Rahatsızlıktan rahatlık duyun

Luvvie Ajayi aklından geçeni söylemekten veya topluluk içinde karşı görüşte olmaktan korkmuyor, siz de korkmamalısınız. ''Sessizliğinizin kimseye faydası yok'' diyen yazar, aktivist ve kendinden menkul profesyonel baş belası. Bu ışıldayan, moral verici konuşmada Ajayi sesinizi çıkarmak ve sessiz kalmak arasında bocaladığınızda kendinize sormanız gereken üç soru paylaşıyor ve hepimizi rahatsızlıktan biraz daha rahatlık duymaya teşvik ediyor.

Ben profesyonel bir baş belasıyım.

(Kahkaha)

İşim dünyayı,
baştan savma sistemleri

ve daha iyisini yapmayı reddeden
insanları bir yazar, konuşmacı

ve gizemli bir Nijeryalı olarak
eleştirmek olduğundan

(Kahkaha)

Amacımın bu kedi olmak
olduğunu hissediyorum.

(Kahkaha)

Ben diğer insanlara bakıp
şöyle diyen kişiyim:

''Bunu düzeltmen lazım.''

Ben buyum.

Bu dünyayı bulduğumuzdan
daha iyi bir şekilde bırakmak istiyorum.

Bu değişimi başlatmak için seçtiğim yol

konuşmak,

ilk olmak
ve o ilk domino taşı olmak.

Bir dizi dominonun düşmesi için

birinin önce düşmesi gerek,

bu şekilde diğer taşların da
bir seçim şansı olmayacaktır.

O domino düştüğünde ise,

genellikle bunu gören ilk kişinin de

bir domino taşı olmak için
ilham kazandığını umuyoruz.

Benim için, o ilk domino taşı olmak
sesimi duyurmak

ve gerçekten zor olan şeyleri
yapmak demek,

özellikle ihtiyaç duyulduklarında

başkalarının da takip edeceğini umarak.

Ancak bir şey var ki
ben sizin muhtemelen düşündüğünüz

fakat söylemeye cesaret edemediğiniz
şeyleri söyleyen kişiyim.

Pek çok zaman insanlar
korkusuz olduğumuzu düşünürler,

bunu yapan insanlar korkusuzlar gibi.

Korkusuz değiliz.

Gerçeği güce karşı savunarak

yapmak zorunda olduğumuz fedakârlıkların

sonuçlarından korkmuyor değiliz.

Burada olan şey
kendimizi zorunlu hissetmemiz

çünkü dünyada o domino taşı olmaya istekli

çok az insan var,

çok az insan bu riski göze almaya istekli.

Bunu korkusuzca yapmıyoruz.

Bir de korku hakkında konuşalım.

Büyüdüğümde ne olmak istediğimi
tamamen biliyordum.

''Doktor olacağım!'' diyordum.

Doktor Luvvie hayalimdi.

Daha kimse onu bilmezken
Doc McStuffins olurdum.

(Kahkaha)

Üniversiteye gittiğimde,

ilk yılımda tıp hazırlık için

Kimya I almak zorundaydım.

Akademik kariyerimin
ilk ve son D'sini aldım.

(Kahkaha)

Danışmanıma gittim

ve ''Tıp hazırlığı bırakalım,

çünkü bu doktorluk işi
bana uymayacak,

ben hastaneleri sevmiyorum bile...

''Yani...'' dedim.

(Kahkaha)

''Bu işi oldu bitti varsayalım.''

O yarıyıl blog yazmaya başladım.

2003 yılıydı.

Bir hayal sona ererken
diğeri başlıyordu.

Küçük bir hobi olarak başladı
ve 2003 yılında pazarlama işimi kaybedince

tam zamanlı işim haline geldi.

Yine de ''Ben bir yazarım.'' diyebilmek
2 yılımı aldı.

Ben yazmaya başladıktan 9 yıl sonra,
'Yazarım' demeden önce,

çünkü 401ks olmadan

olacaklardan korkuyordum,

''Ayakkabı tarzıma nasıl devam ederim''
demeden

''Benim için önemli.''

(Kahkaha)

Amacımın ne olduğu bilincine sahip olmak

bir hayli zamanımı aldı.

Sonra fark ettim ki

korkunun, amacımız olan şeyleri

yapıp söylememiz üzerinde
inanılmaz bir gücü var.

Kendime diyordum ki

''Hayatımı korkunun yönetmesine
izin vermeyeceğim...

Yaptıklarıma korkunun karar vermesine
izin vermeyeceğim.''

