Πώς οι χειρότερες στιγμές στη ζωή μας διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας

Ο συγγραφέας Άντριου Σόλομον έχει περάσει την καριέρα του διηγούμενος ιστορίες για τις κακουχίες των ανθρώπων. Τώρα στρέφεται προς τον εαυτό του και διηγείται τη δύσκολη παιδική του ηλικία, διανθίζοντάς την με ιστορίες θαρραλέων ανθρώπων που έχει συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια. Με μια συγκινητική, από καρδιάς, και σε κάποιες στιγμές, αστεία ομιλία, ο Σόλομον μας καλεί να βρούμε το νόημα για αυτά που αγωνιστήκαμε.

Ως μελετητής της αντιξοότητας,

μου είχε κάνει εντύπωση

πώς κάποιοι άνθρωποι που
αντιμετωπίζουν μεγάλες προκλήσεις

φαίνεται ν' αντλούν
δύναμη απ' αυτές.

Η λαϊκή σοφία λέει
πως αυτό έχει να κάνει

με το να βρίσκεις νόημα.

Για καιρό πίστευα ότι
το νόημα ήταν κάπου εκεί έξω,

πως ήταν κάποια μεγάλη αλήθεια
που περίμενε ν' ανακαλυφθεί.

Με τον καιρό, αισθάνομαι
πως η αλήθεια δεν έχει σημασία.

Λέμε, «βρίσκω νόημα»,

αλλά καλύτερα ας το πούμε,
«σμιλεύω νόημα».

Το τελευταίο μου βιβλίο
είχε να κάνει

με το πώς διαχειρίζονται
οι οικογένειες

τα παιδιά με απαιτήσεις
ή τ' ασυνήθιστα παιδιά.

Μια μητέρα που της πήρα συνέντευξη,

είχε δυο παιδιά με σοβαρές,
πολλαπλές αναπηρίες και μου είπε,

«Οι άνθρωποι μας λένε
συνεχώς πράγματα όπως,

"Ο Θεός δε σου δίνει περισσότερα
απ' όσα μπορείς ν' αντιμετωπίσεις."

Αλλά παιδιά σαν τα δικά μας,

δεν έρχονται προκαθορισμένα ως δώρα.

Είναι δώρα επειδή αυτό επιλέξαμε».

Κάνουμε τέτοιες επιλογές
σ' όλη μας τη ζωή.

Όταν πήγαινα στη δευτέρα τάξη,

ο Μπόμπι Φίνκελ έκανε
ένα πάρτι γενεθλίων

και κάλεσε όλους στην τάξη
εκτός από εμένα.

Η μητέρα μου θεώρησε ότι έγινε λάθος
και τηλεφώνησε στην κυρία Φίνκελ,

που της είπε ότι ο Μπόμπι
δε με συμπαθούσε

και δε με ήθελε στο πάρτι του.

Εκείνη την ημέρα, η μαμά μου
με πήγε στο ζωολογικό κήπο

και μετά για παγωτό.

Όταν ήμουν στην Α΄ Γυμνασίου,

ένα από τα παιδιά στο σχολικό

μου έβγαλε το παρατσούκλι «Ριρής»,

για να περιγράψει, εν συντομία,
τον τρόπο που φερόμουν,

και μερικές φορές,
αυτός και η κουστωδία του

με κορόιδευαν προκλητικά

σ' όλη τη διαδρομή με το σχολικό,

45 λεπτά πήγαινε,
45 λεπτά έλα.

«Ριρή! Ριρή! Ριρή! Ριρή!»

Στη Β' Γυμνασίου,

η καθηγήτρια της Φυσικής
μας είπε ότι όλοι οι ομοφυλόφιλοι άντρες

έχουν ακράτεια κοπράνων

εξαιτίας του τραύματος στον σφιγκτήρα.

Έτσι, τέλειωσα το Γυμνάσιο
χωρίς να πάω ποτέ στην καφετέρια,

όπου είτε θα καθόμουν με τα κορίτσια
και θα με χλεύαζαν γι' αυτό,

ή θα καθόμουν με τα αγόρια
και θα με κορόιδευαν

που δεν κάθομαι με τα κορίτσια.

Επιβίωσα στην παιδική μου ηλικία

αντέχοντας και αποφεύγοντας καταστάσεις.

