Genç olmak ve bir etki yaratmak

18 yaşındaki Natalie Warne'ın Görünmez Çocuklar hareketindeki çalışması, genç akvitistler için bir kahraman olmasını sağladı. İlham verici hikâyesini, kimsenin dünyayı değiştirmek için çok genç olmadığını bizlere hatırlatmak için kullanıyor.

Annem, çocuklarını aynı güç ve gurura

sahip olsun diye yetiştiren,
güçlü siyahi bir kadındı.

Bu ruh, Şikago'nun güney tarafındaki

iki odalı küçük evimizde
bir duvar tarafından temsil edilmişti.

İftiharla iki fotoğraf asılmıştı;

biri kardeşlerimin ve benim
büyütülmüş fotoğrafımız

ve diğeri annemin

on iki yaşındayken

Dr. Martin Luther King Jr.'ın
gözlerine baktığı fotoğraf.

Küçükken, parmaklarımın ucunda durup

bu fotoğrafa bakardım,

gözlerimi sıkıca kapar
ve İnsan Hakları Hareketi'ni

kökten değiştiren,
Washington'da yürüyüş yapan ve

''Bir hayalim var.'' sözleri ile
bir nesli dönüştüren adama

dik dik bakan
benmişim gibi davranırdım.

Ama onunla tanıştım.

Açıkça Dr. King ile tanışmadım,

ama adı Dr. Vincent Harding olan
bir adam ile tanıştım.

Daha ilk günden Dr. King ile çalışmış

ve hatta en bilinen konuşmalarından
bazılarını yazmıştı.

Görüyorsunuz, bir çocuk olarak benim için
önemli bir andı,

çünkü bu devrime önderlik eden
tek kişinin

Dr.King olmadığını fark ettiğim ilk andı,

fakat o anonim sıradışıların oluşturduğu
bir hareket tarafından çevrelenmişti.

Anonim sıradışılar, inandıkları şey için

özverili ve güçlü bir şekilde
çalışan kişilerdi,

tanınma değil inanma tarafından
motive edilmiş kişilerdi.

Bu anın önemini fark etmem,
büyüyene kadar

çok uzun bir zamanımı aldı.

Ve dediğim gibi, Şikago'da büyüdüm.

Zor zamanlarımız oldu,
fakir bir yerdi,

ama bir çocuk olarak
benim için önemi yoktu,

çünkü abartısız dünyadaki
en harika aileye sahiptim.

Büyürken en çok mücadele ettiğim

iki şeyden biri;

babamın bütün hayatım boyunca
hasta olmasıydı.

Parkinson ve pankreatit
hastalığından muzdaripti,

ve çocuk olarak, kahramanımı
bu kadar acı çekerken

izlemek çok zordu.

Ve diğer problemim kendimle ilgiliydi.

Sanırım, kimlik bunalımım
olduğunu söyleyebilirsiniz.

Liseye giderken 4 kez
taşınmak zorunda kaldım

ve birinci sınıfta
çok ırkçı bir liseye gittim.

Çocuklar çok acımasızdı.

Bize nefret mektupları verdiler,

dolaplarımıza çok kötü şeyler yazdılar

ve çift ırklı olduğum için
''İkisi birden olamazsın,

siyah ya da beyazdan birini
seçmek zorundasın.'' derlerdi.

Ve sonunda, her ikisi de
olmaya gücendim.

Ve sonra aniden,
son yılım sırasında, 2008'de

ve karışık olmak, ırk olarak belirsiz
olmak yeni havalı şeydi

''Natalie, şimdi kendini beğenmen sorun
değil. Şimdi güzelsin.'' gibiydi.

Bıkmıştım. Diğer insanların düşündüklerini
umursamaktan yorulmuştum

ve sadece hızlıca derslerimi geçmek,

bir sonraki okulum neresi olacaksa olsun

ve mezun olayım istiyordum.

17 yaşıma gelip

ve bir şeylerin olduğu
''Görünmez Çocuklar'' adındaki

filmi izleyene kadar olmadı.

Çocuk askerler,

benim yeğenlerim kadar küçük çocuklar;

alıkonmuş ve ellerine AK-47'ler verilmiş
ve öldürmeye zorlanmışlardı,

herhangi birini değil,
çoğu kez kendi ailelerini,

kendi kardeşlerini --

başkaldıran bir ordu politik veya dini bir
sebep olmaksızın toplu katliam yapıyordu,

sırf öylesine.

