Çocuk tezavüzünü durdurmak istiyor musunuz? | Dr. Karan Gupta | TEDxLLIM

Çocuk tecavüzünü durdurmak için neler yapılabilir? Eğitim ve Kariyer uzmanı Dr. Karan Gupta, en iyi okullardan sokaklara kadar gecekondu mahallelerinde öğretiyor . Çocukları okulda nasıl tutacağı ve eğitimin Hindistan'da çocuk tecavüzünün durdurulmasının anahtarı olduğunu anlatıyor. Ceza yerine, şimdi ve uzun vadede bir çözüme ihtiyacımız var. Çocuklar kendini savunma dersleri ile benzersiz bir eğitim kombinasyonu ile kendilerini savunmak için yetkilendiriliyorlar. Eğer yetkilendirilmiş iseniz, gücünüzü göstermek zorunda kalmayacaksınız.

#Education#Metoo #KaranGupta #TEDx #Rape #StopRape #ChildRape #SelfDefense #Güç #Güç #Hope Dr. Karan Gupta bir aktivist, konuşmacı, yazar, Hindistan ve Mumbai'de , Karan Gupta Eğitim Vakfı'nın (KGEF) kurucusu. Aynı zamanda IE Business School - Hindistan ve Güney Asya'nın şu anki genel müdürüdür.

Gupta, Harvard Business School ve IE Business School'un bir mezunu olup Psikoloji, İşletme ve Hukuk dereceleri ile mezun olmuştur. 1999 yılında Karan Gupta Danışmanlık ve kuruluşunu açarak uluslararası kabuller hakkında kariyer rehberliği ve bilgi sağladı. Her iki kurum da kâr amacı gütmemektedir ve özellikle kadınlar, çocuklar ve engellilikten muzdarip kişiler olmak üzere, imkânları kısıtlı olanlara vurgu yapmaktadır.

Gupta, kariyer danışmanlığı ve kabul tavsiyesi veren The Times of India, Education Times, Hindustan Times, The Free Press Journal ve Rediff.com'a yazdı ve katkıda bulundu. 2016 yılında Wharton Business School, “Eğitimde Üstün Katkı” Ulusal Eğitim Ödülleri ve The Times of India'nın Times Genius Ödülü'nü kazandı. Bu konuşma TED konferans formatı kullanılarak bir TEDx etkinliğinde verildi, ancak yerel bir topluluk tarafından bağımsız olarak düzenlendi. Https://www.ted.com/tedx adresinden daha fazla bilgi edinin.

(Hintçe): Ka, kha, ga, gha,
cha, Cha, ja, jha,

(Hintçe): Ta, Tha, Da, Dha,
ta, tha, da, dha, na

Kaçınız eğitim almanın

eşit bir hak olması gerektiğine

ve her çocuğun okula gitme hakkı
olduğuna inanıyorsunuz?

Ben de.

Bir eğitimciyim.

Fakat bir noktada,
üniversiteyi bırakmak zorunda kaldım.

Yurt dışında okuyordum ve aynı anda
dört işte çalışıyordum,

fakat sonra ailemin parası bitti.

Eve geri dönmek zorunda kaldım.

Okulu bıraktığım için biri
benimle dalga geçtiğinde,

tam zamanlı bir işte çalışıyorken

''Okulu bitirmem gerek.''
diye gaza gelmiştim.

Lisansımı aldım,

yüksek lisansımı tamamladım,

işletme ve yönetici yüksek lisansımı,
hukuk lisansımı doktoramı tamamladım.

(Kahkaha) (Alkış)

Bir noktada aşırı telafi ediyordum,
değil mi?

Bence bu, yetersizlik duygusuydu,

ama ona tamamlama diyelim.

Bu alaycıydı -

içimdeki ateşi alevlendirmişti

ve bunun başka bir çocuğun
başına gelmemesini sağlamak istiyordum.

Çocuklara yaşam becerileri,
zaman düzenlemesi öğretiyorum.

Kariyer seçeneklerini keşfetmelerine
yardım ediyorum.

Çocukların güçlü yönlerini,

güçlerini bulmalarını

ve daha parlak bir gelecek için
onlara umut vermek istiyorum.