Αυτό που δεν γνώριζα τότε,
και τώρα το γνωρίζω,

είναι ότι τα συγκεκριμένα
συναισθήματα

μπορούν να σε βοηθούν
να σμιλεύσεις νόημα.

Μόλις το καταφέρεις αυτό,

πρέπει να δώσεις στο νόημα αυτό
μια νέα ταυτότητα.

Πρέπει να πάρεις τα τραύματα
και να τα ενσωματώσεις

σ' αυτό που έγινες.

Πρέπει να γυρίζεις σελίδα στα
χειρότερα περιστατικά της ζωής σου

και να τα μετατρέπεις
σε θρίαμβο,

προβάλλοντας
έναν καλύτερο εαυτό,

ως απάντηση σ' αυτά
που σε πληγώνουν.

Μια άλλη μητέρα από την οποία
πήρα συνέντευξη για το βιβλίο μου,

είχε βιαστεί όταν ήταν έφηβη,

και απέκτησε ένα παιδί
από τον βιασμό,

εξαιτίας του οποίου αναγκάστηκε
ν' αναβάλλει σχέδια της για καριέρα

και να διαλύσει όλες
τις συναισθηματικές της σχέσεις.

Όμως όταν τη συνάντησα,
ήταν 50 χρονών και της είπα,

«Σκέφτεσαι συχνά τον βιαστή σου;»

Μου είπε,
«Τον σκεφτόμουν με θυμό,

αλλά τώρα τον λυπάμαι».

Σκέφτηκα πως τον λυπάται
επειδή πρέπει να ήταν υποανάπτυκτος

για να κάνει κάτι τόσο τρομερό.

«Τον λυπάσαι;»
τη ρώτησα,

και απάντησε, «Ναι, επειδή έχει
μια πανέμορφη κόρη,

και δύο πανέμορφα εγγόνια

και δεν το γνωρίζει,
αλλά το γνωρίζω εγώ.

Έτσι, εγώ είμαι η τυχερή».

Κάποιοι από τους αγώνες μας
έχουν να κάνουν με εκ γενετής καταστάσεις:

με το φύλο μας,
τη σεξουαλικότητά μας,

τη φυλή μας,
την αναπηρία μας.

Άλλοι έχουν να κάνουν
με πράγματα που μας συνέβησαν:

να είσαι πολιτικός κρατούμενος,
να είσαι θύμα βιασμού,

να έχεις επιζήσει από τυφώνα.

Η ταυτότητα συμπεριλαμβάνει
τη συμμετοχή σε μια κοινότητα

από την οποία αντλείς,
αλλά και προσφέρεις δύναμη.

Έχει να κάνει με την αντικατάσταση
του «αλλά» με το «και».

Να μη λες,
«Είμαι εδώ, αλλά έχω καρκίνο»,

αλλά να λες,
«Έχω καρκίνο και είμαι εδώ».

Όταν ντρεπόμαστε, δεn μπορούμε
να διηγηθούμε τις ιστορίες μας,

και οι ιστορίες αποτελούν
τα θεμέλια της ταυτότητας μας.

Σμίλευσε νόημα,
χτίσε ταυτότητα.

Σμίλευσε νόημα
και χτίσε ταυτότητα.

Αυτό επαναλάμβανα συνεχώς.

Να σμιλεύεις νόημα
σημαίνει πως αλλάζεις τον εαυτό σου.

Να χτίζεις ταυτότητα
σημαίνει πως αλλάζεις τον κόσμο.

Όλοι όσοι έχουμε
στιγματισμένες ταυτότητες

αντιμετωπίζουμε καθημερινά
αυτό το ερώτημα:

Πόσο να περιορίσω τον εαυτό μου

για να διευκολύνω την κοινωνία;

Πότε πρέπει κανείς
να παραβιάζει τα όρια

μιας «έγκριτης» ζωής;

Το να σμιλεύεις νόημα
και να χτίζεις ταυτότητα

δεν κάνει το λάθος σωστό.

Κάνει μόνο το λάθος πολύτιμο.

Φέτος τον Ιανουάριο,

πήγα στη Μιανμάρ να πάρω συνέντευξη
από πολιτικούς κρατούμενους

και ένοιωσα έκπληξη όταν είδα

πως ήταν λιγότερο πικραμένοι
απ' ότι περίμενα.

