Τι πραγματικά συνέβη στις Δίκες των Μαγισσών στο Σάλεμ - Μπράιαν Α. Πάβλακ

Παρακολουθείστε ολόκληρο το μάθημα: https://ed.ted.com/lessons/what-really-happened-during-the-salem-witch-trials-brian-a-pavlac

Κατηγορείσαι για ένα έγκλημα που δεν διέπραξες. Είναι αδύνατο να αποδείξεις την αθωότητά σου. Αν επιμείνεις ότι είσαι αθώος, πιθανότατα θα βρεθείς ένοχος και θα εκτελεστείς. Αλλά, αν ομολογήσεις, ζητήσεις συγχώρεση και κατονομάσεις άλλους, θα ελευθερωθείς. Αυτές ήταν οι επιλογές όσων κατηγορούταν για μαγεία στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης τον 17ο αιώνα. Πώς συνέβη αυτό; Ο Μπράιαν Α. Πάβλακ ερευνά.

Μάθημα από τον Μπράιαν Α. Πάβλακ, σκηνοθετημένο από το Lucy Animation Studio.

Κατηγορείσαι για ένα έγκλημα
που δεν διέπραξες.

Είναι αδύνατον να αποδείξεις
την αθωότητά σου.

Αν επιμένεις ότι είσαι αθώος,

πιθανότατα θα βρεθείς ένοχος
και θα σε εκτελέσουν.

Αλλά αν ομολογήσεις, ζητήσεις συγχώρεση
και κατονομάσεις άλλους,

θα ελευθερωθείς.

Δίνεις ψευδή κατάθεση-
ή ρισκάρεις δημόσιο απαγχωνισμό;

Αυτές ήταν οι επιλογές
όσων κατηγορήθηκαν για μαγεία

στο χωρίο Σάλεμ στη Μασαχουσέτη μεταξύ
Φεβρουαρίου του 1692 και Μαϊου του 1693.

Ήταν θύματα μιας παράνοιας
σχετικά με το υπερφυσικό,

αποπροσανατολισμένου θρησκευτικού ζήλου -

και ενός δικαστικού συστήματος που
προτιμούσε τη μετάνοια από την αλήθεια.

Το Σάλεμ αποικήθηκε από Πουριτανούς,
μια ομάδα Άγγλων Προτεσταντών, το 1626.

Η ζωή ήταν αυστηρή και απομονωμένη
για τους κατοίκους του Σάλεμ.

Μάχες με τους Ινδιάνους γείτονές τους

και με Γάλλους αποικιοκράτες
ήταν σύνηθες φαινόμενο.

Οι άνθρωποι φοβόντουσαν
την πείνα και την αρρώστια,

και οι σχέσεις μεταξύ
των χωρικών ήταν τεταμένες.

Ακόμα χειρότερα, ο χειμώνας του 1692
ήταν από τους πιο κρύους στην ιστορία.

Εκείνο τον χειμώνα, δύο ξαδέλφες,

η εννιάχρονη Μπέτι Πάρις
και η εντεκάχρονη Άμπιγκέιλ Ουίλιαμς

ξεκίνησαν να συμπεριφέρονται περίεργα.

Ο γιατρός δεν βρήκε
κανένα σωματικό πρόβλημα -

αλλά διέγνωσε τα κορίτσια ως δαιμονισμένα.

Οι Πουριτανοί πίστευαν ότι ο Διάβολος
δημιουργούσε χάος στον κόσμο μέσω ανθρώπων

ή μαγισσών, οι οποίες μίαιναν τη φύση,
επικαλούνταν σατανικά στοιχειά,

και βασάνιζαν παιδιά.

Καθώς τα νέα διαδίδονταν στο χωρίο,
τα συμπτώματα εξαπλώνονταν.

Οι καταθέσεις περιγράφουν 12 «άρρωστα»
κορίτσια με παραμορφωμένα σώματα

να έχουν συσπάσεις
και να παραπονιούνται για ρίγη.

Σύντομα, τέσσερα κορίτσια κατηγόρησαν
τρεις ντόπιες γυναίκες ότι τις βασάνιζαν.

Και οι τρεις θεωρούνταν παρείσακτες
με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Στις 29 Φεβρουαρίου, οι αρχές
συνέλαβαν τη Σάρα Γκουντ,

μια φτωχή έγκυο
μητέρα ενός μικρού κοριτσιού,

τη Σάρα Όσμπορν, που απουσίαζε
για καιρό από την εκκλησία

και έκανε μήνυση στην οικογένεια
ενός από των κατηγόρων της,

και την Τιτούμπα, μια σκλαβωμένη γυναίκα
στο σπίτι της Μπέτι Πάρις,

της οποίας γνωρίζουμε μόνο το όνομα.

