500 mülteciyi taşıyan bir tekne battı. Kurtulan iki kişinin hikayesi

500'den fazla mülteciyi taşıyan aşırı yüklü bir gemide genç bir kadın hiç beklenmeyen bir kahraman oluyor. Birleşmiş Milletler'in mülteci biriminden Melissa Fleming'in anlattığı bu güçlü hikaye mülteci gemileri geldikçe daha iyi hayatlara kaçmaya çalışan çok sayıda insanın hayatına insani bir bakış açısıyla yaklaşıyor.

Her gün; hayatları için kaçan
insanların acı hikayelerini dinliyorum,

tehlikeli sınırlar ve düşman
denizler boyunca.

Ama öyle bir hikaye var ki,
geceleri uyumamı engelliyor

ve iste bu Doaa hakkında.

Suriyeli bir mülteci, 19 yaşında,

Gündelik yevmiyelerle Mısır'da
güç bela bir hayat sürdürüyordu.

Babası sürekli Suriye'de kalan işini
düşünüyordu, tam gelişmekte iken

bir bombayla darmadağın olmuştu.

Ve onları buraya sürükleyen savaş dördüncü
yılında hala şiddetini koruyordu.

Ve bir zamanlar onları buyur
eden toplum

artık onlardan bezmiş görünüyordu.

Sonra bir gün, motosikletli adamlar
onu kaçırmaya çalıştı.

Bir zamanlar sadece geleceğini düşünen
hevesli bir ögrenciyken.

artık sürekli bir korku içindeydi.

Ama içi aynı zamanda umutla doluydu,

çünkü Bassem adında kendi gibi Suriyeli bir mülteciye aşıktı.

Bassem de aynı şekilde Mısır'da mücadele
ediyordu ve Doaa'ya dedi ki,

"Hadi Avrupa'ya gidelim;
iltica ve güvenlik isteyelim.

Ben çalışırım sense okursun --
yeni bir yaşam sözü"

Ve Bassem Doaa'yı babasından
istedi.

Ama Avrupaya varmak için hayatlarını riske
etmek zorunda olduklarını biliyorlardı,

Akdeniz boyunca yolculuk yaparak,

zalimlikleri ile ün yapmış
insan kaçakçılarına güveneceklerdi.

Ve Doaa sudan korkuyordu.

Her zaman için böyleydi.
Yüzmeyi hiç öğrenmemişti.

Yılın Ağustos ayıydı
ve şimdiden 2.000 kişi

Akdeniz'i geçmeye çalışırken ölmüştü,

ama Doaa Kuzey Avrupa'ya kadar
gidebilen bir arkadaşını tanıyordu,

ve"Belki biz de yapabiliriz" diye düşündü.

Böylece ailesinden gitmek için izin istedi

ve zorlu bir tartışmadan
sonra razı oldular,

ve Bassem hayatı boyunca biriktirdiği parayı --
kişi başı 2.500 dolar --

insan kaçakçılarına verdi.

Bekledikleri telefon bir cumartesi
sabahında geldi,

ve bir otobüs onları yüzlerce insanla
dolu olan bir sahile götürdü.

Sonra küçük botlarla eski bir balıkçı
teknesine götürüldüler,

Bu teknede 500 kişi tıkıştılar,

300 kişi aşağı 500 kişi yukarı.

Suriyeliler, Filistinliler, Afrikalılar,
Müslümanlar ve Hristiyanlar vardı.

Sandra da dahil, 100 çocuk --
6 yaşındaki küçük Sandra--

Ve Masa, 18 aylık.

Bu teknede aileler vardı, omuz omuza

ve ayak ayağa sıkışmışlardı.

Doaa bacaklarını göğsüne
çekmiş oturuyordu,

Bassem onun elini tutuyordu.

Suyun üzerindeki ikinci günlerinde,
endişeden hastalanmışlardı

ve sert denizden dolayı
mideleri bulanıyordu.

Üçüncü gün Doaa'nin içine bir sıkıntı
çökmüştü.

Ve Bassem'e şöyle dedi,
"Korkarım yapamayacağız.

korkarım tekne batacak"

Bassem ise ona şöyle dedi,
"Lütfen sabırlı ol,

İsveç'e gideceğiz, orada evleneceğiz,

kendimize bir
gelecek kuracağız."

Dördüncü gün, yolcular endişelenmeye
başlamıştı.

kaptana sordular, "Ne zaman varacağız?"

Kaptan onlara çenelerini kapamalarını
söyledi ve onları aşağıladı.

"16 saat içinde İtalya kıyılarına ulaşmış
oluruz." dedi.

Yorgun ve bitkin düşmüşlerdi.