Οι περισσότεροι είχαν διαπράξει
εις γνώσιν τους αδικήματα

για τα οποία είχαν φυλακιστεί,

και είχαν μπει με το κεφάλι ψηλά,

και πολλά χρόνια αργότερα,
βγήκαν πάλι με το κεφάλι ψηλά.

Η Δρ. Μα Θιντά, μια εξέχουσα ακτιβίστρια
των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

που παραλίγο
να πεθάνει στη φυλακή

και που πέρασε πολλά χρόνια
στην απομόνωση,

μου είπε πως ένοιωθε ευγνωμοσύνη
απέναντι στους δεσμοφύλακες της

για τον χρόνο που είχε να σκεφτεί,

για τη σοφία που είχε αποκτήσει,

για την ευκαιρία που είχε
να βελτιωθεί στον διαλογισμό.

Είχε ψάξει για το νόημα

και είχε μετατρέψει τα βάσανά της
σε μια ακέραιη προσωπικότητα.

Όμως παρ' όλο που οι άνθρωποι
που συνάντησα

ήταν λιγότερο πικραμένοι απ' ότι περίμενα
για τον εγκλεισμό τους,

ήταν επίσης λιγότερο ενθουσιασμένοι
απ' ότι περίμενα

σχετικά με τη μεταρρύθμιση
που συνέβαινε στη χώρα τους.

Η Μα Θιντά είπε,

«Εμείς οι Βιρμανοί ξεχωρίζουμε
για την τρομερή ευπρέπεια

με την οποία αντιμετωπίζουμε
τις πιέσεις,

αλλά και για τις διαμαρτυρίες μας
για ό,τι φαίνεται εντυπωσιακό.

Το γεγονός ότι υπήρξαν
αυτές οι μετακινήσεις και οι αλλαγές,

δε διαγράφει τα συνεχή προβλήματα
στην κοινωνία μας,

τα οποία μάθαμε
ν' αναγνωρίζουμε πολύ καλά

όσο ήμασταν στην φυλακή».

Κατάλαβα ότι εννοούσε

πως οι παραχωρήσεις
απονέμουν μόνο λίγη ανθρωπιά,

ενώ χρειάζεται απόλυτη ανθρωπιά,

ότι τα ψίχουλα δεν είναι το ίδιο

με μια θέση στο τραπέζι.

Δηλαδή, μπορείς
να σμιλεύεις νόημα

και να χτίζεις ταυτότητα,

αλλά να εξακολουθείς
να είσαι θεότρελος.

Ποτέ δεν με έχουν βιάσει

και ούτε έχω ζήσει καταστάσεις,
έστω και ελάχιστα παρόμοιες,

μ' αυτές σε μια φυλακή
της Βιρμανίας,

όμως ως γκέι Αμερικανός,

βίωσα προκατάληψη,
ακόμα και μίσος

και σμίλευσα νόημα
κι έχτισα ταυτότητα,

και αυτό το έμαθα
από ανθρώπους

που βίωσαν πολύ μεγαλύτερες
κακουχίες απ'ότι εγώ.

Στην εφηβεία μου,

έκανα τεράστιες προσπάθειες
να είμαι στρέιτ.

Γράφτηκα σε κάτι που λέγεται,

«σεξουαλική θεραπεία υποκατάστασης»,

όπου άτομα τα οποία έπρεπε
να ονομάζω γιατρούς,

μου σύστησαν κάποιες
υποτιθέμενες ασκήσεις

με γυναίκες που τις ονόμαζαν
«θετές συντρόφους»,

που δεν ήταν ακριβώς πόρνες,

όμως δεν ήταν ακριβώς
και κάτι άλλο.

(Γέλια)

Η αγαπημένη μου ήταν
μια ξανθιά από τον Νότο,

που τελικά μου εξομολογήθηκε

ότι ήταν στην πραγματικότητα νεκρόφιλη

και ότι πήρε αυτή τη δουλειά
αφότου μπήκε σε μπελάδες στο νεκροτομείο.