25 yıl.

Bu mücadele 25 yıldır devam ediyor.

20 yaşındayım,

yani bu mücadele benden 5 yaş
büyük demek oluyor.

Bir adam,

karizmatik sesli bir adam,

bütün bunu başlattı.

İsmi Joseph Kony idi.

Bu filmi gördüğümde bir şey oldu.

İçimde kıpırdanan bir şeyler
olmaya başladı

ve ne olduğunu açıklayamadım.

Sinir veya acıma mı,

25 yıllık savaş hakkında ilk defa
bir şey duyduğum için

hissettiğim suçluluk muydu,
bilmiyordum.

Adını bile koyamadım.

Tüm bildiğim, beni kendime getirmesi
ve sorular sormaya başlamam.

Ne yapacağım?
17 yaşındaki biri ne yapabilir?

Bana bir şey vermek zorundaydınız.

Ve bana bir şey verdiler.

''Görünmez Çocuklar''ın
kurucusu ve yapımcıları;

bir yasa tasarısı olduğunu,

eğer bunu onaylatırsak

iki şey olacağını:
İlki, Joseph Kony ile

bu başkaldırı ordusunun baş komutanlarının
tutuklanabileceği

ve ikinci olarak, bunun
25 yıllık savaştan tükenmiş bölgelerin

iyileşmesi için sermaye
sağlayacağını söylediler.

Ve ben şöyleydim, tamam.
İzin verin.

Söz, gerçekleşmesi için yapabileceğim
ne varsa yapacağım.

Kendim ve benim gibi idealist
18-20 yaşındaki 99 kişi,

Görünmez Çocuklar stajı için,
San Diego'ya giden uçağa atladık.

Üniversiteyi erteliyordum.
Bunun için para almıyorduk,

sorumsuzca veya çılgınca
diyebilirsiniz -ebeveynlerim öyle yaptı.

Fakat bizim için, gitmemek
çılgınca olurdu.

Hepimiz bunun aciliyetini hissettik
ve bu yasa tasarısının kabul edilmesi için

ne gerekiyorsa yapacaktık.

İlk görevlerimiz verildi.

Katılımcıların dünya çapında yüz şehirden
geleceği ve kendi şehir merkezlerinde

toplanacağı, Joseph Kony'nin Çocuk
Askerlerini Kurtarmak adlı

bir etkinlik yapacaktık ve

bir ünlü veya siyasi bir figür
gelip sesini

çocuk askerler için kullanana kadar

ve o noktada her bir şehir
''kurtarılmış'' olacaktı.

Fakat, olay şuydu ki kurtarılana kadar
şehirleri terk etmeyecektik.

Bana Şikago ve dokuz farklı şehir verildi

ve patronuma dedim ki,

''Eğer ünlü isimlere gidiyorsak neden
kraliçe arıya gitmeyelim?

Neden Oprah Winfrey için gitmeyelim?''

Biraz idealist olduğumu düşündüler,
fakat büyük düşünmeye çalışıyorduk.

İmkânsız bir şey yapıyorduk,

neden daha imkânsızına ulaşmaya
çalışmayalım?

Ve bunu yapmamız Ocak'tan Nisan'a
kadar sürdü.

Taşıma ve katılımcıların toplanması

ve toplanma yeri için izinler almak için

harcadığım saatlerin sayısı.

Ünlülerin ajanslarından ve
politikacıların sekreterleri tarafından

reddedildiğim zamanların sayısı.

Bu, hareket sırasında
uyanık kalabilmek için

Red Bull ve Diyet Kola'ya harcadığım
paranın miktarı.

(Kahkahalar)

Eğer isterseniz beni yargılayın.

Bu, süreç boyunca kafeini
fazla tüketmemden kaynaklanan

böbrek enfeksiyonundaki
hastane faturamın miktarı.

(Kahkahalar)

Bunlar, denemek ve bu etkinliği
gerçekleştirmek

için yaptığımız saçma şeylerden birkaçı.

Ve 21 Nisan geldi ve etkinlik başladı.

Dünya genelinde yüzlerce şehir.
Çok güzellerdi.