Ama sonra mahallelerde yaşayan,
ilköğretimi bile bitirmeye şansı olmayan

çocuklar olduğunu fark ettim.

Lanet olsun, eğitim için
okula bile gidemiyorlardı.

''Neden okula gidiyorsun?'' diye
sorduğunuzda,

daha iyi bir iş ve daha iyi bir
eğitim için değildi;

öğle yemeği alabilmek içindi.

Para bağışlarsam bu problemi çözebilirim

ve okuldaki bu çocuklara yardım edebilirim

diye düşündüm.

Kısıtlı süreci görünce

ve deneyimlerini duyunca,

para bağışlamanın tek çözüm olmadığını
fark ettim.

Bu çocuklar okulu bırakıyordu

ve sebepleri hayal edebileceğinizden
çok daha fazlasıydı.

Mahallelere kendim gitmek
zorunda kaldım.

Ben değilsem kim gidecekti?
Çünkü ben bunu yaparım.

Ben eğitimciyim.

Hâlâ mahallelere yürüdüğümü
hatırlıyorum,

ceketimi, gömleğimi giyiyor
ve kravat takıyordum

çünkü öğrencilerimle konuşurken
öyle giyinirdim.

Herkes bana bakıyordu.

Ben de ceketimi çıkardım.

Telefonumu çıkarttım

ve Google Haritalarda okulu
aramaya başladım,

klasik bir turist hareketiydi.

Arkadaşım beni dürterek
''Ne yapıyorsun?'' dedi.

Telefonumu kaldırdım,
çünkü kenar mahalledeydik.

Eğer telefonunu ortalığa çıkarırsan,

bir anda yok olurdu.

Sonra,

okula girdim.

Okula girdiğimde,

her yerde çöp vardı,

koridorda her yer dışkı olmuştu.

O koku,

aman Tanrım,

o koku.

O kadar iğrençti ki kustum

ve o kokuya nasıl katkıda bulunduğumu
fark etmemiştim.

(Kahkaha)

Çok sıcaktı.

Kapalı alandan kaynaklanan

temiz hava olmaksızın, düpedüz nemdi.

İki yüz çocuğun katıldığı seminerde
sadece bir tane havalandırma vardı

ve ben çok fazla terliyordum.

Müdür bana acıdı,

havalandırmayı bana döndürdü.

Çok fedakâr olduğumu düşünürdüm

ve hayır derdim, bırakın
havalandırma çocuklara kalsın,

fakat değilmişim,
havalandırmayı kabul ettim.

Mother Theresa ödülüme
veda ediyordum.

(Kahkaha)

Fakat bir dahaki sefere,
bir havalandırma bağışladım

ve çocuklarında bir havalandırması
olduğundan emin oldum.

Ama şöyle bir şey vardı,

pisliğe,kokuya,
neme, kire rağmen

çocuklar mutluydu.

Çocuklardan yapmasını beklediğiniz gibi,

etrafta koşup, oynayıp, bağırıyorlardı.

Etrafındakilere bağışılıkları vardı.

Burada bulunma sebebim
çocuklarıma öğrettiğimi öğretmekti.

Çünkü her çocuk eğitim için
eşit hakkı hak eder.

Bu çocukları, eğitimin değerini
anlatarak okulda tutuyordum.

Eğitim fakirlikten çıkmanın tek yolu.

Eğitim mutlu olmalarının tek yolu.

Bu çocuklar çok açtı,

sadece yemeğe değil,

meraka açlar.

Priya'nın açlığını anlatayım.

Priya altı yaşında

ve ders verdiğim kenar mahallede yaşıyor.

Şimdi annesi ile yaşıyor.

Çünkü anne ve babası ile yaşarken

babası onu her gün dövüyordu.

Priya iyi bir çocuk olsa bile

babası onu dövüyordu.

Sokakta yaşamaya başladıklarında,
hiç yiyecekleri yoktu.

Annesi ve Priya yalnız yaşıyorlardı.

Priya annesine yalvardı,

''Eve gidelim ve yemek alalım.''

fakat annesi Priya'yı sokakta
tek başına ve yemeksiz bıraktı

ve Priya yemek için ne yapmak
zorunda kalırsa yapıyordu.