(Γέλια)

Αυτές οι εμπειρίες, τελικά,
μου επέτρεψαν να έχω

κάποιες ευχάριστες
σωματικές επαφές με γυναίκες,

για τις οποίες νιώθω ευγνωμοσύνη,

όμως βρισκόμουν σε πόλεμο
με τον εαυτό μου

και έσκαβα βαθιές πληγές
στην ψυχή μου.

Δεν αναζητούμε
τις οδυνηρές εμπειρίες

που διαμορφώνουν
την προσωπικότητά μας,

αλλά αναζητούμε
την ταυτότητά μας

μέσα από οδυνηρές εμπειρίες.

Δεν αντέχουμε
τ' ανούσια βασανιστήρια,

όμως αντέχουμε μεγάλο πόνο

εάν πιστεύουμε ότι είναι σκόπιμο.

Η ευκολία μας προκαλεί
λιγότερη εντύπωση απ' την κακουχία.

Θα μπορούσαμε να είμαστε
ο εαυτός μας χωρίς τις χαρές μας,

αλλά όχι χωρίς τις δυστυχίες μας,

που μας καθοδηγούν
για να βρούμε το νόημα της ζωής.

«Όθεν ευαρεστούμαι εις τας αδυναμίας»

έγραψε ο Απόστολος Παύλος
στην Β' Επιστολή Προς Κορινθίους,

«διότι όταν ήμαι αδύνατος,
τότε είμαι δυνατός».

Το 1988 πήγα στη Μόσχα

να πάρω συνέντευξη από καλλιτέχνες
του σοβιετικού αντεργκράουντ

και περίμενα πως το έργο τους θα ήταν
πολιτικοποιημένο και κατά των αρχών.

Όμως το ριζοσπαστικό
στο έργο τους

ήταν η επαναφορά του
ανθρωπισμού

σε μια κοινωνία που αφάνιζε
τον ίδιο τον ανθρωπισμό.

Κάτι που γίνεται και σήμερα
στη Ρωσική κοινωνία.

Ένας από τους καλλιτέχνες μου είπε,

«Εκπαιδευόμαστε όχι για να γίνουμε
καλλιτέχνες, αλλά άγγελοι».

Το 1991, επέστρεψα
για να δω τους καλλιτέχνες

για τους οποίους έγραφα.

Βρισκόμουν μαζί τους
κατά το πραξικόπημα

που έθεσε τέλος
στη Σοβιετική Ένωση,

και ήταν ανάμεσα
στους κύριους διοργανωτές

της αντίστασης
σ'αυτό το πραξικόπημα.

Την τρίτη μέρα
του παρξικοπήματος,

ένας απ' αυτούς πρότεινε
ν' ανέβουμε στη Σμολένσκαγια.

Πήγαμε εκεί και σταθήκαμε
μπροστά σ' ένα οδόφραγμα.

Λίγο αργότερα, ήρθε μια φάλαγγα
με άρματα μάχης,

και ο στρατιώτης
στο μπροστινό τανκ είπε,

«Έχουμε ρητή διαταγή

να καταστρέψουμε
αυτό το οδόφραγμα.

Εάν φύγετε,
δεν θα σας τραυματίσουμε,

αλλά εάν δεν φύγετε
δεν θα έχουμε άλλη επιλογή

παρά να σας διαλύσουμε.

Ο καλλιτέχνης δίπλα μου είπε,
«Δώστε μας ένα λεπτό,

ένα λεπτό μόνο, για να σας πούμε
γιατί είμαστε εδώ».

Ο στρατιώτης
σταύρωσε τα χέρια του

και ο καλλιτέχνης έβγαλε
έναν πανηγυρικό λόγο

για την ιδανική δημοκρατία

που όλοι εμείς που ζούμε
σε δημοκρατικό καθεστώς

θα δυσκολευόμασταν
να παρουσιάσουμε.

Συνέχισε να μιλάει,
και ο στρατιώτης παρακολουθούσε,

και μετά στάθηκε εκεί,
για ένα ολόκληρο λεπτό

αφότου ο λόγος είχε τελειώσει,

μας κοίταξε, ταλαιπωρημένους
μέσα στη βροχή, και μας είπε,

«Αυτά που είπες είναι αλήθεια,

και πρέπει να σεβαστούμε
τη θέληση του λαού.

Ανοίξτε μας χώρο
για να γυρίσουμε πίσω

και θα επιστρέψουμε
από κει που ήρθαμε».

