Return to Video

ภาพอันน่าตื่นตาของเอเวอร์แกลนดส์ที่กำลังจะสูญหาย

  • 0:01 - 0:03
    ครับ ผมได้รับเกียรติเป็นอย่างสูง
  • 0:03 - 0:05
    ที่ได้เดินทางไปยังสถานที่สุดพิเศษบางแห่ง
  • 0:05 - 0:09
    ถ่ายภาพพื้นที่ห่างไกลเหล่านี้
    และวัฒนธรรมจากแดนไกล
  • 0:09 - 0:11
    ทั่วโลก
  • 0:11 - 0:12
    ผมรักงานของผม
  • 0:12 - 0:15
    แต่คนคิดกันว่าความน่าทึ่งแบบต่อเนื่อง
  • 0:15 - 0:17
    และอรุณรุ่ง และสายรุ้ง
  • 0:17 - 0:20
    เมื่อความเป็นจริง
    มันเหมือนกับอะไรแบบนี้เสียมากกว่า
  • 0:20 - 0:21
    (เสียงหัวเราะ)
  • 0:21 - 0:23
    นี่แหละ ห้องทำงานของผม
  • 0:23 - 0:26
    พวกเราไม่มีเงินพอที่จะมีห้องพักชั้นเลิศ
    สำหรับตอนกลางคืน
  • 0:26 - 0:29
    ฉะนั้น พวกเราก็มักที่จะนอนกันกลางแจ้ง
  • 0:29 - 0:31
    ตราบใดที่มันยังแห้ง
  • 0:31 - 0:32
    นั่นเท่ากับว่าเป็นบุญแล้ว
  • 0:32 - 0:35
    เรายังไม่มีเงินพอสำหรับอาหารจากภัตตาคารหรู
  • 0:35 - 0:38
    เราก็เลยมักจะกินอะไรก็แล้วแต่ที่มี
    อยู่ในรายการอาหารท้องถิ่น
  • 0:38 - 0:41
    และ ถ้าคุณอยู่ใน เอกวาดอเรียน ปะราโม่
    (Ecuadorian Páramo)
  • 0:41 - 0:44
    คุณก็จะได้กินหนูยักษ์ ที่เรียกว่า คู (cuy)
  • 0:44 - 0:46
    (เสียงหัวเราะ)
  • 0:46 - 0:49
    แต่บางทีสิ่งที่อาจทำให้ประสบการณ์ของพวกเรา
    แตกต่างออกไปนิดหน่อย
  • 0:49 - 0:52
    และมีเอกลักษณ์มากกว่าคนทั่วไปโดยเฉลี่ย
  • 0:52 - 0:55
    คือ พวกเราสิ่งที่ทำให้เป็นกังวล
    อยู่ในใจตลอดเวลา
  • 0:55 - 0:59
    ที่แม้กระทั่งในเวลาอันมืดมิด
    และในเวลาแห่งความเศร้าสลด
  • 0:59 - 1:03
    เรายังคิดว่า "เฮ้ย เราอาจได้ภาพดีๆ สักภาพ
  • 1:03 - 1:05
    อาจมีเรื่องราวบางอย่างให้ไปเล่า"
  • 1:06 - 1:08
    และทำไมการเล่าเรื่องถึงสำคัญ
  • 1:09 - 1:13
    ครับ มันช่วยให้เราติดต่อกับมรดก
    ทางวัฒนธรรม และทางธรรมชาติ
  • 1:13 - 1:14
    และในทางตอนตะวันออกเฉียงใต้
  • 1:14 - 1:17
    มันมีความไม่ต่อเนื่องที่น่าตกใจ
    ระหว่างส่วนที่คนอยู่อาศัย
  • 1:17 - 1:21
    กับส่วนธรรมชาติ
    ที่ทำให้เรามาอยู่ตรงนี้ได้ตั้งแต่แรก
  • 1:22 - 1:24
    เราเป็นสิ่งมีชีวิตที่อาศัยการมองเห็น
  • 1:24 - 1:27
    เราก็เลยใช้ในสิ่งที่เราเห็น
    เพื่อสอนเราในสิ่งที่เรารู้
  • 1:28 - 1:30
    ทีนี้ พวกเราส่วนใหญ่คงจะไม่สมัครใจนัก
  • 1:30 - 1:32
    ที่จะลงไปยังที่ลุ่มหนองน้ำ
  • 1:33 - 1:36
    แล้วเราจะหวังให้คนเหล่านั้นสนับสนุน
  • 1:36 - 1:38
    ในฐานะเป็นผู้ปกป้องมันได้อย่างไร
  • 1:38 - 1:40
    เราทำไม่ได้
  • 1:40 - 1:44
    ฉะนั้น หน้าที่ของผมคือใช้ภาพถ่ายเหล่านี้
    เป็นเครื่องมือในการสื่อสาร
  • 1:44 - 1:48
    เพื่อช่วยเชื่อมช่องว่าง
    ระหว่างวิทยาศาสตร์และสุนทรียศาสตร์
  • 1:48 - 1:49
    เพื่อให้ผู้คนพูดถึง
  • 1:50 - 1:51
    เพื่อให้พวกเขาคิดถึง
  • 1:51 - 1:53
    และหวังเป็นอย่างยิ่งว่า ที่สุดแล้ว
  • 1:53 - 1:54
    เพื่อให้พวกเขาใส่ใจ
  • 1:55 - 1:58
    ผมเริ่มทำสิ่งนี้เมื่อ 15 ปีก่อน
    ณ ที่แกนส์วิล (Gainesville) แห่งนี้
  • 1:58 - 2:00
    ที่หลังบ้านของผม
  • 2:00 - 2:03
    และผมก็ตกหลุมรักการผจญภัย และการค้นพบ
  • 2:03 - 2:05
    การออกไปสำรวจที่ต่างๆ
  • 2:05 - 2:07
    ที่ห่างจากประตูบ้านไปไม่กี่นาที
  • 2:07 - 2:10
    มีที่สวยงามมากมายให้เราไปพบ
  • 2:10 - 2:12
    แม้ว่าหลายปีมานี้
  • 2:12 - 2:14
    ผมยังมองโลกใบนี้ผ่านสายตาของเด็กน้อย
  • 2:15 - 2:17
    และผมพยายามที่จะรวม
    สัมผัสแห่งความตื่นตา
  • 2:17 - 2:22
    และสัมผัสแห่งความช่างสงสัยใคร่รู้
    ลงไปในภาพถ่ายของผม
  • 2:22 - 2:24
    บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้
  • 2:25 - 2:27
    และเราก็ค่อนข้างโชคดี เพราะทางใต้นี้