Altı gün sonra, biri dışında
tüm şehirler kurtarılmıştı:

Şikago.

Şehirde bekliyorduk.

Dünyanın, ülkenin her yerinden
insanlar gelmeye başladı,

destek olmak ve

seslerimizi birleştirmek için.

Ve sonunda 1 Mayıs'ta,

Oprah'ın stüdyosunun etrafına sarıldık

ve dikkatini çektik.

Bu, ''Birlikte Özgürüz'' adlı kurtarma
etkinliğini ve

benim Oprah'a ulaşma çabamı
belgeleyen filmden bir klip.

(Video) Oprah Winfrey:
Ofise vardığımda,

kocaman-- geldiğinde
dışarıda bir grup var mıydı?

Kalabalık: Evet.

OW: Onlarla beş dakika konuşmamı
istediklerini

yazan tabelalar tutuyorlardı

ve bunu yapmaktan mutlu olurdum.

Ve onlar ''Görünmez Çocuklar'' diye
adlandırılan bir grupla

birlikteydiler ve dışarıdaki gruba

durumlarını açıklamaları için beş dakika
vereceğimi söyledim.

Adam: Oprah, bizi ağırladığın için
çok teşekkür ederiz.

Esasında, dışarıdaki dostlarımız
30.000 çocuğun Joseph Kony

adında bir isyancı lider tarafından
kaçırıldığı bir hikâye görmüşler.

Ve burada dayanışma içindeler

ve altı gündür buradalar.

Bu, dünya çapında 100.000 insanla başladı.

Şimdi 500'e düştü ve onlar güçlü
duracaklar

bu probleme dikkat çekmen ve bizim de

Afrika'da süren savaşı durdurmamız
ve hâlâ Doğu Afrika'da

olan çocuk askerleri kurtarmamız için.

Oprah şunu söylemeliyim,
buradaki kız Natalie,

o 18 yaşında.

Bu yıl bizim stajyerimizdi

ve ''Tek amacım, Oprah'a ulaşmak.'' dedi.

Cumartesi günü 2.000 kişi gelmişti,

fakat yağmur yağdı.

Orada yağmurun altında 50
kişi ile bekledi.

Onun burada olduğunu duyan yüzlerce
insan buraya akın etti.

Buradaki insanlar
Meksika'dan, Avustralya'dan geldi.

Natalie 18 yaşında.

Çok genç olduğunu düşünme.

Herhangi bir gün dünyayı
değiştirebilirsin.

Şimdiden başla.

Bugünden başla.

(Tezahüratlar)

Adam: Değdi mi?

Kalabalık: Evet!

Natalie! Natalie! Natalie!

(Müzik)

Biz bir arada özgürüz!
Biz bir arada özgürüz!

(Alkışlar)

Bunun benim hayatımdaki
en önemli an,

beni sıradışı yapan o zirve
olduğunu düşünebilirsiniz.

Ve çok mükemmel bir andı.

Yani, çok mutluydum.

10 milyon insan
''Oprah Winfrey Show''u izledi.

Geriye dönüp baktığımda,
o an değildi.

Beni yanlış anlamayın.

Dediğim gibi, harika bir andı.

Bir haftalığına mükemmel bir Facebook
profil fotoğrafım oldu.

(Kahkahalar)

Ama ben zaten başından beri
sıradışıydım

ve yalnız değildim.

Hikâyem bu filmde konu
edilmesine rağmen,

bunun gerçekleşmesi için çok uğraşan

yüzlerce stajyerden sadece biriyim.

Havadayım,

ama omuzlarında oturduğum adam,

benim en yakın arkadaşım.

İsmi Johannes Oberman

ve Johannes benimle birlikte Şikago'da
ilk günden bu yana

benim kadar uzun saatler,
benim kadar uykusuz kalarak çalıştı.

Sağdaki kız, ismi Bethany Bylsma.

Bethany, New York ve Boston
etkinliklerini ayarladı

ve cidden yaptığımız
en güzel etkinliklerdi.

Soldaki kız, ismi Colleen.

Colleen Meksika'ya taşındı,

oradaki etkinliği planlayabilmek için

3 aylığına taşındı.

ancak domuz gribinden dolayı
etkinlikten bir gün önce

ülkeden çıkarıldı.

Ve bu aile vardı.

