Beeld is Machtig: Cameron Russell bij TEDxMidAtlantic

Cameron Russell werkte de afgelopen 10 jaar als topmodel. Ze deelt haar ervaringen en gevoelens over het modellenleven door een aantal veel gestelde vragen te beantwoorden.

Hallo, ik ben Cameron Russell.

Ik werkt al een poosje als model.

Al 10 jaar, in feite.

Ik heb het gevoel dat er

een ongemakkelijke spanning
in deze ruimte hangt nu.

Ik had deze jurk niet moeten aantrekken.

Gelukkig heb ik een reserve-outfit bij me.

Voor het eerst op een TED-podium
kleedt iemand zich om.

Jullie hebben geluk
dat je erbij bent, vind ik.

Sommige vrouwen zagen me misschien
met afschuw het podium oplopen.

Niet nu tegen me zeggen.
Dat zie ik nog wel op Twitter. (Gelach)

(Gelach)

Ik ben bevoorrecht

dat ik jullie mening over mij

kan veranderen in luttele 10 seconden.

Niet iedereen kan dat zomaar doen.

Deze hakken zijn oncomfortabel.

Goed dat ik ze niet
hoef te blijven dragen.

Het ergste is om deze trui over m'n hoofd te trekken.

dan gaan jullie me uitlachen.

Niks doen terwijl het voor m'n hoofd hangt.

Oké.

Waarom heb ik dit gedaan?

Dat was ongemakkelijk. (Gelach)

Nou -- (Gelach) --

hopelijk niet zo ongemakkelijk
als die foto daar.

Uiterlijk is krachtig.

Maar uiterlijk is ook oppervlakkig.

Ik heb jullie mening over me net in
6 seconden totaal weten te veranderen.

Ten tijde van deze foto had ik
nog nooit een vriendje gehad.

Ik voelde me ongemakkelijk
en de fotograaf zei

dat ik mijn rug hol moest maken en
mijn hand in zijn haar moest doen.

Behalve operaties en een nepkleurtje dat
ik twee dagen geleden voor het werk nam

is er niet veel dat we kunnen
doen aan hoe we eruit zien.

Hoe we eruit zien,
ook al is het oppervlakkig

en onveranderlijk, heeft een
enorme invloed op ons leven.

Vandaag betekent moedig zijn voor mij

dat ik eerlijk ben: ik sta
op dit podium omdat ik model ben.

Ik sta hier omdat ik
een mooie blanke vrouw ben.

In mijn bedrijfstak
noemen we dat een 'sexy meid'.

Ik ga de vragen beantwoorden

die mensen me altijd stellen,
maar ongewoon eerlijk.

De eerste vraag is: "Hoe word je model?"

Ik zeg altijd: 'Ik ben gescout',
maar dat betekent niets.

Hoe ik werkelijk model ben geworden,

is dat ik de genetische jackpot gewonnen
heb en een erfenis ontvangen heb.

Je denkt misschien: "Wat is een erfenis?"

De laatste twee eeuwen
is schoonheid gedefinieerd

als niet alleen gezondheid,
jeugd en symmetrie,

die we bewonderen
door onze biologische programmering,

maar ook lange slanke figuren,

vrouwelijkheid en een blanke huid.

Deze erfenis is voor mij gecreëerd.

En ik verdien er mijn geld mee.

Ik weet dat er mensen hier zijn

die op dit moment sceptisch zijn

en modekenners protesteren:

"Wacht -- Naomi, Tyra,
Joan Smalls, Liu Wen..."

Ik prijs jullie modellenkennis,
erg indrukwekkend. (Gelach)

Helaas moet ik jullie vertellen

dat in 2007 een promovendus van NYU

alle modellen op de catwalk telde --

elk model dat ingehuurd was.

Van de 677 die ingehuurd waren

waren er maar 27
(minder dan 4%) niet blank.

De volgende vraag die men me stelt is:

"Kan ik later model worden?"

Eerste antwoord: "Dat weet ik niet,

daar beslis ik niet over."

Het tweede antwoord dat ik eigenlijk

aan deze kleine meisjes wil geven is:

"Waarom? Je kan alles worden.

Je kan president worden van de VS.

Of uitvinder van het nieuwe internet.

Of ninja cardiothoracaal chirurg dichter,

dat zou tof zijn want dan
ben je de allereerste." (Gelach)

Als ze na deze mooie lijst
nog steeds zeggen:

"Nee, nee, Cameron, ik wil model worden",

dan zeg ik: "Word mijn baas,"
want ik ben nergens de baas over.

Jij zou de hoofdredacteur van Vogue,

de CEO van H&M, of de nieuwe
Steven Meisel kunnen zijn.

Zeggen dat je een model wil worden

staat gelijk aan zeggen dat je zegt
dat je de Loterij ooit wil winnen.

Je hebt het niet in eigen hand.

Het is geweldig, maar
het is geen carrièrekeus.

Ik zal jullie nu laten zien wat tien jaar
werk als model me geleerd heeft.

In tegenstelling tot een hartchirurg
kan ik mijn kennis hier laten zien.

Als de fotograaf zich daar bevindt,

de schijnwerper daar en de cliënt zegt:
"Cameron, we willen een lopend shot."

Dit been eerst mooi lang, arm naar achter,
deze naar voren, hoofd op driekwart.

Dan ga je heen en weer. Doe dat gewoon.