  • 2:27 - 2:30
    เรายังโชคดีที่มีผืนผ้าใบที่ยังค่อนข้างว่าง
  • 2:30 - 2:34
    ที่เราจะสามารถแต่งเติม
    ด้วยการผจญภัยที่น่าตื่นตาที่สุด
  • 2:34 - 2:36
    และประสบการณ์ที่สุดยอด
  • 2:36 - 2:40
    มันก็สำคัญแค่ว่าจินตนาการของเรา
    จะพาเราไปไกลแค่ไหน
  • 2:40 - 2:43
    เห็นไหมครับ ผู้คนมากมายมองมันแล้วก็บอกว่า
  • 2:43 - 2:44
    "โอ้ ว้าว ต้นไม้นั่นสวยจัง"
  • 2:44 - 2:46
    แต่ผมไม่เพียงแต่เห็นต้นไม้ --
  • 2:46 - 2:49
    ผมมองมันและเห็นโอกาส
  • 2:49 - 2:50
    ผมเห็นช่วงสุดสัปดาห์
  • 2:51 - 2:54
    เพราะเมื่อผมเป็นเด็ก นี่เป็นชนิดของภาพ
  • 2:54 - 2:56
    ที่ทำให้ผมกระโดดออกจากโซฟา
    และกล้าที่จะออกไปสำรวจมัน
  • 2:56 - 2:58
    กล้าที่จะออกไปหาป่าเขา
  • 2:58 - 3:01
    และจุ่มหัวลงไปใต้น้ำ และเห็นในสิ่งที่เราได้เห็น
  • 3:01 - 3:04
    และทุกท่านครับ ผมถ่ายภาพมาทั่วโลก
  • 3:04 - 3:06
    และผมให้คำมั่นกับคุณได้เลย
  • 3:06 - 3:07
    ว่าสิ่งที่เรามีในทางตอนใต้นี้
  • 3:07 - 3:09
    สิ่งที่เรามีในรัฐซันชาย
  • 3:09 - 3:11
    มีความทัดเทียมกับทุกอย่างที่ผมได้เคยเห็นมา
  • 3:12 - 3:16
    แต่อุตสาหกรรมท่องเที่ยวของเรา
    มัวแต่ยุ่งอยู่กับการส่งเสริมอะไรก็ไม่รู้
  • 3:17 - 3:19
    ก่อนที่เด็กส่วนใหญ่จะอายุ 12
    พวกเขาต่างไปดิสนีย์เวิลด์กันแล้ว
  • 3:19 - 3:21
    หลายครั้งยิ่งกว่าพวกเขาเคยไปพายเรือแคนู
  • 3:21 - 3:24
    หรือไปตั้งแคมป์นอนใต้ฟ้าที่มีดาวนับพัน
  • 3:25 - 3:28
    และผมก็ไม่ได้ต่อต้านดิสนีย์หรือมิกกี้เมาส์
    ผมก็เคยไปที่นั่นเหมือนกัน
  • 3:28 - 3:31
    แต่พวกเขากำลังพลาดสายสัมพันธ์พื้นฐาน
  • 3:31 - 3:34
    ที่สร้างสัมผัสแห่งความภูมิใจ
    และความเป็นเจ้าของ
  • 3:34 - 3:36
    สถานที่ซึ่งพวกเขาเรียกว่าบ้าน
  • 3:37 - 3:40
    และมันถูกประกอบรวมขึ้นจากเรื่องพื้นที่
  • 3:40 - 3:42
    ซึ่งกำหนดนิยามมรดกแห่งชาติของเรา
  • 3:42 - 3:45
    และเติมเชื้อให้กับชั้นหินที่จะให้น้ำดื่มกับเรา
  • 3:45 - 3:50
    ที่ถูกตัดสินว่ามันน่ากลัว อันตราย และน่าขนลุก
  • 3:50 - 3:52
    เมื่อบรรพบุรุษเรามาถึงที่นี่เป็นครั้งแรก
  • 3:52 - 3:55
    พวกเขาเตือนว่า "ออกไปจากที่ตรงนี้
    พวกมันหลอนน่าดู
  • 3:55 - 3:58
    พวกมันเต็มไปด้วยวิญญาณชั่วร้ายและภูติผี
  • 3:58 - 4:00
    ผมไม่รู้หรอกว่า
    พวกเขาไปเอาความคิดนี้มาจากไหน
  • 4:01 - 4:03
    แต่มันนำไปสู่การเสียความสัมพันธ์จริงๆ
  • 4:03 - 4:05
    ภาพลักษณ์ในทางลบทางจิตใจ
  • 4:05 - 4:09
    ที่ทำให้พวกเราทำตัวออกห่าง เงียบ
  • 4:09 - 4:11
    และสุดท้าย
    ทำให้สิ่งแวดล้อมของเราเสี่ยงต่ออันตราย
  • 4:13 - 4:16
    เราอยู่ในรัฐที่ถูกล้อมรอบและกำหนดด้วยน้ำ
  • 4:16 - 4:17
    แต่กระนั่น เป็นศตวรรษมาแล้ว
  • 4:17 - 4:19
    หนองน้ำและพื้นที่น้ำขัง ถูกจัดว่า
  • 4:19 - 4:22
    เป็นอุปสรรคที่ต้องถูกจัดการ
  • 4:22 - 4:26
    และเราก็ได้ปฏิบัติต่อพวกมัน
    เป็นดั่งระบบนิเวศชั้นสอง
  • 4:26 - 4:29
    เพราะว่าพวกมันมีค่าเป็นเงินน้อย
  • 4:29 - 4:32
    และแน่นอน พวกมันเลื่องลือว่ามีจระเข้และงู --
  • 4:32 - 4:36
    ซึ่งผมต้องยอมรับว่า
    มันเป็นผู้ต้อนรับที่ไม่น่ากอดสักเท่าไร
  • 4:36 - 4:37
    (เสียงหัวเราะ)
  • 4:37 - 4:40
    ฉะนั้น มันถูกเหมาเอาว่า หนองน้ำที่ดี
  • 4:40 - 4:41
    คือหนองน้ำที่ไม่มีน้ำ
  • 4:41 - 4:43
    และอันที่จริง
  • 4:43 - 4:46
    การถ่ายน้ำออกจากพื้นที่หนองน้ำเพื่อเตรียมพื้นที่
    สำหรับการเกษตรและการพัฒนา
  • 4:46 - 4:50
    ถูกพิจารณาว่าจำเป็นมาก
    สำหรับการอนุรักษ์ไม่นานมานี้
  • 4:51 - 4:52
    แต่ตอนนี้เรากำลังแจวลงคลอง
  • 4:52 - 4:55
    เพราะว่ายิ่งเราเรียนรู้เกี่ยวกับพื้นที่น้ำขังมากเท่าไร