Sonra tüm bu harika şeyler olmaya

ve dominolar düşmeye başladı.

Bunu fark ettiğimde

''2015 olmuş, 30 oldum,

'yine de yap' yılım olacak bu,

bir şeyler beni korkutsa da
yapacağım artık'' diyordum.

Şimdi, ben Oğlak burcuyum.

Yere bastığımı hissetmeyi severim.

Tek başıma ilk tatilime
çıkmaya karar verdim,

Dominik Cumhuriyeti'ne,
yurtdışına gidiyordum.

Doğum günümde ne yaptım?

Punta Cana ormanları arasında
ziplin yaptım.

Tuhaf bir sebepten üzerimde
rahat iş kıyafeti vardı.

Sebebini sormayın.

(Kahkaha)

İnanılmaz vakit geçirdim.

Ayrıca su altında olmaktan
hoşlanmıyorum.

Toprak üstünde olmayı seviyorum.

O yüzden Meksika'ya gittim
ve su altında yunuslarla yüzdüm.

O yıl yaptığım diğer bir güzel şey

yaptığım en çarpıcı şeydi,

kitabımı yazdım;

''Seni Yargılıyorum''u.

Sonrasında...

(Alkış)

yazı haklarını almam gerekiyordu.

Evet.

Ama o yıl yaptığım karşıt-ben işi

ödümü kopardı...

Hava dalışına gittim.

Uçaktan atlamak üzereyiz.

''Hayatımda çok aptalca şey yaptım,
bu da onlardan biri'' dedim.

(Kahkaha)

Sonra Dünya'ya düşmeye başlıyoruz

ve tam anlamıyla nefesim kesiliyor
ve diyorum ki

''Ben az önce harika bir uçaktan
bilerek atladım.''

(Kahkaha)

''Benim sorunum ne?''

Sonra o güzelliğe bakıyorum,

''Bu yapabileceğim en güzel şey''
diyorum

''Bu harika bir karardı.''

Sonra gerçekleri konuştuğum
zamanları düşünüyorum.

O uçaktan atlıyormuşum
gibi hissediyorum.

Uçağın tam kenarında
durduğum o anı hissediyorum,

''Bunu yapmamalısın'' hissi

ama yine de yapıyorum
çünkü zorunda olduğumu görüyorum.

O uçağın kenarında oturmak

ve uçağın içinde kalmak
beni rahatlıyor.

Kurumlara ve benden büyük insanlara,

benden daha güçlü her tür duruma karşı

konuştuğum her gün

o uçaktan düştüğümü hissediyorum.

Sonra anlıyorum ki
rahatlık abartılmış.

Sessiz olmak da rahatlık çünkü.

İşleri olduğu gibi bırakmak da.

Tüm bu rahatlık
var olan durumu korumaktan ibaret.

O yüzden rahatsızlıktan
rahatlık duymalıyız,

gerekli olduğu her zaman
acı gerçekleri konuşarak.

Ben --

(Alkış)

Kendim için söyleyeyim,
bu gerçekleri konuşmak zorundayım

çünkü dürüstlük benim için önemli.

Doğruluk çok değer verdiğim bir şey.

Adalet... Bu bir seçenek bile olmamalı.

Her zaman adalet sahibi olmalıyız.

Ayrıca karite yağının da
çok değerli olduğuna inanıyorum --

(Kahkaha)

ve bence cildimiz nemli olursa
dünya daha iyi bir yer olurdu.

Bunun dışında
en önemli değerlerim ışığında

gerçeği konuşmak zorundayım.

Bu konuda başka bir seçim şansım yok.

Ancak benim gibi profesyonel baş belaları

bu domino taşları olmaya gönüllü,
her zaman uçaktan atlayan

veya ilk eleştiriye hedef olan

tek insanlar olmamalı.

İnsanlar bu akut sonuçlardan
o kadar korkuyor ki

pek çok kez bir ortama girdiğinizde

o ortamdaki en güçlü insan
olduğunuzu fark etmiyorsunuz...

İkinci veya üçüncü
en güçlü kişi de olabilirsiniz.

Şuna kesinlikle inanıyorum ki
bu tür durumlarda işimiz

olanlara müdahele etmek.

Eğer en güçlü biz değilsek,

iki kişinin daha desteğiyle birlikte

güçlü oluruz.

Tıpkı toplantıda
ortak imza atan kadın örneği gibi,

hani kadın sesini duyuramıyordur

veya sesini duyuramayan kişinin

duyulmasını istiyordur.

İşimiz bunlara fırsat tanımak.

