Hoe ik transgender tieners help te worden wie ze willen zijn

De puberteit is voor bijna iedereen een lastige tijd, maar voor transgender tieners kan het een nachtmerrie zijn wanneer hun lichaam opeens begint te veranderen in iets waarin ze zich niet thuisvoelen. Endocrinoloog Norman Spack vertelt op openhartige en persoonlijke wijze hoe hij als een van de weinige artsen in de Verenigde Staten adolescenten behandelt met hormoontherapie. Door de gevolgen van de puberteit uit te stellen geeft Spack transgender tieners de tijd die ze nodig hebben.

Ik wil dat jullie allemaal nadenken

over het vierde woord dat werd gezegd

over jullie

of, als jullie de baby
ter wereld brachten,

over de baby.

Zeg het woord zachtjes

of hardop.

De eerste drie woorden
waren 'het is een'.

[Zaal: "Meisje" / "Jongen"]

Zo zie je maar.

Ik maak vaker mee

dat het niet duidelijk is of het
een jongen of een meisje is,

dus jullie antwoord is heel toepasselijk.

Tegenwoordig komt dat antwoord

niet bij de geboorte,
maar bij de echoscopie.

Tenzij de toekomstige ouders ervoor kiezen

om te worden verrast.
Net als wij destijds.

Ik wil dat jullie nadenken

over wat er wordt gezegd

bij dat vierde woord.

Want dat woord

is een omschrijving van je geslacht.

Daarmee bedoel ik:

gebaseerd op de aard van
je geslachtsorganen.

Als pediatrisch endocrinoloog

had ik heel veel te maken,

en ook nu nog,

met gevallen

waarbij de uitwendige kenmerken

niet bij elkaar passen,

of waarbij de uitwendige en inwendige
kenmerken niet bij elkaar passen

zodat we letterlijk moeten uitzoeken

wat de juiste beschrijving
van het geslacht is.

Maar niets dat kan worden bepaald
ten tijde van de geboorte,

kan jou werkelijk definiëren.

En als ik het over definitie heb,

bedoel ik seksuele voorkeur.

We zeggen niet:
"Het is een homojongen",

"het is een lesbisch meisje".

Die kwestie wordt pas duidelijk

tussen het tiende en twintigste
levensjaar.

En het bepaalt evenmin
je geslacht dat,

anders dan de fysieke
geslachtskenmerken,

je zelfbeeld bepaalt.

Beschouw je jezelf

als een man of vrouw

of ergens daar tussen in?

Dat laatste doet zich soms voor

tussen het eerste en tiende levensjaar.

Het kan de ouders in verwarring brengen

omdat het vrij normaal is

dat jongens zich in die fase als
meisjes gedragen en omgekeerd.

Uit onderzoeken blijkt

dat 80 procent van de kinderen

die zich op die manier gedragen,

niet blijft volhouden dat ze

van het tegenovergestelde
geslacht willen zijn

wanneer de puberteit begint.

Maar wanneer de puberteit begint

-- voor meisjes tussen het tiende en twaalfde
levensjaar,

voor jongens tussen het twaalfde en
veertiende levensjaar --

wanneer de borsten gaan groeien

of de geslachtsklieren
twee tot drie keer groter worden

bij kinderen die genetisch een man zijn,

dan zal het kind dat zegt

dat het absoluut
in het verkeerde lichaam zit,

vrijwel zeker transgender zijn.

De kans dat het kind zich anders
zal gaan voelen, is uitermate klein,

zelfs al wordt het kind met
hersteltherapie behandeld

of met een andere kwalijke therapie.

Deze dingen zijn relatief zeldzaam.

Ik had er zelf weinig ervaring mee.

Ik had meer ervaring
met normale gevallen

omdat ik een praktijk
voor jongvolwassenen had.

Ik had een patiënt van 24 jaar.

Een student aan Harvard.
Genetisch was hij een vrouw.

Hij had drie mannelijke kamergenoten,

die van alles op de hoogte waren.

Op het secretariaat werd
bij z'n naam

altijd een mannennaam ingevuld.

