Todos deberíamos ser feministas

Ensinamos ás nenas que poden ter ambición, pero non demasiada... poden ter éxito, pero non demasiado, ou os homes sentiránse ameazados, di Chimamanda Ngozi Adichie. Nesta charla clásica que abriu unha xuntanza mundial sobre feminismo, Adichie pídenos que empecemos a soñar e plantexar un mundo diferente, máis xusto -- de homes e mulleres máis felices que sexan fieis a si mesmos.

Gustaríame comezar falándolles
dun dos meus grandes amigos,

Okoloma Maduewesi.

Okoloma vivía na miña rúa

e coidaba de min coma un irmán maior.

Se me gustaba un rapaz, gustábame
pedirlle opinión a Okoloma.

Okoloma morreu no coñecido
accidente aéreo de Sosoliso

en Nixeria en decembro de 2005.

Fai case exactamente sete anos.

Okoloma era unha persoa coa que podía
discutir, rir e verdadeiramente falar.

Tamén foi a primeira persoa
que me chamou feminista.

Eu tiña uns 14 anos,
estabamos na súa casa rifando.

Ámbolos dous alporizados polos
escasos coñecementos obtidos

dos libros que leramos.

Non recordo sobre
que era a discusión en particular,

pero recordo que rifaba e rifaba,

Okoloma miroume e díxome:
"Ti es unha feminista".

Non era un piropo.

(Risas)

Decateime polo seu ton,

o mesmo ton que empregarías
para dicir:

"Ti es unha terrorista".

(Risas)

Non sabía exactamente,
o que significaba "feminista",

e non quería que Okoloma soubera
que eu non o sabía.

Así que afasteina, e seguín discutindo.

E o primeiro que fixen
ao chegar á miña casa

foi busca-la palabra
"feminista" no dicionario.

Agora dando un salto no tempo,
algúns anos máis tarde,

escribín unha novela sobre un home que,
entre outras cousas, pegaba á súa muller

e cuxa historia non remata moi ben.

Mentres eu promocionaba
a novela en Nixeria,

un periodista agradable,
un home ben intencionado,

dixo que quería darme un consello.

E para os nixerianos aquí,

estou segura que todos estamos
familiarizados

có rápida que é a nosa xente
dando consellos non solicitados.

Díxome que a xente dicía
que a miña novela era feminista

e o seu consello para min,

e sacudía a cabeza
con tristura mentres falaba,

foi que nunca debería
dicir que son feminista

porque as feministas
son mulleres descontentas

porque non poden atopar marido.

(Risas)

Así que decidín autodenominarme
"feminista feliz".

Entón, unha muller Nixeriana
académica díxome

que o feminismo
non era da nosa cultura

e que o feminismo non era africano,

e que me autodenominaba feminista

porque estaba corrompida
por "libros occidentais."

O cal divertiume moito,

porque moitas das miñas primeiras
lecturas foron claramente anti-feministas.

Creo que lin cada novela (rosa)
publicada de Mills e Boon

antes de ter 16 anos.

E cada vez que intentaba ler eses libros,

chamados "os clásicos feministas",

aburríame, e tiven que esforzarme
para terminar de lelos.

Pero, como de calquera xeito,
o feminismo non era africano,

decidín que agora denominaríame
"feminista africana feliz".

Nese momento era unha feminista
africana feliz que non odiaba aos homes

e á que lle gustaba
o carmín nos beizos

e que levaba tacóns para si mesma
e non para os homes.

(Risas)

Por suposto, moito disto é retranca,

pero a palabra feminista é unha carga
tan pesada, tan negativa.

Odias aos homes,
odias aos suxeitadores,

odias a cultura africana,
ese tipo de cousas.

Agora unha historia da miña nenez.

Cando estaba na escola primaria,

a miña mestra dixo ao comezo do curso
que faría unha proba á clase

e aquel que tivera a puntuación
máis alta sería o delegado da clase.

Ser delegado de clase
era moi importante.

Se un era delegado de clase,

tiña que apuntar
os nomes dos revoltosos,

(Risas)

o que che daba bastante poder.

Pero a miña mestra tamén che daba
un bastón para soster na túa man

mentres patrullabas a clase para
controlar aos revoltosos.

