500 зорчигчтой усан онгоц далайд живэхэд амьд гарсан хоёрын түүх

500 гаруй дүрвэгсдийг суулгасан усан онгоцонд суусан залуухан эмэгтэй баатар болжээ. НҮБ-ын дүрвэгсдийн агентлагийн Мелисса Флемингийн өгүүлэх энэхүү түүх нь илүү сайхан амьдралын төлөө тэмүүлсэн мянга мянга дүрвэгсдийн бодит амьдралыг харуулж байна.

Өдөр бүр би аюултай хил, далайг гатлан

амиа авран зугтсан хүмүүсийн
зовлонт түүхүүдийг сонсдог.

Шөнө унтахад ч бодогддог нэгэн түүх нь

Доа гэгч охины тухай юм.

Сирийн дүрвэгч, 19 настай
тэрээр

Египетэд багахан цалингаар
өдөржин ажилладаг байсан.

Аав нь Сирид бөмбөгдөлтөд
өртсөн бизнесээ

үргэлж боддог байв.

Тэднийг зугтахад хүргэсэн дайн
дөрөв дэх жилдээ үргэлжилж байлаа.

Нэгэн үед эелдгээр угтан авсан хүмүүс

тэднээс нэгэнтээ залхжээ.

Нэг өдөр мотоциклтой эрчүүд
түүнийг хулгайлах гэж оролдов.

Нэгэн цагт тэмүүлэлтэй явсан
сурагч охин

одоо үргэлж айж явах боллоо.

Гэхдээ түүнд итгэл найдвар байсан.

Учир нь тэр Бассем хэмээх өөр нэгэн
дүрвэгч залууд хайртай байсан юм.

Бассем мөн Египетэд байсан ба
Доад хандан:

"Европ руу явж орогнол хүсцгээе.

Би ажиллаж, чи суралцаж,
шинэ амьдрал бүтээцгээе" гэв.

Ингээд ааваас нь гэрлэх зөвшөөрөл хүслээ.

Гэхдээ Европ хүрэхийн тулд тэд
амиараа дэнчин тавьж,

Газар дундын тэнгисийг туулан,

зэрлэгээрээ алдаршсан хил гаргагчдад
амиа даатгана гэдгээ мэдэж байсан.

Доа мөн уснаас айдаг байлаа.

Тэр сэлж сураагүй учир
үргэлж л айдаг байсан.

Тэр жилийн 8 сард 2000 гаруй хүн
Газар дундын тэнгисийг

туулах гэж амиа алдсан ч

Доагийн найз Хойд Европт очсон болохоор

"Бид ч гэсэн чадна" гэж бодсон хэрэг.

Тэрээр эцэг эхээсээ явах зөвшөөрөл хүсэж

харилцан ярилцсаны эцэст шийдэж,

Бассем өөрийн бүхий л хадгаламж болох
хүн тус бүрийн 2500 долларыг

хил гаргагчдад төллөө.

Хагас сайны өглөө дуудлага ирэх нь тэр.

Тэднийг автобусаар эрэг рүү хүргэхэд
тэнд зуу зуун хүн ирсэн байв.

Тэднийг жижиг завиар
хуучин загасны завь руу аваачиж

500 гаруй хүн чихцэлдэн орж,

300 нь доор, 200 нь дээр суув.

Тэнд Сири, Палестин, Африкийн орнуудын,
Мусульман болон Христийн шашинтнууд

100 гаруй хүүхдүүд байв.

Мөн 6 настай Сандра,
ой хагастай Маса нар багтсан байв.

Тэнд мөр мөрөө нийлүүлэн
шахцалдаж суусан

гэр бүлийнхэн ч байлаа.

Доа энгэртээ хөлөө нааж суугаад

Бассем түүний гараас хөтөлсөн байв.

Тэнгист гарсан хоёр дахь өдөр
санаа зовох, давлагаа хоёроос

сэтгэл нь зовниж гэдэс нь зангирч байлаа.

Гурав дахь өдөр Доад совин төрж,
Бассемд:

"Бид очих газраа хүрэхгүй,

завь живэх вий гэж айж байна" гэв.

Бассем: "Гуйя, тэвчээртэй байгаарай.

Бид Шведэд очиж, хуримаа хийж

ирээдүйгээ бүтээнэ" гэлээ.

Дөрөв дэх өдөр зорчигчдын
санаа зовж эхлэв.

Ахмадаас "Хэзээ тэнд хүрэх вэ?" гэхэд

"амаа тат" гээд доромжилсон хариу өгөв.

"16 цагийн дараа бид Италийн эрэгт хүрнэ."

Тэд сульдаж, ядарсан байлаа.

Удалгүй 10 гаруй эрчүүд суусан
жижиг завь ойртож,

тэдэн рүү орилж, хараал урсган

мод мөчир шидээд, тэднийг

жижиг, далайд аялах зориулалтгүй
завь руу суу хэмээв.

Эцэг эхчүүд хүүхдүүддээ
санаа зовж,

бүгдээрээ завинаас буухгүй гэлцэв.

