Πως θα αναστήσουμε το βάτραχο γαστρικής αναπαραγωγής και την τίγρη της Τασμανίας.

Ο βάτραχος γαστρικής αναπαραγωγής γεννάει τα αυγά του, όπως όλοι οι βάτραχοι και μετά τα καταπίνει ολόκληρα για να τα επωάσει. Αυτό έκανε τουλάχιστον μέχρι να αφανιστεί 30 χρόνια πριν. Ο παλαιοντολόγος Μάικλ Άρτσερ προσπαθεί να επαναφέρει το βάτραχο γαστρικής αναπαραγωγής και τη θυλακίνη, γνωστή και ως τίγρη της Τασμανίας. (Βιντεοσκοπήθηκε από την TEDxDeExtinction.)

Θέλω να σας κάνω μια ερώτηση,
που μας ενδιαφέρει όλους.

Πρέπει ο αφανισμός ζώων να είναι μόνιμος;

Έχω επικεντρωθεί σε δύο προγράμματα,
τα οποία θέλω να σας αναφέρω.

Το πρώτο είναι το "Πρόγραμμα Τίγρης της Τασμανίας".

Το άλλο είναι το "Πρόγραμμα Λάζαρος",

το οποίο επικεντρώνεται
στον βάτραχο γαστρικής αναπαραγωγής.

Θα ήταν λογικό να αναρωτηθείτε,

για ποιο λόγο διαλέξαμε αυτά τα δύο ζώα.

Πρώτον, το καθένα από αυτά αντιπροσωπεύει

μια ξεχωριστή οικογένεια.

Χάσαμε μια ολόκληρη οικογένεια.

Ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου γονιδιώματος χάθηκε.

Θα ήθελα να το ανακτήσουμε.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι εμείς τα σκοτώσαμε.

Δυστυχώς, στην περίπτωση της Θυλακίνης (Τίγρης της Τασμανίας)

τις σκοτώναμε όλες.
Τις σφαγιάσαμε.

Στην περίπτωση του βατράχου γαστρικής αναπαραγωγής,

προκαλέσαμε το θάνατό του με μυκητοκτόνα.

Υπάρχει ένα τρομερό είδος μύκητα,
που κατά ένα τρόπο μετακινείται,

και ονομάζεται κιτριδιομύκητας.

Αυτός προκαλεί το θάνατο των βατράχων
σε όλο τον κόσμο.

Πιστεύουμε ότι αυτό ευθύνεται και
για το θάνατο αυτού του βατράχου.

Οι μύκητες αυτοί μεταδίδονται από τους ανθρώπους.

Εδώ προκύπτει ένα σημαντικό ηθικό δίλημμα,

το οποίο έχετε ακούσει πολλές φορές,

στις συζητήσεις αυτού του θέματος.

Πιστεύω ότι το πιο σημαντικό είναι,

εφόσον διαπιστωθεί ότι εμείς προκαλούμε
την εξαφάνιση αυτών των ειδών,

να μην έχουμε μόνο την ηθική υποχρέωση,

να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό

αλλά να έχουμε την ηθική επιταγή
να προσπαθήσουμε να το κάνουμε, αν μπορούμε.

Λοιπόν, ας μιλήσουμε για το Πρόγραμμα Λάζαρος.

Πρόκειται για ένα βάτραχο.
Και σκέφτεστε τώρα, ένας απλός βάτραχος.

Δεν πρόκειται όμως για έναν οποιοδήποτε βάτραχο.

Σε αντίθεση με τα κανονικά βατράχια
που εναποθέτουν τα αυγά τους στο νερό

και τα εγκαταλείπουν δίνοντας τις ευχές τους,

αυτός ο βάτραχος κατάπινε τα γονιμοποιημένα αυγά,

τα κατάπινε στο στομάχι του,
όπου θα έπρεπε να βρίσκεται το φαγητό του,

αλλά δεν τα χώνευε.

Αντίθετα, μετέτρεπε το στομάχι του σε μήτρα.

Στο στομάχι τα αυγά αναπτυσσόταν σε γυρίνους

και στη συνέχεια σε βατράχους,

οι οποίοι μεγάλωναν στο στομάχι,

μέχρι που τελικά ο καημένος ο βάτραχος,
κινδύνευε να σκιστεί στα δύο.

Με το βήχα ή με λίγο λόξυγγα,

ξεπηδούσαν από το στόμα του μικροί βάτραχοι.