Por suposto, non tiñas permitido
realmente usar o bastón.

Pero era unha actividade moi excitante
para unha nena de nove anos.

Tiña moitas ganas de ser
a delegada da clase.

E conseguín a puntuación máis
alta na proba.

Entón, para a miña sorpresa, a profesora
dixo que o delegado tiña que ser un neno.

Esquecérase de deixalo claro antes

porque ela asumira que era... obvio.

(Risas)

Un neno tivo a segunda nota
máis alta na proba,

e el foi o delegado.

Agora, o que resulta aínda
máis interesante nisto

é que o neno era unha
alma cándida

que non tiña ningún interese en
patrulla-la clase có bastón,

mentres que eu estaba
desexando facelo.

Pero eu era muller e el era un home,

e así el chegou a ser o delegado da clase.

E eu nunca esquecín ese incidente.

A miúdo, eu cometo o erro de pensar

que algo que é obvio para min,
ten que selo para os demais.

Agora, tomemos ao meu querido amigo Louis

por exemplo.

Louis é un home brillante, progresista,

e tiñamos conversas nas
que el me dicía,

"Non sei que queres dicir con que as
cousas son máis difíciles para a muller.

Talvez no pasado, pero non agora ".

E eu non entendía como Louis non podía ver
o que para min é tan evidente.

Entón, unha tarde, en Lagos, Louis
e máis eu saímos cuns amigos.

E para os que están aquí
e que non coñecen Lagos,

alí teñen algo marabilloso,

sempre hai algún home enérxico
pululando arredor dos establecementos

e de xeito moi serio "axúdate"
a aparca-lo teu coche.

Eu estaba impresionada
cun home en particular

que conseguiu atoparnos unha praza
de aparcamento pola noite.

E así, cando marchabamos, decidín
deixarlle unha propina.

Abrín o meu bolso,

metín dentro a miña man,

saquei os meus cartos que
gañara có meu traballo,

e deillos ao home.

E ese home, que estaba moi agradecido
e moi feliz,

colleu os meus cartos,

mirou cara Louis

e díxolle: "Grazas, señor!"

(Risas)

Louis miroume, sorprendido,
e preguntoume

"Por que mo agradece a min?
Eu non lle din o diñeiro."

Entón vin a revelación
no rostro de Louis.

O home pensaba que calquera diñeiro
que eu tivera,

tiña que vir, en última instancia,
de Louis.

Porque Louis é un home.

Homes e mulleres son diferentes.

Temos diferentes hormonas,
temos órganos sexuais distintos,

temos diferentes capacidades biolóxicas.

As mulleres poden ter bebés,
os homes non.

Ao menos, polo de agora.

(Risas)

Os homes teñen testosterona e son,
en xeral, máis fortes cas mulleres.

Hai lixeiramente máis mulleres
que homes no mundo,

arredor do 52 % da poboación mundial
é de sexo feminino.

Pero a maioría das posicións de poder
e prestixio están ocupadas por homes.

A última premio Nobel da Paz de Kenia,

Wangari Maathai,

díxoo moi claro en poucas palabras:

"Canto máis ascendes,
menos mulleres hai"

Nas pasadas elecións americanas estivemos
moi pendentes da lei Lilly Ledbetter,

e indo máis aló da retórica,
o nome da dita Lei,

refírese realmente a homes
e mulleres que,

facendo o mesmo traballo,
estando igualmente preparados,

págaselle máis ao home,
porque é un home.

Así, no sentido literal,
os homes gobernan o mundo,

e isto tiña sentido fai mil anos

porque os seres humanos
vivían entón nun mundo

no que a forza física era o atributo
máis importante cara a supervivencia.

A persoa fisicamente máis forte era,
probablemente, a que mandaba,

e os homes, en xeral, son
fisicamente mais fortes.

Por suposto, hai moitas excepcións.

(Risas)

Pero hoxe en día vivimos
nun mundo moi diferente.

A persoa que probablemente manda
non é a persoa fisicamente máis forte;

é a persoa máis creativa,
a persoa máis intelixente,

a persoa máis innovadora,

e non hai hormonas para eses atributos.

Un home ten a mesma probabilidade
que unha muller de ser intelixente

ser creativo, ser innovador.