Priya ile çalışmaya başladığımda,

eğitimin, onun ve annesinin geleceğini

nasıl değiştirebileceğini anlaması
için yardım ettim.

Bir eğitimci onun için ne yapabilirdi ki

sadece altı yaşındaydı.

Eğer ders çalışırsa

hayallerine, nasıl ve hangi

kariyer seçenekleri olacağını
anlamasına yardım ettim.

Ne zaman Priya ile otursam
ve şu soruyu sorsam

''En sevdiğin ders hangisi?
Ne yapmak istersin?''

Bana her tartışmamızın sonunda

söylediği şeyin aynısını söylerdi:

''Tavuk biryaniyi seviyorum.''

(Kahkaha)

Ne olmayı hayal ettiğini sorduğumda,

ne yemeyi hayal ettiğini söylerdi.

Çok tatlı ve masumdu ve şimdi okulunda.

Mahallesinden okula
kilometrelerce yürüyor.

Priya şunu anlamamı sağladı,

her gün bu çocukların öğrenmesi
gereken bir şey oluyordu.

Her gün oluyor.

Haberlerde.

Bu çocuklar kaçırılıyor.

Bu çocuklar tecavüze uğruyor.

Kesin olarak kaçı tecavüze uğruyor?

Hiçbir zaman bilemeyeceğiz,

çünkü bu çocukların bunu anlatacak
sesleri yok.

Ulusal Suç Kayıt Bürosu'na göre,

her bir saatte dört çocuk tecavüze
uğruyor ve taciz ediliyor.

Her bir saatte dört çocuk tecavüze
uğruyor ve taciz ediliyor.

Ne zaman dikkat etmeye başladık?

On yaşında bir kız çocuğunun

kendi amcası tarafından tecavüze uğraması

ve doğum yapmak zorunda olmasından
sonra mı?

Yada sekiz yaşındaki Asifa'nın tecavüz
edilmesi ve öldürülmesinden sonra mı?

Her gün 106 tecavüz;

onundan dördü çocuk.

Bir şey yapılmak zorundaydı.

Cinsel taciz farkındalığı
ve koruması üzerine

bir program yapmaya karar verdim.

Yaşam becerileri öğreteceğimi biliyordum,

hayatta kalma becerileri
öğreteceğimi bilmiyordum.

Programla alakalı her şeyi
söylemektense, ki söyleyeceğim,

birlikte deneyimleyeceğiz.

Öyleyse size çocuklarıma öğrettiğim
beş adımlık programı söyleyeyim.

İlki: Bak.

Çocuklarıma ''Etrafınızdakilerin
farkında olun.'' derim.

''Dokunulmanın uygun olup olmadığının
farkında ol.''

İki: Sor.

Çocuklarıma''Tehlike varsa,
yardım iste.'' derim.

Yine de bir problem var.

Birçoğumuz yanımıza gelen

ve yardım isteyen çocukları
reddettik.

Yalvarma hepimizin başa çıktığı
bir gerçek.

Peki, bu çocukların sesini
nasıl duyacağız?

Çocuklarıma tehlikeli durumlarda

adamı işaret etmelerini
ve ''Bak, o kötü adam,

yardım et.'' demelerini söylerim.

Eminim ki bu çoğumuzun
daha çok dikkatini çeker.

Siz ve ben bu yardım çığlıklarına
cevap verdiğimizzaman,

saldırganlar bu çocukları artık
kurban olarak görmeyecekler.

Üç: Koş.

Çocuklarıma ''Kaç.'' derim.

Karate uzman sensei Yuji Kitano'ya göre

çocukların tehlikeli durumlarda yapacağı,
hatta büyüklerinde,

dövüşmek değil, kaçmak.

Dört: Çığlık at.

Yapabildiğin kadar yüksek çığlık at.

''Yangın'' gibi çığlık kelimeleri

''yardım edin'' kelimesinden daha etkili.

Beş: Savun.

Savun. Avucunun topuğuyla vur,

dövüş, it, yumruk at.

Kendini savunmak için ne gerekiyorsa yap.

Pekala, bunu birlikte yapacağız.