Όταν το έβλεπαν οι βιολόγοι,
ήταν γεμάτοι έξαψη.

Θεωρούσαν ότι η διαδικασία αυτή είναι απίστευτη.

Κανένα ζώο, πόσο μάλλον ένας βάτραχος,

δεν έχει βρεθεί να αλλάζει
ένα όργανο στο σώμα του σε ένα άλλο.

Και όπως φαντάζεστε,
ο ιατρικός κόσμος ξετρελάθηκε.

Αν μπορούσαμε να καταλάβουμε

τον τρόπο που δουλεύει η κοιλιά του, θα υπήρχαν ίσως

οι πληροφορίες για να καταλάβουμε, ή και να χρησιμοποιήσουμε

για να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας.

Δεν προτείνω φυσικά το να μεγαλώναμε
τα μωρά μας μέσα στο στομάχι μας,

αλλά υπονοώ ότι ίσως ήταν πιθανό,

να διαχειριστούμε την έκκριση γαστρικού υγρού
μέσα στο έντερο.

Και πάνω που όλοι είχαν ενθουσιαστεί
με αυτήν τη προοπτική, ...πάει.

Εξαφανίστηκε.

Μίλησα με τον φίλο μου, τον καθηγητή Μάικ Τάιλερ

από το πανεπιστήμιου της Αδελαϊας,

ήταν το τελευταίο άτομο που είχε αυτόν τον βάτραχο,

μια ολόκληρη αποικία βατράχων
στο εργαστήριό του.

Του είπα,"Μάικ, υπάρχει η περίπτωση..

-αυτό έγινε 30 ή 40 χρόνια πριν-

"υπάρχει περίπτωση να κράτησες
καθόλου κατεψυγμένο ιστό του βατράχου;"

Το σκέφτηκε, πήγε στον καταψύκτη του,

στους μείον 20 βαθμούς Κελσίου,

τα έψαξε όλα

και στον πάτο βρήκε ένα βάζο,

με ιστούς από αυτούς τους βατράχους.

Ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι,

αλλά γνωρίζαμε οτι θα ήταν απίθανο να πετύχει

καθώς δεν είχαν χρησιμοποιηθεί αντιψυκτικά,

ή άλλα διαλύματα για να προστατέψουν τον ιστό,
όταν πάγωσε.

Κανονικά όταν το νερό παγώνει διαστέλλεται.

Το ίδιο συμβαίνει και στο κύτταρο.

Αν παγώσεις δείγματα των ιστών,
τότε το νερό διαστέλλεται

και προκαλεί ζημιές ή καταστρέφει τα κυτταρικά τοιχώματα.

Παρατηρήσαμε τους ιστούς με το μικροσκόπιο.

Δεν ήταν σε κακή κατάσταση.
Τα κυτταρικά τοιχώματα έμοιαζαν ανέπαφα.

Έτσι αποφασίσαμε να το δοκιμάσουμε.

Κάναμε κάτι που ονομάζεται

μεταμόσχευση σωματικών κυτταρικών πυρήνων.

Πήραμε τα αυγά από ένα συγγενικό είδος,
ένα ζωντανό βάτραχο

και απενεργοποιήσαμε τον πυρήνα τους.

Χρησιμοποιήσαμε υπεριώδη ακτινοβολία.

Μετά πήραμε το νεκρό πυρήνα
από το νεκρό ιστό του εξαφανισμένου

βατράχου και εισάγαμε αυτούς τους πυρήνες στο αυγό.

Αυτό τεχνικά είναι ένα είδος κλωνοποίησης,

όπως η δημιουργία της Ντόλυ.
Στην ουσία όμως διαφέρει πολύ,

γιατί η Ντόλυ ήταν ένα ζωντανό πρόβατο
μέσα σε ζωντανά κύτταρα προβάτου.

Εκείνο ήταν μεν ένα θαύμα, αλλά δεν ήταν απίθανο.

Εμείς προσπαθούμε να πάρουμε
ένα νεκρό πυρήνα από ένα εξαφανισμένο είδος,

να το βάλουμε σε ένα εντελώς διαφορετικό είδος
και να περιμένουμε να δουλέψει ξανά.

Δεν είχαμε κανένα λόγο
να περιμένουμε ότι θα δούλευε

και προσπαθήσαμε εκατοντάδες φόρες.

