Φιλ Πλέιτ: Πώς να υπερασπιστούμε τη Γη από αστεροειδείς

Τι είναι έξι μίλια ευρύ και μπορεί να τελειώσει τον πολιτισμό σε μια στιγμή; Ένας αστεροειδής - και υπάρχουν πολλοί από αυτούς εκεί έξω. Με χιούμορ και μεγάλη γραφικότητα, ο Φιλ Πλέιτ συναρπάζει το κοινό του TEDxBoulder με όλους τους τρόπους που ένας αστεροειδής μπορεί να σκοτώσει, και τι πρέπει να κάνουμε για να τους αποφύγουμε.

Θέλω να σας μιλήσω για κάτι

σχετικά μεγάλο.

Θα ξεκινήσουμε από εδώ.

Πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια

οι δεινόσαυροι είχαν μια άσχημη μέρα.

(Γέλια)

Ένα μεγάλο κομμάτι βράχου, διαμέτρου έξι μιλίων,

που κινούνταν περίπου 50 φορές

την ταχύτητα μιας σφαίρας,

συγκρούστηκε με τη Γη.

Και απελευθέρωσε την ενέργειά του μονομιάς,

και ήταν μια έκρηξη που

παραλύει το μυαλό μας.

Αν πάρετε κάθε πυρηνικό όπλο που κατασκευάστηκε ποτέ

στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου,

τα συσσωρεύσετε μαζί και τα πυροδοτήσετε

την ίδια στιγμή,

θα ήταν ένα εκατομμυριοστό

της ενέργειας που απελευθερώθηκε εκείνη τη στιγμή.

Οι δεινόσαυροι είχαν πραγματικά μια άσχημη μέρα.

ΟΚ;

Τώρα, ένας βράχος έξι μιλίων είναι πολύ μεγάλος.

Ζούμε όλοι εδώ στο Μπόλντερ.

Αν κοιτάξετε έξω από το παράθυρό σας και μπορείτε να δείτε

το Λόνγκς Πικ, είστε πιθανώς εξοικειωμένοι με αυτό.

Τώρα, μαζέψτε το Λονγκς Πικ, και βάλτε το έξω

στο διάστημα.

Πάρτε το Μίκερ, το βουνό Μίκερ. Αθροίστε το εκεί μέσα,

και βάλτε το κι αυτό στο διάστημα,

και το Έβερεστ, και το Κ2,

και τις Ινδικές κορυφές.

Οπότε ξεκινάτε να παίρνετε μια ιδέα του

μεγέθους του βράχου για τον οποίο μιλάμε, εντάξει;

Γνωρίζουμε ότι ήταν τόσο μεγάλος λόγω

του αντίκτυπου που είχε και τον κρατήρα που άφησε.

Χτύπησε στο μέρος που σήμερα γνωρίζουμε ως Γιουκατάν,

στον Κόλπο του Μεξικού.

Μπορείτε να δείτε εδώ, υπάρχει η

χερσόνησος του Γιουκατάν, αν αναγνωρίζετε το Κοζουμέλ

στα ανοικτά της ανατολικής ακτής εκεί.

Εδώ είναι το πόσο μεγάλο κρατήρα άφησε.

Ήταν τεράστιος. Για να σας δώσω μια αίσθηση της κλίμακας,

εδώ είμαστε. Η κλίμακα εδώ είναι

50 μίλια στην κορυφή, εκατό χιλιόμετρα

στο κάτω μέρος. Αυτό το πράγμα ήταν

300 χιλιόμετρα ευρύ -200 μίλια-

ένας τεράστιος κρατήρας που εκτόξευσε

τεράστιες ποσότητες χώματος που πετάχτηκαν τριγύρω

στον κόσμο και έβαλε πυρκαγιές σε όλο τον πλανήτη,

έριξε αρκετή σκόνη ώστε να αποκλείσει τον ήλιο.

Αφάνισε το 75% όλων των ειδών

στη Γη.

Τώρα, δεν είναι όλοι οι αστεροειδείς τόσο μεγάλοι.