Na z'n afstuderen vroeg hij me
om hulp als endocrinoloog.

Ik heb veel mensen geholpen
die zonder geslachtsklieren zijn geboren.

Zo moeilijk was dat niet.

Ik gooide het op een akkoordje met 'm:

"Ik zal je behandelen
als jij me lesgeeft".

En dat heeft hij gedaan.

Ik heb ontzettend veel geleerd

van het behandelen van alle mensen

die in z'n praatgroep zaten.

Maar toen ben ik de draad kwijtgeraakt.

Ik dacht dat het vrij simpel was.

Je geeft mensen op die leeftijd
gewoon de hormonen

van het geslacht waarmee ze zich
vereenzelvigden.

Maar toen is m'n patiënt getrouwd.

Hij trouwde met 'n vrouw

die als man was geboren.

Ze was als man getrouwd
en had twee kinderen.

Ze had zich laten transformeren
tot vrouw.

En nu had deze fantastische vrouw

een relatie met mijn patiënt, een man.

Ze zijn zelfs voor de wet getrouwd

als man en vrouw.
Dat klopte gewoon.

Toch? (Gelach)

Ik raakte erdoor in de war.

Is hij of zij dan homoseksueel?

Is hij of zij dan heteroseksueel?

Ik verwarde seksuele voorkeur

met gender-identiteit.

Toen zei m'n patiënt tegen me:

"Moet je horen.

Als je aan het volgende denkt,
zit je altijd goed.

Seksuele voorkeur is
MET wie je naar bed gaat,

je gender-identiteit is
ALS wie je naar bed gaat."

Ik heb van de vele volwassenen geleerd,

--ik heb zo'n 200 volwassenen behandeld--

ik heb van ze geleerd dat,

als ik niet stiekem keek

wie hun partner in de wachtkamer was,

had ik werkelijk moeten gokken

of ze homo, hetero of bi waren

of aseksueel,
in hun zelfverklaarde geslacht.

Met andere woorden,

het ene heeft helemaal niets te maken

met het andere.

De onderzoeksgegevens bevestigen dat.

Het behandelen van die 200 volwassenen

was een extreem pijnlijke kwestie.

Velen van hen

hadden een heleboel moeten opgeven.

Soms waren ze verstoten door hun ouders,

hun broers of zusters,
of door hun eigen kinderen.

Of de scheidende partner verbood hen

om hun eigen kinderen te zien.

Dat was heel erg.
Waarom kwamen ze uit de kast

als ze 40 of 50 waren?

Omdat ze voor zichzelf
moesten uitkomen

voordat ze zich van het leven
zouden beroven.

Het zelfmoordpercentage

bij transgenders die
niet worden behandeld

behoort tot de hoogste
in de wereld.

Hoe moest ik het aanpakken?

Uit nieuwsgierigheid ging ik
naar een congres

in Nederland, waar ze expert zijn
in transgender zaken,

en ik zag iets ongelooflijks.

Ze behandelden jonge adolescenten

nadat ze hen hadden onderworpen

aan een grondig psychometrisch
gender-onderzoek.

De behandeling bestond uit het blokkeren
van de puberteit die ze niet wilden.

Kinderen zien er allemaal
ongeveer hetzelfde uit

tot de puberteit begint.

Als je dan vindt dat je
in het verkeerde lichaam zit,

voel je je als Pinocchio
die in een ezel verandert.

Jouw fantasie over
hoe je lichaam tijdens de puberteit

zal veranderen
zoals je graag wilt zijn,

wordt aan diggelen geslagen
door je eigen puberteit.

En dan storten ze in.

Daarom wordt de puberteit
in de wacht gezet.

Waarom? Je mag ze
op zo'n jonge leeftijd

geen hormonen geven
van de andere sekse.

Dan zouden ze in hun groei
worden belemmerd.

En je denkt toch niet dat je
een zinnig gesprek kunt hebben

over de gevolgen van zo'n behandeling

met een meisje van 10 jaar
of een jongen van 12 jaar?