Çok geçmeden yaklaşan bir bot gördüler--
daha küçük bir bot,üzerinde 10 adam vardı,

Adamlar onlara bağırmaya, küfürler
savurmaya,

sopalar atmaya başladılar,
bulundukları tekneyi terkedip bu küçük

ve iyi yüzemeyeceği belli olan
bota binmelerini istediler.

Ebeveynler çocukları için
dehşete düşmüştü,

ve topluca tekneden inmeyi reddettiler.

Böylece bottakiler kızgın bir şekilde
uzaklaştı,

ama yarım saat sonra geri geldiler

kasıtlı olarak Doaa'nın botunun yan
kısmında bir delik açmaya başladılar.

Bassem'in oturduğu yerin hemen
altına.

ve Doaa adamların şöyle bağırdığını duydu,

"Balıklar sizi diri diri
yesin de görün!"

Tekne devrilip batarken
adamlar gülmeye başladı.

Güvertenin altındaki 300 kişi ölmeye
mahkumdu.

Doaa tekne batarken kenara tutunuyordu,

ve dehşetle pervanenin küçük
bir çocuğu parçalara ayırmasını izledi.

Bassem ona şöyle dedi, "Ne olursun
bırak,

yoksa sen de pervaneye doğru
sürüklenip öleceksin."

Ve hatırlayın -- yüzme bilmiyor.

Ama tutunmayı bıraktı ve elleri ve
ayaklarını hareket ettirmeye başladı,

"Bu yaptığım yüzmek." diye düşündü.

Ve mucizevi bir şekilde, Bassem bir can
simidi buldu.

Çocuk simidiydi,

havuzlarda ve sakin denizlerde
oynadıklarındandı.

Doaa simite tırmandı,

kolları ve ayakları kenarından sarkıyordu.

Bassem iyi bir yüzücüydü,

Böylece elini tuttu ve suda durdu.

Etrafları cesetlere doluydu.

Başlangıçta yaklaşık 100 kişi kurtulmuştu,

ve gruplar halinde bir araya gelip
kurtarılmak için dua etmeye başladılar.

Ama bir gün geçip de kimse gelmeyince,

bazı insanlar umutlarını yitirdiler,

Ve Doaa ile Bassem

uzakta can yeleklerini çıkarıp
suya batan adamları izlediler.

Omzunda küçük bir bebek
oturan bir adam onlara yaklaştı,

9 aylık -- Malek.

Adam suda durabilmek için bir gaz
tenekesine tutunuyordu ve onlara şunu dedi,

"Korkarım kurtulamayacağım.

Çok güçsüz düştüm, cesaretimi kaybettim."

Bassem ve Doaa'ya küçük Malek'i verdi,

ve onu can simidine oturtturdular.

Artık böylece üç kişilerdi,
Doaa,Bassem ve küçük Malek.

İzin verin hikayeyi burada durdurup

şu soruyu sorayım:

Neden Doaa gibi mülteciler
bu tür riskleri alıyorlar?

Milyonlarca mülteci sürgünde,
bilinmezlik içinde yaşıyor.

4 yıldır süren bir savaştan kaçıp

gittikleri ülkelerde yaşıyorlar.

Geri dönmek isteseler bile dönemezler.

Evleri, işleri,

kasabaları ve şehirleri
tamamen mahvedilmiş durumda.

Bu bir UNESCO Dünya Miras Şehri,

adı Homs, Suriye'de bulunuyor.

Bu nedenle insanlar komşu ülkelere kaçmaya
devam ediyorlar,

ve biz onlara çölün ortasında mülteci
kampları kuruyoruz.

Yüzlerce ve binlerce insan bunlar gibi
kamplarda yaşıyor,

ve binlerce başka binlercesi,milyonlarcası
kasabalar ve şehirlerde yaşıyor.

Ve halklar,

zamanında onları buyur eden komşu ülkeler

içtenlikle ve tüm kalpleriyle,

boğulmuş durumdalar.

En basitinden yeterince okul,
su sistemi ve hijyen yok.

Zengin Avrupa ülkeleri bile böyle bir
akınla dev yatırımlar olmaksızın

asla baş edemezler.

Suriye'deki savaş neredeyse 4 milyon
insanı sınır dışına sürükledi,

ama yedi milyondan fazla
insan ülke içinde kaçış halinde.

Bu, Suriye nüfusunun yarısından fazlası
kaçmaya

zorlandı demek oluyor.

Bir çoğunu barındıran komşu ülkelere
dönelim.

Dünyanın zengin kısmının kendilerine
çok az destek olduğuna inanıyorlar.

Ve günler aylara, aylar ise yıllara döndü.

Bir mültecinin geçici bir süre ile
kalması gerekiyordu.

Sudaki Doaa ve Bassem'e geri dönelim.

İkinci günleriydi ve Bassem
çok güçsüz düşmeye başlamıştı.

ve şimdi ,Bassem'e dönüp
konuşma sırası Doaa'nındı,

"Aşkım, lütfen umuda, geleceğimize tutun.
Başaracağız."