Μερικοί από αυτούς είναι μικρότεροι.

Εδώ είναι ένας που ήρθε

πάνω από τις Ηνωμένες Πολιτείες

τον Οκτώβριο του 1992.

Ήρθε μια νύχτα Παρασκευής.

Γιατί είναι τόσο σημαντικό;

Διότι τότε, οι βιντεοκαμέρες

είχαν μόλις ξεκινήσει να γίνονται δημοφιλείς, και οι άνθρωποι

τις έφερναν, οι γονείς τις έφερναν,

στα ποδοσφαιρικά παιχνίδια των παιδιών τους για να τα γράψουν

να παίζουν ποδόσφαιρο. Και δεδομένου ότι ήρθε μια Παρασκευή

ήταν σε θέση να καταγράψουν

αυτό το πράγμα να σπάει όπως έρχεται

πάνω από τη Δυτική Βιρτζίνια, Μέριλαντ, Πενσιλβάνια

και το Νιού Τζέρσεϊ , μέχρι που έκανε αυτό

σε ένα αυτοκίνητο στη Νέα Υόρκη.

(Γέλια)

Τώρα, αυτός δεν είναι ένας κρατήρας 200 μιλίων,

αλλά και πάλι μπορείτε να δείτε το βράχο

ο οποίος κάθεται εκεί πέρα,

στο ίδιο περίπου μέγεθος μιας μπάλας ποδοσφαίρου, που χτύπησε

αυτό το αμάξι και έκανε αυτή τη ζημιά.

Τώρα αυτό το πράγμα ήταν περίπου στο μέγεθος

ενός σχολικού λεωφορείου όταν πρωτοεμφανίστηκε.

Έσπασε εξαιτίας της ατμοσφαιρικής πίεσης,

και θρυμματίστηκε, και τότε τα κομμάτια του διαλύθηκαν

και έκανε λίγη ζημιά.

Τώρα, δεν θα θέλατε αυτό να πέσει στο πόδι σας

ή στο κεφάλι σας, γιατί θα κάνει αυτό.

Αυτό θα ήταν κακό.

Αλλά δεν θα εξαλείψει, ξέρετε, όλη τη ζωή

στη Γη, οπότε είναι εντάξει. Αλλά αποδεικνύεται,

ότι δεν χρειάζεται κάτι διαμέτρου έξι μιλίων

για να κάνει μεγάλη ζημιά.

Υπάρχει ένα μεσαίο σημείο μεταξύ ενός μικροσκοπικού βράχου

και ενός γιγάντιου, και στην πραγματικότητα, αν κάποιος από εσάς

ποτέ είναι κοντά στο Ουίνσλοου στην Αριζόνα,

υπάρχει ένας κρατήρας στην έρημο που είναι

τόσο γραφικός ώστε να ονομάζεται Μετέωρος Κρατήρας.

Για να σας δώσω μια αίσθηση της κλίμακας, αυτό είναι περίπου ένα μίλι ευρύ.

Αν κοιτάξετε πάνω στην κορυφή, αυτό είναι είναι ένας χώρος στάθμευσης,

και αυτά είναι οχήματα αναψυχής εκεί.

Λοιπόν είναι περίπου ένα μίλι σε μήκος, 600 πόδια βάθος.

Το αντικείμενο που τον σχημάτισε είχε πιθανών περίπου

30 με 50 μέτρα διάμετρο, έτσι περίπου το μέγεθος

του Αμφιθέατρου Μακέι εδώ.

Ήρθε με τεράστιες ταχύτητες,

χτύπησε το έδαφος, ανατινάχτηκε,

και εξερράγη με την ενέργεια περίπου

μιας πυρηνικής βόμβας 20 μεγατόνων --

μιας πολύ ισχυρής βόμβας.

Αυτό ήταν περίπου πριν από 50.000 χρόνια, οπότε μπορεί

να καθάρισε μερικά βουβάλια ή αντιλόπες,

ή κάτι τέτοιο στην έρημο,

αλλά μάλλον δεν θα είχε προκαλέσει

παγκόσμια καταστροφή.