Evolucionamos;

pero paréceme que as nosas ideas
de xénero non evolucionaron.

Fai algunhas semanas, entrei no vestíbulo
dun dos mellores hoteis de Nixeria.

Pensaba darlle-lo nome do hotel,
pero probablemente no debería.

E un garda na entrada paroume
e fíxome preguntas molestas,

debido á súa suposición automática de que

unha muller Nixeriana que entra soa
nun hotel é unha traballadora sexual.

E, por certo,

por que eses hoteis céntranse
na oferta ostentosa

e non na demanda de profesionais do sexo?

En Lagos eu non podo ir soa
a certos bares e clubs "respectables".

Eles simplemente non te deixan entrar
se vas soa,

tes que ir en compañia dun home.

Cada vez que entro nun restaurante
nixeriano cun home,

o camareiro saúda ao home
e a min ignórame.

Os camareiros son produtos

(Risas)

E nisto algunhas mulleres senten
como "Si! Iso pensaba eu!"

Os camareiros son produto dunha sociedade

que lles ensinou que os homes son
máis importantes cas mulleres.

Eu sei que os camareiros
non pretenden facer dano.

Pero unha cousa é o saber intelectual,
e outra moi distinta son as emocións.

Cada vez que me ignoran,
síntome invisible.

Síntome molesta.

Quero dicirlles que eu son
tan humana como un home,

son tan merecente de consideración.

Son pequenas cousas,

pero, as veces, son as pequenas
cousas as que máis doen.

Hai pouco tempo, escribín un artigo

acerca do que significa ser
xove e muller en Lagos,

e os editores dixéronme que,

"era tan indignado."

Por suposto que era indignado!

(Risas)

Eu estou indignada.

O xénero, tal e como funciona hoxe en día,
é unha grave inxustiza.

Todos deberíamos estar indignados.

A indignación adoita traer
cambios positivos;

pero, ademais de estar indignada,
eu tamén estou esperanzada.

Porque creo profundamente
na capacidade dos seres humanos

para mellorarse cada vez máis.

O xénero é importante
en todo o mundo,

pero eu quero centrarme en Nixeria

e en África en xeral,

porque é o que eu coñezo, e porque é
onde está o meu corazón.

E gustaríame preguntar hoxe

como empezamos a soñar e planificar
un mundo diferente,

un mundo máis xusto,

un mundo de homes e mulleres máis felices
que son máis fieis a si mesmos.

E así é como debemos facelo:

debemos educar as nosas fillas
de maneira diferente.

Tamén debemos educar aos nosos fillos
de maneira diferente.

Facemos un fraco favor aos nenos
tal e como os educamos;

reprimimos a humanidade dos nenos.

Definimos a masculinidade
dun xeito moi limitado,

a masculinidade convértese
nunha ríxida e pequena gaiola

e poñemos aos nenos dentro da gaiola.

Ensinamos aos nenos a ter medo do medo.

Ensinamos aos nenos a ter medo
da debilidade, da vulnerabilidade.

Ensinámoslles ocultar
o seu verdadeiro ser,

porque teñen que ser, como din os
nixerianos, "homes duros!"

No instituto, un rapaz e unha rapaza,
ámbolos dous adolescentes,

ámbolos dous coa mesma cantidade
de cartos no peto,

se saíran, esperaríamos
que o rapaz pagase

para demostrar a súa masculinidade.

E aínda preguntamos por que os nenos é
máis probable que rouben aos seus pais?

Que pasaría se educásemos aos nenos
e as nenas

para non vincular a masculinidade
cós cartos?

Que pasaría se a actitude non fora
"o rapaz ten que pagar"

senón máis ben
"o que máis ten, debe pagar?"

Agora, por suposto, debido a
unha vantaxe histórica,

a maioría das veces serán os homes
os que máis teñan hoxe,

pero se comezamos a educar aos nenos
doutro xeito,

entón, en cincuenta anos, en cen anos,

os nenos xa non terán a presión de ter que
demostrar a súa masculinidade.

Pero, con moito, o peor que
lles facemos aos varóns,

facéndolles sentir que
teñen que ser duros,

é que os deixamos con egos moi fráxiles.

