Δεν θέλω παιδιά -- σταματήστε να μου λέτε ότι θα αλλάξω γνώμη

Μία στις πέντε γυναίκες στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα κάνουν βιολογικό παιδί και η Κρίστεν Ράιτερ είναι μία από αυτές. Από πολύ μικρή, ήξερε ότι δεν ήθελε παιδιά, παρά την επιμονή πολλών ανθρώπων γύρω της (συμπεριλαμβανομένου του γιατρού της) που της έλεγαν ότι θα αλλάξει γνώμη. Σε αυτή τη δυναμική ομιλία, μοιράζεται μαζί μας την ιστορία της σχετικά με τη στείρωση που έψαχνε να κάνει -- και ισχυρίζεται ότι η μητρότητα είναι μια επέκταση της γυναικείας ιδιότητας, όχι ο ορισμός της.

Αναγνώρισα τους ρόλους
που μου προσέδωσαν από πολύ νωρίς.

Μία αντίληψη που παρατηρούσα συνεχώς,

στη γλώσσα μας, στα ΜΜΕ,

ήταν πως οι γυναίκες όχι μόνο
πρέπει να κάνουν παιδιά,

αλλά πως πρέπει και να το θέλουν.

Το έβλεπα παντού αυτό.

Στον τρόπο που μου μιλούσαν οι ενήλικες

όταν έκαναν ερωτήσεις
χρησιμοποιώντας το «όταν».

«Όταν παντρευτείς...»

«Όταν αποκτήσεις παιδιά...»

Και μου παρουσίαζαν το μέλλον αυτό

ως κομμάτι του αμερικανικού ονείρου,

αλλά εγώ πάντοτε το έβλεπα
σαν το όνειρο κάποιου άλλου.

Κάτι που πάντοτε αντιλαμβανόμουν
για τον εαυτό μου

είναι πως δεν ήθελα παιδιά.

Και ως παιδί, όταν προσπαθούσα να εξηγήσω

αυτό το χάσμα ανάμεσα στους δικούς τους
ρόλους και τις δικές μου αξίες,

συχνά γελούσαν

όπως αντιδρούν οι ενήλικες
απέναντι σε γελοιότητες των παιδιών.

Και μου έλεγαν με σιγουριά,

«Θα αλλάξεις γνώμη».

Και αυτά τα ακούω όλη μου τη ζωή.

Πολιτισμένες συζητήσεις μετατρέπονται
γρήγορα σε παρεμβατικές.

«Ο σύζυγός σου το ξέρει;»

(Γέλια)

«Οι γονείς σου το ξέρουν;»

(Γέλια)

«Δεν θες οικογένεια;»

«Δεν θες να αφήσεις παρακαταθήκη;»

Και η βασική λέξη που ακούγεται
στις συζητήσεις αυτές,

«Αυτό είναι εγωιστικό».

Είναι άπειροι οι λόγοι που μια γυναίκα

δεν επιλέγει τη μητρότητα

και η πλειοψηφία δεν αφορά
προσωπικές προτεραιότητες.

Είναι όμως ακόμα κοινωνικά αποδεκτό να
δαιμονοποιούμε τις γυναίκες ως εγωίστριες

επειδή κανένας από αυτούς τους λόγους
δεν συζητείται ανοιχτά.

Όταν ήμουν μικρή και μάθαινα
για το αναπόδραστο της μητρότητας,

δεν μου εξήγησε ποτέ κανείς

πόσο συνηθισμένοι είναι οι παράγοντες
που απασχολούν τις γυναίκες,

όπως ο κίνδυνος μετάδοσης
κληρονομικών ασθενειών,

ο κίνδυνος από τη διακοπή
μιας σωτήριας ιατρικής αγωγής

κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης,

ανησυχίες σχετικά με τον υπερπληθυσμό,

την πρόσβαση σε πόρους

και το γεγονός πως 415.000 παιδιά

βρίσκονται στο σύστημα ανάδοχης φροντίδας
στις ΗΠΑ ανά πάσα στιγμή.

Λόγοι σαν κι αυτούς,
αλλά και πολλοί άλλοι,

και επειδή δεν μου αρέσει να αφήνω σοβαρά
ζητήματα σαν κι αυτό στην τύχη τους,

με οδήγησαν να πάρω την απόφαση

να κάνω χειρουργική στείρωση.

Ξεκίνησα την έρευνά μου με πολλή αφοσίωση.

