Το Μέλλον της Εκπαίδευσης: Μια συνέντευξη του Σουγκάτα Μίτρα | Σουγκάτα Μίτρα | TEDxRíodelaPlata

Μια συνέντευξη του Σουγκάτα Μίτρα, νικητή του βραβείου TED του 2013.
Η ευχή του: να ιδρύσουμε ένα Σχολείο στο Σύννεφο, όπου τα παιδιά να μπορούν να ανακαλύπτουν και να διδάσκονται το ένα από το άλλο. Συζήτηση γύρω από την πρόοδο που σημείωσε το όραμά του και την άποψή του για το μέλλον στην εκπαίδευση.

Αυτή η ομιλία έγινε σε μια εκδήλωση TEDx χρησιμοποιώντας τη μορφή των συνεδρίων TED αλλά οργανωμένη ανεξάρτητα από μια τοπική κοινότητα. Μάθετε περισσότερα στο http://ted.com/tedx

Ντιέγο Γκόλομπεκ: (Ισπανικά) Σουγκάτα,

είναι τιμή μας που σας έχουμε
εδώ στο TEDx RíodelaPlata.

Πιστεύω ότι πολλοί σίγουρα σας γνωρίζουμε
από τους προηγούμενους πειραματισμούς σας

όπως το «Μια τρύπα στον τοίχο», σωστά;

Αυτό με το κομπιούτερ
που εμφανίστηκε ξαφνικά σ' ένα χωριό.

Τώρα όμως θα ήθελα να σας ρωτήσω
για το τι συμβαίνει σήμερα με το SOLE,

τι συνέβη με το βραβείο TED:
Πώς πάει η εφαρμογή;

Προοδεύει; Ποια είναι η εκτίμησή σας;

Σουγκάτα Μίτρα: Νομίζω πως θέλει
να μάθει τι έγινε μετά την ταινία.

Οπότε, να σας πω τι συνέβη.

Δημιουργήσαμε επτά Σχολεία στο Σύννεφο.

Πέντε στην Ινδία και δύο στην Αγγλία.

Τι είναι το Σχολείο στο Σύννεφο;

Να σας δώσω ένα μικρό παράδειγμα.

Ξέρετε, ο κόσμος ταξίδευε
από το ένα μέρος στο άλλο

με άμαξες που τις έσυραν άλογα
για χιλιάδες χρόνια,

μέχρις ότου εφευρέθηκε το αυτοκίνητο.

Όταν εφευρέθηκε το αυτοκίνητο
το άλογο και η άμαξα εξαφανίστηκαν

και ο αμαξάς,
ο άνθρωπος που οδηγούσε το κάρρο,

εξαφανίστηκε κι αυτός,

και τότε οι επιβάτες έγιναν οι οδηγοί.

Στο Σχολείο στο Σύννεφο,
αυτό που προσπαθούμε να ανακαλύψουμε

είναι το αν είναι δυνατόν
στα εκπαιδευτικά μας συστήματα -

αν έχει έρθει ο καιρός

για να οδηγήσουν οι επιβάτες.

Έτσι, ιδρύσαμε αυτά τα επτά σχολεία.

Το πιο απομακρυσμένο δεν είχε τίποτα:

ούτε ηλεκτρισμό,
ούτε σύστημα υγείας, ούτε σχολεία.

Τα καλύτερα -στην Αγγλία- τα είχαν όλα.

Και τότε, αφήσαμε
τους μαθητές να οδηγήσουν.

Τι συνέβη;

Ίσως νομίσετε ότι θα πω
κάτι ρομαντικό, όμως όχι.

Με τσίμπησαν ένα εκατομμύριο κουνούπια.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Και μετά, τα παιδιά άρχισαν να αλλάζουν.

Στην Αγγλία, οι μαθητές μου έστειλαν
ένα e-mail που έλεγε «Γιατί διδάσκουν;»

Στο Κορακάτι, το πιο απομακρυσμένο
από τα Σχολεία στο Σύννεφο,

τα παιδιά είπαν,

«Γιατί η γιαγιά που μας μιλάει μέσω Skype
μιλά τόσο απλοϊκά Αγγλικά;

Δεν το ξέρει ότι την καταλαβαίνουμε;»

(Γέλια)

Σε ένα άλλο χωριό της Βεγγάλης,
το Τσαντρακόνα,

διέκρινα την ξεχωριστή προφορά
του Μπέρμιγχαμ.

(Γέλια)

Συνέβη πιο γρήγορα
απ' ό,τι θα μπορούσα να φανταστώ.

Δεν ξέρω αν θα το πιστέψετε:

στο Κορακάτι, το χωριό όπου
τα παιδιά δεν ήξεραν καθόλου Αγγλικά,

την τρίτη ημέρα,

μία από τις καθηγήτριες Αγγλικών
που δίδασκαν μέσω Skype, είπε,

«Ξέρεις, είναι τόσο γλυκά αυτά τα παιδιά.
Με ρώτησαν πότε θα με ξαναδούν».

Τη ρώτησα,
«Σε ποια γλώσσα στο είπαν αυτό;»

Και μου απάντησε: «Στα Αγγλικά».
Σε τρεις μέρες.

(Χειροκρότημα)

Σας ευχαριστώ.

Οπότε, ρώτησα τα παιδιά,

«Πώς μάθατε να μιλάτε Αγγλικά
τόσο γρήγορα;»

Με κοίταξαν και είπαν,

«Ξέρετε αυτή τη γυναίκα
που βγαίνει στην οθόνη;

Δεν καταλαβαίνει τίποτα άλλο
εκτός από τα Αγγλικά».