Dan kijk je achterom naar
je denkbeeldige vrienden.

(Gelach) ...300, 400, 500 keer.

Het ziet er ongeveer zo uit.
-- (Gelach) --

Hopelijk minder ongemakkelijk daar in
het midden. Ik weet niet wat daar misging.

Helaas heb je na school, je portfolio en
een paar klusjes niks meer te vertellen.

Als je de president van de VS wil worden,

maar op je cv staat:
"Ondergoedmodel. Tien jaar",

dan kijken mensen je vreemd aan.

De volgende vraag is altijd:

"Zijn alle foto's bewerkt?"

Ja, vrijwel alle foto's,

maar dat is maar een klein
deel van wat er gebeurt.

Dit is mijn allereerste foto.

De eerste keer dat ik een bikini aan had.

Ik was zelfs nog nooit ongesteld geweest.

Dit is persoonlijk, maar ik was
nog maar een jonge meid.

Dit ben ik met mijn oma, slechts
een paar maanden daarvoor.

Hier ben ik op de dag van de fotoshoot.
Mijn vriendin was meegekomen.

Dit is op een slaapfeest een paar dagen
vóór die French Vogue-fotoshoot.

Dit ben ik in V Magazine
en bij het voetbalteam.

Dit ben ik nu.

Ik hoop dat je ziet dat dit geen
foto's van mij zijn, maar constructies.

Ze zijn gemaakt door professionals;

kappers, visagisten,
fotografen en stilisten

al hun assistenten, pre-productie,
post-productie. Zij maken dit.

Dit ben ik niet.

Mensen vragen me ook altijd:

"Krijg je gratis spulletjes?"
(Gelach)

Ik heb te veel hakken van 20 centimeter
die ik nooit kan dragen, behalve net dan.

Maar de gratis dingen die ik krijg

is wat ik in het echte leven krijg
en daar praten we niet graag over.

Ik groeide op in Cambridge. Ik ging
een keer zonder geld naar een winkel.

Toen gaven ze me de jurk voor niks.

Toen ik nog tiener was, reed ik
met mijn vriendin rond.

Ze reed heel slecht en reed door rood.

Natuurlijk werden we aangehouden.
We hoefden alleen maar

"Sorry, agent" te zeggen en
we mochten weer verder.

Deze gratis dingen kreeg
ik vanwege mijn uiterlijk.

Niet vanwege wie ik ben.
Mensen betalen een prijs

voor hoe zíj eruit zien.
Niet voor wie ze zijn.

Ik woon in New York.

Vorig jaar werden daar
140.000 tieners op straat gefouilleerd.

Daarvan was 86% zwart of latino.
Het merendeel was man.

Er zijn maar 177.000 jonge zwarte mannen
en latino's in New York.

Voor hen is het niet de vraag:
"Zullen ze me aanhouden?"

maar: "Hoe vaak/wanneer fouilleren ze me?"

Toen ik me aan het voorbereiden
was op deze talk ontdekte ik

dat van alle 13-jarige meisjes in de VS

53% ontevreden is over hun lichaam.

Dat cijfer groeit tot 78%
wanneer ze 17 worden.

De laatste vraag die me gesteld wordt is:

"Hoe is het om model te zijn?"

Het antwoord dat ze willen horen
is volgens mij:

als je nóg slanker bent
en je haar nóg meer glanst,

zul je je gelukkig en fantastisch voelen.

Backstage geven we een antwoord
dat het misschien zo doet lijken.

We zeggen:
"Het is fantastisch om te reizen,"

"Het is geweldig om met
geïnspireerde, creatieve

en gepassioneerde mensen te werken."
Dat is allemaal waar.

Maar dat is slechts het halve verhaal.

Wat we nooit in de camera zeggen,
wat ik dan nooit zeg, is:

"Ik ben onzeker."

Ik ben ik onzeker omdat ik elke dag
moet letten op hoe ik eruit zie.

Als je je afvraagt:

"Als ik dunnere dijen en glanzend haar
heb, word ik dan gelukkiger?"

Dan moet je een groep modellen ontmoeten.
Die hebben slanke dijen, glanzend haar,

en de mooiste kleren... en zijn de meest
onzekere vrouwen op de hele planeet.

Toen ik me voorbereidde vond ik het erg
moeilijk om een eerlijke balans te vinden.

Aan de ene kant was het erg ongemakkelijk
om hier te staan en te vertellen

dat ik deze voordelen krijg
vanwege gelukkige omstandigheden.

Het voelde ook ongemakkelijk om te zeggen:
"Het maakt me niet altijd gelukkig."

Maar vooral is het moeilijk om te praten

over een erfenis van onderdrukking
van rassen en geslacht,

wanneer dit mij nou juist
enorme voordelen heeft opgeleverd.

Ik ben echter ook blij
en vereerd om hier te staan.

Het is goed dat ik hier sta, voordat
10, 20 of 30 jaar voorbij zijn gegaan.

Dan had ik meer inzicht op
mijn carrière gehad

en zou ik misschien niet vertellen
over hoe ik mijn eerste klus kreeg.

Of over hoe ik mijn studie heb betaald,
terwijl dit nu zo van belang lijkt.

Wat ik jullie wil meegeven

is dat ik hoop dat we ons meer
op ons gemak gaan voelen

met het feit dat imago
een machtige factor is

op wat wij zien als onze
successen en onze mislukkingen.

Dankjewel.

(Applaus)