Hoe Amerika's overheidsscholen kinderen arm houden | Kandice Sumner | TEDxBeaconStreet

Waarom zou een goede opleiding voorbehouden moeten zijn aan rijke kinderen? Scholen in arme wijken in de VS, en met name die in de gekleurde wijken, ontberen de hulpmiddelen die de norm zijn op de rijkere scholen -- dingen zoals muziekinstrumenten, nieuwe boeken, gezonde lunches en voetbalvelden -- en dit heeft een merkbare impact op het potentieel van de studenten. Kandice Sumner ziet de ongelijkheid iedere dag in haar klaslokaal in Boston. In deze inspirerende talk vraagt ze ons de feiten onder ogen te zien -- en die te veranderen.

Deze talk werd gehouden op een TEDx-evenement, in de stijl van de TED-conferenties, maar onafhankelijk georganiseerd door een lokaal team. Meer informatie hierover op http://ted.com/tedx

Ik wil het met jullie hebben
over mijn kinderen.

Nu weet ik dat iedereen denkt
dat zijn kind het geweldigste

en mooiste kind is dat er ooit is geweest.

Maar die van mij zijn dat echt.

(Gelach)

Ik heb 696 kinderen

en het zijn de meest intelligente,
inventieve, innovatieve,

briljante en machtige kinderen
die je ooit zult tegenkomen.

Iedere leerling die ik heb mogen lesgeven
in mijn klaslokaal, is mijn kind.

Maar omdat hun 'echte'
ouders niet rijk zijn

en volgens mij omdat ze gekleurd zijn,

zullen ze zelden in zichzelf

de grootsheid zien die ik in ze zie.

Want ik zie mezelf in hen --

of wat ik geweest zou zijn.

Ik ben de dochter van twee hardwerkende,

hoogopgeleide, Afro-Amerikaanse ouders

die kozen voor een carrière
in de publieke sector:

mijn vader als geestelijke,
mijn moeder als onderwijzer.

Rijkdom was nooit
de belangrijkste ambitie bij ons thuis.

Door die afwezigheid van rijkdom

leefden we ook in een arme wijk

en gingen dus ook naar een arme school.

We hadden echter het geluk
de opleidingsjackpot te winnen

in een vrijwillig integratieprogramma

dat stedelijke kinderen
-- zwart en bruin --

naar scholen bracht in een buitenwijk

-- rijk en blank.

Toen ik vijf was, moest ik
een uur in de bus zitten

naar ergens ver weg

om een betere opleiding te krijgen.

Toen ik vijf was, dacht ik
dat iedereen leefde zoals ik.

Ik dacht dat iedereen naar school ging

en dat wij gewoon
de bruine potloden gebruikten

om ons familie-album in te kleuren,

terwijl alle anderen
de roze potloden gebruikte.

Toen ik vijf was, dacht ik
dat iedereen precies was zoals ik.

Maar gaandeweg begonnen
me dingen op te vallen, zoals:

waarom hoeft mijn buurmeisje
niet haar bed uit om vijf uur in de morgen

om een uur in de bus
naar school te zitten?

Waarom leer ik viool spelen,

terwijl mijn buurtgenootjes
niet eens muziekles hebben?

Waarom lazen en leerden
mijn buurtgenootjes materiaal

dat ik twee of drie jaar
eerder al had gezien?

Toen ik wat ouder werd

ontwikkelde zich in mijn buik
een ongerechtigheidsgevoel,

alsof ik iets deed wat niet mocht;

iets gebruikte wat niet van mij was;

een cadeautje had ontvangen

wat niet voor mij bestemd was.

Al die prachtige dingen die ik kreeg

en meemaakte,

waren eigenlijk niet voor mij.

Ik had eigenlijk helemaal geen bibliotheek
of een fitnessruimte mogen hebben,

of een veilige speelplaats.

Het was eigenlijk
niet mijn toneelafdeling,

met regelmatige
voorstellingen en concerten --

met dans en muziek en tentoonstellingen.

Het was er eigenlijk niet voor mij,

die goed uitgeruste biologie-
en scheikundelokalen

of die schoolbussen
die me voor de deur afzetten,

de versgemaakte lunches

of zelfs de airco.

Mijn kinderen hebben dat niet.

Hoe ouder ik werd

-- al was ik nog zo dankbaar
voor de geweldige kans

die ik had gekregen --

kon ik steeds moeilijker
om die zeurende vraag heen:

hoe zit het dan met de rest?

Er zijn duizenden kinderen,
precies zoals ik,

die dit ook verdienen.

Waarom krijgt niet iedereen dit.

Waarom is een goeie opleiding
alleen voorbehouden aan de rijken?

Het was als de wroeging
van een overlevende.

Al mijn buurtgenootjes
ervoeren een educatieve catastrofe

die mij door mijn busritje bespaard bleef.