(Χειροκρότημα)

Και τώρα, τα άσχημα νέα.

Τα επτά εργαστήρια
έχουν επτά διαφορετικά προβλήματα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα
δεν είναι το παιδαγωγικό,

δεν έχει να κάνει
με τη διδασκαλία και τη μάθηση,

είναι η τεχνολογία.

Έτσι, αγωνίζομαι για να κρατήσω αυτά
τα απομακρυσμένα σχολεία σε λειτουργία,

όμως γνωρίζω πως θα βρω τον τρόπο,
έχω ακόμη ένα χρόνο μπροστά μου,

ξέρω πως θα βρω τον τρόπο
να τα κρατήσω σε λειτουργία

και είμαι σίγουρος,

και το λέω για πρώτη φορά
στον κόσμο, στη σκηνή του TED.

Πράγματι, οι επιβάτες οδηγούν το αμάξι.

(Χειροκρότημα)

Σας ευχαριστώ.

Έτσι, ένα τελευταίο που πρέπει να σας πω:

Συνήθιζαν να με καλούν σε συνέδρια,

και συνεχίζουν να με καλούν,

αλλά τον τελευταίο χρόνο έλαβα προσκλήσεις

από τα Υπουργεία Παιδείας
πολλών διαφορετικών χωρών.

Παρακολουθούν.

Κι έχω μόνο μια πρόταση σ' αυτούς,

κάτι που θα ήθελα
να δοκιμάσουν κάποιες κυβερνήσεις -

ίσως η κυβέρνηση εδώ, στην Αργεντινή.

Είναι πολύ απλό:

Θα ήθελα κάποιοι να επιτρέψουν τη χρήση
του Διαδικτύου κατά τις εξετάσεις.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.

Ξέρω πως εδώ υπάρχουν μαθητές,
και ξέρω πως οι εξετάσεις

είναι οι μόνες μέρες στη ζωή τους
που δεν έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο.

Ελπίζω, λοιπόν,
ότι θα μπορούσα να το αλλάξω αυτό.

Και αν το Διαδίκτυο
εισέλθει στις εξετάσεις,

όλο το σύστημα θα έχει αλλάξει.

Θα ήταν τότε μια ιδέα
που θ' άξιζε να διαδοθεί.

ΝΓ: (Ισπανικά) Σουγκάτα, μια ερώτηση
που σίγουρα σας κάνουν συνεχώς.

Σχετικά με την αυτοοργάνωση της μάθησης.

Τι γίνεται με τους δασκάλους,
τι έχει μείνει για τους δασκάλους;

ΣΜ: Ξέρετε, υπάρχει η εσφαλμένη αντίληψη

ότι οι δάσκαλοι δε θα έχουν πια ρόλο.

Δεν είναι αλήθεια,
δεν είναι καθόλου αλήθεια.

Στο σύστημα SOLE, οι μαθητές
βρίσκουν απαντήσεις σε ερωτήματα.

Αλλά ποιος θέτει τα ερωτήματα;
Ποιος ακούει τις απαντήσεις;

Και το πιο σημαντικό,
ποιος λέει, «Πολύ καλά!»

Αυτό πρέπει να κάνει ο δάσκαλος.

(Χειροκρότημα)

ΝΓ: (Ισπανικά) Σκεπτόμενος αυτά που τόνισε
ο Σουγκάτα σχετικά με τις εδώ εφαρμογές,

υπάρχει ένα σχέδιο για τουλάχιστον
ένα σχολείο στο Μπαρράκας

που σύντομα θα ξεκινήσει
να λειτουργεί με το σύστημα SOLE,

της αυτοοργάνωσης της μάθησης
στο Σχολείο στο Σύννεφο.

Και μια τελευταία ερώτηση, Σουγκάτα.

Έφτασε χθες, πηγαίνει
από το ένα μέρος στο άλλο.

Έτσι, είναι τιμή μας που μπορεί
να μας διαθέσει λίγο χρόνο εδώ.

Να η τελευταία ερώτηση:

Ένα από τις κύρια μελήματά σας
είναι το σχολείο του μέλλοντος.

Ας αναλογιστούμε ένα μεσοπρόθεσμο μέλλον,
ας πούμε σε 50 χρόνια:

Πώς το φαντάζεστε...
πώς θα θέλατε να είναι το σχολείο;

ΣΜ: Ξέρετε, μου είναι δύσκολο να πω
πώς θα μοιάζει τότε το σχολείο.

Όμως θα συμβεί κάτι πολύ βαθύτερο

και αυτό δε θα χρειαστεί
50 χρόνια για να συμβεί.

Θα αλλάξει ο ορισμός της λέξης «γνωρίζω».

Τι σημαίνει αλήθεια η φράση
«γνωρίζω κάτι»;

Ίσως σημαίνει κάτι που έμαθες στο σχολείο
όταν ήσουν επτά χρονών

ή κάτι που πληροφορήθηκες
από το Google πριν από ένα λεπτό.

Το να γνωρίζεις δε σημαίνει τίποτα.

Πρέπει να λυπούμαστε γι' αυτό;
Όχι, δε νομίζω.

Οι ιδέες, όπως και τα αντικείμενα,
ξεπερνιούνται.

Όταν ξεκίνησα, πίστευα...

μάλλον έλεγα «τα σχολεία θα ξεπεραστούν».

Μα τώρα πρέπει να πω
η γνώση γίνεται ξεπερασμένη.

Αυτό που θα μείνει είναι αυτό:

η συλλογική συνείδηση
επτά δισεκατομμυρίων ανθρώπων.

(Χειροκρότημα)