofry na śniadanie.

(Śmiech)

Curry jest na obiad.

(Śmiech)

Kiedy Mahari wychodził,

zapytałem, jak radzi sobie z wyobcowaniem.

Odpowiedział, że mimo samotności

wciąga się w pracę

i opracowuje strategie na bazie charakteru

i pragnienia osiągnięcia sukcesu.

Moją mentorką jest dr Angela Duckworth,

psycholog z Uniwersytetu Pensylwanii,
która zdefiniowała tę nieustępliwość,

jako "wytrwałość i pasję
do celów długoterminowych".

Książka Angeli została bestsellerem

i szkoły w całym kraju,

w szczególności szkoły społeczne,

zaczęły podawać charakter
jako wartość podstawową.

Ale czasami charakter nie wystarczy,

szczególnie w edukacji.

Kiedy Mahari opuszczał mój gabinet,

martwiłem się, że może brak mu konkretów,

żeby podołać wyzwaniom.

Jako socjolog zajmuję się
też osiągnięciami,

ale z innej perspektywy.

Badam studentów, którzy przezwyciężyli

ogromne trudności związane z pochodzeniem.

Studenci z biednych domów,

często wychowani przez jednego rodzica,

albo bezdomni, z przeszłością kryminalną,

bez dokumentów, z uzależnieniami,

z doświadczeniami przemocy
fizycznej lub seksualnej.

Opowiem o dwóch najsilniejszych
charakterach, jakie znam.

Tyrique był wychowany przez samotną matkę.

Po liceum wpadł w złe towarzystwo.

Aresztowano go za rozbój.

Ale w więzieniu wziął się za siebie.

Uczęszczał na kursy punktowane do studiów

i po wyjściu skończył magisterkę.

Teraz jest menadżerem w fundacji.

Vanessa często się
w dzieciństwie przeprowadzała,

z Lower East Side
na Staten Island i do Bronksu.

Wychowywała ją głównie dalsza rodzina,

bo matka była uzależniona od heroiny.

W wieku 15 lat

musiała rzucić szkołę,

urodziła syna.

Ale w końcu poszła do szkoły pomaturalnej,

dostała dyplom,

a następnie ukończyła studia licencjackie.

Słysząc te historie niektórzy pomyślą,

że ci ludzie na pewno mają charakter

i sami zapracowali na sukces.

Ale nie daje to pełni obrazu,

bo ważniejsze jest

wystąpienie w ich życiu czynników,
które rozwinęły ich sprawczość,

czyli zdolność przezwyciężania trudności

i umiejętność radzenia
sobie w danej sytuacji.

Pozwólcie, że wyjaśnię.

W więzieniu Tyrique najpierw
nie wiedział, co ze sobą zrobić,

jako 22-latek na Rikers Island,

dopóki starszy więzień

nie zaproponował mu współpracy

przy programie dla młodzieży.

Pracując z młodzieżą,

zaczął dostrzegać
własne błędy i perspektywy.

Tak zainteresował się kursami
punktowanymi do studiów.

Po wyjściu

dostał pracę w fundacji Fortune Society,

gdzie dużą część kierownictwa
stanowili byli więźniowie.

Potem został magistrem
w dziedzinie opieki społecznej.

Obecnie na Columbii prowadzi wykłady
o reformie więziennictwa.

A Vanessa...

po urodzeniu dziecka

natrafiła na program o nazwie
Vocational Foundation.

Dostawała 40 dolarów tygodniowo,

kartę komunikacji miejskiej

i doświadczenie z komputerem.

Te proste formy wsparcia
pomogły jej zdać maturę,

ale wtedy jej nerka
odmówiła posłuszeństwa,

a że urodziła się tylko z jedną,
było to szczególnie uciążliwe.

W oczekiwaniu na transplantację
przez 10 lat potrzebowała dializ.

Później jej mentorzy z uczelni

utrzymywali z nią kontakt,

co pozwoliło jej kontynuować naukę

w ramach programu
dla wybitnie uzdolnionych.

Dzięki temu została przyjęta

do jednej z najbardziej elitarnych
uczelni dla kobiet w kraju

i zdobyła licencjat w wieku 36 lat,

dając świetny przykład synkowi.

Te historie ukazują,
że nauka to zjawisko społeczne

i korzysta ze społecznego wsparcia.

Pewne czynniki pchały tę dwójkę
w jednym kierunku,

ale dzięki wsparciu mentorskiego i okazji

mogli przemyśleć swoją sytuację

i dać odpór negatywnym wpływom.

Nauczyli się też prostych umiejętności,

jak budowanie powiązań
albo proszenie o pomoc,

o których zaletach często zapominamy

albo uznajemy je za pewnik.

Kiedy myślimy o takich ludziach,

należy widzieć ich wyjątkowość,
ale nie traktować jako wyjątków.

Uznając ich za wyjątki,
rozgrzeszamy siebie

ze wspólnej odpowiedzialności

za pomoc studentom w podobnych sytuacjach.

Skoro prezydenci Bush, Obama,
a nawet teraz Trump

nazwali edukację kwestią
praw obywatelskich naszych czasów,

może należy tak ją traktować.

Gdyby szkoły potrafiły dostrzec
zdolności sprawcze uczniów,

które można rozwinąć dzięki wsparciu,

nauka bardziej przydawałaby się w życiu

i studenci umieliby wykorzystać
wewnętrzne zasoby siły charakteru.

Oto mój student

o imieniu Mahari,

który dostał się do szkoły
prawniczej ze stypendium,

i, nie chwaląc się,

napisałem mu list polecający.

(Śmiech)

Choć wiem, że osiągnął to
dzięki ciężkiej pracy,

widziałem, jak odnajdywał swój głos.

Sam byłem nieśmiałym dzieckiem i wiem,

ile wymaga to czasu i wsparcia.

Choć dzięki sile charakteru

uda mu się przebrnąć
pierwszy rok studiów prawniczych,

wciąż będę dla niego mentorem,

będę się upewniał, że wszystko w porządku,

a czasami zabiorę go na curry,

(Śmiech)

żeby mógł się dalej rozwijać.

Dziękuję.

(Brawa)