Αυτό ακριβώς έκαναν.

Μερικές φορές,
το να σμιλεύεις νόημα

σου δίνει την ευχέρεια λόγου
που χρειάζεσαι

για να πολεμήσεις
για την ελευθερία σου.

Η Ρωσία με βοήθησε
να καταλάβω

πως η καταπίεση υποθάλπει
τη δύναμη για να την αποτινάξεις

και σταδιακά κατάλαβα

ότι αυτό είναι ο θεμέλιος λίθος
της ταυτότητας.

Η ταυτότητα μ' έσωσε
από την κατάθλιψη.

Το κίνημα δικαιωμάτων των γκέι
είναι ένας ολόκληρος κόσμος

όπου τα ελαττώματά μου
θεωρούνται νίκες.

Η πολιτική της ταυτότητας
επιδρά σε δύο μέτωπα:

Στο να δώσει υπερηφάνεια σε όσους ζουν
υπό συγκεκριμένες συνθήκες

ή έχουν συγκεκριμένα
χαρακτηριστικά,

και στο να οδηγήσει τον έξω κόσμο
να τους μεταχειρίζεται

με περισσότερη ευγένεια
και καλοσύνη.

Αυτά είναι δύο εντελώς
διαφορετικά πράγματα,

αλλά η πρόοδος
που επιτυγχάνεται στο ένα,

έχει αντίκτυπο στο άλλο.

Η πολιτική της ταυτότητας
μπορεί να γίνει ναρκισσιστική.

Οι άνθρωποι εξυμνούμε μια διαφορετικότητα
μόνο επειδή είναι η δική μας.

Περιορίζουμε τον κόσμο

και λειτουργούμε
σε ξεχωριστές ομάδες,

χωρίς κατανόηση για τον άλλον.

Όμως εάν κατανοήσουμε ορθά
την πολιτική της ταυτότητας

και την ασκήσουμε με σύνεση,

θα μας δώσει τη δυνατότητα
να διευρύνουμε την άποψή μας

για το τι είναι ανθρώπινο.

Η ταυτότητα δεν πρέπει να είναι
μια αυτάρεσκη ετικέτα

ή ένα χρυσό μετάλλιο,

αλλά μια επανάσταση.

Θα είχα ευκολότερη ζωή
εάν ήμουν στρέιτ,

αλλά δεν θα ήμουν
ο εαυτός μου,

και τώρα μου αρέσει
να είμαι ο εαυτός μου,

από το να είμαι κάποιος άλλος,

κάποιος, που για να είμαι ειλικρινής,

δεν έχω ούτε την επιλογή να είμαι,

ούτε την ικανότητα να τον φανταστώ.

Όταν εξορκίζεις τους δράκους,

εξορκίζεις και τους ήρωες,

κι εμείς δενόμαστε
με τον δικό μας ηρωισμό.

Μερικές φορές έχω αναρωτηθεί

αν θα μπορούσα να είχα πάψει
να μισώ αυτό το κομμάτι μου,

χωρίς να χρειάζεται να παρελαύνω
την ομοφυλοφιλία μου,

όπως κάνω και σ' αυτή την ομιλία.

(Γέλια)

Πίστευα ότι θα ήμουν ώριμος

όταν απλά θα ήμουν γκέι,
χωρίς έμφαση,

αλλά η έλλειψη αυτοεκτίμησης
εκείνης της εποχής άφησε ένα κενό

το οποίο πρέπει να γεμίσει
και να υπερχειλίσει με πανηγυρισμό.

Ακόμη και αν ξεχρεώσω
τη μελαγχολία μου,

εξακολουθεί να υπάρχει
ένας ομοφοβικός κόσμος εκεί έξω

που θα πάρει δεκαετίες
για να τον αντιμετωπίσουμε.

Κάποτε, θα είναι ένα απλό
γεγονός να είσαι γκέι,

χωρίς τυμπανοκρουσίες
και ενοχές.

Όχι όμως ακόμα.

Ένας φίλος μου που πίστευε

πως τα φεστιβάλ υπερηφάνειας
το έχουν παρακάνει,

πρότεινε να διοργανώσουμε

την Εβδομάδα της Γκέι Ταπεινότητας.