Αποδεικνύεται ότι αυτά τα πράγματα δεν χρειάζεται να

χτυπήσουν το έδαφος για να κάνουν μεγάλη ζημιά.

Τώρα, το 1908, πάνω από τη Σιβηρία, κοντά στη

περιοχή Τουνγκούσκα -- για εκείνους από εσάς που είναι

οπαδοί του Νταν Ακρόιντ και είδαν το «Γκόστμπάστερς»,

όταν μίλησε για το μεγαλύτερο διατομικό ρήγμα

από την έκρηξη στη Σιβηρία του 1909, όπου έκανε

λάθος με την ημερομηνία, αλλά δεν πειράζει.

Ήταν το 1908. Είναι εντάξει. Μπορώ να ζήσω με αυτό.

(Γέλια)

Ένας άλλος βράχος μπήκε στην ατμόσφαιρα της Γης

και ανατινάχτηκε πάνω από το έδαφος, αρκετά

μίλια πάνω από την επιφάνεια της Γης.

Η θερμότητα από την έκρηξη έβαλε φωτιά στο

δάσος από κάτω, και στη συνέχεια το κρουστικό κύμα

κατέβηκε και γκρέμισε τα δέντρα για

εκατοντάδες τετραγωνικά μίλια.

Αυτό έκανε μια τεραστίου μεγέθους ζημιά.

Και πάλι, αυτός ήταν ένας βράχος πιθανότατα περίπου

στο μέγεθος αυτής της αίθουσα που κάθεστε.

Ο αστεροειδής στο «Μετέωρο Κρατήρα» ήταν από μέταλλο,

και το μέταλλο είναι πολύ πιο σκληρό, οπότε τα κατάφερε και

έφτασε στο έδαφος.

Αυτός εδώ πάνω από την Τουνγκούσκα ήταν πιθανότατα φτιαγμένος

από βράχο, που είναι πολύ πιο εύθρυπτος, γι' αυτό

ανατινάχτηκε στον αέρα. Έτσι κι αλλιώς, αυτές είναι

τεράστιες εκρήξεις, 20 μεγατόνων.

Τώρα, όταν αυτά τα πράγματα ανατινάζονται, δεν πρόκειται

να προκαλέσουν παγκόσμια οικολογική καταστροφή.

Δεν πρόκειται να κάνουν κάτι σαν

αυτό που έκανε ο «δολοφόνος των δεινοσαύρων».

Απλά δεν είναι αρκετά μεγάλοι.

Αλλά θα προκαλέσουν μια παγκόσμια οικονομική ζημιά,

γιατί δεν χρειάζεται να χτυπήσουν, απαραίτητα,

για να κάνουν αυτού του είδους τη ζημιά.

Δεν χρειάζεται να προκαλέσουν μια παγκόσμια καταστροφή.

Εάν ένα από αυτά ήταν για να χτυπήσει

λίγο πολύ παντού, θα προκαλούσε πανικό.

Αλλά αν ερχόταν πάνω από μία πόλη, μια σημαντική πόλη --

όχι ότι κάποια πόλη είναι πιο σημαντική από τις άλλες,

αλλά από κάποιες εξαρτιόμαστε περισσότερο

σε παγκόσμιο επίπεδο -- θα μπορούσε να μας προκαλέσει

τεράστια ζημιά

ως πολιτισμό.

Και τώρα που σας έκανα να φοβηθείτε τελείως...

(Γέλια)

τι μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό; Εντάξει;

Αυτή είναι μια πιθανή απειλή.

Να σημειώσω ότι δεν είχαμε

μια τεράστια σύγκρουση με έναν (αστεροειδή) σαν το δολοφόνο των δεινοσαύρων

για 65 εκατομμύρια χρόνια. Είναι πολύ σπάνιοι.

Οι μικρότεροι συμβαίνουν πιο συχνά, αλλά

πιθανότατα στην τάξη του ενός τη χιλιετία,

κάθε λίγους αιώνες ή κάθε λίγες χιλιάδες

χρόνια, αλλά είναι κάτι που πρέπει να γνωρίζουμε.