Την τελευταία φορά που κάναμε αυτές τις δοκιμές,
τον προηγούμενο Φεβρουάριο,

είδα την αρχή ενός θαύματος.

Τα περισσότερα αυγά δεν δούλευαν,

αλλά ξαφνικά ένα από αυτά άρχισε να διαιρείται.

Ήταν πολύ συναρπαστικό.
Και μετά το αυγό διαιρέθηκε ξανά.

Και μετά ξανά. Και σύντομα είχαμε

αρχικού σταδίου έμβρυα,
σχηματισμένα με εκατοντάδες κύτταρα.

Κάναμε ακόμη και τεστ DNA σε κάποια κύτταρα

και το DNA του εξαφανισμένου βατράχου
βρίσκεται στα κύτταρα αυτά.

Είμαστε λοιπόν πολύ ενθουσμιασμένοι.
Δεν πρόκειται για ένα γυρίνο.

Δεν είναι βάτραχος.
Αλλά είναι ένας σημαντικός σταθμός

στη προσπάθεια παραγωγής ή
επανεμφάνισης ενός εξαφανισμένου είδους.

Αυτά είναι τα νέα. Δεν το είχαμε ανακοινώνει δημόσια.

'Ημασταν ενθουσιασμένοι.
Πρέπει να ξεπεράσουμε το στάδιο αυτό.

Θέλουμε τώρα αυτή η κυτταρική μάζα
να αρχίσει τη διαδικασία της γαστριδίωσης,

για να μπορέσει να δημιουργήσει και άλλους ιστούς.

Στη συνέχεια θα δημιουργήσει ένα γυρίνο
και μετά ένα βάτραχο.

Κοιτάξτε αυτόν το χώρο.
Εδώ θα χοροπηδάει ο βάτραχος,

χαρούμενος που επέστρεψε ξανά στον κόσμο.

Σας ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)

Δεν τελειώσαμε ακόμα,
αλλά να είστε έτοιμοι να χειροκροτήσετε ξανά.

Θέλω να σας μιλήσω για το δεύτερο πρόγραμμα μας,
το "Πρόγραμμα Θυλακίνη".

Στους περισσότερους, η θυλακίνη θυμίζει σκύλο,

ή ίσως τίγρη, γιατί έχει ρίγες.

Δεν σχετίζεται όμως με αυτά.

Είναι μαρσιποφόρο.
Μεγάλωνε τα μικρά του σε μάρσιπο,

όπως θα έκανε ένα κοάλα ή ένα καγκουρό

και έχει μια μακρά και ενδιαφέρουσα ιστορία,

που ξεκινάει 25 εκατομμύρια χρόνια πριν.

Πρόκειται για μια τραγική ιστορία.

Το πρώτο το συναντάμε
στα αρχαία τροπικά δάση της Αυστραλίας,

περίπου 25 εκατομμύρια χρόνια πριν.

Η κοινότητα του Νάτιοναλ Τζεογράφικ μας βοηθά

να εξερευνήσουμε αυτά τα απολιθώματα.
Αυτή είναι η περιοχή Ρίβερςλι

Στα απολιθώματα αυτά βρίσκονται
υπέροχα ζώα.

Βρήκαμε μαρσιποφόρα λιοντάρια.

Βρήκαμε σαρκοφάγα καγκουρό.

Παρόλο που δεν το φαντάζεται κανείς,

υπάρχουν καγκουρό που τρώνε κρέας.

Βρήκαμε το μεγαλύτερο πουλί στον κόσμο,

μεγαλύτερο από αυτό
που βρέθηκε στη Μαδαγασκάρη,

το οποίο επίσης ήταν σαρκοφάγο.
Ήταν μια τεράστια, περίεργη πάπια.

Ούτε οι κροκόδειλοι φέρονταν πολύ καλά τότε.

Πιστεύετε ότι οι κροκόδειλοι
κάνανε τις αταξίες τους

μέσα στο νερό.

Αυτοί οι κροκόδειλοι όμως ζούσαν στη στεριά,

μπορούσαν να ανεβαίνουν στα δέντρα
και να πηδούν πάνω στη λεία τους

που βρισκόταν στο έδαφος.

Στην Αυστραλία, είχαμε πίπτοντες κροκόδειλους.
Υπήρξαν στην πραγματικότητα.

Δεν έπεφταν όμως μόνο πάνω σε περίεργα ζώα,

αλλά και πάνω στις θυλακίνες.