Canto máis "home duro" séntese
obrigado a ser un home,

máis débil é o seu ego.

E entón facemos un prexuízo
moito maior ás nenas

porque as educamos para atender
ós fráxiles egos dos homes.

Ensinamos ás nenas a reprimirse a si
mesmas, a facerse máis pequenas,

dicimos ás nenas,

"Podes ter ambición, pero non demasiada."

(Risas)

"Podes busca-lo éxito, pero non demasiado,

senón, serás unha ameaza para o home".

Se ti e-lo sostén da túa relación
cun home,

tes que finxir que non o es,

sobre todo en público,

senón vas a castralo.

Pero, que pasa se cuestionamos
a premisa en si mesma?

Por que debería ser o éxito dunha muller
unha ameaza para o home?

que pasa se, simplemente,
desfacémonos desa palabra,

e non creo que haxa unha palabra inglesa
que me desguste máis que "castración".

Un coñecido nixeriano preguntoume unha vez

se me preocupaba que os homes
sentíranse intimidados por min.

Non estaba preocupada en absoluto.

De feito, non se me ocorrera
estar preocupada

porque un home que se sentira
intimidado por min

é exactamente o tipo de home
que non me interesa.

(Risas)

(Aplausos)

Aínda así, eu estaba realmente
sorprendida por isto.

Como son muller, espérase
que aspire ao matrimonio;

Espérase que tome as decisións
da miña vida

sempre tendo en conta que o matrimonio
é o máis importante.

Un matrimonio pode ser algo bo;

pode ser fonte de alegría e amor,
e de apoio mutuo.

Pero, por que ensinamos ás nenas
a aspirar ao matrimonio

e non ensinamos o mesmo aos nenos?

Coñezo a unha muller que decidiu
vende-la súa casa

porque non quería intimidar
ao home que puidera casar con ela.

Coñezo unha muller solteira en Nixeria
que, cando vai a congresos,

leva anel de casada

porque, segundo ela,

quere que os outros participantes
do congreso lle "teñan respecto"

Eu coñezo mulleres novas, que están
baixo tanta presión

da familia, dos amigos,
incluso do traballo, para casarse,

que son empurradas a tomar
decisións terribles.

Unha muller de certa idade
que non está casada,

na nosa sociedade ensínasenos a velo
como un profundo fracaso persoal.

E un home de certa idade
que non está casado,

só pensamos que non lle chegou o tempo
de facer a súa elección.

(Risas)

É fácil para nós dicir,

"Oh, pero as mulleres poden simplemente
dicir non a todo isto."

Pero a realidade é máis difícil
e máis complexa.

Todos somos seres sociais.

Interiorizamos ideas a partires
desa socialización.

Incluso a linguaxe que usamos,

cando falamos sobre o matrimonio
e as relaciones, ilustra isto.

A linguaxe do matrimonio é,a miúdo,
a linguaxe da propiedade

máis ca linguaxe da asociación.

Usamos a palabra "respecto"

no sentido de algo que unha muller
amosa a un home

pero, a miúdo non é algo que un home
amosa a unha muller.

Tanto homes como mulleres en Nixeria dirán

-isto é unha expresión que me parece
moi divertida-

"Fíxeno polo ben do meu matrimonio."

Agora ben, cando é un home quen o di,

xeralmente refírese a algo que
non debería fixer.

(Risas)

As veces, eles din aos seus amigos,

é algo que dicir aos seus amigos
dun xeito claramente exasperado,

xa sabedes, algo que, finalmente,
demostra o masculinos que son,

o necesarios e queridos que son.

"Oh, a miña muller di que non podo ir
ao club tódalas noites,

así que, para o ben do meu matrimonio,
só vou a fin de semana ".

(Risas)

Agora, cando unha muller di,
"fíxeno polo ben do meu matrimonio,"

xeralmente está a falar de renunciar
a un posto de traballo,

a un sono,

a unha carreira.

Ensinamos ás mulleres que, nas relacións,

o compromiso é o que fan as mulleres.

Educamos as nenas para que vexan
ás outras como competidoras,

non para postos de traballo ou outros
logros, o cal pode ser algo bo,

senón para a atención dos homes.

Ensinamos ás nenas que non poden
ser seres sexuais

no xeito en que son os nenos.