Zo win je tijd tijdens
het diagnostisch proces,

een jaar of vier, vijf,

zodat ze alles op 'n rijtje
kunnen zetten

en steeds meer onderzoeken
kunnen ondergaan

zonder het gevoel te hebben
dat hun lichaam

er met hen vandoor gaat.

Als onderdeel van het programma,
dat '12-16-18' heet,

krijgen ze rond hun twaalfde
blokkerende hormonen

en als ze 16 zijn
en weer worden getest,

komen ze er opnieuw
voor in aanmerking.

En die blokkerende hormonen
zijn dus omkeerbaar,

maar als je hormonen
van het andere geslacht geeft,

krijgen ze borsten,
gezichtsbeharing

en een lage stem,
afhankelijk van wat je geeft.

Die gevolgen zijn permanent

en alleen terug te draaien
met een operatie

of met electrolyse.

De stem is voorgoed anders.

Ingrijpende zaken dus,
voor een vijftien- of zestienjarige.

Als ze 18 zijn, komen ze in aanmerking
voor een operatie.

Voor de genitale transformatie van vrouw
naar man bestaat geen goede operatie.

Die van man naar vrouw is zo succesvol
dat gynaecologen om de tuin worden geleid.

Zo goed kan dat uitpakken.

Ik keek hoe het met de patiënten
was gesteld

en ze zagen er
net zo uit als iedereen.

Alleen was de pubertijd
bij hen uitgesteld.

Wanneer ze dan
de hormonen krijgen

voor het geslacht dat bij hen past,

zien ze er schitterend uit.

Ze zien er normaal uit.
Ze hebben een normale lengte.

Je zou ze nooit kunnen aanwijzen
in een groep mensen.

Toen besloot ik:
"Ik ga dit doen".

Ik begaf me op het terrein van

de pediatrische endocrinologie.

Als je een behandeling start

bij kinderen van 10 tot 14 jaar,

heb je het namelijk over
pediatrische endocrinologie.

Ik heb een paar kinderen laten komen

voor een behandeling
die inmiddels standaard is.

Het kinderziekenhuis staat achter me.

Ik liet ze de kinderen zien
vòòr en na de behandeling.

Mensen zonder behandeling,

mensen die behandeld wilden worden

en foto's van de Nederlandse patiënten.

Ze zeiden tegen me:
"Je moet iets voor ze doen."

Wat gebeurde er voorheen
met deze kinderen?

Die moesten een lijdensweg ondergaan.

In 2007 zijn we met het programma
begonnen.

Het is het eerste programma
in z'n soort --

volgens de Nederlands opzet--

in de Verenigde Staten.

Inmiddels hebben we 160 patiënten.

Komen ze uit Afghanistan? Nee.

Driekwart van de patiënten

komt van binnen een straal van
250 kilometer van Boston.

Sommige komen uit Engeland.

Jackie uit de Midlands in Engeland,
werd mishandeld.

Ze was 12 jaar oud

en leefde als een meisje

maar werd in elkaar geslagen.

Een horrorverhaal.

Ze moest thuis onderwijs volgen.

De reden waarom de Engelsen
voor behandeling kwamen

was dat ze in Engeland
niemand behandelden

als die onder de 16 jaar was.

Ze veroordeelden hen

tot een volwassen lichaam,
ongeacht de gevolgen,

zelfs als ze positief
uit de testen kwamen.

Daar komt nog bij
dat je bij Jackie

aan het skelet kon zien

dat ze 1 meter 95 zou worden.

Ze stond aan het begin

van haar puberteit als jongen.

Ik heb toen iets nieuws gedaan.

Want ik weet veel van hormonen.

Oestrogeen is veel krachtiger

in het dichten van de epifysen
of groeiplaatjes

en het stoppen van de groei
dan testosteron.

We hebben het testosteron
bij Jackie geblokkeerd

met een blokkerend hormoon

en gaven haar als 13-jarige al
oestrogeen, niet pas op haar 16e.

Links zien jullie haar
op 16-jarige leeftijd.

Op haar zestiende verjaardag
ging ze naar Thailand

voor genitale plastische chirurgie.

