सुखी जीवन र मेरो जीवन दर्शन : साम बर्न्स

साम २ बर्षको हुँदा प्रोजेरिया नामक छिट्टै बुढो देखिने असाधारण रोगबाट पिडित हुन पुग्यो । यस प्रेरणादाइ कुराकानीमा उसले सुखी जीवनको लागिआफ्नो जीवन दर्शन सुनाएको छ ।

अभिवादन, नमस्कार !!

मेरो नाम साम हो ।

म भर्खरै १७ बर्षमा लागें ।

केहि बर्ष अगाडी,
माध्यमिकतहमा भर्ना नहुदै

फक्सबोरो माध्यमिक बिद्यालयको
मार्चपासमा ड्रमबजाउने रहर थियो

यो सपना म पुरा गर्न चाहन्थे ।

घाँटीमा बेर्ने फित्ता समेत गरेर

एउटा ड्रम लगभग १८ किलोको हुन्छ ।

र मलाई एउटा रोग छ - प्रोजेरिया

यसको बारेमा तपाइलाई छोटोमा भन्दा -
मेरो तौल लगभग २३ किलो मात्रै छ

तेसैले, निश्चितरुपमै म
साधारण ड्रम बोक्न सक्दिन ।

यसैले ब्यान्ड निर्देशकले मलाई, मध्यान्तरमा,

बोक्न नपर्ने बाजाहरु बजाउने काम दियो ।

ती बाजाहरु बजाउन पनि रमाइलो नै हुन्थ्यो ।

यसका सहायक बाजाहरु मज्जाका थिए,

जस्तै : बोंगो, तिम्पनी,

तिम्बालेस र घन्टी

यो रमाइलो त थियो,

तर मलाई समूहमा हिड्ने मन थियो,
म निराश भएँ ।

मध्यान्नमा ड्रम झुन्डाएर मार्च पास गर्ने

मेरो रहरलाई रोक्नसक्ने तागत

कसैको थिएन ।

एकजना इन्जिनियरसंग मिलेर हाम्रो परिवारले

एउटा ड्रमको डिजाइन बनायौं, जून हलुगो र

घाँटीमा झुन्ड्याएर हिड्न मिल्ने थियो ।

लामो समयको मेहेनेत पछि,

लगभग ३ किलो तौल भएको
ड्रम बनाउन हामी सफल भयौं ।

(ताली)

प्रोजेरियाको बारेमा अलिकति अरु -

बिश्वभरि नै गरेर जम्मा ३५० जना
केटाकेटीलाइ यो रोग लागेको छ

यो असाधारण रोग हो,

प्रोजेरियाले असर गर्ने अन्य कुराहरुमा -

छाला कस्सिने, तौल नबढ्ने,
शरीरको बृध्दि नहुने,

मुटुको रोग लाग्ने आदि हुनसक्छ ।

गएको बर्ष मेरो आमा र उहाँको
बैज्ञानिक समूह मिलेर

प्रोजेरिया उपचार अध्ययन प्रकाशित गर्यो

यसैको कारणले NPR वालाले
मेरो अन्तरबार्ता लिएका थिए

जोन ह्यामिल्टनले मलाई सोधेका थिए -

तिम्रो बारेमा मानिसले थाहा पाउनु पर्ने

महत्वपुर्ण कुरा के हो ?

मेरो सिधा उत्तर थियो -

मेरो जीवन खुशीले भरिपूर्ण छ

(ताली)