Ve Bassem Doaa'ya dedi ki,

"Seni bu duruma soktuğum
için çok üzgünüm aşkım.

Hayatımda kimseyi seni
sevdiğim kadar sevmemiştim."

Sonra kendini suya bıraktı,

ve Doaa hayatının aşkının gözlerinin
önünde boğulmasını izledi.

O gün daha sonra,

bir anne minik 18 aylık kızı
Masa ile birlikle Doaa'ya yaklaştı.

Bu kız size daha önce gösterdiğim
fotoğraftaki can yelekli,

küçük kızdı .

Ablası Sandra daha yeni boğulmuştu,

ve annesi kızını kurtarmak için
elinden gelen her şeyi

yapması gerektiğini biliyordu.

Doaa'ya dedi ki,
"Lütfen bu çocuğu al.

Bir parçan olmasına izin ver.
Ben kurtulamayacağım."

Ve sonra uzaklaştı ve boğuldu.

Yani Doaa,19 yaşındaki mülteci
sudan korkan,

yüzme bilmeyen biri,

kendini iki ufak bebeğin
sorumluluğunu almış bir şekilde buldu.

Çocuklar susamış ve acıkmışlardı
ve endişelilerdi,

ve Doaa onları neşelendirmek için elinden
gelenin en iyisini yapmaya çalışıyordu.

Onlara şarkı söyledi,
Kur'an'dan bir şeyler okudu.

Etraflarında vücutlar şişiyor ve siyaha
dönüyordu.

Güneş gün boyunca yakıyordu.

Gece ise soğuk bir ay ve de sis vardı.

Çok korkutucuydu.

Sudaki dördüncü günlerinde Doaa'nın
muhtemelen nasıl göründüğü

simidin üzerinde iki çocuğuyla beraber.

Dördüncü gün bir kadın geldi
ve yaklaştı

ve başka bir çocuğu daha almasını istedi.

küçük bir erkek çocuğu,daha 4 yaşında.

Doaa çocuğu alıp da annesi boğulunca,

ağlayan çocuğa dedi ki,

"Annen sadece sana su ve
yiyecek bulmaya gitti."

Ama çok geçmeden çocuğun kalbi durdu,

ve Doaa onu suya bırakmak zorunda kaldı.

O gün daha sonra,

umutla gökyüzüne baktı,

çünkü iki tane uçağın geçtiğini görmüştü.

Kendisini göreceklerini umarak
kollarını havaya salladı,

ama uçaklar çok geçmeden gitmişti.

Ama o öğleden sonra,
tam güneş batarken,

bir ticaret gemisi gördü.

ve "Tanrım, lütfen beni kurtarmalarına
izin ver" dedi.

Kollarını salladı ve yaklaşık
iki saattir bağırıyormuş gibi hissetti.

Sonra hava karardı, ama sonunda
arama ışıkları onu buldu

ve bir halat uzattılar,

İki çocuğu sıkıca tutmuş bir kadın
görmelerine çok şaşırmışlardı.

Onları bota aldılar,
oksijen ve battaniyeleri vardı,

ve bir Yunan helikopteri onları yukarı alıp

Girit Adası'na götürmeye geldi.

Fakat Doaa aşağı bakıp
"Peki ya Malek?' diye sordu.

ve ona küçük bebeğin kurtulamadığını
söylediler --

son nefesini geminin kliniğinde vermişti.

Ama Doaa kurtarma botuna doğru
çekildikleri sırada

küçük kızın gülümsediğinden emindi.

500 kişinin o kazadan sadece
11 kisi kurtulabilmişti.

Hiçbir zaman ne olduğuyla ilgili
uluslararası bir soruşturma olmadı.

Denizdeki büyük ölümler hakkında medyada
bazı haberler çıktı,

korkunç bir trajedi,

ama bu sadece bir guünlüktü.

Ve haber döngüsü devam etti.

Bu sırada Girit'te bir çocuk hastanesinde,

küçük Masa ölümün kıyısındaydı.

Vücudu çok su kaybetmişti,
böbrekleri iflas ediyordu.

Vücudundaki glikoz seviyesi tehlikeli
bir şekilde düşüktü.

Onu kurtarmak için doktorlar tıbben
ellerinden geleni yaptılar,

ve Yunan hemşireler onu hiç yalnız
bırakmadılar,

onu tuttular, sarıldılar,ona şarkılar
söylediler.

Meslektaşlarım da onu ziyaret etti ve
ona Arapça güzel şeyler söylediler.

Şaşırılacak bir şekilde, küçük Masa
kurtuldu.

Ve çok geçmeden Yunan medyası mucize
bebeğin haberlerini vermeye başladı,

dört gün suda bir şey yiyip içmeden
kurtulmayı başaran,

ve ülkenin her yerinden onu evlat edinme
teklifleri geldi.