Se temos fillos, non nos preocupamos
de coñecer ás súas noivas.

Pero,os noivos das nosas fillas?
Líbrenos Deus!

(Risas)

Pero, por suposto, cando chegue o momento,

esperamos que esas chicas atopen ao home
perfecto para que sexa o seu esposo.

Nós controlamos ás nenas,
loamos ás nenas pola súa virxindade,

pero non loamos aos nenos pola virxindade,

e sempre pregunteime como funciona
isto exactamente, porque ...

(Risas)

(Aplausos)

Quero dicir, a perda da virxindade é,
polo xeral, un proceso que implica...

Recentemente, unha muller nova foi violada
en grupo nunha universidade de Nixeria,

penso que algúns de nos
xa o coñecíamos.

E a resposta de moitos mozos Nixerianos,
tanto homes como mulleres,

foi algo nesta liña:

"Si, a violación é algo malo.

Pero, que facía unha rapaza nun cuarto
con catro rapaces?"

Agora ben, se podemos esquecer
o inhumano desa resposta,

eses nixerianos foron educados para pensar
nas mulleres como culpables por natureza

e foron educados para esperar tan pouco
dos homes

que a idea dos homes como
seres salvaxes sen control

é, dalgún xeito, aceptable.

Ensinamos ás nenas vergonza.

"Pecha as túas pernas." "Tápate."

Facémolas sentir como se,
por naceren femias,

xa son culpables de algo.

E así, as nenas chegan a ser mulleres

que non poden amosa-lo seu desexo.

Chegan a ser mulleres que se silencian
a si mesmas.

Chegan a ser mulleres que non poden dicir
o que realmente pensan,

e chegan a ser,

e isto é o peor que facemos ás nenas,

chegan a ser mulleres que converteron
a simulación nunha forma de arte.

(Aplausos)

Coñezo a unha muller que odia
o traballo doméstico,

Ela, simplemente, odiao,

pero simula que lle gusta,

porque foi educada para ser
"unha boa esposa"

ela ten que ser
-usando esa palabra nixeriana-

moi "caseira".

E logo casou,

e despois dun tempo a familia do seu home
queixouse de que ela cambiara .

(Risas)

En realidade, ela non cambiara,

ela, simplemente, cansou de finxir.

O problema có xénero,

é que determina como debemos ser

en vez de recoñecer como somos.

Agora imaxinemos canto máis
felices seríamos,

canto máis libres para sermos
como verdadeiramente somos,

si non tiverámo-lo peso das
expectativas de xénero.

Nenos e nenas son, sen dúbida,
biolóxicamente diferentes,

pero a socialización esaxera as diferenzas

e convértenas nunha profecía
auto-cumprida.

Agora, tomemos a cociña, por exemplo.

As mulleres de hoxe, en xeral, son máis
propensas ás tarefas de casa que os homes,

a cociña e a limpeza.

Pero, por que?

É porque as mulleres nacen cun xene
da cociña?

(Risas)

Ou porque durante anos foron socializadas
para ve-la cociña como o seu encargo?

En realidade, eu ia dicir que talvez
as mulleres nacen cun xene da cociña,

ata que recordei que a maioría dos
cociñeiros famosos do mundo,

aos que lle damos o bonito
título de "chefs",

son homes.

Eu admiraba á miña avoa

que era unha muller realmente brillante,

e preguntábame como podería ter sido

se tivera as mesmas oportunidades que
os homes cando era pequena.

Hoxe en día, hai moitas máis
oportunidades para as mulleres

das que había na época
da miña avoa

debido a cambios na política,
cambios nas leis,

todos eles moi importantes.

Pero o que realmente importa é a nosa
actitude,o noso xeito de pensar,

o que cremos e o que valoramos
sobre o xénero.

Que pasa se na educación dos fillos

centrámonos na capacidade
en lugar do xénero?

Que pasa se nos centramos nos
intereses en lugar do xénero?

Coñezo unha familia que ten un fillo
e unha filla,

ámbolos dous son brillantes na escola,

son nenos encantadores e marabillosos.

Cando o neno ten fame,
os pais dinlle á nena,

"Vai cociñar fideos Indomie
para o teu irmán."