Υπήρχαν πέντε διαφορετικά ήδη θυλακίνων
σε εκείνα τα αρχαία δάση

και το μέγεθός τους κυμαίνονταν
από πολύ μεγάλο, μεσαίο

μέχρι το μέγεθος ενός τσιουάουα.

Η Πάρις Χίλτον θα μπορούσε να κουβαλάει
ένα από αυτά

μέσα σε μια μικρή τσάντα,

μέχρι να προσγειωνόταν πάνω της ένας κροκόδειλος.

Ήταν ένα συναρπαστικό μέρος.

Δυστυχώς όμως, η Αυστραλία δεν παρέμεινε έτσι.

Οι κλιματικές αλλαγές επηρέασαν τον κόσμο
για μια μεγάλη χρονική περίοδο

και σταδιακά τα δάση εξαφανίστηκαν.

Η γη άρχισε να στεγνώνει,

και ο αριθμός των ειδών θυλακινών άρχισε να μειώνεται,

μέχρι που πέντε εκατομμύρια χρόνια πριν,
έμεινε μόνο ένα.

Πριν από 10.000 χρόνια,

αφανίστηκαν από τη Νέα Γουινέα και δυστυχώς

4.000 χρόνια πριν, κάποιοι,
δεν ξέρουμε ποιοι,

έφεραν στην Αυστραλία τα ντίγκος -

ένα αρχαϊκό είδος σκύλου.

Όπως βλέπετε, τα ντίγκος μοιάζουν

στη μορφή με τις θυλακίνες.

Αυτή η ομοιότητα σήμαινε πιθανό ανταγωνισμό.

Έτρωγαν το ίδια είδη φαγητού.

Είναι πιθανό, οι ιθαγενείς να διατηρούσαν

κάποια από αυτά τα ντίγκος για κατοικίδια.

Επομένως είχαν το πλεονέκτημα
στη μάχη για επιβίωση.

Το μόνο που γνωρίζουμε είναι,
ότι όταν ήρθαν τα ντίγκος,

οι θυλακίνες αφανίστηκαν από την Αυστραλιανή ενδοχώρα,

και επιβίωσαν μόνο στην Τασμανία.

Το άλλο θλιβερό κομμάτι της ιστορίας των θυλακίνων,

είναι η άφιξη των Ευρωπαίων το 1788.

Αυτοί έφεραν μαζί πράγματα αξίας,
όπως τα πρόβατα.

Είδαν τις θυλακίνες στην Τασμανία

και θεώρησαν ότι δεν θα μπορούσαν να συνυπάρξουν.

Αυτά θα φάνε όλα μας τα πρόβατα.

Στην πραγματικότητα δεν θα συνέβαινε αυτό.

Άγρια σκυλιά έφαγαν κάποια πρόβατα,
αλλά κατηγορήθηκαν οι θυλακίνες.

Αμέσως η κυβέρνηση είπε,
ας τα ξεφορτωθούμε.

Έτσι πλήρωσε κάποιους,

για να τα σφαγιάσουν όλα.

Μέχρι τις αρχές του 1930,
δολοφονήθηκαν 3000 με 4000 θυλακίνες.

Ήταν μια καταστροφή

και σύντομα θα έφταναν σε αδιέξοδο.

Παρακολουθείστε αυτό το στιγμιότυπο.

Με λυπεί πολύ, γιατί,
παρόλο που είναι ένα συναρπαστικό ζώο

και είναι τρομερό το ότι είχαμε την τεχνολογία
να το βιντεοσκοπήσουμε,

πριν αφανιστεί,

ενώ την ίδια στιγμή δεν επιδείξαμε

ούτε την ελάχιστη ανησυχία
για την επιβίωση του είδους.

Υπάρχουν εικόνες της τελευταίας θυλακίνης
που επέζησε, του Μπέντζαμιν,

στο ζωολογικό κήπο Μπιούμαρις στο Χόμπαρτ.

Για να κάνω τα πράγματα ακόμη χειρότερα,

ενώ το είδος είχε σχεδόν αφανιστεί,
το ζώο αυτό πέθανε από αμέλεια.

Οι φύλακες δεν το άφησαν να μπει στο μαντρί.

Πέθανε από έκθεση στο κρύο μια νύχτα στο Χόμπαρτ.