Ik was als een soort
educatieve Mozes, roepend:

"Laat mijn mensen gaan ...

naar goeie scholen!"

(Gelach)

Ik had zelf ervaren hoe die andere helft
werd behandeld en onderwezen.

Ik had het educatieve beloofde land gezien

en ik kon met geen mogelijkheid
het verschil rechtvaardigen.

Ik geef nu les in dezelfde scholen
als waar ik vandaan vluchtte.

Ik weet welke gereedschappen
ik als leerling kon gebruiken

en die ik nu als leraar
mijn leerlingen niet kan bieden.

Er zijn ontelbare nachten geweest
dat ik heb gehuild uit frustratie,

boosheid

en verdriet,

omdat ik mijn kinderen niet kan geven
wat ik wel heb meegekregen,

omdat ik niet de beschikking heb
over dezelfde hulpmiddelen

waarmee ik ben onderwezen.

Mijn kinderen verdienen zoveel beter.

En wij blijven ondertussen
ons uitgekauwde excuus herhalen:

"De prestatiekloof, de prestatiekloof!"

Is het nu echt zo moeilijk te begrijpen

waarom deze kinderen
minder goed presteren dan anderen?

Kom nou, zeg.

Volgens mij snappen we het echt niet.

Ik denk dat we,

zoals Gloria Ladson-Billings zegt,

ons denkmodel en woordgebruik
eens op zijn kop moeten zetten.

Het is geen prestatiekloof;

het is een opleidingsschuld,

voor alle scholingshulpmiddelen
die nooit zijn geïnvesteerd

in de educatie van het zwarte
en gekleurde kind.

Een goed bewaard geheim
in de Amerikaanse historie

is dat de enige Amerikaanse instelling
die ooit voor kleurlingen is gecreëerd

de Amerikaanse slavenhandel is --

en sommigen zeggen het gevanginswezen,

maar dat is een mooi onderwerp
voor een andere TEDTalk.

(Gelach)

Het publieke schoolsysteem van dit land
werd gebouwd, gekocht en betaald

met geld dat werd verdiend
aan de slavenhandel en slavenarbeid.

Terwijl Afro-Amerikaanse slaven
werden uitgesloten van het onderwijs,

legde hun arbeid de basis
voor precies die instelling

waarvan ze werden uitgesloten.

Sinds die tijd is in iedere rechtszaak,
onderwijsnota en hervorming

gepoogd het ontwerp
alsnog passend te krijgen,

in plaats van gewoon toe te geven:

het deugde altijd al niet.

Even heel kort door de bocht:
de Amerikaanse onderwijsgeschiedenis.

De hele grote lijn.

Zwarten deden niet mee
-- door de slavernij.

Met hulp van filantropische blanken

bouwden ze hun eigen scholen.

Gescheiden maar gelijk was oké.

Maar hoewel we allemaal weten
dat dingen gescheiden waren,

waren ze geenszins gelijk.

Toen kreeg je de rechtszaak van Brown
tegen de onderwijsraad in Topeka in 1954;

rassenscheiding werd toen illegaal.

Maar slechts weinig mensen slaan acht
op de rechtszaken sinds die tijd

die het educatieve beloofde land
weer hebben ontmanteld

dat de uitspraak in 'Brown
tegen de onderwijsraad' voor ogen had.

Sommigen zeggen dat onze scholen
nu meer gescheiden zijn

dan ze waren voordat we dat
ongedaan probeerden te maken.

Het onderwijzen van desegragatie,
de negen van Little Rock,

de burgerrechtenbeweging,

is een heel ongemakkelijk moment
in mijn klaslokaal,

als ik een kind moet horen vragen:

"Als de scholen in 1954
gedesegrageerd zijn,

waarom zijn er dan
geen blanke kinderen hier?

(Gelach)

Ze zijn niet dom.

Ze weten precies wat er gebeurt,

en wat niet.

Ze weten dat als het op onderwijs aankomt,

dat zwarte levens niet meetellen,

nu niet en vroeger niet.

Jarenlang heb ik wanhopig geprobeerd

in mijn kinderen de liefde
voor het lezen te cultiveren.

Ik had een bescheiden bibliotheekje
bij elkaar gescharreld

van boeken uit tweedehands winkeltjes,

garageverkopen, zolders -- dat werk.

Maar als ik die vermaledijde woorden zei:

"Neem je boek en ga lezen",

was het of ik de oorlog had verklaard.

Het was een kwelling.

Op een dag,

toen ik had gehoord van de website
genaamd DonorsChoose,

waar leraren een verlanglijstje maken

van dingen die ze
voor hun klas nodig hebben

en anonieme donors in die dingen voorzien,

besloot ik mijn kans te wagen
en een verlanglijst op te stellen

voor een droombibliotheek voor tieners.