(Risas)

Agora ben, á filla non lle gusta
especialmente cociñar eses fideos,

pero ela é unha nena, e por iso
ten que facelo.

Agora ben, que pasa se os pais,

dende o principio,

ensinaran, tanto ao neno como
á nena,a cociñar Indomie?

Cociñar, por certo, é unha habilidade
moi útil para os nenos.

Nunca pensei que tivera sentido
deixar algo tan crucial,

a capacidade de nutrirse -

(Risas)

nas mans doutros.

(Aplausos)

Coñezo a unha muller que ten a mesma
titulación e traballo que o seu home,

cando ambos volven do traballo, ela fai
a meirande parte das tarefas do fogar,

creo que é igual en moitos matrimonios.

Pero o que chamou a miña atención deles

foi que, cada vez que o marido cambiaba
o cueiro ao bebé,

ela dáballe as grazas.

Agora ben, e si ela vira isto como
algo perfectamente normal e natural

como debería ser, de feito,
o coidado do seu fillo?

(Risas)

Eu estou tentando "desaprender"
moitas das leccións de xénero

que interioricei cando estaba crecendo.

Pero, as veces, síntome moi vulnerable
aínda fronte ás expectativas de xénero.

A primeira vez que din unha clase
de escritura na escola de posgrao,

estaba preocupada.

Non estaba preocupada pola
materia a ensinar,

porque a tiña ben preparada

e tiña que dar clase do que
me gusta ensinar.

No seu lugar, estaba preocupada
pola roupa.

Eu quería que me tomaran en serio.

Eu sabía que, como era unha muller,

tería que demostra-la miña valía
inmediatamente.

E estaba preocupada porque, se parecía
demasiado feminina,

non sería tomada en serio.

Realmente eu quería leva-lo meu brillo de
labios e a miña saia feminina,

pero decidín non facelo.

No seu lugar, levei un traxe moi serio,

moi masculino e moi feo.

(Risas)

Por que a triste verdade é que,
no que se refire á aparencia,

partimos dos homes como estándar,
como a norma.

Cando un home prepárase para unha
reunión de negocios,

non se preocupa por parecer
demasiado masculino

e, polo tanto, non da por suposto nada.

Se unha muller ten que prepararse
para unha reunión de negocios,

ten que procurar non parecer
demasiado feminina,

porque é o que di si será ou non
tomada en serio.

Oxalá non puxera ese feo traxe ese día.

De feito, desterreino do meu armario,
por certo.

Se tivera entón a confianza en mi mesma
que teño hoxe,

os meus estudantes beneficiaríanse
aínda máis das miñas ensinanzas,

porque eu sentiríame máis cómoda

e máis plena e verdadeiramente eu mesma.

Escollín non desculparme máis
pola miña non-virilidade

nin pola miña feminidade.

(Aplausos)

E quero ser respectada en toda
a miña non-virilidade

porque merezo respecto.

O xénero non é unha conversa fácil.

Tanto homes como mulleres,

ao saca-lo tema, atopan as veces
unha resistencia case inmediata.

Podo imaxinar que algunhas persoas aquí
están pensando en realidade,

"As mulleres tamén o fan"

Algúns homes aquí poderían estar pensando,

"Dacordo, todo isto é moi interesante,

pero eu non o vexo así ".

E iso é parte do problema.

Que moitos homes non pensen
demasiado sobre o xénero,

ou non sexan conscientes do xénero,

é parte do problema de xénero.

Que moitos homes digan,
como o meu amigo Louis,

que todo está ben hoxe.

E que moitos homes non fagan
nada para cambialo.

Se ti es un home e entras nun restaurante
cunha muller

e o camareiro saúdate só a ti,

non se che ocorre dicirlle,

"Por que non saúdas tamén a ela?"

Porque o xénero pode ser...

(Risas)

En realidade, podemos reflexionar parte
dunha versión máis longa desta charla.

Así, como o xénero pode ser
unha conversación moi incómoda,

temos maneiras moi fáciles de pechala,
de pecha-la charla.

De modo que, algunhas persoas falarán
de bioloxía evolutiva e primates,

e de como, xa sabemos, as femias de mono
inclínanse ante os machos,

e cousas dese tipo.