  • 4:55 - 4:57
    เรายิ่งไขความลับได้มากขึ้นเท่านั้น
  • 4:57 - 5:00
    เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างสายพันธุ์
  • 5:00 - 5:04
    และการเชื่อมโยงกันของพื้นที่อาศัย
    ที่ลุ่มน้ำ และเส้นทางอพยพ
  • 5:05 - 5:07
    ยกตัวอย่างเช่น นกชนิดนี้
  • 5:07 - 5:09
    นี่คือ นกกระจิบสีเหลืองโพลล์
    (prothonotary warbler)
  • 5:09 - 5:11
    ผมชอบมันมากเพราะว่ามันเป็นนกหนองน้ำ
  • 5:11 - 5:13
    ที่อาศัยอยู่ทั่วไป
  • 5:13 - 5:17
    พวกมันทำรัง และจับคู่ และพวกมันผสมพันธุ์
    ในหนองน้ำที่มีมานานนี้
  • 5:17 - 5:18
    ในป่าหนองน้ำ
  • 5:18 - 5:21
    และหลังจากฤดุใบไม้ผลิ
    หลังจากที่พวกมันเลี้ยงดูลูกนก
  • 5:21 - 5:23
    พวกมันจะบินเป็นพันๆ ไมล์
    ข้ามอ่าวเม็กซิโก
  • 5:23 - 5:25
    ไปยังอเมริกากลางและใต้
  • 5:26 - 5:27
    และจากนั้นหลังจากฤดูหนาว
  • 5:27 - 5:29
    ฤดุใบไม้ผลิกลับมาอีกครั้ง
    และพวกมันก็กลับมา
  • 5:29 - 5:32
    พวกมันบินเป็นพันๆ ไมล์
    ข้ามอ่าวเม็กซิโก
  • 5:32 - 5:35
    และพวกมันไปไหน พวกมันไปหยุดตรงไหน
  • 5:35 - 5:38
    กลับไปยังต้นไม้ต้นเดิม
  • 5:39 - 5:40
    มันบ้ามากครับ
  • 5:40 - 5:43
    นี่คือนกที่มีขนาดเท่ากับ ลูกเทนนิส --
  • 5:44 - 5:45
    แบบว่า นั่นมันเพี้ยนจริงๆ
  • 5:45 - 5:48
    ผมใช้จีพีเอสเพื่อมาที่นี่ทุกวัน
  • 5:48 - 5:49
    และนี่คือบ้านเกิดผมเลยนะ
  • 5:49 - 5:51
    (เสียงหัวเราะ)
  • 5:51 - 5:52
    บ้าจริงๆ
  • 5:52 - 5:56
    ครับ จากนั้น เมื่อนกบินข้ามอ่าวเม็กซิโก
  • 5:56 - 5:58
    เข้าไปในอเมริกากลางในช่วงฤดูหนาว
  • 5:58 - 6:00
    และจากนั้นฤดูใบไม้ผลิก็กลับมา
  • 6:00 - 6:03
    และมันก็กลับมาหาสิ่งนี้
  • 6:03 - 6:05
    สนามกอล์ฟเปียกๆ งั้นหรือ
  • 6:06 - 6:09
    นี่เป็นคำบรรยาย
    ที่มันจะพบได้บ่อยๆ
  • 6:09 - 6:10
    ในรัฐนี้
  • 6:10 - 6:13
    และมันเป็นกระบวนการทางธรรมชาติ
    ที่เกิดขึ้นมาเป็นพันๆ ปี
  • 6:13 - 6:15
    และเราเพิ่งจะได้เรียนรู้เกี่ยวกับมัน
  • 6:15 - 6:18
    ฉะนั้น คุณเดาได้เลย ถึงเรื่องอื่นๆ ที่เราต้องเรียนรู้
    เกี่ยวกับพื้นที่ต่างๆ
  • 6:18 - 6:20
    ถ้าคุณรักษามันเอาไว้แต่แรก
  • 6:20 - 6:24
    ตอนนี้แม้ว่าจะมีสิ่งมีชีวิตมากมาย
    อยู่ในพื้นที่หนองน้ำ
  • 6:24 - 6:26
    พวกมันก็ยังมีชื่อเสียงที่ไม่ค่อยดีนัก
  • 6:27 - 6:30
    หลายคนรู้สึกไม่สบายใจ
    ถึงแนวคิดลุยน้ำลุยโคลน
  • 6:31 - 6:32
    ในเขตน้ำดำในฟอริดา
  • 6:32 - 6:34
    ผมเข้าใจได้ครับ
  • 6:34 - 6:37
    แต่ที่สิ่งที่ผมหลงรักสำหรับการเติบโต
    ในรัฐซันชาย
  • 6:37 - 6:38
    คือว่า สำหรับเราหลายๆ คน
  • 6:38 - 6:42
    เราใช้ชีวิตอยู่กับความกลัว
    ที่มันซ่อนเร้นอยู่แต่ก็สัมผัสได้ชัดเจน
  • 6:42 - 6:45
    ที่ซึ่งเมื่อเราเอานิ้วเท้าจุ่มน้ำ
  • 6:45 - 6:48
    มันอาจมีอะไรที่เก่าแก่ยิ่งกว่านั้น
  • 6:48 - 6:50
    ที่พัฒนาไปมากกว่าพวกเรา
  • 6:51 - 6:55
    เป็นที่รู้กันว่า คุณไม่ใช่เป็นที่สุด
    เป็นความไม่น่าสบายใจ ผมว่านะ
  • 6:56 - 7:00
    บ่อยแค่ไหนกันเชียว
    ในยุคใหม่ ในเมือง ดิจิจัล
  • 7:00 - 7:04
    ที่คุณจะรู้สึกว่าชีวิตเสี่ยงภัยจริงๆ
  • 7:04 - 7:08
    หรือคิดว่าโลกไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อพวกเราเท่านั้น
  • 7:08 - 7:09
    ฉะนั้น ตลอดศตวรรษที่ผ่านมา
  • 7:09 - 7:13
    ผมเริ่มที่จะมองหาบริเวณ
    ที่คอนกรีตให้ป่า
  • 7:13 - 7:15
    และไม้สนกลายเป็นต้นไซปรัส
  • 7:15 - 7:18
    และผมก็มองดูยุงและสัตว์เลื้อยคลานเหล่านี้
  • 7:18 - 7:20
    ความไม่สบายเหล่านี้
  • 7:20 - 7:24
    ว่าเป็นการยืนยันว่า
    ผมได้พบกับความดิบเถื่อนจริงๆ
  • 7:24 - 7:26
    และผมก็เปิดรับมันเต็มที่
  • 7:26 - 7:29