Bu aile, kurtarmaya gelemedi.

Yapamadılar,

fakat bize 100 kutu pizza ısmarladılar,
bizim sessizce

protesto ettiğimiz Michigan
ve Randolph köşesine

teslim ettirdiler.

Yapabileceklerini yapan insanlar vardı,

aynı anda, tek amaçla,

kimin izlediği umurlarında olmadan,

bunun gerçekleşmesini sağladı.

Oprah'a çıkmakla alakalı değildi,

çünkü omuzlarından indiğim anda,

savaş sona ermemişti.

Konu, o yasa tasarısıydı.

Oprah, yalnızca o yasaya giderken ki
kontrol noktasıydı.

O yasa, asıl amaçtı.

O yasa, bizim ilk günden beri gözümüzü
diktiğimiz şeydi.

Afrika'nın en uzun süren savaşını
durdurmamıza yardım edecekti.

Ve dünya genelinde yüzlerce insanı,
kurtarma için

bir araya getiren şeydi.

Ve sonuç verdi:

Oprah'a çıkmamızdan 10 gün sonra,

yasa tasarısı Meclis'e sunuldu.

Bundan bir yıl sonra, oy birliği ile

267 oy ile desteklendi.

Ve ondan bir hafta sonra,

Başkan Obama yasayı imzaladı.

(Alkış)

Ve stajyerler olarak hiç birimiz
orada olamadı.

O an için orada olamadık.

Kurucularımız oradaydı.

Arkada gülenler bizim kurucularımız.

Fakat o an her şeye değdi.

Yüz binlerce anonim sıradışıyı,
bunun gerçekleşmesi için

çok sıkı çalıştıran şeydi.

Oprah'daki anlar,

imkânsızın yapılabileceğini kanıtladılar.

Bize ilham verdiler.
Güvenimizi yükselttiler.

Fakat o an olay değildi.

O anların bir çoğu bile bir araya gelip
bu hareketi başlatamaz.

Bu hareketi başlatan; arkasındaki
anonim sıradışılardı.

Benim için, kurtarma boyunca
devam etmemi sağlayan şey

çocuk askerlerin düşüncesiydi.

Kişisel bir hale geldi.
Bir noktada Afrika'ya gidebilmiştim.

Bu harika insanlarla tanıştım.

Hayatları boyunca bu çatışmanın içinde
yaşamış arkadaşlarım var

ve bu benim için kişiseldi.

Fakat sizi tetikleyenin bu olması
gerekmiyor.

Bir sonraki Shepard Fairey olmak
isteyebilirsiniz

ya da bir sonraki JK Rowling

ya da bir sonraki her kimse.

Fark etmez, fakat ne isterseniz isteyin,

sahip olduğunuz her şey ile
peşinden koşun --

para veya ün için değil,

sadece inandığınız şey için,

çünkü kalbinize şarkı söyleten şey o.

O sizin dansınız.

Bizim jenerasyonumuzu
tanımlayacak şey bu,

sevdiğimiz ve uğruna
savaşmak istediğimiz şeylerin

peşinden koşmamız ve savaşmamız.

İnsanların hakkımda ne düşündüğünü
lisede çok umursardım.

Bu konferans ile alakalı harika olan şey,

çoğunuzun çok genç olması.

Sevdiğiniz, size ilham veren şeyi
bulun ve peşinden gidin.

Onun için savaşın,

çünkü dünyayı kurtaracak olan şey o

ve bizi tanımlayan şey o.

İnsanların düşündüğünün aksine,

Oprah anlarım ve TED'de oluşum
beni tanımlamaz,

eğer beni LA'deki evimde
görecek olursanız,

hayalim olan film yapımcılığı
için uğraşırken

faturaları ödemek için garsonluk ve
bakıcılık yaptığımı göreceksiniz.

Küçük, anonim, monoton,

günlük hareketlerimin içinde,

kendime sıradışı olmayı
hatırlatmak zorundayım.

Ve inanın, kapılar kapandığında
ve kameralar kapandığında,

çok zor oluyor.

Fakat eğer sizin görmenizi
sağlayacağım bir şey varsa,

sadece size değil kendime de
söyleyeceğim tek şey,

bizi sıradışı eylemlerimiz olduğudur.

Oprah anları değil. Teşekkürler.