Завь ууртайгаар хурдлан одсон ч

хагас цагийн дараа буцаж ирээд

Доагийн завины хажууг
цоолж эхлэв.

Яг тэр хоёрын сууж байсан хэсэгт.

Тэд орилолдон

"Тэднийг махчин загасанд идүүлчихье"
гэхийг сонсов.

Завь хөмрөн, живж эхлэхэд тэд инээж байв.

Тавцангийн дор сууж байсан 300 хүнд
аврал байсангүй.

Доа живж буй завины хажуугаас атган,

бяцхан хүүхэд сэнсэнд зүсэгдэх
аймшигт явдлыг харлаа.

Бассем түүнд хандан "Гараа тавь.

Үгүй бол сэнс чамайг ч гэсэн
алчихна шүү дээ" гэлээ.

Тэр гэхдээ сэлж чадахгүй шүү дээ.

Тэгээд Доа завийг орхиж,
гар хөлөө хөдөлгөсөөр

өөрийгөө сэлж байна гэж бодов.

Бассем азаар аврах хөвөгч оллоо.

Хүүхдэд зориулсан усан сан эсвэл

тогтуун далайд
хэрэглэх зориулалттай хөвөгч дээр

Доа авирч гарахад

гар, хөл нь унжиж байлаа.

Бассем сайн сэлдэг байсан учир

түүний гараас атган хөвлөө.

Тэднийг тойрон цогцсууд хөвнө.

Эхэндээ 100 гаруй хүмүүс амь гарч

хэсэг бүлгээрээ цуглан,
аврал эрэн залбирч байлаа.

Нэг өдөр өнгөрч хэн ч ирсэнгүйд

зарим нь найдвараа гээж эхлэн,

Доа, Бассем хоёрын нүдэн дээр

аврах хантаазаа тайлж, усанд живж байв.

Нуруун дээрээ 9 сартай Малек гэх
бяцхан хүүхэд суулгасан

нэгэн эр дөхөж ирэв.

Хийгээр дүүргэсэн канистр
түшиж хөвж байгаа тэр эр

"Би амьд гарч чадахгүй нь гэж айж байна.

Хэтэрхий сульдаж, зүрх минь үхлээ." гээд

бяцхан Малекийг Бассем, Доа
хоёрт өгөхөд

түүнийг хөвөгч дээр суулгав.

Ингээд тэд гурвуулаа боллоо.
Доа, Бассем, бяцхан Малек 3.

Энэ түүхийг түр зогсоогоод

нэг асуулт асууя.

Доа шиг дүрвэгсэд яагаад ийм эрсдэлийг
давдаг юм бэ?

Сая сая дүрвэгсэд явах замгүй,
гарах гарцгүй амьдарч байна.

Тэд сүүлийн дөрвөн жил
үргэлжилсэн дайнаас дайжиж,

эх орноосоо хол
амьдарч байна.

Тэд буцахыг хүссэн ч чадахгүй.

Тэдний гэр, бизнес

нутаг, хот нь бүгд сүйрсэн.

Энэ ЮНЕСКО-гийн Дэлхийн өвд бүртгэгдсэн

Сирийн Хомс хот.

Хүмүүс хөрш орнууд руу дүрвэсээр,

бид тэдэнд зориулж цөлд
дүрвэгсдийн оромж барьдаг.

Мянга мянган хүмүүс энд амьдарч,

илүү олон хүн хотуудад амьдарч байна.

Тэднийг нэгэн үе

эелдгээр угтсан

хөрш улсууд нь одоо

цаашид хэрхэн туслахаа
мэдэхгүй болж.

Сургууль, ус
ахуйн хангамж хүрэлцэхгүй болсон.

Баян Европын орнууд ч
маш их хэмжээний хөрөнгө оруулалтгүйгээр

ийм хэмжээний урсгалыг дийлэхгүй.

Сирийн дайнаас болж дөрвөн сая хүмүүс
хил давсан бол

долоон сая гаруй хүмүүс
зугтах гэж байна.

Энэ нь Сирийн нийт хүн амын
талаас илүү нь

дүрвэхээс өөр аргагүйд хүрсэн
гэсэн үг.

Олон дүрвэгсэд хүлээн авсан
хөрш орнууд

өндөр хөгжилтэй орнууд хангалттай
туслахгүй байна гэж үзэж байгаа.

Өдөр нь сар, сар нь жил болсоор.

Дүрвэгсэд түр л орогнох ёстой.

Доа, Бассем дээр эргээд очъё.

Хоёрдох өдөр өнгөрөхөд
Бассем их сульдаж байв.

Энэ удаад "Хайрт минь тэсээрэй.

Бид хамтдаа гарна аа." гэж хэлэх
Доагийн ээлж байлаа.

Бассем түүнд хандан

"Хайрт минь ийм байдалд
оруулсанд уучлаарай.

Чамаас өөр хэнийг ч ингэж
их хайрлаагүй юм шүү" гээд

ус руу ороход

Доа хайртай хүнээ живэхийг
өөрийн нүдээр харлаа.