    ทีนี้ ในฐานะนักถ่ายภาพอนุรักษ์
    ที่หมกมุ่นกับน้ำดำๆ
  • 7:29 - 7:31
    มันก็เหมาะสมดีแล้ว
    ที่สุดท้ายแล้ว ผมจะไปจบลงที่
  • 7:31 - 7:33
    พื้นที่หนองน้ำที่โด่งดังที่สุด
  • 7:33 - 7:35
    เอเวอร์แกลนดส์ (Everglandes)
  • 7:35 - 7:37
    การที่ผมเติบโตในตอนกลางของฟอริดาเหนือ
  • 7:37 - 7:39
    มันมีชื่อสถานที่อันน่าหลงใหล
  • 7:39 - 7:42
    อย่างเช่น ลอกซาแฮทชี และ ฟาคาแฮทชี
  • 7:42 - 7:44
    คอร์คสกรูว์, บิกไซปรัส
  • 7:44 - 7:48
    ผมเริ่มในสิ่งที่กลายเป็นโครงการห้าปี
  • 7:48 - 7:52
    เพื่อหวังที่จะนำ เอเวอร์แกลนดส์
    กลับมาอยู่ในความสนใจใหม่
  • 7:52 - 7:53
    ในความสนใจที่ให้แรงบันดาลใจมากกว่า
  • 7:54 - 7:57
    แต่ผมรู้ว่านี่อาจจะเป็นการข้อที่มากไปเสียหน่อย
    เพราะว่าที่นี่ คุณมีบริเวณ
  • 7:57 - 8:00
    ที่โดยคร่าว กินบริเวณประมาณหนึ่งในสาม
    ของฟอริดา มันใหญ่มากครับ
  • 8:00 - 8:02
    และเมื่อผมบอกว่าเอเวอร์แกลนดส์
  • 8:02 - 8:04
    คนส่วนใหญ่จะบอกว่า
    "โอ้ ใช่ อุทยานแห่งชาติ"
  • 8:04 - 8:09
    แต่ เอเวอร์แกลนด์ ไม่ได้เป็นแค่อุทยาน
    มันเป็นป่าต้นน้ำทั้งหมด
  • 8:09 - 8:12
    เริ่มด้วยคิสซิมมี เครือข่ายทะเลสาปทางเหนือ
  • 8:12 - 8:14
    และจากนั้นเมื่อฝนตกในฤดูร้อน
  • 8:14 - 8:17
    ฝนเหล่านี้จะไหลไปรวมกัน
    ในทะเลสาปโอคีโชบี (Okeechobee)
  • 8:17 - 8:20
    และทะเลสาปโอคีโชบีจะถูกเติมเต็ม
    และมันจะท่วมถึงฝั่ง
  • 8:20 - 8:24
    และท่วมไปทางตอนใต้ อย่างช้าๆ
    ไปตามโครงสร้างภูมิประเทศ
  • 8:24 - 8:26
    และเข้าไปในทะเลหญ้า
    เดอะ ซอว์กราซ แพรรีส์
  • 8:26 - 8:28
    ก่อนไปบรรจบที่ดงไซปรัส
  • 8:28 - 8:31
    จนกระทั่งลงไปทางใต้อีกในพื้นที่หนองน้ำโกงกาง
  • 8:31 - 8:35
    และจากนั้น ในที่สุด ก็ไปถึงอ่าวฟอริดา
  • 8:35 - 8:37
    มรกตแห่งเอเวอร์แกลนดส์
  • 8:37 - 8:38
    ปากแม่น้ำใหญ่
  • 8:38 - 8:40
    ขนาด 850 ตารางไมล์
  • 8:40 - 8:45
    แน่นอนว่า อุทยานแห่งชาติ
    เป็นปลายสุดทางใต้ของระบบนี้
  • 8:45 - 8:48
    แต่ทุกอย่างที่ทำให้มันมีเอกลักษณ์
    คือปัจจัยที่เข้ามารวมกันเหล่านี้
  • 8:48 - 8:51
    น้ำจืดที่เริ่มที่ 100 ไมล์ ไปทางเหนือ
  • 8:51 - 8:54
    ฉะนั้น มันไม่มีการดำเนินการทางการเมือง
    หรือขอบเขตที่เห็นชัดเจน
  • 8:54 - 8:59
    ปกป้องอุทยานนี้จากน้ำเสีย
    หรือน้ำที่ไม่มีคุณภาพ
  • 8:59 - 9:02
    และน่าเสียใจที่ว่า นั่นคือสิ่งที่เราได้ทำลงไป
  • 9:03 - 9:04
    ตลอด 60 ปีที่ผ่านมา
  • 9:04 - 9:08
    เราถ่ายน้ำออก, เราสร้างเขื่อน,
    เราขุดลอกเอเวอร์แกลนดส์
  • 9:08 - 9:12
    จนถึงจุดที่ตอนนี้ น้ำที่ไปถึงอ่าวในปัจจุบัน
  • 9:12 - 9:14
    เป็นเพียงหนึ่งในสามของที่เคยไปถึงอ่าว
  • 9:15 - 9:18
    ฉะนั้น โชคไม่ดี
    เรื่องนี้ไม่ได้เป็นเหมือนแดดงามและสายรุ้ง
  • 9:19 - 9:21
    ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม
  • 9:21 - 9:24
    เรื่องราวของเอเวอร์แกลนดส์
    ถูกผูกไว้อย่างเลี่ยงไม่ได้
  • 9:24 - 9:28
    กับยอดเขาและหุบเขา
    ของความสัมพันธ์ของมนุษย์ชาติ
  • 9:28 - 9:29
    กับโลกธรรมชาติ
  • 9:29 - 9:31
    แต่ผมจะแสดงภาพสวยๆ เหล่านี้ให้คุณชม
  • 9:31 - 9:33
    เพราะว่ามันจะทำให้คุณมีส่วนร่วม
  • 9:33 - 9:36
    และในขณะที่ผมทำให้คุณสนใจ
    ผมจะเล่าเรื่องจริงให้คุณฟัง
  • 9:36 - 9:38
    มันคือการรับสิ่งหนึ่ง
  • 9:38 - 9:41
    และเราก็แลกมันกับอีกสิ่งหนึ่ง
  • 9:41 - 9:42
    ในอัตราที่น่าตกใจ
  • 9:43 - 9:45
    และสิ่งที่หายไปในหลายๆ คน
  • 9:45 - 9:48
    ก็คือระดับแท้ๆ ที่เรากำลังพูดถึง
  • 9:48 - 9:51
    เพราะว่า เอเวอร์แกลนดส์ไม่ได้รับผิดชอบ
    แค่เรื่องน้ำดื่ม
  • 9:51 - 9:53
    สำหรับชาวฟอริดา 7 ล้านคน