Ήθελα να κατανοήσω πλήρως

όλα όσα θα ακολουθούσαν
τη διαδικασία απολίνωσης σαλπίγγων

που είναι με άλλα λόγια
το δέσιμο των ωαγωγών μιας γυναίκας.

Ήθελα να ξέρω τις τυχόν παρενέργειες,

τους βαθμούς ικανοποίησης,
τους κινδύνους, τα στατιστικά.

Και στην αρχή, ένοιωθα πολύ καλά.

Βλέπετε, έτσι όπως
μου τα έλεγαν τα πράγματα,

θα έπρεπε να πιστεύω ότι οι γυναίκες
που δεν θέλουν παιδιά είναι τόσο λίγες,

και έπειτα έμαθα ότι
μία στις πέντε Αμερικανίδες

δεν θα κάνουν βιολογικό παιδί --

μερικές από επιλογή,
μερικές για τυχαίους λόγους.

(Χειροκρότημα)

Αλλά δεν ήμουν μόνη μου.

Όμως, όσο περισσότερο διάβαζα,
τόσο απογοητευόμουν.

Διάβαζα ιστορίες γυναικών,

που προσπαθούσαν απεγνωσμένα
να κάνουν αυτή την εγχείριση.

Έμαθα πόσο κοινό ήταν για τις γυναίκες
να σπαταλούν όλα τους τα χρήματα

σε δεκάδες γυναικολόγους σε βάθος χρόνων,

για να απορριφθεί
το αίτημά τους τόσες φορές,

συχνά με τόση κραυγαλέα ασέβεια
που κατέληγαν να τα παρατήσουν.

Οι γυναίκες ανέφεραν ότι οι ιατροί
ήταν πολλές φορές τόσο υπερόπτες

και επικριτικοί ως προς τα κίνητρά τους,

και έλεγαν πράγματα, όπως,

«Έλα ξανά όταν θα παντρευτείς
και θα έχεις παιδί».

Αλλά, οι γυναίκες που είχαν παιδιά
και πήγαιναν να κάνουν αυτή την εγχείριση

δέχονταν σχόλια ότι ήταν πολύ νέες,

ή ότι δεν είχαν αρκετά παιδιά,

το οποίο είναι πολύ ενδιαφέρον,

γιατί οι νομικές απαιτήσεις στην πολιτεία
μου για αυτή την εγχείριση ήταν,

«Να είσαι τουλάχιστον 21 ετών»,

«να είσαι λογικό άτομο και να παίρνεις
μόνη σου την πρωτοβουλία»,

και «να έχεις μια περίοδο
αναμονής 30 ημερών».

Και ήμουν μπερδεμένη που ενώ πληρούσα
όλες αυτές τις νομικές απαιτήσεις,

έπρεπε να δώσω μάχη στην αίθουσα εξέτασης

για τη σωματική μου αυτονομία.

Και ήταν αποθαρρυντικό,

αλλά ήμουν αποφασισμένη.

Θυμάμαι ότι είχα ντυθεί
τόσο επαγγελματικά στο πρώτο ραντεβού.

(Γέλια)

Στεκόμουν στητά.

Μιλούσα καθαρά.

Ήθελα να δείξω στον γιατρό

ότι δεν ήμουν η ημερομηνία
γέννησής μου στο αρχείο του.

Και φρόντισα να αναφέρω στοιχεία, όπως,

«Μόλις πήρα το πτυχίο μου

και τώρα κάνω αιτήσεις
για διδακτορικά προγράμματα,

και θα συνεχίσω τις σπουδές μου».

Και «ο σύντροφός μου
κάνει αυτή τη δουλειά»,

και «έχω κάνει πολύμηνη
έρευνα επί του θέματος.

Κατανοώ τα πάντα, όλους τους κινδύνους».

Γιατί ήθελα να ξέρει ο γιατρός μου
ότι δεν ήταν απλώς μια ιδιοτροπία,

μια αντίδραση,

ότι δεν ήμουν απλώς μια εικοσάρα που
ήθελε να βγαίνει έξω και να διασκεδάζει

χωρίς να φοβάται ότι θα μείνει έγκυος...

(Γέλια)

ότι αυτό υποστήριζε ένα αναπόσπαστο
μέρος του εαυτού μου.

Κατανοώ την έννοια
της πληροφορημένης συναίνεσης,

κι έτσι περίμενα να εκπαιδευτώ και πάλι
στην όλη διαδικασία, αλλά..