Pero a cuestión é que nós non somos monos.

(Risas)

(Aplausos)

Os monos tamén viven nas árbores e
comen miñocas no almorzo,

e nós non.

Algúns dirán: "Ben, os pobres tamén
o teñen difícil"

E isto é certo.

Pero non é o que...

(Risas)

Pero non é do que trata esta charla.

Xénero e clase son diferentes
formas de opresión.

En realidade, aprendín algo acerca
dos sistemas de opresión

e de como poden cegarnos mutuamente

falando con homes de raza negra.

Unha vez falei cun home negro
sobre o xénero

e díxome:

"Por que tes que dicir,
a miña experiencia como muller?"

"Por que non pode ser,

a túa experiencia como ser humano?"

Agora ben, este era o mesmo home

que falaba decote da súa experiencia
como home negro.

Cuestións de xénero.

Homes e mulleres experimentan o mundo
de xeitos diferentes.

O xénero colorea o xeito
en que experimentámo-lo mundo.

Pero podemos cambiar iso.

Algunhas persoas dirán,

"Oh, pero as mulleres teñen
o autentico poder,

o poder de abaixo".

E para os non nixerianos,
poder de abaixo é unha expresión

que supoño que significa algo así
como que unha muller

pode utiliza-la súa sexualidade
para obter favores dos homes.

Pero o poder de abaixo non é
poder en absoluto.

O poder de abaixo significa
que unha muller

simplemente ten a opción de aproveitar,
de cando en cando,

o poder doutro.

E, por suposto, temos que preguntarnos

que sucede cando ese outro
está de mal humor,

ou enfermo

ou impotente.

(Risas)

Algunhas persoas dirán que a subordinación
da muller é parte da nosa cultura.

Pero a cultura cambia constantemente.

Eu teño dúas fermosas sobriñas xemelgas,
que teñen quince anos e viven en Lagos.

Se tiveran nacido hai cen anos

elas terían sido asasinadas

Porque era a nosa cultura, na nosa cultura
matábase aos xemelgos.

De modo que, cal é o sentido da cultura?

Quero dicir que temos adornos,

bailes...

pero tamén, a cultura realmente trata da
preservación e a continuidade dun pobo.

Na miña familia,

eu son a nena máis interesada
na nosa historia,

nas nosas tradicións,

no coñecemento sobre as terras ancestrais.

Os meus irmáns non están tan interesados
coma min.

Pero eu non podo participar,

non podo ir ás reunións Umunna,

non podo ter unha opinión.

Porque son muller.

A cultura non fai á xente,

a xente fai a cultura.

Así que, si é certo...

(Aplausos)

Así que, si é certo que,

a parte feminina da humanidade
non é a nosa cultura,

entón temos que facer
que sexa a nosa cultura.

Penso a miúdo no meu querido amigo,
Okoloma Maduewesi.

Que el e tódolos que morreron nese
accidente de Sosoliso

sigan descansando en paz.

El sempre será recordado por aqueles
que o amábamos.

E tiña razón ese día, fai moitos anos,
cando me chamou feminista.

Eu son feminista.

E cando busquei a palabra no dicionario
ese día,

isto é o que dicía:

"Feminista: Persoa que cree na
igualdade social, política

e económica dos sexos".

A miña bisavoa, segundo
as historias que oín,

era unha feminista.

Ela escapou da casa do home
con quen non quería casar

e terminou casando cun home
que escolleu ela.

Ela negouse, ela protestou,
ela tomou a palabra

sempre que sentia que estaba a ser privada
de algo, da terra, dese tipo de cousas.

A miña bisavoa non coñecía a palabra
"feminista"

pero iso non quere dicir
que ela non o fora.

A maioría de nós deberíamos
recuperar esa palabra.

A miña propia definición de feminista é:

"Feminista é un home o unha muller

que di,

(Risas)

(Aplausos)

Feminista é un home o unha muller que di,

"Si, temos un problema có xénero hoxe,

e temos que solucionalo.

Debemos facelo mellor ".

O mellor feminista que eu coñezo

é o meu irmán Kene.

El tamén é un tipo ben parecido,
un home encantador,

e el é moi masculino.

Grazas.

(Aplausos)