Στην αρχή, η Τιτούμπα
αρνήθηκε ότι έκανε κακό στα κορίτσια.

Αλλά μετά ομολόγησε ότι έκανε μάγεια
με διαταγές του Διαβόλου

και κατηγόρησε την Γκουντ
και την Όσμπορν ότι την ανάγκασαν.

Η Όσμπορν και η Γκουντ συνέχισαν
να ισχυρίζονται ότι είναι αθώες.

Η Όσμπορν πέθανε στη φυλακή, ενώ ο σύζυγος
της Γκουντ στράφηκε εναντίον της στη δίκη,

και κατέθεσε ότι «ήταν μάγισσα
ή θα γινόταν σύντομα».

Η τετράχρονη κόρη της Γκουντ φυλακίστηκε

και τελικά κατέθεσε
εναντίον της μητέρας της.

Παράλληλα, η Γκουντ γέννησε στη φυλακή.

Το μωρό πέθανε και η ίδια καταδικάστηκε
και απαγχονίστηκε λίγο αργότερα.

Η Τιτούμπα ήταν υπό κράτηση
μέχρι τον Μάιο και μετά αφέθηκε ελεύθερη.

Αυτά τα τρία θύματα ήταν μόνο η αρχή.

Καθώς οι κατηγορίες πολλαπλασιάζονταν,
κάποιοι, όπως η Τιτούμπα,

έδωσαν ψευδείς ομολογίες για να σωθούν.

Λέγεται ότι οι αρχές είπαν
σε μια κατηγορούμενη μάγισσα

ότι θα απαγχονιζόταν αν δεν ομολογούσε,
αλλά θα ελευθερωνόταν αν το έκανε.

Δεν τους ενδιέφερε ιδιαίτερα
να ερευνήσουν ενδελεχώς τις κατηγορίες-

ακολουθώντας τα διδάγματα
της εκκλησίας τους,

προτιμούσαν ο κατηγορούμενος
να ομολογήσει,

να ζητήσει συγχώρεση και να υποσχεθεί
να μην ασχοληθεί ξανά με τη μαγεία.

Το δικαστήριο δεχόταν
αμφίβολα στοιχεία κάθε είδους,

καθώς και τις λεγόμενες
«φασματικές αποδείξεις»,

δηλαδή τα κορίτσια παραληρούσαν
όταν τις άγγιζαν αόρατα φαντάσματα.

Η κατάσταση περιπλεκόταν,
καθώς πολλοί ένορκοι στις δίκες

ήταν συγγενείς των κατηγόρων, θέτοντας
υπό αμφισβήτηση την αμεροληψία τους.

Όσοι τολμούσαν να φέρουν αντίρρηση,
όπως ο Δικαστής Ναθάνιελ Σαλτόνσταλ,

γινόντουσαν ύποπτοι.

Μέχρι την άνοιξη του 1693,
πάνω από εκατό άνθρωποι είχαν φυλακιστεί,

και 14 γυναίκες και 6 άντρες
είχαν εκτελεστεί.

Τότε, οι κατηγορίες άρχισαν
να εξαπλώνονται πέρα από το Σάλεμ

στις γειτονικές κοινωνίες,
και ισχυρές φιγούρες γίνονταν στόχοι.

Όταν η ίδια του η σύζυγος κατηγορήθηκε,

ο κυβερνήτης της Μασαχουσέτης
ανέστειλε τις δίκες.

Οι ποινές τροποποιήθηκαν, οι φυλακισμένοι
ελευθερώθηκαν και οι συλλήψεις σταμάτησαν.

Κάποιοι υποθέτουν ότι τα κορίτσια
είχαν παραισθήσεις

εξαιτίας μιας μυκητίασης

ή μιας πάθησης που προκαλούσε
οίδημα στον εγκέφαλο.

Ωστόσο, η αιτία της συμπεριφοράς τους
παραμένει άγνωστη.

Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι ενήλικες
δέχθηκαν εξωφρενικές κατηγορίες από παιδιά

ως αποδεικτικά στοιχεία.

Σήμερα, οι Δίκες των Μαγισσών του Σάλεμ
αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή

για τους κινδύνους της αγελαίας σκέψης
και της δημιουργίας αποδιοπομπαίων τράγων,

και για τη δύναμη του φόβου
να χειραγωγεί την ανθρώπινη αντίληψη.