Όταν το πρωί βρήκαν το πτώμα του Μπέντζαμιν,

δεν τους ένοιαζε καθόλου

και πέταξαν το σώμα του στα σκουπίδια.

Πρέπει να μείνει έτσι;

Το 1990 βρέθηκα στο Αυστραλιανό Μουσείο.

Με είχαν συνεπάρει οι θυλακίνες.
Πάντα είχα εμμονή με αυτά τα ζώα.

Καθώς μελετούσα τα κρανία τους,

προσπαθώντας να ανακαλύψω συγγένειες
με άλλα είδη ζώων,

είδα ένα δοχείο και μέσα στο δοχείο

βρισκόταν ένα μικρό θηλυκό κουτάβι θυλικίνης,
ίσως έξι μηνών.

Αυτός που το είχε βρει και σκότωσε τη μητέρα του,

κονσερβοποίησε το κουτάβι σε αλκοόλ.

Παρόλο που είμαι παλαιοντολόγος,
γνωρίζω ότι το αλκοόλ συντηρεί το DNA.

Τότε ήταν ακόμη το 1990
και όταν ρώτησα τους γενετιστές φίλους μου,

αν θα μπορούσαμε να αποσπάσουμε DNA

από το κουτάβι,αν υπήρχε ακόμα,

και κάποια στιγμή στο μέλλον

να χρησιμοποιήσουμε το DNA
για να επαναφέρουμε τις θυλακίνες.

οι γενετιστές γέλασαν.
Αυτό ήταν έξι χρόνια πριν την Ντόλυ.

Η κλωνοποίηση ήταν επιστημονική φαντασία.
Δεν είχε συμβεί ακόμα.

Ξαφνικά όμως η κλωνοποίηση επιτεύχθηκε.

Όταν έγινα διευθυντής του Αυστραλιανού Μουσείου,

αποφάσισα να το δοκιμάσω.

Έστησα μια ομάδα.

Ανοίξαμε το κουτάβι
για να δούμε τι υπάρχει μέσα

και ανακαλύψαμε DNA θυλακίνης.
Ήθελα να φωνάξω "Εύρηκα".

Ήμαστε πολύ ενθουσιασμένοι.

Δυστυχώς βρήκαμε και πολύ ανθρώπινο DNA.

Όλοι οι παλιοί έφοροι του μουσείου,

όταν έβλεπαν αυτό το εξαίσιο δείγμα,

έβαζαν τα χέρια τους στο βάζο
και το έβγαζαν έξω.

Σκέφτονταν, "κοίτα να δεις"
και το έριχναν ξανά μέσα στο βάζο,

μολύνοντας το δείγμα.

Αυτό προκαλούσε ανησυχία.
Ο στόχος ήταν να πάρουμε το DNA,

να το χρησιμοποιήσουμε
για να επαναφέρουμε τις θυλικίνες.

Αυτό που δεν θέλαμε να συμβεί,

όταν όλα τα δεδομένα είχαν εισαχτεί στο μηχάνημα,

και αρχίσει τη λειτουργία,
ήταν να ξεπεταχτεί από το μηχάνημα,

ένας ρυτιδιασμένος, γερασμένος και απαίσιος έφορος.
(Γέλια)

Ο έφορος θα χαιρόταν,

εμείς όμως όχι.

Ξαναγυρίσαμε λοιπόν στα δείγματα
και αρχίσαμε να ψάχνουμε.

Συγκεκριμένα κοιτάξαμε τα δόντια των κρανίων,

τα οποία θα ήταν δύσκολο να αγγίξουν οι άνθρωποι,

και βρήκαμε καλύτερης ποιότητας DNA.

Βρήκαμε πυρήνες μιτοχονδριακών γονιδίων.
Υπήρχαν.

Και έτσι τα αποκτήσαμε.

Τι θα μπορούσαμε όμως να το κάνουμε;

Ο Τζόρτζη Τσέρτσ στο βιβλίο του " Αναγέννηση"

ανέφερε πολλές ταχέως αναπτυσσόμενες τεχνικές

για τo κατακερματισμένο DNA.

Ελπίζαμε ότι θα μπορούσαμε να το επαναφέρουμε
σε μια βιώσιμη μορφή,

όπως κάναμε με το Πρόγραμμα Λάζαρος.

Θα μπορούσαμε να το εισάγουμε
σε ένα αυγό κάποιου είδους ξενιστή.

Θα έπρεπε να είναι ένα διαφορετικό είδος.

