Imazhi është i fuqishëm: Cameron Russell në TEDxMidAtlantic

Cameron Russell ka kaluar dekadën e fundit duke punuar si supermodele. Duke iu përgjigjur disa nga pyetjeve më të zakonshme që njerëzit pyesin në lidhje me karrierën e saj, ajo ndan mendimet dhe ndjenjat e saj e të qënit modele.

Pëshëndetje, emri im është Cameron Rusell

Dhe kam qënë modele
në kohët e fundit

Në fakt prej 10 vjetësh.

Dhe ndiej sikur

ka një lloj parehatie në sallë tani,

sepse nuk duhej ta kisha veshur këtë fustan.

(Të qeshura)

Ndaj, fatmirsisht solla edhe rroba të tjera.

Ky është i pari ndërrim në skenën e TED

ndaj mendoj se jeni me fat
që e dëshmoni.

Nëse disa vajza u lemerisën
kur dola,

S'keni pse ma thoni tani,
do e gjej më vonë në twitter

(Të qeshura)

Dua të theksoj gjithashtu,
se jam e privilegjuar

që mund të transformoj
atë çfarë mendoni për mua

në vetëm 10 sekonda.

Jo të gjithë mund ta bëjnë këtë.

Këto taka janë të parehatshme,
Sa mirë që nuk do duhet t'i vesh.

Më e keqja
është ta vendos trikon mbi kokë

Sepse është pjesa ku
Do t'qeshni me mua.

Ndaj mos bëni gjë
ndërsa e vesh.

Në rregull.

Pra, përse e bëra këtë?

Kjo ishte e çuditshme!

(te qeshura)

Mirë..

(Të qeshura)

Shpresoj të mos ishte aq sa fotoja.

Imazhi është i fuqishëm

por gjithashtu imazhi është sipërfaqsor.

Unë sapo transformova ç'menduat për mua
në 6 sekonda.

Dhe në fakt në këtë foto nuk kisha
patur kurrë një të dashur në jetën reale

Isha plotësisht e tensionuar
ndërsa fotografi më thoshte

të harkoja shpinën dhe duart
t'i vendosja në flokët e djalit.

Dhe përveç operacioneve, ose solarit

që mu desh dy ditë më parë për punën,

shumë pak mund të bëjmë
për të ndryshuar dukjen tonë.

Dhe ajo se si dukemi, pavarsisht se është
sipërfaqsore dhe e pandryshueshme

Ka një impakt shumë të madh në jetët tona.

Ndaj sot, për mua, të jesh e patrembur

do të thotë te jesh e sinqertë,
dhe jam në këtë skenë

sepse jam modele.
Jam në këtë skenë

sepse jam një grua e bardhë dhe e bukur.

Në industrinë time këtë e quajmë
vajzë seksi.

Do t'ju përgjigjem pyetjeve

që më bëjnë përherë por
me më shumë ndershmëri.

Pra pyetja e parë është,
"Si u bëre modele?"

Dhe përherë u them,
"Oh, më zbuluan."

Kjo nuk do të thotë asgjë.

E vërteta e se si u bëra modele

është se fitova një llotari gjenetike
dhe mora një trashëgimi.

Dhe ndoshta pyesni veten,
"Ç'është kjo trashëgimi?

Mirë, në dy shekujt e kaluar
e kemi përkufizuar bukurinë

jo vetëm si shëndet, dhe rini
dhe simetri

të cilat jemi programuar t'i admirojmë
edhe biologjikisht,

por si figura të gjata e të holla,

dhe feminitet e lëkurë e bardhë.

Dhe këtë trashëgimi e gjeta
të ndërtuar për mua

dhe është një trashëgimi nga e cila
kam perfituar.

Dhe e di se ka njerëz në publik

që janë skeptik në këtë pikë,

mund të ketë
fashionista që do thonë:

"Pa prit -- Po Naomi, Tyra,
Joan Small, Liu Wen,"

së pari ju përgëzoj
për njohuritë mbi modelet

shumë impresionuese!
(Të qeshura)

Por fatkeqsisht më duhet t'ju njoftoj se

në 2007 një student shumë i inspiruar
i doktoraturës në NYU

numëroi të gjitha modelet në sfilatë

çdonjërën që ishte pajtuar,

dhe nga 677 modele të pajtuara

vetëm 27 ose 4% ishin jo-të-bardha.