मेरो जीवनमा निकै अवरोधहरु छन

र ती मध्ये अधिकांस त
प्रोजेरियाले सिर्जना गरेका हुन् ।

तर म चाहन्न मानिसहरु
मलाई देखेर दु:खी बनुन

म जतिखेर पनि आफ्नो
समस्याको बारेमा सोच्दिन

किन कि, म यी समस्याबाट
पार पाउने नै छु ।

तेसैले, आज यहाँ छु मेरो
सुखी जीवनदर्शन सुनाउन

मेरो जीवनदर्शनका ३ धारणाहरु छन -

फेरिस बुलरको कोटेशन जस्तै

मेरो जीवनदर्शनको पहिलो धारणा हो -

अत्ति कठिन काम गर्ने नसकेकोमा म दुखि हुन्न

किनकि मैले गर्नसक्ने काम धेरै नै छन ।

कहिलेकहीं मानिसहरु मलाई सोध्ने गर्छन -

प्रोजेरिया भएको जीवन बाँच्न कठिन छैन ?
वा

दैनिक जीवन कत्तिको
कस्टकर बनाएकोछ

म भन्न चाहन्छु - मलाई प्रोजेरिया भएपनि,

प्राय: म यस्ता बिषयहरु
सोच्नमा व्यस्त हुन्छु

जसलाई प्रोजेरियासंग केहि लिनु दिनु छैन ।

यसको अर्थ यो होइन कि यसको
नकारात्मक पक्षलाइ बेवास्ता गर्छु ।

लामो समय दौडिने, वा रोलर कोस्टर चड़ने

जस्ता कामहरु गर्न नसक्दा पक्कै पनि

मलाई नरमाइलो लाग्छ ।

तर म गर्न नसकेको काममा दुखि हुनुभन्दा

मलाई मनपर्ने र गर्न पनि सक्ने
क्रियाकलापमा बढी ध्यान दिन्छु ।

जस्तै: स्काउट, संगीत, कमिक पढ्नु, वा

मलाई सबै भन्दा मनपर्ने टिमको खेल हेर्नु ।

(हाँसो)

कहिले काहीं कुनै काम गर्न फरक तरिकाले

सोच्नुपर्छ, नया उपाय लगाउनु पर्छ,

थोरै सम्झौता गरेर भएपनि
गर्न सक्छुमा बदल्नु पर्छ ।

जस्तो कि अघि देखि हाल्नुभो
घाँटीमा झुन्ड्याउने ड्रम।

केहि बर्ष अगाडीको एउटा
क्लिप्स देखाउँदै छु –

यसमा फक्सबोरो स्कूलको

मध्यान्हको मार्च पासमा म

स्पाइडर म्यानको धुन बजाउदै छु ।

(भिडियो)

(स्पाइडर म्यानको मुख्य गीत )

(ताली)

धन्यबाद !!

कस्तो लाग्यो ?

रमाइलो भएको थियो

यसरी मैले, ड्रम बजाएर मार्च पास गर्ने

मेरो सपना पुरा गरेरै छाडें ।

म आफ्नो सपना पुरा गर्न
जति संघर्ष पनि गर्न सक्छु ।

मलाई लाग्छ, दृढ विश्वासले तपाईपनि
आफ्नो सपना साकार पार्न सक्नुहुन्छ ।

मेरो जीवनदर्शनको अर्को धारणा छ -

म, राम्रा विचार भएका र मलाई मनपर्ने

मानिसहरु संग मात्रै संगत गर्छु ।

म आफुलाई सार्है भाग्यमानी सम्झिन्छु
आदर्श परिवार पाएर

जसले जीवनभरी नै मलाई साथ दिएको छ ।

स्कुलमा मिल्ने साथीहरु पाउनु पनि

मेरो सौभाग्य हो ।

अचेल ब्याण्डप्रति अलि बढी नै
ध्यान दिएर हामी बदमाश भएका छौं ।

तर जे होस्, हामीलाइ एक अर्का संग खेल्न
खुब मन पर्छ

साथै हामी एक अर्कालाई
मद्धत गर्न सदा तत्पर छौं

हामी भित्रबाट जस्तो छौं,
अरुलाई पनि तेस्तै देख्छौं

यो अलि बदमाशी हो कि !

