Toplum önünde konuşma korkusuyla yaşamak

Megan Washington Avustralya'nın başta gelen şarkıcı ve söz yazarlarından biri. Ve çocukluğundan beri kekeme. Bu cesur ve kişisel konuşmada,"st" harflerini bir arada söylemekten kaçınmasından tutun beynini son anda kelimelerini değiştirerek kandırmasına ve evet, konuşarak söylemesi gereken şeyleri şarkıyla söylemesine kadar konuşma zorluğuyla nasıl baş ettiğini anlatıyor.

Bunu yapmayı kabul ettiğimde

şarkı mı söylemem gerekecekti yoksa
konuşma mı yapacaktım bilmiyordum.

Ama konunun dil üzerine olduğu söylendiğinde

bir an bir şey hakkında konuşmak
zorunda olduğumu hissettim.

Bir sorunum var.

Dünyanın en kötü şeyi değil.

Gayet iyiyim.

Yangının ortasına falan düşmedim.

Biliyorum ki dünyada çok daha kötü şeylerle

uğraşmak zorunda kalan insanlar var

ama benim için dil ve müzik birbirlerine

bir şeyle ayrılamaz şekilde bağlı.

O şey şu ki, ben bir kekemeyim.

Hayatımın çoğunu sahne önünde geçirdiğim

düşünüldüğünde garip gelebilir.

Bir kişi toplum önünde gayet rahat olduğumu

düşünebilir hatta burada size konuşurken

rahat olduğumu.

Ama gerçek şu ki, şu ana
kadar ve şu an da dahil

hayatımı toplum önünde
konuşma korkusuyla sürdürdüm

Toplum önünde şarkı
söylemek ise, o çok ayrı bir şey.

Ama bu konuya birazdan geleceğiz.

Daha önce bunun hakkında
böylesine açık konuşmamıştım.

Heralde hep umut içinde yaşamış olduğum için,

yetişkin biri olduğumda

kekeme olmayacağım umudu.

Büyüdüğümde Fransızca konuşmayı öğreneceğim,

paramı kontrol etmeyi öğreneceğim

ve kekeme olmayacağım
düşüncesiyle yaşadım diyebiliriz.

Sonra da toplum önünde konuşabilecektim,

belki başbakan olacaktım,

bilirsiniz, her şey olabilir.

(Kahkahalar)

Şimdi bunun hakkında konuşabiliyorum

Çünkü belirli bir noktaya eriştim

yani, 28 yaşındayım.

Yetişkin olduğuma eminim artık.

(Kahkahalar)

Ve hayatını konuşma zorluğu olan

bir müzisyen olarak geçiren

yetişkin bir kadınım.

Bunu kabul etmeliyim.

Kekeme olmanın bazı ilginç yanları var.

Benim için, başıma gelebilecek en kötü şey

başka bir kekemeyle tanışmak.

(Kahkahalar)

Hamburg'da başıma geldi mesela

bi adam yanıma geldi tanıştık ve dedi ki

"Merhaba,b-b-b-benim adım Joe"

ve ben de dedim ki
"Aa,merhaba b-b-benim adım Meg."

Onunla dalga geçtiğimi sandığını farkettiğimde

yaşadığım dehşeti hayal edin.

(Kahkahalar)

İnsanlar beni hep sarhoş sanıyorlar.

(Kahkahalar)

Söylemeden önce duraksadığımda

isimlerini unuttum sanıyorlar.

Ve bu çok garip çünkü

özel isimler en kötüsü.

Eğer cümlede "çarşamba"
kelimesini kullanacaksam

o kelimeye yaklaşıyorsam

ve kekeleyeceğimi hissedersem,

kelimeyi "yarın"la

ya da "salıdan sonraki gün"le

veyahut başka bişeyle değiştirebiliyorum.

Biraz kullanışsız ama işe yarayabilir.

Çünkü zamanla konuşmanın
kaçamak noktasını

bulma metodunu geliştirdim,

son anda o şeyi değiştirdiğin

ve beynini kandırdığın metodu.

Ama insanların isimlerini
değiştiremiyorsun işte.

(Kahkahalar)

Çokça jazz söylediğim zamanlarda

adı Steve olan bir piyanistle çok çalıştım

Ve anlayabileceğiniz üzere,

S ve T'ler bir arada ya da ayrı ayrı

benim zayıf noktam.