Meer dan 200 nagelnieuwe boeken
kwamen stuk voor stuk naar ons toe.

Iedere dag werden er weer meer bezorgd
en mijn kinderen juichten:

"Het lijkt wel Kerstmis!"

(Gelach)

Vervolgens vroegen ze:

"Mevrouw Sumner,
waar komen die boeken vandaan?"

En dan zei ik:

"Vreemdelingen in heel het land
willen dat jullie ze krijgen."

Ze reageerden dan met lichte achterdocht:

"Maar ze zijn splinternieuw."

(Gelach)

Waarop ik dan zei:

"Die verdienen jullie ook."

Ik kon de hele ervaring begrijpen
toen een van mijn meisjes,

terwijl ze een paperback
uit zijn papier haalde, zei:

"Mevrouw Sumner, ik dacht eigenlijk
dat u die boeken had gekocht,

want de leraren kopen
altijd dingen voor ons.

Maar om te weten dat een vreemde,
iemand die ik net eens ken,

zoveel om mij geeft,

is best wel vet."

Het idee dat vreemden
voor je zullen zorgen,

is een voorrecht
dat mijn kinderen niet kennen.

Sinds die donaties

zijn er voortdurend kinderen
die boeken mee naar huis nemen

die ze terugbrengen met de mededeling:

"Deze was goed!"

(Gelach)

Als ik nu zeg: "Ga een boek lezen",

haasten de kinderen zich
naar mijn bibliotheek.

Willen lezen was het probleem niet,

als er maar boeken waren, wilden ze wel.

Algemeen gezien,

heeft de overheidsschool zwarte
en gekleurde kinderen nooit recht gedaan.

We blijven ons richten
op de eindresultaten

of de testresultaten,

en blijven ons frustreren.

We treffen die ravage aan
en vragen ons af:

"Waarom is dit zo erg?
Hoe is dit gekomen?"

Pardon?

Als je een kind maar lang
genoeg verwaarloost,

heb je het recht niet meer
nog verbaasd te zijn

als de dingen verkeerd aflopen.

Stop met die verbazing,

die verwarring,

dat onbegrip,

over de prestatiekloof,

de inkomensverschillen,

de detentiecijfers,

of welke sociaal-economische ongelijkheid
op dit moment ook 'trending' mag zijn.

De problemen die we als land hebben,

hebben we zelf gecreëerd.

De kwaliteit van je onderwijs
is recht evenredig

aan je toegang tot je hoger onderwijs,

je toegang tot banen,

je toegang tot de toekomst.

Tot het moment dat ieder kind
een goede opleiding kan krijgen,

ongeacht waar ze wonen

of de kleur van hun huid,

zijn er dingen die we
op macro-niveau kunnen doen.

Schoolbudgetten mogen niet afhangen
van eigendomsbelastingen

of van een dubieuze
economische formule

waarbij rijke kinderen bevoordeeld
blijven worden door subsidies,

terwijl arme kinderen voortdurend
het eten en de hulpmiddelen

uit de mond wordt gestoten.

Gouverneurs, senatoren,
burgemeesters, raadsleden --

als we openbaar onderwijs
openbaar onderwijs noemen,

dan moet het dat ook zijn.

Anders moeten we
het noemen wat het echt is:

armoedeverzekering.

"Overheidsonderwijs:

houdt arme kinderen arm sinds 1954."

(Gelach)

Als we, als land, echt geloven
dat onderwijs 'de grote nivelleerder' is

dan moet het dat ook zijn:
gelijk en rechtvaardig.

Tot dan is er geen democratie
in ons democratisch onderwijs.

Op een iets lager niveau:

historisch gezien is de educatie
van het zwarte en gekleurde kind

altijd afhankelijk geweest
van de vrijgevigheid van anderen.

Dat is op het moment helaas nog zo.

Als je zoon of dochter
of neef of nicht of buurjongen

of Timmetje van verderop

naar een rijke school gaat,

roep dan je school op
om een arme school te adopteren,

of desnoods een arme klas.

Dicht het gat door erover te praten

en belangrijke relaties te leggen.

Wanneer we hulpmiddelen samen gebruiken,

worden ze niet gedeeld,

maar vermenigvuldigd.

En op micro-niveau:

als je mens bent,

doneer dan.

Tijd, geld, hulpmiddelen, kansen --

wat je hart je ingeeft.

Er zijn websites zoals DonorsChoose

die de ongelijkheid inzien

en er echt iets aan willen doen.

Wat is een timmerman zonder gereedschap?

Wat is een actrice zonder podium?

Of een wetenschapper zonder laboratorium?

Wat is een dokter zonder gereedschap?

Ik vertel het je,

dat zijn mijn kinderen.

Zouden het niet ook
jouw kinderen moeten zijn?

Dankjewel.

(Applaus)