  • 9:53 - 9:56
    วันนี้มันให้พื้นที่ทางการเกษตร
  • 9:56 - 9:58
    ปลูกมะเขือเทศและส้มได้ตลอดทั้งปี
  • 9:58 - 10:01
    เพื่อชาวอเมริกัน 300 ล้านคน
  • 10:02 - 10:06
    และมันเป็นชีพจรตามฤดูกาลของน้ำในฤดูร้อน
  • 10:06 - 10:10
    ที่สร้างลำธารแห่งหญ้ามา 6,000 ปีแล้ว
  • 10:10 - 10:15
    เหมือนเป็นการประชด ที่ทุกวันนี้
    มันกินพื้นที่กว่าครึ่งล้านเอเคอร์
  • 10:15 - 10:17
    ของลำธารแห่งอ้อยที่ไม่มีที่สิ้นสุด
  • 10:18 - 10:20
    นี่คือผืนป่าเดียวกันที่ทำหน้าที่
  • 10:20 - 10:24
    เทปุ๋ยที่เยอะเกินไปลงในลุ่มน้ำ
  • 10:24 - 10:26
    ซึ่งเปลี่ยนระบบไปตลอดกาล
  • 10:27 - 10:30
    แต่เพื่อที่คุณจะไม่แค่เพียงเข้าใจ
    ว่าระบบทำงานอย่างไร
  • 10:30 - 10:32
    แต่ยังจะได้รู้สึกสัมพันธ์กับมันด้วย
  • 10:32 - 10:35
    ผมตัดสินใจที่จะแบ่งเรื่อง
    ออกเป็นสองสามการบรรยาย
  • 10:35 - 10:38
    และผมต้องการให้เรื่องนี้เริ่มขึ้นที่
    ทะเลสาปโอคีโชบี
  • 10:38 - 10:41
    มันคือหัวใจของระบบเอเวอร์แกลนด์
  • 10:41 - 10:43
    และเพื่อที่จะทำอย่างนั้น ผมขอเลือกทูตของเรา
  • 10:43 - 10:45
    สายพันธุ์ที่เป็นสัญลักษณ์
  • 10:45 - 10:47
    นี่คือนกเหยี่ยวกินหอยทากแห่งเอเวอร์แกลนด์
  • 10:48 - 10:49
    มันเป็นนกที่ยอดมาก
  • 10:49 - 10:51
    และพวกมันเคยสร้างรังเป็นพันๆ
  • 10:51 - 10:53
    ในทางตอนเหนือของเอเวอร์แกลนด์
  • 10:53 - 10:56
    และจากนั้นพวกมันก็ลดจำนวน
    ลงมาอยู่ที่ 400 คู่ ในทุกวันนี้
  • 10:56 - 10:58
    แล้วทำไมน่ะหรือ
  • 10:58 - 11:01
    ครับ มันเป็นเพราะว่าพวกมันกินอาหารอย่างเดียว
    คือหอยทากแอ๊ปเปิล
  • 11:01 - 11:04
    หอยทากน้ำจืดที่ขนาดพอๆ กับลูกปิงปอง
  • 11:04 - 11:07
    ฉะนั้น เราเริ่มสร้างเขื่อนที่ทางต้นน้ำ
    ของเอเวอร์แกลนดส์
  • 11:07 - 11:11
    เมื่อเรากั้นทะเลสาปโอคีโชบี
    และถ่ายน้ำออกจากพื้นที่น้ำขัง
  • 11:11 - 11:13
    เราสูญเสียแหล่งที่อยู่ของหอยทาก
  • 11:13 - 11:16
    แล้วก็ทำให้ ประชากรของนกรุ้งลดลง
  • 11:16 - 11:20
    นอกจากนี้ ผมต้องการรูปถ่าย
    ที่จะไม่เพียงแต่สื่อสารความสัมพันธุ์นี้
  • 11:20 - 11:23
    ระหว่างพื้นที่น้ำขัง, หอยทาก และนก
  • 11:23 - 11:25
    แต่ผมถูกเตือนมาว่า
    รูปถ่ายมันสื่อสารไม่ได้
  • 11:25 - 11:28
    เป็นความสัมพันธ์ที่น่าที่งของทั้งคู่
  • 11:28 - 11:32
    และมันสำคัญแค่ไหน
    ที่พวกมันต้องมาพึ่งพาอาศัยกัน
  • 11:32 - 11:34
    พื้นที่น้ำขังและนกชนิดนี้
  • 11:34 - 11:36
    และเพื่อที่จะทำอย่างนั้น ผมระดมความคิด
  • 11:36 - 11:39
    ผมเริ่มที่จะร่างแผนเพื่อจะถ่ายภาพ
  • 11:39 - 11:42
    และส่งมันไปให้กับนักชีววิทยาสัตว์ป่า
    ในโอคีโชบี --
  • 11:42 - 11:45
    นี่คือนกที่กำลังใกล้สูญพันธ์ุ
    ฉะนั้นเราต้องได้รับอนุญาตพิเศษ
  • 11:45 - 11:47
    ผมสร้างแทนที่จมน้ำ
  • 11:47 - 11:50
    ที่หอยทากสามารถไปเกาะที่ใต้นำ้พอดี
  • 11:50 - 11:54
    และผมก็ใช้เวลาเป็นเดือนๆ
    วางแผนบ้าบอนี้
  • 11:54 - 11:57
    และนำแท่นนี้ไปยังโอคีโชบี
  • 11:57 - 11:59
    และใช้เวลาหลายสัปดาห์ในน้ำ
  • 11:59 - 12:03
    ลุยน้ำท่วมถึงเอว 9 ชั่วโมงต่อกะ
    จากช่วงเช้ามืดถึงพระอาทิตย์ตก
  • 12:03 - 12:06
    เพื่อให้ได้ภาพหนึ่ง
    ที่ผมคิดว่าจะสามารถสื่อสารสิ่งนี้ได้
  • 12:06 - 12:08
    และนี่คือวันที่ผมทำสำเร็จ
  • 12:08 - 12:11
    [วีดีโอ: (แม็ค สโตน บรรยาย)
    หลังจากตั้งแท่นแล้ว
  • 12:11 - 12:14
    ผมมออกไปและเห็นนกรุ้ง
    ออกมาเหนือดงแคทเทล
  • 12:14 - 12:16
    และผมเห็นมันตรวจหาและตามหา
  • 12:16 - 12:17
    และมันก็ไปอยู่ตรงเหนือกับดัก
  • 12:17 - 12:19
    และผมเห็นว่ามันเห็นสิ่งนั้น
  • 12:19 - 12:22
    มันตัดตรงลงไป พุ่งเข้าหากับดัก