Λοιπόν, τι κάνουμε γι' αυτούς;

Το πρώτο πράγμα που έχουμε να κάνουμε είναι να τους βρούμε.

Αυτή είναι μια εικόνα ενός αστεροειδή που μας πέρασε

το 2009.

Είναι ακριβώς εδώ.

Αλλά μπορείτε να δείτε ότι είναι εξαιρετικά αμυδρή.

Δεν ξέρω καν αν μπορείτε να το δείτε

από την πίσω σειρά. Αυτά είναι απλά αστέρια.

Αυτός είναι ένας βράχος με διάμετρο περίπου 30 μέτρα,

περίπου σαν ένα από αυτούς που ανατινάχτηκαν

πάνω από την Τουνγκούσκα και χτύπησαν την Αριζόνα πριν 50.000 χρόνια.

Αυτά τα πράγματα είναι αμυδρά.

Είναι δύσκολα να τα δει κανείς και ο ουρανός είναι πραγματικά μεγάλος.

Πρέπει να βρούμε αυτά τα πράγματα πρώτα.

Λοιπόν τα καλά νέα είναι ότι ψάχνουμε γι' αυτούς.

Η NASA έχει αφιερώσει χρήματα σε αυτό.

Το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών, άλλες

χώρες ενδιαφέρονται πολύ γι' αυτό.

Κατασκευάζουμε τηλεσκόπια που ψάχνουν

για την απειλή. Αυτό είναι ένα μεγάλο πρώτο βήμα,

αλλά ποιο είναι το δεύτερο βήμα; Το δεύτερο βήμα

είναι ότι βλέπουμε ένα να κατευθύνεται προς εμάς,

πρέπει να το σταματήσουμε. Τι κάνουμε;

Μάλλον έχετε ακούσει για τον αστεροειδή

Άποφις. Αν δεν έχετε ακόμα, θα ακούσετε.

Αν έχετε ακούσει για την αποκάλυψη των Μάγια

το 2012, θα ακούσετε για τον Άποφις,

επειδή έχετε αναζητήσει όλα τα δίκτυα

σχετικά με την ημέρα της κρίσης.

Ο Άποφις είναι ένας αστεροειδής που ανακαλύφθηκε το 2004.

Έχει διάμετρο περίπου 250 μέτρα, οπότε είναι

αρκετά μεγάλος - μεγάλο μέγεθος, ξέρετε,

μεγαλύτερος από ένα γήπεδο ποδοσφαίρου - και πρόκειται να

περάσει από τη Γη τον Απρίλιο του 2029.

Και πρόκειται να μας περάσει τόσο κοντά που

στην πραγματικότητα πρόκειται να έρθει κάτω από

τους μετεωρολογικούς μας δορυφόρους.

Η βαρύτητας της Γης πρόκειται να κάμψει την τροχιά

αυτού του πράγματος τόσο πολύ που με τις κατάλληλες συνθήκες,

αν περάσει από αυτή την περιοχή του διαστήματος,

μία περιοχή σε σχήμα φασολιού που ονομάζεται

«κλειδαρότρυπα», η βαρύτητα της Γης θα το κάμψει

αρκετά ώστε μετά από επτά χρόνια

στις 13 Απριλίου, η οποία είναι μια Παρασκευή, θα σημειώσω,

του έτος 2036 ... (Γέλια)

- δεν μπορείτε να σχεδιάσετε τέτοιου είδους πράγματα -

ο Άποφις θα μας χτυπήσει. Και έχει

διάμετρο 250 μέτρα, γι' αυτό θα κάνει

απίστευτη ζημιά.

Τώρα τα καλά νέα είναι ότι οι πιθανότητες στην

πραγματικότητα να περάσει από αυτή την κλειδαρότρυπα

χτυπώντας μας μετά, είναι περίπου μία στο εκατομμύριο,

περίπου - πολύ, πολύ χαμηλές αποδόσεις, οπότε προσωπικά

δεν είμαι άγρυπνος τη νύχτα να ανησυχώ γι' αυτό.