Τι θα μπορούσε να είναι;
Γιατί όχι ένας δαίμονας της Ταζμανίας;

Είναι μακρινοί συγγενείς των θυλακινών.

Μετά ο δαίμονας της Τασμανίας,

θα ξεπετούσε μια θυλακίνη.

Οι κριτικοί του σχεδίου ήταν επιφυλακτικοί.

Θυλακίνη από διάβολο της Ταζμανίας;
Αυτό θα πονέσει.

Όχι. Αυτά είναι μαρσιποφόρα.

Τα μωρά τους έχουν το μέγεθος ενός φασολιού.

Ούτε που θα το καταλάβουν ότι γέννησαν.

Θα σκεφτούν σύντομα όμως,

ότι είναι το πιο άσχημο μωρό δαίμονας της Ταζμανίας

και επομένως μπορεί να χρειαστεί να επέμβουμε
για να το κρατήσουμε στη ζωή.

Ο Άντριου Πάσκ και η ομάδα του απέδειξαν,

ότι ίσως δεν είναι χάσιμο χρόνου.

Είναι κάτι που θα συμβεί στο μέλλον,
δεν είμαστε ακόμη σε θέση να το κάνουμε,

αλλά είναι κάτι που θέλουμε να πιστεύουμε
ότι θα γίνει.

Μάζεψαν λίγο κονσερβοποιημένο DNA θυλακίνης

και το συνέδεσαν με ένα γονιδίωμα ποντικιού.

Του έβαλαν όμως ένα γενετικό ίχνος,

ώστε ότι παράγει το DNA της θυλακίνης

να εμφανιστεί μπλε-πράσινο στο ποντικάκι.

Αν δηλαδή παράγονταν ιστοί της θυλακίνης,

από το DNA του ζώου,
θα ήταν σε θέση να το αναγνωρίσουν.

Όταν γεννήθηκε το μικρό,
ήταν γεμάτο μπλε-πράσινους ιστούς.

Αυτό σημαίνει ότι αν ξαναφτιάξουμε το γονιδίωμα,

και το βάλουμε σε ένα ζωντανό κύτταρο,
θα παράγει την ουσία της θυλακίνης.

Υπάρχει κάποιος κίνδυνος;

Πήραμε κομμάτια ενός ζώου

και τα αναμείξαμε στο κύτταρο ενός διαφορετικού είδους.

Θα καταλήγαμε με ένα Φρανκενστάιν;

Κάποιο περίεργο είδος υβριδίου χίμαιρας;

Η απάντηση είναι όχι.

Αν το μόνο DNA που μπει μέσα στο υβριδικό κύτταρο

είναι το DNA της θυλακίνης,

τότε μόνο αυτό θα βγει από τον δαίμονα.

Οπότε αν το καταφέρουμε,
θα μπορούμε να το βάλουμε στη θέση του;

Αυτή είναι μια βασική ερώτηση.

Θα πρέπει να παραμείνει στο εργαστήριο,

ή μπορούμε να το ξαναπάμε εκεί που ανήκει;

Μπορούμε να το ξαναβάλουμε
στο θρόνο του βασιλιά των θηρίων

στην Ταζμανία όπου ανήκει,
αποκαθιστώντας το οικοσύστημα;

Ή έχει αλλάξει τόσο πολύ η Τασμανία

που κάτι τέτοιο δεν είναι πιο πιθανό;

Έχω πάει στην Τασμανία.

Έχω πάει σε πολλές περιοχές,
όπου ζούσαν θυλακίνες.

Έχω μιλήσει με ανθρώπους, όπως ο Πίτερ Κάρτερ,

ο οποίος ήταν 90 χρονών όταν μιλήσαμε,

αλλά το 1926 μαζί με τον πατέρα και τον αδερφό του

έπιαναν θυλακίνες.Τις παγίδευαν.

Όταν μίλησα μαζί του,

τον κοιτούσα στα μάτια και σκεφτόμουν

ότι πίσω από τα μάτια υπάρχει ένας εγκέφαλος

που θυμάται πως ήταν η υφή των θυλακινών,

η μυρωδιά τους, ο ήχος που παρήγαγαν.

Κουβαλούσε τις αναμνήσεις αυτές μέσα του.

Είχε προσωπικές εμπειρίες

τις οποίες θα σκότωνα να αποκτούσα.

Όλοι μας θα θέλαμε κάτι τέτοιο.