(Γέλια)
(Χειροκρότημα)

Θαυμάσια ιδέα,

αλλά δεν έχει έρθει
ακόμα η ώρα της.

(Γέλια)

Η ουδετερότητα,
που φαίνεται να βρίσκεται

ανάμεσα στην απελπισία
και τον πανηγυρισμό,

είναι ο τελικός στόχος.

Σε 29 πολιτείες των ΗΠΑ,

θα μπορούσα νομίμως
ν' απολυθώ

ή να μου αρνηθούν στέγη
επειδή είμαι γκέι.

Στη Ρωσία,
ο νόμος κατά των γκέι

έχει οδηγήσει σε ξυλοδαρμούς
στους δρόμους.

Σε 27 Αφρικανικές χώρες

έχουν ψηφιστεί νόμοι κατά του σοδομισμού.

Στη Νιγηρία είναι νόμιμος

ο λιθοβολισμός
μέχρι θανάτου των γκέι

και τα λιντσαρίσματα
έχουν γίνει κοινό θέαμα.

Στη Σαουδική Αραβία πρόσφατα,

έπιασαν δύο άντρες
κατά τη σεξουαλική επαφή

και καταδικάστηκαν
σε 7.000 μαστιγώματα ο καθένας,

με αποτέλεσμα τώρα
να έχουν μόνιμη αναπηρία.

Επομένως, ποιος μπορεί
να σμιλεύσει νόημα

και να χτίσει ταυτότητα;

Τα δικαιώματα των γκέι δεν αφορούν
μόνο στο δικαίωμα του γάμου.

Για τα εκατομμύρια των γκέι

που ζουν χωρίς αποδοχή
και χωρίς τα μέσα,

η αξιοπρέπεια παραμένει άπιαστη.

Είμαι τυχερός
που σμίλευσα νόημα

κι έχτισα ταυτότητα.

Αυτό όμως παραμένει
ένα σπάνιο προνόμιο,

και οι γκέι, στο σύνολό τους,
αξίζουν κάτι περισσότερο

από ψίχουλα δικαιοσύνης.

Ωστόσο, κάθε βήμα εμπρός

είναι τόσο γλυκό.

Το 2007, έξι χρόνια μετά
την πρώτη μας συνάντηση,

ο σύντροφός μου κι εγώ
αποφασίσαμε να παντρευτούμε.

Η γνωριμία μου με τον Τζον

σήμανε την ανακάλυψη
τεράστιας ευτυχίας,

και την εξάλειψη
μεγάλης δυστυχίας.

Μερικές φορές,
ήμουν τόσο απασχολημένος

με την εξαφάνιση του πόνου,
που ξεχνούσα τη χαρά,

γιατί αρχικά αυτό μου είχε κάνει
λιγότερη εντύπωση.

Ο γάμος ήταν ένας τρόπος
να δηλώσουμε την αγάπη μας

ως ύπαρξη και όχι ως απουσία.

Σύντομα αποκτήσαμε παιδιά,

και αυτό σήμαινε νέα νοήματα
και νέες ταυτότητες,

τις δικές μας και τις δικές τους.

Θέλω τα παιδιά μου
να είναι ευτυχισμένα

και τα συμπονώ με αγάπη
όταν είναι λυπημένα.

Ως γκέι πατέρας,
μπορώ να τα διδάξω

να κυριαρχούν σε ό,τι
δεν πάει καλά στη ζωή τους,

όμως πιστεύω
πως εάν καταφέρω

να τα προστατέψω
από τις δυσκολίες,

θα έχω αποτύχει ως γονιός.

Ένας Βουδιστής δάσκαλος
μου εξήγησε κάποτε

πως οι δυτικοί
πιστεύουν λανθασμένα

ότι η νιρβάνα έρχεται

όταν έχεις αφήσει
τα δεινά πίσω σου

και μπροστά σε περιμένει
μόνο η ευτυχία.

Όμως μου είπε ότι αυτό
δεν είναι η νιρβάνα,

επειδή η τωρινή ευτυχία

θα επισκιάζεται πάντα
από τη χαρά του παρελθόντος.

«Η νιρβάνα», μου είπε,
«είναι η κατάσταση που φτάνεις

όταν προσμένεις μόνο την ευτυχία,

και όταν βρίσκεις
σε ό,τι έμοιαζε οδυνηρό,

τους σπόρους της χαράς σου».