Δεν νομίζω ότι ο Άποφις είναι ένα πρόβλημα.

Στην πραγματικότητα, ο Άποφις είναι μια κρυμμένη ευλογία,

γιατί μας αφύπνησε για τους κινδύνους

αυτών των πραγμάτων.

Αυτό το πράγμα που ανακαλύφθηκε μόλις πριν λίγα χρόνια

και θα μπορούσε να μας χτυπήσει σε μερικά χρόνια από τώρα.

Δεν πρόκειται, αλλά μας δίνει την ευκαιρία να μελετήσουμε

αυτά τα είδη των αστεροειδών. Δεν είχαμε πραγματικά

κατ' ανάγκη κατανοήσει αυτά τα κενά και

τώρα το κάνουμε και αποδεικνύεται

ότι είναι πολύ σημαντικό, γιατί πώς

σταματάς έναν αστεροειδή σαν αυτό;

Λοιπόν, επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω, τι θα συμβεί αν

στέκεστε στη μέση του δρόμου και ένα αυτοκίνητο

κατευθύνεται σε σας; Τι κάνετε; Αυτό.

Σωστά; Κινείστε. Το αυτοκίνητο περνάει δίπλα σας.

Αλλά δεν μπορούμε να κουνήσουμε τη Γη, τουλάχιστον

δεν είναι εύκολο, αλλά μπορούμε να μετακινήσουμε ένα μικρό αστεροειδή.

Και διαπιστώνεται ότι το έχουμε ήδη κάνει.

Το 2005, η NASA εκτόξευσε ένα δορυφόρο

που ονομάζεται Ντιπ Ίμπακτ, ο οποίος συγκρούστηκε με -

χτύπησε ένα κομμάτι του στον πυρήνα ενός κομήτη.

Οι κομήτες είναι παρόμοιοι με τους αστεροειδείς.

Ο σκοπός δεν ήταν να το βγάλει από το δρόμο.

Ο σκοπός ήταν να κάνει έναν κρατήρα για να ανασκάψει

το υλικό και να δούμε τι βρισκόταν κάτω

από την επιφάνεια αυτού του κομήτη, και μάθαμε

αρκετά πράγματα.

Κινήσαμε το κομήτη λίγο,

όχι πολύ, αλλά αυτό δεν ήταν ο στόχος.

Ωστόσο, σκεφτείτε αυτό.

Αυτό το πράγμα είναι σε τροχιά γύρω από τον ήλιο με ταχύτητα

10 μιλίων ανά δευτερόλεπτο, 20 μίλια ανά δευτερόλεπτο.

Εκτοξεύσαμε ένα διαστημικό όχημα σε αυτό και το χτυπήσαμε. Εντάξει;

Φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι, και τα καταφέραμε.

Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να το κάνουμε ξανά.

Αν χρειαστεί, αν δούμε έναν αστεροειδή που έρχεται

προς το μέρος μας, και κατευθύνεται ακριβώς για εμάς,

και έχουμε δύο χρόνια, μπουμ! Το χτυπήσαμε.

Μπορείτε να δοκιμάσετε να - ξέρετε, αν παρακολουθείτε

ταινίες, μπορείτε να σκεφτείτε,

γιατί δεν χρησιμοποιούμε ένα πυρηνικό όπλο;

Είναι σαν, λοιπόν, μπορείτε να το δοκιμάσετε αυτό, αλλά το πρόβλημα είναι ο συγχρονισμός.

Χτυπάς μ' ένα πυρηνικό όπλο αυτό το πράγμα,

πρέπει να το ανατινάξεις μέσα σε λίγα χιλιοστά του δευτερολέπτου

ή αλλιώς θα το χάσετε, απλά.

Και υπάρχουν πολλά άλλα προβλήματα

με αυτό. Είναι πολύ δύσκολο να το κάνουμε.

Αλλά απλώς να χτυπήσουμε κάτι; Αυτό είναι αρκετά εύκολο.