Herkes ayağa kalksın, lütfen.

Teşekkürler, teşekkürler.

Beş adımlık programı benimle tekrar edin.

Bir: Bak.

-Kuran Gupta: Herkes, bak.
-Seyirci: Bak.

-K.G: İki, sor.
-Seyirci: Sor.

-K.G: Üç, kaç.
-Seyirci: Kaç.

-K.G: Dört, çığlık at,
-Seyirci: Çığlık at.

-K.G: Beş, savun.
-Seyirci: Savun.

Benim çocuklarım bunu yapıyor.

Herkese teşekkür ederim.
Çok teşekkürler.

Teşekkürler.

(Alkış)

Şimdi size bir video göstermek istiyorum,

çünkü çocuklarımın deneyimlediğini
siz de deneyimleyin istiyorum.

Video: Müzik.

Karan Gupta: Bu Asya'nın en büyük
kenar mahallesi.

Burada çocukların eğitime
ya çok az ya da hiç erişimi yok.

Eğitimin yanısıra, çocuklara
başka bir şeyin öğretilmesi gerek.

Bu çocuklar sokaklardan kaçırılıyor.

Bu çocuklar tecavüze uğruyor.

Ulusal Suç Kayıtlarına göre,

her bir saatte dört çocuk tecavüze
uğruyor ve taciz ediliyor.

Tecavüzcüleri ve çocuk tacizcilerini
durduramayız,

fakat çocuklarımızı farkında hâle getirip

dövüşmelerini öğreterek onları
güçlendirebiliriz.

Onlara bu gücü verebiliriz.

(Müzik)

(Alkış)

(Müzik)

[ Her çocuk eşit hakları
hak eder.

[Eğitim sizi daha iyi bir
gelecek için güçlendirir.]

(Alkış)

Karan Gupta: Son olarak,
çocuklarıma,

''Eğer bir sorunun varsa konuşabileceğin
güvenilir birini bul.'' derim.

Fakat bu göründüğü kadar
kolay değil.

Sara gibi çocuklarınız olabilir.

Sara bana mutlu ailesini anlatır.

Mutlu ailesi ile ilgili
çok konuştuk.

On iki yaşında.

Okuldan eve geldiği zamanları,

annesi ile birlikte ödev yaptığını,

annesinin en sevdiği yemeği
yaptığını anlatır.

Ödevi yapmayı unuttuğu zamanı

ve annesinin ona kızdığını

ama babasının onu omuzlarına alıp
birlikte güldüklerini anlatır.

Annesi ile babasının

onu yerel lunaparka götürdüğü

ve ilk defa atlı karıncaya bindiği
zamanları anlatır.

Fakat eve geldiği ve annesi ile babasının

tavandan sarkan bedenlerini gördüğü

zamanı hatırlamıyor.

Komşularının çığlık attığını,

anne ve babasını tavandan indirmeye
çalışmalarını hatırlamıyor

fakat anne ve babasının neden hareket
etmediğini merak ediyor.

Sara, ambülansın ölü anne ve babasını

alıp götürdüğünü hatırlamıyor.

Sadece hatırlamıyor.

Sara ile ilk çalışmaya başladığımda,
çok zordu.

Onunla konuşmak çok zordu.

Her zaman çok sessizdi.

Ben amansızdım.

Onu okula geri götürdüm.

Sara'ya yardım etmek zorundaydım.

Hayallerine yardım etmek zorundaydım.

İnancına yardım etmek zorundaydım.

Sara ile beğendiğimiz bir şarkı var.

Bu zor zamanları geçirmesine
çok yardımcı oldu.

Bu şarkı onu motive ediyor
ve bu benim yapmaya çalıştığım şey,

okula devam etsin diye onu
motive etmeye çalışıyorum.

O şarkıyı şimdi söyleyeceğim.

Eğer benimle söylerseniz,

çünkü hepiniz bu şarkıyı
ve sözlerini biliyorsunuz.

Eğer söylerseniz,

bu kaydı Sarah ile paylaşırım

ve eminim ki herkesin şarkıyı söylemesi
onu çok mutlu eder.