Σε κάποια φάση, οι πληροφορίες έμοιαζαν
λες και υπήρχε συγκεκριμένη ατζέντα,

γεμάτες με προκαταλήψεις
με διογκωμένα στατιστικά.

Οι ερωτήσεις άρχισαν
να μοιάζουν ανακριτικές.

Στην αρχή, μου έκαναν ερωτήσεις

που έμοιαζαν να κατανοούν
την περίπτωσή μου,

αλλά μετά άρχισαν να με ρωτάνε πράγματα
λες και προσπαθούσαν να με παγιδεύσουν.

Ένοιωθα λες και ήμουν στο κατηγορητήριο
και ότι με ανέκριναν.

Ο γιατρός ρώτησε για τον σύντροφό μου.

«Πώς αισθάνεται
ο/η σύντροφός σου για όλα αυτά;»

«Είμαι με τον ίδιο άντρα
εδώ και πέντε χρόνια,

και υποστηρίζει πλήρως όποια απόφαση
θέλω να πάρω για το σώμα μου».

Και με ρώτησε,
«Και τι θα συμβεί στο μέλλον,

αν αλλάξεις σύντροφο;

Τι θα συμβεί αν αυτό
το πρόσωπο θέλει παιδιά;»

Και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω σε αυτό,

γιατί αυτό που άκουγα ήταν ότι

ο γιατρός μού έλεγε ότι θα έπρεπε
να αγνοήσω όλα όσα πίστευα

αν ένας σύντροφός μου θελήσει παιδιά.

Κι έτσι, του απάντησα
να μην ανησυχεί γι' αυτό.

Αναφέρω το θέμα των παιδιών και την
άποψή μου πάντα στα πρώτα ραντεβού μου.

(Γέλια)

(Ενθουσιασμός)

(Γέλια)

Στη συνέχεια, με ρώτησε να σκεφτώ

πως «σε 20 χρόνια, θα μπορούσες
να το μετανοιώσεις» ...

λες και δεν το είχα σκεφτεί ήδη.

Του είπα,

«Αν ξυπνήσω μια μέρα

και συνειδητοποιήσω ότι

εύχομαι να είχα πάρει
μια διαφορετική απόφαση στο παρελθόν,

η αλήθεια θα είναι ότι θα έχω αποκλείσει
μόνο έναν δρόμο προς τη μητρότητα.

Ποτέ δεν χρειαζόμουν τη βιολογία
για να φτιάξω οικογένεια ούτως ή άλλως.

(Χειροκρότημα)

Και ότι θα προτιμούσα
να έχω να αντιμετωπίσω αυτό

παρά να ξυπνήσω μια μέρα

και να συνειδητοποιήσω
ότι έχω κάνει ένα παιδί

το οποίο δεν ήθελα στην πραγματικότητα
ή για το οποίο δεν ήμουν προετοιμασμένη.

Γιατί το πρώτο επηρεάζει μόνο εμένα.

Το δεύτερο επηρεάζει το παιδί,

την ανάπτυξή του, την ευημερία του --

(Χειροκρότημα)

και δεν πρέπει να παίζουμε
τζόγο με τους ανθρώπους.

Έπειτα, μου είπε γιατί κανένας δεν
πρόκειται να εγκρίνει αυτή την εγχείριση,

σίγουρα όχι αυτός,

λόγω μιας έννοιας που ονομάζεται
ιατρικός πατερναλισμός,

που του δίνει τη δυνατότητα, ως καλά
πληροφορημένος ιατρικός πάροχός μου,

να παίρνει αποφάσεις για μένα...

με βάση την αντίληψη που έχει
για το δικό μου όφελος,

ανεξάρτητα από το τι πιστεύω
ή θέλω εγώ, ως ασθενής του.

Παίρνει την ευκαιρία αυτή να βγει έξω

και να συζητήσει την περίπτωσή μου
με τον ενδεχόμενο χειρουργό μου,

και τον ακούω, μέσα από την πόρτα,
να με περιγράφει ως ένα μικρό κοριτσάκι.

Προσβλήθηκα τόσο πολύ.

Ήθελα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου.

Ήθελα να εξηγήσω με σαφήνεια
σε αυτούς τους γιατρούς

πώς μου συμπεριφέρονταν,

ότι ήταν υποτιμητικό και σεξιστικό

και ότι δεν έπρεπε να το αποδεχτώ.

Αλλά, το αποδέχτηκα.