Νομίζω ότι ακόμη και η NASA μπορεί να το κάνει,

και απέδειξαν ότι μπορούν. (Γέλια)

Το πρόβλημα είναι, τι θα συμβεί αν χτυπήσουμε

αυτό τον αστεροειδή, του αλλάξετε την τροχιά,

μετράτε την τροχιά και στη συνέχεια μαθαίνετε,

ω, ναι, μόλις το σπρώξαμε στην κλειδαρότρυπα,

και τώρα πρόκειται να μας χτυπήσει μέσα σε τρία χρόνια.

Λοιπόν, η γνώμη μου είναι: μια χαρά. Εντάξει;

Δεν πρόκειται να μας χτυπήσει μέσα σε έξι μήνες. Αυτό είναι καλό.

Τώρα έχουμε τρία χρόνια για να κάνουμε κάτι άλλο.

Και μπορείτε να το χτυπήσετε και πάλι. Αυτό είναι αρκετά

άγαρμπο. Μπορεί να το σπρώξετε σε μία τρίτη

κλειδαρότρυπα ή οτιδήποτε άλλο, ώστε δεν κάνουμε κάτι τέτοιο.

Και αυτό είναι το κομμάτι, είναι το κομμάτι που μου αρέσει.

(Γέλια)

Μετά τη βαρβάτη ατάκα «ΡΡΡρρρ ΜΠAM! Θα

χτυπήσουμε αυτό το πράγμα στο πρόσωπο,»

φέρνουμε τα βελούδινα γάντια.

(Γέλια)

Υπάρχει μια ομάδα από επιστήμονες και μηχανικούς

και αστροναύτες και αποκαλούν τους εαυτούς τους

Το Ίδρυμα B612. Για όσους από εσάς

έχετε διαβάσει το «Μικρό Πρίγκιπα»,

καταλαβαίνετε την αναφορά, ελπίζω. Ο μικρός πρίγκιπας

που έζησε σ' έναν αστεροειδή, ονομαζόταν B612.

Αυτά είναι έξυπνα παιδιά - άνδρες και γυναίκες -

αστροναύτες, όπως είπα, μηχανικοί.

Ο Ράστι Σβάικαρτ, ο οποίος ήταν στο Απόλλων 9

αστροναύτης, είναι σε αυτό. Ο Νταν Ντέρντα, φίλος μου

που έκανε αυτή την εικόνα, εργάζεται εδώ στο

Νοτιοδυτικό Ινστιτούτο Έρευνας στο Μπόλντερ,

στην οδό Γουόλνατ. Δημιούργησε αυτή την εικόνα γι 'αυτό,

και είναι πραγματικά ένας από τους αστρονόμους

που εργάζεται για αυτούς. Αν δούμε έναν αστεροειδή

που πρόκειται να χτυπήσει τη Γη και έχουμε

αρκετό χρόνο, μπορούμε να το χτυπήσουμε για να το μετακινήσουμε σε

μια καλύτερη τροχιά. Αλλά στη συνέχεια, αυτό που κάνουμε είναι να εκτοξεύσουμε

ένα διαστημικό όχημα που πρέπει να ζυγίζει έναν τόνο ή δύο.

Δεν χρειάζεται να είναι μεγάλο - μερικούς τόνους,

όχι πολύ μεγάλο - και το παρκάρετε κοντά στον αστεροειδή.

Δεν το προσγειώνετε σε αυτό, γιατί αυτά τα πράγματα

στριφογυρίζουν από άκρη σε άκρη. Είναι πολύ δύσκολο να προσγειωθείς πάνω τους.

Αντ 'αυτού μπορείτε να πάτε κοντά σε αυτό.

Η βαρύτητα των αστεροειδών τραβά το όχημα,

και το όχημα έχει μάζα ένα με δύο τόνους.

