O podróżach i muzyce dla siebie i społeczeństwa | Tasana Nagavajara | TEDxChiangMai

Nauczywszy się gry na saw duang, klasycznym tajskim instrumencie, w wieku 9 Tasana Nagavajara zajął się skrzypcami. Otrzymał pełne stypendium obejmujące koszty studiów w Międzynarodowej Akademii Muzycznej Menuhina (IMMA) w Szwajcarii, następnie zdobywał doświadczenie muzyczne na całym świecie. Tasana został w końcu jednym z założycieli Wydziału Muzyki na Uniwersytecie Silpakorn w Tajlandii i od 2005 roku pełni funkcję zastępcy dziekana i dyrektora programu Silpakorn Summer Music School.

(Skrzypce)

(Brawa)

Dziękuję.

Urodziłem się w muzykalnej rodzinie.

Wielu moich przodków
marzyło o zostaniu muzykami.

Większość z nich skończyło

w zwyczajnych zawodach
lub robiąc karierę naukową,

i wiodło im się bardzo dobrze.

Ja natomiast uparłem się,

by zostać muzykiem.

Teraz to mój zawód.

Dziadek był nauczycielem

i dyrektorem jednego z wiodących
liceów w Bangkoku.

Był również menedżerem

znanego zespołu
tajskiej muzyki tradycyjnej.

W zasadzie nie potrafi grać;

sądzę, że lubił być blisko
muzyki i muzyków.

Gdy ciocia wróciła
ze studiów na Zachodzie,

przywiozła wiele płyt z zachodnią muzyką,

co miało wielki wpływ
na mojego ojca i wujka,

którzy dorastali z tą kolekcją,

w której znalazł się poemat symfoniczny
"Szeherezada" Rimskiego-Korsakowa,

którą właśnie dla was zagrałem.

Ja również dorastałem
z wielką kolekcją winyli ojca,

głównie zachodniej muzyki klasycznej.

Jako pięciolatek

umiałem zapamiętać
wiele symfonii Beethovena

i do nich dyrygować.

Dyrygowanie nie jest
tak trudne, jak granie.

Brzmienie tej muzyki,

muzyki zachodniej,
klasycznej, orkiestrowej,

wywarło na mnie ogromne wrażenie.

Lekcje muzyki zacząłem od saw duang,

tradycyjnego tajskiego
instrumentu z dwiema strunami.

Wtedy zdałem sobie sprawę,
że mam talent do muzyki.

Rok później zacząłem
naukę gry na skrzypcach.

Znając podstawy
tajskiego instrumentu smyczkowego,

mogłem przenieść te umiejętności

i dostosować je do skrzypiec,

wzbogacając swoje duże doświadczenie

słuchania muzyki klasycznej, od narodzin.

Myślę, że miałem dobry początek.

Punktem zwrotnym
stała się wizyta genialnego skrzypka,

Alberto Lysy'ego,
w Tajlandii, w 1988 roku.

Zagrałem dla niego
i ta krótka chwila zmieniła moje życie.

Alberto Lysy umożliwił mi
wyjazd na studia do Szwajcarii,

do jednej z najbardziej prestiżowych
szkół muzycznych w Europie,

Międzynarodowej
Akademii Muzycznej Menuhina.

Dostanie się do tak słynnej
instytucji to niejaka szansa.

Kontynuowałem studia muzyczne
w Austrii i Ameryce.

Spędziłem prawie 11 lat,

studiując i grając za granicą,
zanim wróciłem do Tajlandii.

Wielu przyjaciół pytało,
dlaczego chcę wrócić do Tajlandii.

Czy mam tam pracę
albo szansę na zagranie koncertu?

Moja odpowiedź zawsze była taka sama.

Chciałem wrócić,
by stworzyć coś wyjątkowego.

Byłem przekonany, że mogę się przydać
scenie muzycznej w Tajlandii,

szczególnie młodym tajskim muzykom.

Gdy wróciłem, w 2000 roku,

natychmiast zacząłem uczyć,

ponieważ w tamtych czasach

utrzymywanie się z grania koncertów
było niemal niemożliwe.

Pomimo dodatkowego obciążenia pracą,

od 10 lat jestem koncertmistrzem
Bangkok Symphony Orchestra,

zostałem etatowym nauczycielem
na Silpakorn University

na nowo otwartym wydziale muzyki.

Lubię nauczać tak bardzo jak grać.

Oglądanie nowych twarzy,
dołączających co roku do naszej szkoły

i pracowanie z nimi przez cztery lata
to niemałe wyzwanie.

W 2005 roku zaczęliśmy
rozszerzać nauczanie muzyki

poza nasz uniwersytet.

Założyliśmy Silpakorn Summer Music School,

do której będę się odnosił jako SSMS.

SSMS miała około 20 uczniów grających
muzykę kameralną w małych grupach,

przez pierwszych kilka lat,

ale stopniowo dołączało ich coraz więcej.