Nu doen ze dat pas
op 18-jarige leeftijd.

Ze is nu 1 meter 80.

Bovendien hebben haar borsten
een normale grootte.

Doordat we testosteron blokkeren

hebben al onze patiënten
normale borsten,

mits ze op de juiste leeftijd
bij ons komen.

Daar is ze, helemaal rechts.

Ze is ermee naar buiten gekomen

en haalde de halve finale
van de Miss Engeland-verkiezing.

De jury beraadslaagde
of ze haar door konden laten gaan.

Ik heb me laten vertellen
dat een van hen zei:

"Ze is natuurlijker
dan de meeste deelneemsters."

(Gelach)

Sommige van hen zijn hier en daar
een beetje veranderd

maar is het haar eigen DNA.

Ze is een ongelooflijke woordvoerster
geworden.

En ze kreeg contracten als fotomodel
aangeboden.

Daar heeft ze me mee geplaagd:

'Ik had meer kansen gehad

als fotomodel als je me
1 meter 85 had gemaakt.'

Tja... (Gelach)

Deze foto zegt alles, denk ik.

Deze zegt echt alles.

Dit zijn Nicole en haar broer Jonas,

twee jongens, een eeneiige tweeling.

Onderzoek heeft dat bevestigd.

Nicole had op driejarige leeftijd
al aangegeven een meisje te zijn.

Toen ze zeven was, hebben ze
haar naam veranderd.

Ze brachten haar bij me
in het prille stadium

van haar mannelijke puberteit.

Aan de veertienjarige Jonas
zie je dat mannelijke puberteit

vroeg begint in deze familie

want hij lijkt eerder
een jongen van zestien.

Dat bewijst eens te meer

dat je goed moet weten

in welk stadium de patiënt
zich bevindt.

Nicole's puberteit is hier geblokkeerd.

En Jonas ontwikkelt zich
volgens zijn biologisch klok.

Zo had Nicole er uitgezien

als we de procedure
niet hadden uitgevoerd.

Jonas heeft een flinke adamsappel,

een hoekige bottenstructuur
in z'n gezicht, een snor.

Er is een verschil in lengte
want hij heeft

een groeispurt doorgemaakt.
Nicole niet.

Nicole krijgt nu oestrogeen.

Ze krijgt al een beetje
een vrouwelijke vorm.

Ze zijn met hun familie
naar het Witte Huis geweest.

Ze hebben actie gevoerd

omdat transgenders
werden gediscrimineerd.

Er zou een wet worden aangenomen

die transgenders in Maine
zou verbieden

om openbare toiletten te gebruiken.

Het zag ernaar uit dat het wetsvoorstel
het zou halen.

Dat zou een probleem zijn.

Nicole is naar elke wetgever
in Maine gestapt.

Ik regel het wel, zei ze.

"Als ze me zien,
zullen ze begrijpen waarom

ik geen bedreiging ben
in het damestoilet,

maar wel kan worden bedreigd
in het herentoilet."

Toen viel eindelijk het kwartje bij ze.

Hoe pakken we het verder aan?

We hebben nog een hele weg te gaan

in de strijd tegen discriminatie.

Er zijn maar zeventien staten

waar wettelijk is geregeld

dat discriminatie verboden is
bij huisvesting,

bij werkgelegenheid en
in openbare ruimtes.

In maar zeventien staten,
waarvan vijf in New England.

We hebben goedkopere medicijnen nodig.

Ze zijn ontzettend duur.

We moeten transgender
uit het DSM-protocol halen.

Het is net zo min
een psychiatrische ziekte

als homoseksualiteit.

Dat werd als ziekte geschrapt in 1973

en de hele wereld is erdoor veranderd.

Niemands budget zal eronder bezwijken.

Zo vaak komt het niet voor.

Maar als we niets voor ze doen,

lopen alle transgenders het gevaar

dat ze een einde aan hun leven maken.

Maar ook beantwoordt het de vraag

of onze samenleving inderdaad
niemand buitensluit.

Bedankt.

(Applaus)