Έχει ελάχιστη βαρύτητα, αλλά είναι αρκετό

για να τραβήξει τον αστεροειδή, και έχετε τους

πυραύλους σας έτοιμους, ώστε να μπορείτε - ω, μπορείτε μετά βίας

να δείτε εδώ, αλλά υπάρχει ένα πύραυλος εν λειτουργία - και

βασικά, αυτοί οι τύποι συνδέονται με τις

δικές τους βαρύτητες, και αν μετακινήσετε το όχημα πολύ

αργά, πολύ, πολύ προσεκτικά, μπορείτε πολύ εύκολα να

βάλετε με φινέτσα αυτό το βράχο σε μια ασφαλή τροχιά.

Μπορείτε ακόμη και να τον θέσετε σε τροχιά γύρω από τη Γη

όπου θα μπορούσαμε να κάνουμε εξορύξεις, αν και αυτό είναι ένα

τελείως διαφορετικό πράγμα. Δεν θα αναφερθώ σε αυτό.

(Γέλια)

Αλλά θα γινόμασταν πλούσιοι!

(Γέλια)

Λοιπόν σκεφτείτε το, έτσι;

Υπάρχουν αυτά τα τεράστια βράχια που πετούν εκεί έξω,

και μας χτυπάνε, και κάνουν

ζημιά σε μας, αλλά έχουμε βρει τον τρόπο να το κάνουμε

αυτό, και έχουμε ό,τι χρειαζόμαστε για να το κάνουμε αυτό.

Έχουμε αστρονόμους με τηλεσκόπια

να ψάχνουν γι αυτούς. Έχουμε έξυπνους ανθρώπους,

πολύ, πολύ έξυπνους ανθρώπους, που νοιάζονται

γι' αυτό και πώς μπορούμε να λύσουμε αυτό το

πρόβλημα, και έχουμε την τεχνολογία να το κάνουμε.

Αυτό το διαστημικό όχημα στην πραγματικότητα δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει πυραύλους χημικών.

Οι χημικοί πύραυλοι παρέχουν πάρα πολύ ώθηση, πάρα πολύ

μεγάλη ώθηση. Το διαστημικό όχημα θα εκτοξευόταν μακριά.

Έχουμε εφεύρει κάτι που ονομάζεται κινητήρας ιόντων,

ο οποίος είναι ένας κινητήρας πολύ, πολύ, πολύ χαμηλής ώσης.

Παράγει όση δύναμη θα παρήγαγε ένα κομμάτι χαρτί

στα χέρια σας, απίστευτα ελαφρύ,

αλλά μπορεί να λειτουργεί για μήνες και χρόνια,

παρέχοντας πολύ απαλή ώθηση.

Αν κάποιος εδώ είναι οπαδός του αρχικού «Σταρ Τρεκ»

βρήκαν ένα εξωγήινο πλοίο που είχε

μια μονάδα ιόντων, και ο Σποκ, δήλωσε,

«Είναι πολύ περίπλοκο τεχνικά.

Είναι εκατό χρόνια μπροστά από μας με αυτό το δίσκο.»

Ναι, έχουμε μια μονάδα ιόντων τώρα. (Γέλια)

Δεν έχουμε το Έντερπράιζ, αλλά

έχουμε έναν οδηγό ιόντων τώρα.

(Χειροκροτήματα)

Σποκ.

(Γέλια)

Λοιπόν...

αυτή είναι η διαφορά, αυτή είναι η διαφορά

ανάμεσα σε μας και τους δεινόσαυρους.

Αυτό τους συνέβη.

Δεν χρειάζεται να συμβεί και σ' εμάς.

Η διαφορά ανάμεσα στους δεινόσαυρους και εμάς

είναι ότι έχουμε ένα διαστημικό πρόγραμμα

και ότι μπορούμε να ψηφίσουμε,

οπότε μπορούμε ν' αλλάξουμε το μέλλον μας.

(Γέλια)

Έχουμε την ικανότητα ν' αλλάζουμε το μέλλον.

Σε 65 εκατομμύρια χρόνια από τώρα,

δεν είναι απαραίτητο να έχουμε τα κόκαλά μας

να μαζεύουν σκόνη σ' ένα μουσείο.

Ευχαριστώ πολύ

(Χειροκρότημα)