Κατάπια όλες τις αιχμηρές λέξεις τους,

έσφιξα τα σαγόνια μου, και αντ' αυτού

απάντησα σε όλες τις επικριτικές
ερωτήσεις και δηλώσεις τους.

Είχα έρθει εδώ για να βρω
αντικειμενικότητα και υποστήριξη,

και αντ' αυτού ένοιωθα ότι με απορρίπτουν
και ότι δεν με αφήνουν να εκφραστώ,

και μισούσα τον εαυτό μου γι' αυτό.

Μισούσα το ότι τους έδινα τη δυνατότητα
να μην με σέβονται επανειλημμένα.

Όμως, αυτή ήταν μόνο μία
από τις προσπάθειές μου.

Αυτό ήταν μόνο ένα
από τα ιατρικά ραντεβού μου.

Σε κάποιο σημείο, είχα επισκεφτεί
πέντε ή έξι ειδικούς μέσα στην ίδια ώρα.

Η πόρτα για το εξεταστήριο έμοιαζε με
την πόρτα σε ένα αυτοκίνητο για κλόουν.

Αυτός είναι ο βασικός γιατρός,

αυτός είναι ο συνάδελφός του,

ο διευθυντής.

Ένοιωθα λες και τους ζητούσα
να με μολύνουν με ευλογιά,

αντί για το αίτημά μου για αντισύλληψη.

Αλλά, δεν δίστασα,

και έδειξα επιμονή

και εντέλει έπεισα έναν απ' αυτούς
να δώσει το πράσινο φως για την εγχείριση.

Και παρόλο που βρίσκομαι ήδη στην αίθουσα
και υπογράφω τις αιτήσεις συναίνεσης

και μου κάνουν ενέσεις ορμονών

και προσπαθούμε
να κλείσουμε τις εκκρεμότητες...

ο γιατρός μου κουνάει
αποδοκιμαστικά το κεφάλι του.

«Θα αλλάξεις γνώμη».

Δεν είχα καταλάβει

πόσο κολλημένη είναι η κοινωνία
με αυτόν τον ρόλο

μέχρι που πέρασα όλα αυτά.

Βίωσα, από πρώτο χέρι και κατ' επανάληψη,

πώς ο κόσμος, γιατροί,

συνάδελφοι ή άσχετοι

δεν μπορούσαν να διακρίνουν
την ιδιότητά μου της γυναίκας

από αυτή της μητρότητας.

Και πίστευα πάντα ότι το να κάνεις παιδιά

είναι μια επέκταση της ιδιότητας
της γυναίκας, όχι ο ορισμός της.

Πιστεύω ότι η αξία μιας γυναίκας

δεν θα πρέπει ποτέ να καθορίζεται
από το αν έχει ή όχι παιδιά,

γιατί αυτό αφαιρεί
ολόκληρη την ταυτότητά της

ως ενήλικας.

Οι γυναίκες έχουν αυτήν την εκπληκτική
ικανότητα να δημιουργούν ζωή,

αλλά όταν λέμε
ότι αυτός είναι ο σκοπός της,

αυτό σημαίνει ότι ολόκληρη η ύπαρξή της
έχει έναν μόνο συγκεκριμένο σκοπό.

Είναι τόσο εύκολο να ξεχάσουμε ότι
οι ρόλοι που ορίζει για εμάς η κοινωνία

είναι τόσα περισσότερα από απλοί τίτλοι.

Ξεχνάμε το βάρος που τους συνοδεύει,

την πίεση να συμμορφωθούμε
σε αυτά τα πρότυπα,

τον φόβο που σχετίζεται
με την αμφισβήτησή τους,

και τις επιθυμίες που πρέπει
να παραμερίσουμε για να τους αποδεχτούμε.

Υπάρχουν πολλοί δρόμοι
για την ευτυχία και την ολοκλήρωση.

Είναι όλοι τους πολύ διαφορετικοί,

αλλά πιστεύω πως όλοι τους

είναι χαραγμένοι με το δικαίωμα
του αυτοπροσδιορισμού.

Θέλω οι γυναίκες να γνωρίζουν

ότι η επιλογή σας να ασπαστείτε
ή να παραλείψετε τη μητρότητα

δεν σχετίζεται με κανέναν τρόπο
με την αξία ή την ταυτότητά σας

ως σύντροφοι, ενήλικες, ή ως γυναίκες ...

και ότι υπάρχει οπωσδήποτε η δυνατότητα
επιλογής πίσω από τη μητρότητα,

και η επιλογή είναι δική σας

και μόνο δική σας.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)