♪ Üstesinden geleceğiz ♪

♪ Üstesinden geleceğiz ♪

♪ Bir gün üstesinden geleceğiz ♪

(Hintçe): Oh, kalbimin derinliklerinde ♪

♪ İnanıyorum ♪

♪ Bir gün üstesinden geleceğiz ♪

♪ Bir gün üstesinden geleceğiz ♪

(Alkış)

Sara okula devam ediyor.

Kolay değil.

Her gün farklı bir meydan okuma
var fakat o okula devam ediyor.

Fakat beni hâlâ endişelendiren
bir şey var.

Ya eğer Sarah'ya kötü bir şey oluyorsa?

Kiminle konuşurdu?

Benimle konuşuyor
çünkü ben ona vakit ayırıyorum.

Ama, Sarah şu anda felçli büyük babası

ve günlük ücret kazanan büyük annesi
tarafından büyütülüyor.

İkisi de Sara'yla hayatını
veya problemlerini

konuşacak durumda değiller.

Böyle bir sürü çocuk var.

Onlar kiminle konuşmalı?

[Çocuklar kiminle konuşabilir?]

Özellikle bekârete değer veren
bir kültürde,

tecavüz ve cinsel istismar hakkında

konuşmak bir yana,

regl hakkında konuşmak bile
kültürel bir tabu.

İnsanlar tecavüz hakkında
evi dışında konuşuyor,

fakat evin içinde konuşmak istemiyorlar,

özellikle de eğer aile üyelerini
ve arkadaşları içeriyorsa.

Tecavüz ve cinsel istismar neden oluyor?

Genelde iki şeyden ya da iki şeyden biri
olduğuna inanıyorum.

Bir güç gösterisi veya
tacizcinin cinsel baskısı.

Ama aynı zamanda, çocuklara
ebeveynler ve öğretmenlerle

seks ve vücut bölümleri hakkında
konuşmayı öğretirsek,

onları güçlendireceğine de inanıyorum.

Çocukları okula gönderin.

Okul güvenli bir alan oluşturur.

Sosyo-ekonomik bariyerleri
ve Hindistan'daki kast sistemini

kırabilmemiz için bir yol.

Eğitim güçtür.

Kuvvet ve umuttur.

[Eğitim size güç verir.

Güç sahibi olduğunuzda,
kuvvet ve umudunuzda olur]

Tacizin sonlanmasının başlangıcı
çocukların kendisidir.

Çocuklar uygun

ve uygunsuz cinsel davranışın
ne olduğunu anladıklarında,

sonrasında yetişkin olduklarında,

sokaklarda gördükleri aynı döngüyü
sürdürmek yerine,

artık masumiyetlerini muhafaza etmelerine
izin veren koruyucular hâline gelirler.

Güçlenmiş hissettiğinde,

gücünü göstermek zorunda değilsin.

Atölyelerimden sonra,

çocuklarım kendilerine güvenerek
sınıftan ayrılırlar.

Yedinci sınıfta okuyan bir grup
yanıma gelip

''Kardeşim, ne zaman derslerimize
geliyorsun? Çok eğlenceli duruyor!'' dedi.

Eh, eğlencelidir.

Onlar çocuklarımın sahip olduklarını
istiyorlar:

güç, kuvvet ve umut.

Mother Terasa der ki,

''Tek başıma dünyayı değiştiremem,

suyun üzerinde bir sürü dalga
oluşturmak için taş atabilirim.''

Ben sadece bir adamım,

gidebileceğim birçok okul var.

Peki ya daha çok insan bu tehlikeye
dikkat etseydi?

Peki ya yanımıza bir çocuk gelip
''Yardım et. Korkuyorum. Kötü adam var.''

dediği zaman el uzatsaydık ?

Peki ya daha çoğumuz bunun gibi
hayat kurtarıcı fakat basit

güç, kuvvet ve umut tekniklerini
öğretmek için

okullara gitseydik?

(Hintçe): Pa, pha, ba bha, ma,

(Hintçe): Ya, ra, la, va, sha

(Hintçe): Sha, sa, ha,
ksha, tra, gya,

bu öğrenmemizin başladığı Hint alfabesi.

Teşekkür ederim.

(Alkış)