अहिले हामी माध्यमिक बिद्यालयमा छौं र

आफूभन्दा सानो तहका सदस्यहरुलाइ

संयुक्तरुपमा प्रशिक्षण गर्न पाउछौँ ।

मलाई ब्याण्ड जस्तो समूहमा के मनपर्छ भने,

हामीले संगैबसेर बनाएको संगीत

सच्चा र आधिकारिक हुन्छ र

जब म संगीत भर्नमा मस्त हुन्छु,

प्रोजेरियाको बारेमा सोच्न पनि भ्याउन्न

मेरो बारेमा डकुमेन्ट्री बनिसक्यो,

कतिपटक TV मा आइसकें,

तैपनि मलाई हरेक दिन, आफ्नै साथीहरुसंग

घुलमिल गर्दानै सबै भन्दा रमाइलो लाग्छ ।

उनीहरुको साथले मलाइ
सकारात्मक उर्जा दिन्छ

मलाई लाग्छ म पनि उनीहरुलाई
सकारात्मक उर्जा दिन्छु

(तालि)

धन्यवाद !!

निस्कर्षमा भन्दा -

आफ्नो परिवारलाई माया र सम्मान गर्नुहोस,

साथीहरुलाई माया दिनुहोस,

आफ्नो प्रशिक्षक

र समूदाय प्रति कृतज्ञ हुनुहोस ।

किनकि दैनिक जीवनका प्रमुख
आधार उनीहरु नै हुन्

तिनैले जीवनमा सकारात्मक प्रभाब पार्छन

मेरो जीवनदर्शनको तेस्रो आधार हो -

अगाडी बढ्दै रहनु ।

मलाई मनपर्ने कोटेशन मध्येको एक

वाल्ट डिज्नीको कोटेशन सम्झिन चाहन्छु -

म सधैंअगाडी बढीरहन
केहि खोजि रहन्छु

जीवन सम्पन्न बनाउने
उपाय खोजिरहन्छु

ठुलो कुरा हुनपनि पर्दैन

कुनै पनि साधारण कुरा हुनसक्छ

जस्तै: नया कमिक आउने प्रतिक्षा वा

सबै परिवार छुट्टीमा घुम्न जाने वा

साथीभाईहरुसंग गफ गाफ वा

अर्को हाई स्कुल फुटबल म्याच

यी कुनै पनि कुराले मेरो ध्यान
केन्द्रित गरिराख्छ

र मलाई भनिराख्छ -
अगाडी सुन्दर भबिष्य छ

बाटोमा समस्याहरु आएपनि
मलाई अगाडी बढाउनेछ

यहि मनस्थिति नै
भबिश्य द्रस्टा हो

आफ्नै कमजोरीको बारेमा सोच्न
म उर्जा खर्चिन्न

यसले मानसिक विरोधाभासमा फसाउँछ

जहाँ अरु कुनै खुशी वा भावनाको स्थान रहन्न ।

तर यो होइन, म दुखि भएर
सबै कुराहरुको बेवास्ता गरूँ

एक किसिमले म स्विकार्छु

यी भावनालाई आउन दिन्छु
ताकी अवस्थालाइ बुझ्न सकूँ

अनि जे आवस्यक छ, त्यो गरेर
अगाडी बढ्छु

म सानो हुँदा इन्जिनियर बन्न चाहन्थें

म आविस्कारक बन्न चाहन्थें जसले विश्वलाई

आकर्षक भबिष्यमा रूपान्तरत गर्न सकोस

सायद यस्तो विचार
लेगो खेलबाट आयो होला

मैंले अभिव्यक्ति स्वतन्त्रताको अनुभव

लेगो खेल्दा गरेँ ।

यसको श्रेय पनि परिवार र
प्रशिक्षकलाइ नै जान्छ ।

वहाँहरु सधै मलाई - पूर्ण र
सक्षम छु भन्ने भावना जगाउनुहुन्छ ।

आजभोली मेरो चाहनामा
थोरै परिवर्तन आएको छ

म अब बायोलोजी पढ्ने बिचारमा छु,

हुनसक्छ सेल बायोलोजी, जेनिटिक्स

वा बायोकेमेस्ट्री तर
केहि न केहि चैं पक्कै !!