Ρώτησα τον Πίτερ,

αν θα μπορούσε να μας πάει στο μέρος,
όπου έπιανε τις θυλακίνες.

Με ενδιέφερε αν είχαν αλλάξει οι περιβαλλοντικές συνθήκες.

Προσπάθησε πολύ να θυμηθεί
καθώς είχαν περάσει 80 χρόνια

από την τελευταία φορά που είχε πάει στην καλύβα.

Μας οδήγησε σε αυτό το μονοπάτι.

Η καλύβα βρισκόταν εκεί ακριβώς που θυμόταν

και δάκρυσε.

Κοίταξε την καλύβα. Πήγαμε μέσα.

Υπήρχαν ξύλινες σανίδες στις άκρες της καλύβας,

όπως κοιμόταν το βράδυ με τον πατέρα και τον αδερφό του.

Μου είπε καθώς τα ανέσυρε όλα στη μνήμη του,

είπε ότι "θυμάμαι τις θυλακίνες να περιτριγυρίζουν την καλύβα

περίεργες τι υπήρχε μέσα."

Είπε ότι ο ήχος που έκαναν ήταν "Γιπ! Γιπ! Γιπ!".

Όλα αυτά αποτελούν τμήμα της ζωής του
και των αναμνήσεών του.

Η ερώτηση κλειδί που του έκανα ήταν,
αν είχε αλλάξει.

Είπε όχι.

Τα νότια δάση οξειάς που περιέβαλαν τη καλύβα,

παρέμειναν ίδια με το 1926.

Τα λιβάδια απλώνονταν μπροστά σου.

Αυτό είναι το τυπικό περιβάλλον της θυλακίνης.

Και τα ζώα που ζούν στις περιοχές αυτές

υπηρχαν και όταν ζούσε η θυλακίνη.

Οπότε το βάζουμε πίσω;
Ναι.

Μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε;
Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα ερώτηση.

Κάποιες φορές μπορεί να είσαι σε θέση
να το επιστρέψεις στη θέση του.

Είναι όμως, ο πιο ασφαλής τρόπος

για να μην εξαφανιστεί ξανά; Δεν νομίζω.

Πιστεύω ότι σταδιακά,
όσο βλέπουμε τα είδη σε όλο το κόσμο,

η ιδέα ότι τα άγρια ζώα δεν είναι ασφαλή
στο φυσικό περιβάλλον,

γίνεται σύνθημα.

Αυτό θα θέλαμε να πιστέψουμε,
αλλά ξέρουμε ότι δεν ισχύει.

Χρειαζόμαστε άλλες παράλληλες στρατηγικές
στο παιχνίδι.

Αυτή συγκεκριμένα με ενδιαφέρει.

Κάποιες από αυτές τις θυλακίνες
που βρίσκονταν σε ζωολογικούς κήπους,

καταφύγια και ακόμη και μουσεία,

είχαν σημάδια από λουριά στο λαιμό τους.

Τα είχαν για κατοικίδια

και γνωρίζουμε πολλές ιστορίες και αναμνήσεις

ανθρώπων που τα είχαν ως κατοικίδια,

και όλοι λένε ότι ήταν εξαιρετικά και φιλικά.

Αυτό το συγκεκριμένο βγήκε από το δάσος,

για να γλείψει το αγόρι

και κούρνιασε κοντά στο τζάκι για να κοιμηθεί.
Ένα άγριο ζώο.

Θέλω να θέσω ένα ερώτημα,

το οποίο πρέπει να αναλογιστούμε όλοι.

Αν δεν ήταν παράνομο
να διατηρούμε θυλακίνες για κατοικίδια,

θα είχαν εξαφανιστεί;

Πιστεύω πως όχι.

Πρέπει να το αναλογιστούμε σήμερα.

Μήπως αν φέρουμε τα ζώα κοντά μας

και εκτιμήσουμε την αξία τους,
ίσως δεν θα εξαφανιστούν;

Το θέμα αυτό είναι σημαντικό για μας,

γιατί αν δεν το κάνουμε

θα παρακολουθούμε τα ζώα να πηδάνε στο γκρεμό.

Θεωρώ ότι αυτός είναι ο λόγος,

που ασχολούμαστε με τέτοια προγράμματα "επανεμφάνισης".

Προσπαθούμε να αποκαταστήσουμε
στη φύση την ισορροπία

που έχουμε διαταράξει.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)