Αναρωτιέμαι μερικές φορές

αν θα μπορούσα να αισθανθώ
τόσο ολοκληρωμένος

στον γάμο μου
και με τα παιδιά μου,

εάν αυτά είχαν
συμβεί ευκολότερα.

Εάν ήμουν στρέιτ στα νιάτα μου
ή αν ήμουν νέος τώρα,

θα ήταν πιο εύκολο;

Ίσως να μπορούσα.

Ίσως ν' αξιοποιούσα
την πολύπλοκη φαντασία μου

για άλλα θέματα.

Όμως εάν το ν' αναζητάς νόημα

είναι πιο σημαντικό
από το να το βρίσκεις,

το ερώτημα δεν είναι
εάν θα ήμουν πιο ευτυχισμένος

επειδή με εκφόβιζαν στο σχολείο,

αλλά εάν το ότι βρήκα νόημα
σε εκείνα τα βιώματα

μ' έκανε καλύτερο πατέρα.

Έχω την τάση να βρίσκω την έκσταση
που κρύβεται στις συνηθισμένες χαρές,

επειδή δεν περίμενα αυτές οι χαρές

να είναι συνηθισμένες για μένα.

Ξέρω πολλούς ετεροφυλόφιλους

που έχουν εξίσου ευτυχισμένους
γάμους και οικογένειες,

αλλά ο γάμος μεταξύ των γκέι
είναι κάτι συναρπαστικά νέο,

όπως είναι και οι γκέι οικογένειες,

και βρήκα νόημα σ' αυτή την έκπληξη.

Τον Οκτώβριο είχα
τα πεντηκοστά μου γενέθλια,

και η οικογένειά μου
διοργάνωσε ένα πάρτι για μένα,

στη διάρκεια του οποίου,

ο γιος μου είπε στο σύζυγό μου
ότι ήθελε να βγάλει λόγο,

και ο Τζον είπε,

«Τζορτζ, δε μπορείς να βγάλεις λόγο.
Είσαι τεσσάρων».

(Γέλια)

«Μόνο ο παππούς,
ο θείος Ντέιβιντ κι εγώ

θα βγάλουμε απόψε λόγο».

Αλλά ο Τζορτζ επέμενε,

και τελικά, ο Τζον
τον πήγε στο μικρόφωνο

και ο Τζορτζ είπε φωναχτά,

«Κυρίες και κύριοι,
παρακαλώ την προσοχή σας!»

Όλοι γύρισαν έκπληκτοι
και ο Τζορτζ είπε,

«Χαίρομαι που είναι
τα γενέθλια του μπαμπά.

Χαίρομαι που όλοι
θα φάμε τούρτα.

Μπαμπά, εάν ήσουν μικρός,

θα ήμουν φίλος σου».

Σκέφτηκα

- ευχαριστώ-

σκέφτηκα πως ένοιωθα
υποχρεωμένος,

ακόμη και απέναντι
στον Μπόμπι Φίνκελ,

επειδή όλα εκείνα
τα παιδικά βιώματα

με ώθησαν σ' αυτή τη στιγμή,

και επιτέλους ένοιωθα
απεριόριστη ευγνωμοσύνη

για μια ζωή που κάποτε
θα έδινα τα πάντα ν' αλλάξω.

Ο γκέι ακτιβιστής
Χάρβεϊ Μιλκ,

κάποτε ρωτήθηκε από έναν
νεαρό γκέι άνδρα,

τι θα μπορούσε να κάνει
για να βοηθήσει το κίνημα,

και ο Χάρβεϊ Μιλκ είπε,

«Βγες εκεί έξω και πες το σε κάποιον».

Πάντα υπάρχει κάποιος

που θέλει να μας στερήσει
την ανθρωπιά μας,

και πάντα υπάρχουν ιστορίες
που την επαναφέρουν.

Αν εκφράζουμε
το ποιοι είμαστε

μπορούμε να νικήσουμε το μίσος

και να διευρύνουμε τις ζωές όλων.

Σμίλευσε νόημα.
Χτίσε ταυτότητα.

Σμίλευσε νόημα.

Χτίσε ταυτότητα.

Έπειτα, κάλεσε τον κόσμο

να μοιραστεί τη χαρά σου.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)