  • 12:22 - 12:25
    และในวินาทีนั้น
    ทุกอย่างที่วางแผนมาเป็นเดือน การรอคอย
  • 12:25 - 12:27
    รอยไหม้จากแดด ยุงกัด --
  • 12:27 - 12:29
    ทันใดนั้น ทุกอย่างมันคุ้มค่า
  • 12:29 - 12:33
    (แม็ค สโตน ในภาพยนต์)
    โอ้พระเจ้า เหลือเชื่อจริงๆ]
  • 12:34 - 12:36
    คุณเชื่อได้เลยว่าผมตื่นเต้นแค่ไหน
    ตอนที่มันเกิดขึ้น
  • 12:36 - 12:38
    แต่แนวคิดก็คือ
  • 12:38 - 12:40
    สำหรับใครที่ไม่เคยเห็นนกชนิดนี้
  • 12:40 - 12:42
    และไม่มีเหตุผลที่จะสนใจมัน
  • 12:42 - 12:45
    ภาพเหล่านี้ มุมมองใหม่นี้
  • 12:45 - 12:48
    จะช่วยให้ความกระจ่างใหม่กับสายพันธุ์หนึ่ง
  • 12:48 - 12:52
    ที่ทำให้บริเวณน้ำท่วมถึงนี้
    น่าทึ่ง มีคุณค่า และสำคัญยิ่ง
  • 12:53 - 12:56
    ทีนี้ ผมรู้ว่าผมไม่อาจมาที่ เกนสวิล (Gainesville)
  • 12:56 - 12:58
    และพูดกับคุณเกี่ยวกับสัตว์ต่างๆ
    ในเอเวอร์แกลนดส์
  • 12:58 - 13:00
    โดยไม่พูดพวกจระเข้ได้
  • 13:00 - 13:02
    ผมรักพวกไอ้เข้นะ
    ผมเติบโตมากับการรักพวกมัน
  • 13:02 - 13:06
    พ่อแม่ของผมพูดเสมอว่า
    ผมมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับพวกมัน
  • 13:06 - 13:07
    แต่สิ่งที่ทำให้ผมชอบพวกมันก็คือ
  • 13:07 - 13:10
    พวกมันเหมือนเป็นงูน้ำจืด
  • 13:10 - 13:12
    พวกมันน่ากลัว น่ารังเกียจ
  • 13:12 - 13:14
    และพวกมันก็ถูกเข้าใจผิดอย่างน่าเศร้า
  • 13:14 - 13:18
    เพราะว่าพวกมันเป็นสายพันธุ์ที่ค่อนข้างน่าสนใจ
    พวกมันไม่ได้เป็นแค่นักล่าสูงสุด
  • 13:18 - 13:19
    ในเอเวอร์แกลนดส์
  • 13:19 - 13:22
    พวกมันเป็นสถาปนิกตัวจริงของที่นี่
  • 13:22 - 13:24
    เพราะเมื่อน้ำลดลงในฤดูหนาว
  • 13:24 - 13:25
    ระหว่างฤดูแล้ง
  • 13:25 - 13:28
    พวกมันเริ่มที่จะขุดโพรงที่เรียกว่า
    โพรงจระเข้
  • 13:28 - 13:31
    และพวกมันทำแบบนี้ เพราะเมื่อน้ำลดลง
  • 13:31 - 13:34
    พวกมันยังสามารถหาความชุ่มฉ่ำได้
    และพวกมันจะสามารถหาอาหาร
  • 13:35 - 13:37
    และตอนนี้ สิ่งนี้ก็กำลังส่งผลต่อพวกมัน
  • 13:37 - 13:39
    สัตว์ชนิดอื่นๆ ยังขึ้นอยู่กับมันในความสัมพันธ์นี้
  • 13:39 - 13:42
    พวกมันจึงเป็นสายพันธุ์ที่สำคัญเช่นกัน
  • 13:43 - 13:47
    แล้วคุณจะทำอย่างไรให้ผู้ล่าสูงสุด
    เจ้าสัตว์เลื้อยคลานโบราณ
  • 13:47 - 13:49
    ที่ดูเหมือนมันมีอำนาจในระบบนิเวศนี้
  • 13:49 - 13:52
    แต่บางครั้ง ก็ดูเปราะบาง
  • 13:53 - 13:57
    ครับ คุณลุยโคลนเข้าไปหลุม 120 หลุมเห็นจะได้
  • 13:57 - 13:59
    จากนั้นก็หวังว่าคุณคงตัดสินใจไม่ผิด
  • 13:59 - 14:01
    (เสียงหัวเราะ)
  • 14:02 - 14:04
    ผมยังมีนิ้วครบ นั่นเจ๋งมากเลยครับ
  • 14:05 - 14:07
    แต่ผมเข้าใจ ผมรู้
    ผมจะไม่ระดมพวกคุณ
  • 14:07 - 14:11
    ผมจะไม่ระดมกองทัพคนเพื่อ
    "ช่วยรักษาเอเวอร์แกลนดส์เพื่อจระเข้"
  • 14:11 - 14:13
    มันไม่เกิดขึ้นแน่เพราะพวกมันมีอยู่เยอะแยะ
  • 14:13 - 14:14
    พวกคุณก็เห็นๆ มันอยู่
  • 14:14 - 14:18
    พวกมันเป็นหนึ่งในเรื่องการอนุรักษ์
    ที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในสหรัฐฯ
  • 14:18 - 14:21
    แต่มีอยู่สายพันธุ์หนึ่งในเอเวอร์แกลนดส์
    ที่ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร
  • 14:21 - 14:24
    ก็ไม่อาจห้ามใจให้ไม่หลงรักได้
    นั่นคือนกปากช้อนสีกุหลาบ
  • 14:24 - 14:28
    นกเหล่านี้เจ๋งมาก แต่พวกมันกำลังลำบาก
    ที่เอเวอร์แกลนดส์
  • 14:28 - 14:31
    เพราะว่าพวกมันเดิมมีอยู่เป็นพันๆ คู่
    ในอ่าวฟอริดา
  • 14:31 - 14:33
    และเมื่อช่วงต้นศตวรรษที่ 20
  • 14:33 - 14:37
    พวกมันลดลงเหลือ สอง -- สองคู่
  • 14:37 - 14:38
    และทำไมล่ะ
  • 14:39 - 14:42
    นั่นเป็นเพราะผู้หญิงคิดว่าขนนก