मेरो मनपर्ने साथीहरु मध्येको हुन् यी -

NIH का निर्देशक - फ्रान्सिस कोलिन्स ।

गत बर्षको TEDMED को
कुराकानीको बेलाको हो यो

मलाई बिश्वास छ, म जो बन्न रोजे पनि

संसारलाइ परिवर्तनगर्ने क्षमता मसंग छ

संसार परिवर्तन गर्ने अठोटले
म खुशी छु ।

४ बर्ष अगाडिको कुरा हो,

HBO ले म र मेरो परिवारको बारेमा
एउटा डकुमेन्ट्री बनाउँदै थियो -

जीवन-सामको बिचारमा ।

४ बर्ष अगाडिको
त्यो एउटा रमाइलोअनुभव थियो।

अरु जस्तै, मेरो हेराइमा
धेरै परिवर्तन आइसकेकोछ

सम्भवत: भबिष्यको बारेमा
सोच्न सक्ने भइसकें ।

तर जीवनका केहि कुराहरुमा कहिल्यै
परिवर्तन आएनन ।

जस्तै : मेरो मनस्थिति र
जीवनलाई हेर्ने दृस्टीकोण ।

म तपाईंलाइ त्यहि फिल्मको

एउटा सानो दृश्य देखाउन चाहन्छु,

जसले मेरो जीवन दर्शन झल्काउँछ

(भिडियो)

वंशाणुगतरुपमै यो कुरा म बढी नै जान्दछु,

र यो कुरा मलाई खासै ठुलो पनि लाग्दैन

यो के कारण हो, जसले म अरु जस्तै

साधारण काम गर्न सक्दिन,

कतिपय बच्चाको मृत्युको कारण बन्दछ,

र सबैलाई तनाबमा राख्दछ

त्यो हो - प्रोटिनको असमान्यता ।

यसले शरीरका कोषीकाहरुलाइ कमजोर बनाउछ ।

यो कुरा बुझेपछि

मेरो मन हलुङ्गो भयो,

किन कि, अब मैंले प्रोजेरियाको बारेमा

सोचिराख्नु परेन ।

हो कि होइन त ?

(ताली)

धन्यवाद !!

लामो समयदेखि म यसैगरि सोच्दै आइरहेको छु ।

मैले मेरो जीवनका साह्रा जीवन दर्शनलाई

एकसाथ परिक्षण गर्नु परेको थिएन,
तर गत जनवरीमा त्यो पर्यो ।

छातीको चिसोले बिरामी भएर
केहि दिन अस्पताल बसें

मलाई त्यतिखेर "म" भनेर चिनाउने,

मेरो परिचय गराउने सबै कुराहरुबाट

एक्लिन परेको अनुभव भएको थियो ।

फेरी स्वस्थ हुन्छु
भन्ने बिचारले

आफू ठिक भएको समयको कल्पनाले

मलाई हौसला राख्ने प्रेरणा दिइरहेको थियो ।

कहिले काहीं, म साहसी बन्नु पर्थ्यो

र यो काम त्यति सजिलो थिएन ।

कहिलेकाहीं लर्बराउथें

नराम्रा दिनहरु आउंथे ।

अनि सोच्थें, त्यसै साहसी बनिन्छ त

मलाई अगाडी बढाईरहने मुख्य तरिका नै यहि हो

समग्रमा भन्दा -

आफुलाई दुखि बनाउन म समय खर्चिन्न

आफूले चाहेको मानिससंग
उठबस गर्छु

र अगाडी बढीरहन्छु ।

मलाई लाग्छ, यस्तै
दर्शनले तपाईपनि

आएका सबै बाधा पन्छाउँदै

जीवन सुखमय बनाउन सक्नुहुन्छ ।

एउटा कुरा झन्डै

बिर्सेको, अर्को एउटा सानो सल्लाह

(हाँसो)

पार्टी (जमघट) मा जान चै, नछाड्नुहोला ।

मेरो स्कूलमा भोलि एउटा डान्स पार्टी छ,

म पक्कै त्यहीं हुनेछु ।

धेरै धेरै धन्यवाद !!

(ताली)