Pyetja tjetër që më bëjnë është:

"A mund të bëhem modele kur të rritem?"

Dhe përgjigjia e parë është,
"Nuk e di,

mos ma ngarkoni mua këtë."

Po përgjigjia e dytë që dua

t'u jap këtyre vajzave të vogla është

"Pse? E di, ti mund të bëhesh gjithçka.

Mund të bëhesh Presidente e SHBA,

ose shpikësja e Internetit tjetër, ose

nje ninxha kirurgo-poet kardio-thorakal,

dhe do ishte mbresëlënëse sepse
do të ishit e para." (Të qeshura)

Dhe nëse pas kësaj liste mahnitëse,
ato ende thonë:

"Jo, jo, Cameron, unë dua të bëhem modele",

atëherë u them, "Bëhu shefja ime",

se unë s'kam asnjë përgjegjësi.

dhe ti mund të bëhesh
kryeredaktore e Vogue

ose drejtori i H&M
ose Steven Meisel i ardhshëm.

Të duash të bëhesh modele
kur të rritesh

është si të duash të fitosh

llotarinë kur të rritesh.

Është, si të thuash,
jo në dorën tënde,

dhe është mbresëlënëse,
dhe nuk është itinerar kariere.

Do t'ju demonstroj tani
10 vite nga

njohuritë e akumuluara mbi modelimin,
sepse ndryshe nga

kirurgjia kardio-thorakale,
kjo mund të përmblidhet

menjëherë, tani.

Kështu, nëse fotografi qendron këtu

dhe drita aty, HMI për shembull

dhe klienti thotë,
"Cameron, ne duam një pozë në ecje."

Atëherë këmba shkon para,
Gjatë dhe bukur

Ky krah pas, ky krah para.
koka në tre çerek

dhe ti thjesht shkon para dhe pas:
Thjesht bëj këtë.

Pastaj sheh pas nga miqtë e tu imagjinar.
(Të qeshura)

treqind, katërqind,
pesqind herë

Do të duket diçka e tillë

ndoshta më pak e çuditshme
se ajo në mes, ishte..

Nuk e di ç'ka ngjarë aty.
(Të qeshura)

Fatkeqsisht, pasi ti shkon në shkollë

dhe bën një rezyme,
dhe i ke bërë ca punë

nuk mund të thuash më asgjë, ndaj --

nëse thua se do të bëhesh
presidenti i ShBA,

por në rezymenë tënde shkruan
"Modele intimo 10 vjet"

Njerëzit të shohin gjithë gazmend.

Pyetja tjetër që bëjnë është

"A i punojnë të gjitha fotot?"

dhe po, pak a shumë
i punojnë të gjitha fotot,

por kjo është vetëm një pjesë e vogël,
nga ajo ç'ndodh.

Kjo është e para foto
që kam bërë

dhe është gjithashtu
hera e parë që vishja bikini,

nuk më kishin ardhur periodat ende,

e di, u bë pak personale,

por, kuptoni, isha një vajzë e re.

Kështu dukesha me gjyshen

vetëm pak muaj më herët

Ktu jam unë në të njejtën ditë me setin

-- shoqja ime erdhi me mua --

Këtu jam unë në një pixhama party
pak ditë para Vogue të Francës

Këtu jam unë në skuadrën e futbollit,
dhe në V Magazine

Dhe këtu jam unë sot.

Dhe shpresoj të jeni duke parë

që këto nuk janë foto të miat,
këto janë sajesa,

janë sajesa nga profesionistë,

nga stilistë flokësh, nga artistë make up-i
dhe fotografë dhe stilistë

dhe gjithë asistentët e tyre,
dhe pre-produksioni

dhe post-produksioni,
dhe ata ndërtuan këtë.

Kjo nuk jam unë.