    ดูดีกว่าถ้านำมาประดับไว้บนหมวก
  • 14:42 - 14:44
    จากนั้น พวกมันก็บินลับไปในท้องฟ้า
  • 14:44 - 14:47
    จากนั้น เราก็ห้ามการขายขนนก
  • 14:47 - 14:49
    และจำนวนของมันก็เริ่มกลับมาสูงขึ้น
  • 14:49 - 14:51
    และเมื่อจำนวนเริ่มที่จะเพิ่มสูงขึ้น
  • 14:51 - 14:53
    นักวิทยาศาสตร์ก็เริ่มจะให้ความสนใจ
  • 14:53 - 14:54
    พวกเขาเริ่มศึกษานกเหล่านี้
  • 14:54 - 14:56
    และสิ่งที่พวกเขาพบก็คือว่า
  • 14:56 - 14:58
    พฤติกรรมของนกเหล่านี้
    ผูกพันอย่างเหนียวแน่น
  • 14:58 - 15:01
    กับวัฏจักรน้ำขึ้นน้ำลงประจำปี
    ในเอเวอร์แกลนดส์
  • 15:01 - 15:04
    ซึ่งเป็นสิ่งที่กำหนดพื้นที่ลุ่มน้ำเอเวอร์แกลนดส์
  • 15:04 - 15:06
    สิ่งที่พวกเขาค้นพบก็คือ
  • 15:06 - 15:09
    นกเหล่านี้เริ่มที่จะทำรังในฤดูหนาว
    เมื่อน้ำลด
  • 15:09 - 15:13
    เพราะว่าพวกมันนักล่าเหยื่อด้วยการสัมผัส
    พวกมันจะต้องสัมผัสสิ่งที่พวกมันกิน
  • 15:13 - 15:16
    และพวกมันรอแหล่งน้ำที่อุดมไปด้วยปลา
  • 15:16 - 15:18
    ที่จะเป็นแหล่งอาหารที่เพียงพอ
    กับลูกๆ ของพวกมัน
  • 15:19 - 15:22
    ฉะนั้น นกเหล่านี้กลายเป็นสัญลักษณ์
    ของเอเวอร์แกลนดส์ --
  • 15:22 - 15:25
    สายพันธุ์บ่งชี้
    ถึงความสมบูรณ์ของระบบ
  • 15:25 - 15:29
    และเมื่อจำนวนของมันเพิ่มกลับขึ้นมา
    ในกลางศตวรรษที่ 20 --
  • 15:29 - 15:33
    ไต่ขึ้นไปถึง 900, 1,000, 1,100, 1,200 --
  • 15:33 - 15:37
    แค่มันเพิ่งเริ่มเกิดขึ้น เราก็เริ่มทำให้ทางตอนใต้
    ของเอเวอร์แกลนดส์เสื่อมถอย
  • 15:37 - 15:41
    และพวกเรากั้นน้ำไม่ให้ไหลลงมาทางใต้
    ประมาณสองในสาม
  • 15:41 - 15:43
    และมันมีผลกระทบที่รุนแรง
  • 15:44 - 15:46
    และในขณะที่จำนวนของมัน เริ่มที่จะสูงถึงจุดยอด
  • 15:46 - 15:49
    น่าเสียดาย วันนี้ เรื่องจริงของนกปากช้อนชนิดนี้
  • 15:49 - 15:54
    ภาพถ่ายจริงๆ ที่แสดงว่ามันเป็นอย่างไร
    มันเป็นประมาณนี้
  • 15:55 - 16:00
    พวกมันลดลงเหลือจนเหลือน้อยกว่า 70 คู่
    ในอ่าวฟอริดาในปัจจุบัน
  • 16:00 - 16:02
    เพราะว่าพวกเราเข้าไปรบกวนระบบ
    มากมายเหลือเกิน
  • 16:02 - 16:05
    ฉะนั้นองกรณ์ต่างๆ กำลังร้องตะโกน
    พวกเขากำลังกรีดร้อง
  • 16:05 - 16:08
    "เอเวอร์แกลนส์ช่างบอบบาง มันบอบบางเหลือเกิน"
  • 16:08 - 16:09
    มันไม่ครับ
  • 16:09 - 16:10
    มันยืดหยุ่นคืนสภาพได้
  • 16:10 - 16:14
    เพราะถึงแม้ว่า จากทั้งหมดที่เราจะฉกฉวยไปจากมัน
    จากทั้งหมดที่เราได้ทำ และที่เราได้ระบายน้ำออกไป
  • 16:14 - 16:16
    และที่เราสร้างเขื่อน ที่เราขุดลอก
  • 16:16 - 16:19
    เศษส่วนของมันยังคงอยู่ที่นั่น
    รอที่จะถูกจับมารวมเข้าด้วยกันอีกครั้ง
  • 16:19 - 16:21
    และนี่คือสิ่งที่เรารักเกี่ยวกับฟอริดาใต้
  • 16:21 - 16:25
    ที่ในที่เดียว เรามีพลังของมวลชน
    ที่มิอาจหยุดยั้งได้
  • 16:25 - 16:28
    และธรรมชาติเขตศูนย์สูตร
    ที่ไม่อาจเคลื่อนไปที่ใดได้
  • 16:29 - 16:33
    และมันอยู่ที่ขอบของก้าวใหม่
    ที่เราถูกกดดันด้วยการประเมิน
  • 16:33 - 16:35
    พงไพรนั้นมีค่าสักแค่ไหน
  • 16:35 - 16:38
    อะไรคือค่าของความหลากหลายทางชีวภาพ
    หรือน้ำดื่มของเรา
  • 16:39 - 16:42
    และโชคดี หลังจากการถกเถียงกันหลายทศวรรษ
  • 16:42 - 16:45
    พวกเราก็เริ่มที่จะลงมือจัดการกับปัญหา
  • 16:45 - 16:47
    พวกเราดำเนินการโครงการเหล่านี้อย่างช้าๆ
  • 16:47 - 16:50
    เพื่อนำน้ำจืดกลับมายังอ่าว
  • 16:50 - 16:53
    แต่มันขึ้นอยู่กับพวกเราชาวประชาชน
    ผู้อยู่อาศัย ผู้อุปโภคบริโภค
  • 16:53 - 16:56
    ที่จะทำให้เจ้าหน้าที่ภาครัฐที่เราเลือกมาแล้ว
    ทำตามสัญญา
  • 16:57 - 16:59
    พวกคุณช่วยอะไรได้บ้าง
  • 16:59 - 17:00
    มันง่ายมากครับ
  • 17:00 - 17:02