Dziś jest wielką,

prawdziwą orkiestrą symfoniczną,
liczącą ponad 120 uczniów.

Dajemy wyjątkową szansę uczniom,

wszystkim chętnym do nauki,
by zjednoczyli się i tworzyli muzykę.

Ci studenci w większości
są niedoświadczeni.

Są tam zarówno ci dobrze wyszkoleni,

jak i ci nie posiadający warsztatu,

ale podczas tego wyjątkowego tygodnia

robimy co w naszej mocy,
by stworzyć jak najlepsze warunki

do nauki i wspólnej pracy.

Podczas tego tygodnia
pracujemy bardzo ciężko,

a także świetnie się razem bawimy.

W zeszłym roku tajscy studenci

zagrali naprawdę dobrze poemat symfoniczny
"Szeherezada" Rimskiego-Korsakowa.

Tak w zeszłym roku grali "Bolero" Ravela.

("Bolero", Maurice Ravel)

(Brawa)

16 lat temu nikt nawet nie marzył,

że coś takiego wydarzy się w Tajlandii.

To jeden z naszych
najbardziej udanych projektów.

Ma on wielki wpływ
na społeczność muzyczną w kraju.

Kolejnym projektem

na naszym uniwersytecie jest tak zwany
program talentów muzycznych.

W tamtym czasie, w 2007 roku,

mieliśmy pewne powiązania
polityczne z małą prowincją

blisko Chiang Mai
i Chiang Rai, o nazwie Payao.

To naprawdę piękna,
pełna jezior prowincja.

W tamtym czasie naczelnik Payao

miał pomysł, by przemienić miasto
w Wiedeń Wschodu,

jako centrum muzyczne.

Stało się to wielkim projektem,

sprowadziliśmy nawet
orkiestrę z Bangkoku, by tam wystąpiła.

Wciąż pamiętam podróż
do małego miasta w Payao

i oglądanie wielkiego billboardu,
na którym trzymam skrzypce.

Rozpoczęliśmy program talentów muzycznych

we współpracy ze szkołą z internatem

ulokowaną w pobliskich górach.

To bardzo dobra szkoła.

Mieliśmy nadzieję, że to wszystko
przemieni Payao w górski raj muzyczny,

jak Aspen, Colorado

czy Verbier Music Festival w Szwajcarii.

Od samego początku
nasz program był wielkim hitem,

był obszernie relacjonowany w prasie,

zajął całą stronę w Bangkok Biz News,

był bardzo znany w tamtym czasie.

Latałem wtedy raz na miesiąc
na północ, do Chiang Rai,

wynajmowałem samochód,
jeździłem sto kilometrów żeby uczyć,

zostawałem na noc, wracałem do Chiang Rai

i latałem z powrotem do Bangkoku do pracy.

Właściwie była to dla mnie świetna zabawa,

to było jak sen.

Był to sen o spełnianiu marzenia.

Możecie domyślić się ostatecznego skutku.

Wiedeń Wschodu nie przetrwał zbyt długo.

Zupełnie nie zadziałało.

Gdy naczelnik
został przeniesiony gdzieś indziej,

zmieniły się nastroje polityczne,

cały projekt zniknął.

Tak po prostu. Zniknął.

W tamtym czasie
mieliśmy około 20 licealistów

w programie talentów muzycznych,

niestety zostali opuszczeni.

Wszystko się skończyło.

Co więc zrobiliśmy?

To, co w naszej mocy,
by zadbać o ich przyszłą edukację,

ponieważ czuliśmy się
odpowiedzialni za ich życie.

W końcu połowa uczniów
przeniosła się do programu muzycznego

w innej szkole z internatem w Bangkoku,

a połowa przeniosła się do Chiang Mai.

Założyliśmy tam Montfort School,

która już wtedy działała
z własną orkiestrą smyczkową,

a nasi uczniowie z programu talentów

nawiązali nowe przyjaźnie
w nowym domu w Chiang Mai.

Przynajmniej mamy
szczęśliwe zakończenie tej historii.

I oto są!

(Brawa)

Oto orkiestra złożona z uczniów
Silpakorn Summer Music School,

uczniów dawnego
programu talentów muzycznych

i orkiestry smyczkowej Montfort.

Pochodzą z wielu prowincji Tajlandii,

z Nan, Chiang Mai, Mae Sot, Bangkoku.

Zagramy Kanon D-dur Johanna Pachelbela.

(Kanon w D-dur, Johann Pachelbel)

(Koniec muzyki)

(Brawa, wiwaty)

Dziękuję bardzo.

Nigdy nie żałowałem powrotu do domu
i podążania ścieżką kariery muzycznej.

Tu mam szansę stworzyć coś wyjątkowego,

a najwięcej radości sprawia mi
tworzenie muzyki z tymi młodymi muzykami.

Dziękuję bardzo.

(Brawa)