Bu sırada Doaa Girit'te başka bir
hastanedeydi,

zayıf ve vücudu çok su kaybetmişti.

Taburcu olur olmaz Mısırlı bir
aile onu evlerine aldı.

Çok geçmeden Doaa'nın kurtuluş hikayesi
etrafa yayıldı,

ve Facebook'ta onun için bir
telefon numarası paylaşıldı.

Mesajlar gelmeye başladı.

"Doaa, abime ne olduğunu biliyor musun?

"Kız kardeşim? Annem ve babam? Arkaşlarım?
Kurtuldular mı?"

Mesajlardan biri diyordu ki,

"Sanırım küçük yeğenim Masa'yı kurtardın."

Ve mesaja bu fotoğraf ekliydi.

Bu Masa'nın amcasından geliyordu,

Suriyeli bir mülteci olup ailesi
ve Masa'nın ablasıyla

İsveç'e gidebilmişti.

Umuyoruz ki yakında Masa amcasıyla
İsveç'te bir araya gelecek,

ama o zamana kadar Atina'da çok güzel bir
çocuk yuvasında ilgileniliyor.

Peki Doaa?Onun kurtuluşu da duyuldu tabii.

Basın bu ufak tefek kadın hakkında yazdı,

ve onun bunca zaman denizin ortasında
bu şartlarda

kurtulmayı başarıp bir de başka hayatları

kurtarmasına inanamadılar.

Yunanistan'ın en prestijli enstitülerinden
biri olan Atina Akademisi

ona bir cesaret ödülü verdi,

ve o tüm bu övgüyü hak ediyor,

ve o ikinci bir şansı hak ediyor.

Ama hâlâ İsveç'e gitmek istiyor.

Orada ailesiyle tekrar bir araya gelmek
istiyor.

Oraya Mısır'daki annesi, babası ve
küçük

kardeşlerini de getirtmek istiyor,

ve inanıyorum ki bunu başaracak.

Bir avukat ya da politikacı ya da
adaletsizlikle

mücadele eden herhangi bir şey
olmak istiyor.

O olağandışı bir mücadeleci.

Ama şu soruyu sormam gerekiyor:

Ya bu riski almak zorunda olmasaydı?

Neden tüm bunları yaşaması gerekti?

Neden onun Avrupa'da okuyabilmesi için
yasal bir yol yoktu?

Neden Masa İsveç'e giden
bir uçağa alınmadı?

Neden Bassem iş bulamadı?

Neden Suriyeli mülteciler için geniş çaplı
bir yeniden yerleştirme programı yok?

zamanımızın en kötü savaşının kurbanları.

Dünya bunu 1970lerde Vietnamlılar için
yapmıştı. Neden şimdi yapmıyor?

Neden komşu ülkelerde
çok az yatırım var?

ki birçok mülteciyi barındırıyorlar?

Ve asıl soru, neden,

birçok insanı
Avrupa kıyılarına sürükleyen

savaşları, zulümleri ve yoksulluğu
durdurmak için

çok az şey yapılıyor?

Bu sorunlar bir çözüme bağlanıncaya kadar,

insanlar denizlere atılıp güvenlik

ve iltica aramaya devam edecekler.

Ve sonra ne olacak?

Bu büyük ölçüde Avrupa'nın tercihi.

ve toplumlardaki korkuları anlıyorum.

İnsanlar güvenliklerinden, ekonomilerinden,
kültürlerinin değişiminden endişeliler.

Ama bu birilerinin hayatını kurtarmaktan
daha mı önemli?

Çünkü burdu temel bir mesele var

o da geriye kalanları önemsizleştiriyor,

ve bu bizim insanlığımızla ilgili.

Savaştan veya zulümden kaçan hiçbir birey

güvenlik için denizleri aşarken ölmek
zorunda kalmamalı.

(Alkış)

Kesin olan bir şey var,

eğer oldukları yerde yapabilselerdi,
hiçbir mülteci

o tehlikeli botlara binmezdi.

Ve hiçbir göçmen o tehlikeli yolculuğa
kalkışmazdı

eğer kendilerine ve çocuklarına yetecek
kadar yiyecekleri olsaydı.

Ve kimse hayatları boyunca biriktirdiği
tüm parayı

o kötü şöhretli insan kaçakçılarına vermezdi

eğer göç etmelerinin yasal bir yolu
olsaydı.

Böylece küçük Masa adına,

ve Doaa adına

ve Bassem

ve onlarla beraber boğulan o 500 kisinin
adına,

onların boşuna ölmediğine emin olabilir
miyiz?

Olanlardan ilham alıp,

her canin önemli olduğu bir dünya
için taraf olabilir miyiz?

Teşekkür ederim.

(Alkış)