    แค่ออกไป ออกไปข้างนอกนั่น
  • 17:02 - 17:04
    พาเพื่อนของคุณ พาลูกๆ ของคุณ
  • 17:04 - 17:06
    พาครอบครัวของคุณออกไป
  • 17:06 - 17:08
    จ้างไกด์ตกปลา
  • 17:08 - 17:10
    อวดรัฐของคุณว่าการปกป้องพงไพร
  • 17:10 - 17:14
    ไม่ใช่เพียงแต่สมเหตุสมผลในแง่นิเวศวิทยา
    แต่ในแง่เศรษฐกิจด้วยเช่นกัน
  • 17:14 - 17:18
    มันสนุกมาก ลองสิครับ
    จุ่มเท้าลงในน้ำดู
  • 17:18 - 17:20
    พื้นที่หนองน้ำจะเปลี่ยนคุณ เชื่อผมสิ
  • 17:21 - 17:23
    ตลอดเวลาหลายปี พวกเราใจดี
  • 17:23 - 17:26
    กับพื้นที่อื่นๆ ในประเทศ
  • 17:26 - 17:29
    พวกมันทำให้เราจุกอกไปด้วยความรักชาติ
  • 17:29 - 17:32
    ที่ซึ่งเราพิจารณาว่ามันกำหนดนิยามพวกเรา
  • 17:32 - 17:35
    แกรนด์ แคนยอน, โยเซมิติ. เยลโล่วสโตน
  • 17:35 - 17:37
    และเราใช้อุทยานเหล่านี้
    และบริเวณทางธรรมชาติเหล่านี้
  • 17:37 - 17:40
    เป็นประภาคารและเข็มทิศทางวัฒนธรรม
  • 17:41 - 17:43
    และน่าเศร้า เอเวอร์แกลนดส์
  • 17:43 - 17:45
    มักจะถูกลืมพูดถึง
  • 17:46 - 17:48
    แต่ผมเชื่อว่า ทุกอนูของมัน
    เป็นสัญลักษณ์ และสิ่งที่แสดงว่า
  • 17:48 - 17:50
    เราเป็นใครในฐานะประเทศ
  • 17:50 - 17:53
    ไม่ต่างอะไรกับพงไพรที่อื่น
  • 17:53 - 17:55
    มันแค่เป็นป่าในอีกแบบเท่านั้นเอง
  • 17:56 - 17:57
    แต่ผมขอสนับสนุน
  • 17:57 - 18:00
    เพราะว่าบางที ในที่สุด เราก็ได้มาถึงจุดนี้
  • 18:00 - 18:03
    เพราะว่าครั้งหนึ่งพื้นที่ท่วมน้ำที่เต็มไปด้วยหนองบึง
    ที่ถูกตัดสิน
  • 18:03 - 18:05
    วันนี้ มันเป็นมรดกโลก
  • 18:05 - 18:08
    มันเป็นพื้นที่น้ำขัง
    ที่มีความสำคัญระดับนานาชาติ
  • 18:09 - 18:12
    และใน 60 ปีที่ผ่านมานี้พวกเรามากันไกล
  • 18:12 - 18:16
    ในฐานะโครงการฟื้นฟูพื้นที่น้ำท่วมถึง
    ที่ทะเยอทะยานที่สุดและใหญ่ที่สุดในโลก
  • 18:16 - 18:20
    ทุกสายตาจากนานาชาติจ้องมองมาที่รัฐซันชาย
  • 18:20 - 18:22
    เพราะว่า ถ้าเรารักษาเยียวยาระบบนี้ได้
  • 18:22 - 18:26
    มันก็จะกลายเป็นสัญลักษณ์
    ของการฟื้นฟูพื้นที่น้ำท่วมถึง
  • 18:26 - 18:27
    ของทั่วทั้งโลก
  • 18:28 - 18:33
    แต่มันขึ้นอยู่กับพวกเราที่จะตัดสินใจ
    ว่าเราจะปักธงของเราไว้บนมรดกใด
  • 18:34 - 18:37
    พวกเขาบอกว่าเอเวอร์แกลนดส์
    คือการทดสอบที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
  • 18:38 - 18:41
    ถ้าเราทำสำเร็จ เราก็จะสามารถรักษาโลกเราไว้ได้
  • 18:42 - 18:43
    ผมชอบคำพูดนี้ครับ
  • 18:43 - 18:45
    เพราะว่ามันท้าทาย และกระตุ้นดี
  • 18:45 - 18:47
    เราจะทำได้ไหม เราจะทำหรือเปล่า
  • 18:47 - 18:49
    เราต้องทำ เราทำเป็นต้องทำ
  • 18:50 - 18:51
    แต่พื้นที่น้ำท่วมถึง ไม่ใช่แค่การทดสอบ
  • 18:52 - 18:54
    มันยังเป็นของขวัญ
  • 18:54 - 18:56
    และที่สุดแล้ว เป็นความรับผิดชอบของพวกเรา
  • 18:57 - 18:58
    ขอบคุณครับ
  • 18:58 - 19:02
    (เสียงปรบมือ)
Title:
ภาพอันน่าตื่นตาของเอเวอร์แกลนดส์ที่กำลังจะสูญหาย
Speaker:
แม๊ค สโตน (Mac Stone)
Description:

หลายศตวรรษ ผู้คนมองดูที่ลุ่มหนองน้ำและพื้นที่ท่วมน้ำว่าเป็นสิ่งกีดขวางที่ควรหลีกเลี่ยง แต่สำหรับนักถ่ายภาพ แม็ค สโตน ผู้บันทึกเรื่องราวของสัตว์ป่าในเอเวอร์แกลนดส์ในฟอริดา ที่ลุ่มหนองน้ำหาใช่เครื่องกีดขวาง -- มันเป็นสมบัติแห่งชาติ ด้วยภาพถ่ายอันน่าทึ่งของเขา สโตนได้ให้ความกระจ่างกับเถื่อนไพรสำคัญที่เก่าแก่แต่ถูกลืมเลือน ข้อความจากเขาก็คือ ออกไปและสัมผัสกับมันด้วยตัวคุณเอง "ลงมือทำ -- ก้าวย่ำลงไปในน้ำ" เขากล่าว "ที่ลุ่มหนองน้ำจะเปลี่ยนคุณ เชื่อผมสิ"
more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDTalks
Duration:
19:15

Thai subtitles

Revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.