OK, pra pyetja e rradhës
që më bëjnë gjithnjë, është,

"A merr gjëra falas?"
(Të qeshura)

Kam shumë taka 20 centimetërshe

që nuk i vesh kurrë,
përveçse më herët,

por ato çfarë marr falas
janë ato çfarë marr falas

në jetën reale dhe për këtë

nuk është nevoja të flasim.

Jam rritur në Cambridge dhe njëherë

Shkova në një dyqan
dhe pata harruar paratë

dhe ma dhanë fustanin falas.

Kur isha adoleshente
Ngisja makinën me një shoqe

që ishte një shofere e tmerrshme,
dhe kaloi me të kuqe

dhe patjetër na ndaluan,
dhe u zgjidh me një

"Na falni shef" dhe vazhduam rrugën.

Dhe kto gjëra falas i marr
për se si dukem,

jo për çfarë jam,
dhe këta njerëz paguajnë një kosto

për çfarë duken dhe jo për atë ç'janë.

Jetoj në NY dhe vitin e shkuar

nga 140.000 adoleshentë që qenë
ndaluar dhe verifikuar

86% e tyre ishin me ngjyrë ose latinë
dhe shumica ishin djem të rinj.

Dhe ka vetëm 177.000 të rinj
me ngjyrë apo latinë

në New York, për ta nuk përbën pyetje

"A do të ndalohem?" por

"Sa herë do të ndalohem?
Kur do të ndalohem?"

Ndërsa kërkoja për fjalimin
zbulova se

nga 13 vjeçaret në Shtetet e Bashkuara

53% nuk e pëlqen trupin e tyre.
Dhe ky numër

shkon në 78%
në kohën kur shkojnë 17.

Pra, pyetja e fundit që më bëjnë është,

"Si është të jesh modele?"

dhe mendoj se përgjigjia
të cilën presin është

se nëse je pak më e hequr
dhe ke flokë më me shkëlqim

do të jesh kaq rrezëllitëse dhe e lumtur.

Dhe kur jemi në prapaskenë
Japim përgjigjie

që ndoshta tingëllojnë ashtu,

themi "Është mahnitëse të udhëtosh" dhe

"Është ngazëllyese të punosh me njerëz

kreativ dhe të apasionuar,"
dhe këto janë të vërteta

por kjo është vetëm njëra anë e medaljes,
sepse ajo

çfarë ne nuk themi në kamera, çfarë unë
nuk kam thënë kurrë në kamera është

"Unë jam e pasigurt."
Dhe jam e pasigurt sepse

Duhet të mendoj për se si dukem
çdo ditë,

dhe nëse keni pyetur veten,

"Nëse kam kofshë më të holla e flokë
me shkëlqim, do të jem më e lumtur?"

mjafton të takoni disa modele, sepse

kanë kofshë tepër të holla
flokë me shumë shkëlqim

veshjet më të bukura
e janë ndoshta

femrat më të pasigurta
fizikisht në planet.

Ndaj ndërsa shkruaja këtë fjalim
e pata të vështirë

të qëlloja balancën korrekte,
sepse nga njëra anë

ndihesha në siklet
të vija këtu e të thoja,

shiko, mora gjithë përfitimet
nga një pako

e sistemuar në favorin tim.

Ndihesha edhe më në siklet
ta pasoja me

"Por kjo nuk më bën përherë të lumtur".

Por kryesisht qe e vështirë të çbëja

trashëgiminë e shtypjes gjinore dhe racore

kur jam ndër përfituesit më të mëdhenj.

Por jam gjithashtu e lumtur dhe e nderuar
që jam këtu

dhe mendoj se është shumë mirë që
munda të vija,

para dhjetë apo njëzetë, tridhjetë vjetë
të kishin kaluar dhe

të kisha më shumë agjensi në karrierën time,
sepse ndoshta atëherë

nuk do të tregoja si mora
punën time të parë

ose nuk do të tregoja
si pagova kolegjin

që duket kaq e rëndësishme tani.

Nëse do t'ju mbetet diçka nga ky fjalim

dua të jetë që të gjithë të ndihemi më rehat

duke pranuar peshën e imazhit

në se si e perceptojmë suksesin

në se si e perceptojmë dështimin.

Falemnderit

(Duartrokitje)