Ama şarkıya başlamadan önce

grubu tanıtmak zorunda kalırdım

ve Steve'in yanına geldiğimde

"St" de takılıp kalıyordum.

biraz garip ve rahatsız ediciydi
ayrıca havayı da tamamen bozuyor.

Aynı durumu birkaç kere yaşadıktan sonra

Steve çok şükür ki "Seve" oldu.

Ve bu şekilde halletmiş olduk. (Kahkahalar)

Bir sürü terapi gördüm

ve kullanımı yaygın olan bir tedavi

neredeyse şarkı söyleyecekmiş gibi konuştuğun

telaşsız konuşma denilen bir teknikti.

Bu çokça tekdüze,
anaokulu öğretmenimsi yolla

bir araya getirirsin her şeyi

ve sesin çok huzurluymuşsun gibi çıkar,
sanki bir sürü sakinleştirici almışsın gibi.

ve her şey sakinmiş gibi.

Açıkçası bu ben değilim.

Ve bunu kullanıyorum, evet.

Panellerde yer almak zorunda olduğumda

ya da yayının olağanüstü
para yaptığı zamanlarda

radyo röportajı yapmak zorunda olduğumda.

(Kahkahalar)

Mesleğim için bu şekilde çıkıyorum işin içinden.

Ama işinin tamamıyla dürüstlükten

ve gerçek olmaktan

oluştuğunu düşünen bir sanatçı olarak

çoğu zaman kopya çekiyormuşum
gibi hissediyorum.

Bu yüzden şarkıya başlamadan önce

şarkı söylemenin benim için
ne anlama geldiğini anlatmak istedim.

Güzel sesler çıkarmaktan,

güzel şarkılar yapmaktan çok öte birşey.

Bilindiğini ya da anlaşıldığını hissetmekten,

hissettiklerimi size hissetirmekten çok öte bir şey.

Mitolojiyle alakası yok

ya da kendimi mitleştirmekle.

Bir şekilde, beynin mucizevi

bir sinaptik işlevi vasıtasıyla

şarkı söylerken kekelemek imkansız.

Ve küçükken bu bana çok iyi gelen

bir tedavi metoduydu

şarkı söylemek, bu yüzden
ben de çokça söyledim.

Bugün bunun sayesinde buradayım.

(Alkışlar)

Teşekkür ederim.

Şarkı söylemek benim için çok tatlı bir rahatlık.

Akıcı konuştuğumu hissettiğim tek an.

Ağzımdan çıkanların tam olarak

söylemek istediğim şeyler olarak çıktığı tek an.

(Kahkahalar)

Biliyorum bu bir TED konuşması,

ama şimdi TED şarkısı olacak.

Bu ,geçen sene yazdığım bir şarkı.

Çok teşekkürler. Teşekkür ederim.

(Alkış)

(Piyano)

Güzel olabilirdim

ama burnum

yüzüm için

fazlaca büyük.

Ve ben hayalperest olabilirdim

ama hayalim

burası için

fazlaca büyük.

Bir melek olabilirdim

ama halem

soluk kalır senin zerafetinin

ışıltısının yanında.

Bir joker olabilirdim

ama sen as'ını oynayınca

o kart çok aptal duruyor.

Bilmek isterim

Cehennemde yıldızlar var mı?

Ve bilmek isterim

senin bana bildiğim her şeyi unutturduğunu

bilip bilmediğini,

boşverip vermemek arasında
seçim yapamadığımı.

Ve sonsuza kadar kalmak isterdim

ama evim

buradan

fazlaca uzak.

Ve yemin ederim ki

yavaşlamayı denedim

senin hızında yürürken.

Ama bütün düşünebildiğim

boş boş dolaşmak şehirlerde.

Yağmurun altında güzel gözüküyor muyum?

Ve bilmiyorum nasıl olur da

böylesine sevimli biri

beni çirkin hissettirir.

Çok yazık.

Ve bilmek isterim

Cehennemde yıldızlar var mı?

Ve bilmek isterim

senin bana bildiğim her şeyi unutturduğunu

bilip bilmediğini

boşverip vermemek arasında
seçim yapamadığımı.

Çok teşekkür ederim. (Alkışlar)