Herkesin iyiliği toplumsal bir sorundur.

Eğer bunu savunabilirsek,
ihtiyaç duyduğumuzda

bunu anlarsak,

başkasına yardım edebileceğimizi anlarsak

çevremize o kadar sık bakmak
zorunda olmayız.

Toplumda çok zor duruma düştüğümü

hissettiğim zamanlar oldu,

bir konferansta konuşmam
istendiği bir zaman olduğu gibi

ve benden bunun için ödeme
yapmamı istediler.

Sonra biraz araştırma yaptım

ve öğrendim ki orada konuşma yapan
beyaz erkeklere ödeme yapılmış

ve seyahat masrafları karşılanmış.

Konuşma yapan beyaz kadınların
seyahat masrafları ödenmiş.

Konuşma yapan siyahi kadınlardan ise
ödeme yapması istenmiş.

''Ne yapıyorum şimdi?'' dedim.

Bunu topluluğa karşı dile getirirsem
finansal bir kayıp

yaşayacağımı biliyordum

Sonra anladım ki
sessizliğimin kimseye faydası yok.

Sonra korku içinde bunu
aleni olarak konuştum

ve diğer kadınlar da konuşmaya başladı...

''Bu ödeme eşitsizliği bana da yapıldı.''

Sonra bu konu
konferansın dahil olduğu

ayrımcı ödeme uygulamaları
hakkında bir sohbet oldu.

İlk domino taşı olduğumu hissettim,

tanınan bir kişinin yazdığı
rahatsız edici anıyı okuyup

onunla ilgili bir yazı yazdım.

Benden daha güçlüydü
ve kariyerimi etkileyebilirdi

ama ''Yapmak zorundayım'' diyordum.

''Bu uçağın kenarında
gerekirse iki saat oturmam lazım.''

Ve yaptım.
''Yayınla''ya tıkladım ve kaçtım.

(Kahkaha)

Döndüğümde viral olmuştu

ve insanlar ''Tanrım, sonunda biri
bunu dile getirdi'' yazıyorlardı.

Akıl sağlığı ve kişisel bakım

hakkında bir tartışma başladı

ve ben şu havaya büründüm;

''Yaptığım bu şey...
işe yarıyor sanırım.''

Sonra pek çok insan
güçlü erkekler tarafından

uğradıkları saldırılar hakkında
konuşarak domino etkisi yarattılar.

''Ben de!'' diyen milyonlarca kadın
buna katıldı.

Bu hareketi ateşleyen
Tarana Burke'e teşekkürler.

(Alkış)

İnsanlar ve sistemler bizi olduğumuz yerde
tutmak için sessizliğimizi kullanırlar.

İlk domino taşı olmak bazen tamamen
olduğunuz kişi olmak demektir.

Bu yüzden 3 yaşından beri
şaibeli bir karakterim.

(Kahkaha)

Üçüncü doğum günümde ben.

Hayatım boyunca bu kız oldum,

bunun bile domino olduğunu düşünüyorum

çünkü kendimizin temsilcisi olmamızı

isteyen bir dünyada

kendiniz olmak devrim gibi olabilir.

Ben fısıldamamızı isteyen bir dünyada

bağırmayı seçiyorum.

(Alkış)

Bu zor şeyleri söylemek gerektiğinde

kendime üç şey soruyorum.

Bir: Bunu kastettin mi?

İki: Bunu savunabilir misin?

Üç: Bunu sevgiyle mi söyledin?

Üçüne de yanıtım evet ise,

bunu söylüyor ve sonucuna göğüs geriyorum.

Bu önemli.

Bu iç kontrol sistemim

bana hep ''Bunu yapman lazım'' diyor.

Doğruları söylemek,
önemli gerçekleri konuşmak

devrimsel bir hareket olmamalı.

Güce karşı gerçeği savunmak
fedakârlık gerektirmemeli ama öyle değil.

İnanıyorum ki daha çoğumuz
insanlık için bunu yapmayı tercih etse

şu an olduğumuzdan
çok daha iyi yerlerde olurduk.

İnsanlıktan söz açılmışken,

Bence köprüler kurmak için
gerçekleri konuşmayı kendimize borçluyuz,

ortak payda adına

ve gerçekler üzerine kurulmayan
köprüler yıkılacak.

Doğruyu savunmak

o domino taşı olmak bizim işimiz,

sorumluluğumuz, görevimiz,

yalnızca zor olduğunda değil,

özellikle zor olduğunda.

Teşekkür ederim.

(Alkış)