Дараа нь Доа дээр

18 сартай охин Масагаа
дагуулсан ээж ирлээ.

Түрүүн миний үзүүлсэн аврах хантаазтай

зураг дээрх бяцхан охин.

Түүний эгч Сандра живсэн учир

ээж нь үлдсэн охиноо аврахын тулд

чадах бүхнээ хийж байлаа.

Тэр Доад хандан
"Охиныг минь аваач.

Өөрийн нэг болгоно уу.
Би амьд гарахгүй нь"

гээд холдон явж, усанд живлээ.

19 настай уснаас айдаг

сэлж чадахгүй Доа

хоёр нялх хүүхдийг харж хандах боллоо.

Тэд цангаж, өлсөж, хямрахад нь

чадлаараа саатуулахаар

дуулж, Кораны хэсгээс иш татаж байв.

Тэдний эргэн тойронд хөөсөн, харласан
цогцсууд хөвж байлаа.

Өдөртөө нар маш халуунаар шарж,

шөнөдөө хүйтэн сар, манантай байлаа.

Үнэхээр аймаар байлаа.

Дөрөв дэх өдрөө
Доа хоёр хүүхдийн хамт

иймэрхүү байдалтай байсан юм.

Дөрөв дэх өдөр өөр нэгэн эмэгтэй ирээд

дөрвөн настай хүүг нь

авахыг гуйлаа.

Доа хүүг аваад
ээж нь живэхэд

уйлсан жаал хүүд

"Ээж нь чамд ус, хоол
олохоор явсан" гэж хэлсэн.

Гэвч хүүгийн зүрх удалгүй зогсож,

Доа хүүг ус руу тавьж
явуулах ёстой болсон.

Тэр өдөр Доа

тэнгэрт нисэх хоёр онгоцыг

горьдлого тээсэн харцаар харсан юм.

Тэр өөрийг нь хараасай хэмээн
гараа далласан ч

онгоцнууд удалгүй алга болсон.

Тэр үдээс хойш
нар жаргах үед

худалдааны усан онгоц олж харлаа.

"Бурхан минь, тэднийг намайг аврахад
туслаач" хэмээн

гараа даллан, хоёр цаг гаруй ориллоо.

Харанхуй болоход
хайгуулын гэрэлд түүнийг олж

олс шидэхэд

хоёр нялах хүүхэдтэй
эмэгтэй байхад нь ихэд гайхлаа.

Завь руу татаж гаргаад
хүчил төрөгч, хөнжил өгч

Грекийн нисдэг тэрэг тэднийг авч

Крет арал руу авч явав.

Доа "Малек яасан бэ?" гэхэд

бяцхан хүүхэд сүүлийн амьсгалаа

завины эмнэлэгт хураасныг хэлжээ.

Гэхдээ аврах завь руу татагдах үед
бяцхан охины инээмсэглэхийг

харсан гэдэгтээ Доа итгэлтэй байсан юм.

Тэр онгоцонд суусан 500 хүнээс
11 нь л амьд гарсан.

Болсон явдалд ямар ч олон улсын
эрэн сурвалжлага хийгдээгүй.

Зарим хэвлэлээр далайд болсон

золгүй явдлын талаар

нэг өдөр л гарсан.

Тэгээд л хэвлэлүүд тэднийг мартчихсан.

Энэ үед Кретийн хүүхдийн эмнэлэгт

бяцхан Маса үхлийн ирмэгт байлаа.

Маш их цангасан учир нь
бөөрний дутагдалд орсон.

Глюкозын хэмжээ маш бага.

Эмч нар чадах бүхнийг хийж

Грек сувилагчид түүний хажуугаас холдолгүй

гараас атгаж, тэвэрч, бүүвэйлж байсан.

Манай ажлынхан түүнийг эргэж,
Араб хэлээр ярьсан.

Гайхалтай нь Маса амьд үлдсэн.

Удалгүй Грекийн хэвлэлүүд
дөрвөн өдөр юу ч идэж, уугаагүй ч

амьд үлдсэн охины талаар бичиж эхлэхэд

улс орны өнцөг бүрээс түүнийг
үрчилж авах хүсэлтүүд ирсэн.

Энэ үед Доа өөр нэг эмнэлэгт

турж эцэж, усны дутагдалд
орсон байлаа.

Египет гэр бүл түүнийг эмнэлгээс гармагц
гэртээ хүлээн авсан.

Удалгүй Доагийн амьд гарсан
талаар мэдээ тарж,

түүний дугаарыг Фэйсбүүкт байршуулжээ.

Мессэжүүд ихээр ирэх болсон.

"Доа манай ахад юу тохиолдсоныг
мэдэх үү?

Манай эгч? Ээж аав? Найзууд?
Тэд амьд болов уу?"

Эдгээрийн нэг нь

"Чи манай зээ Масаг аварсан
гэдэг би итгэж байна" гээд

энэ зургийг хавсаргасан байлаа.

Тэр бол Сириэс дүрвэн Шведэд гэр бүлээрээ

мөн Масагийн эгчтэй очсон

Масагийн авга ах байлаа.

Удахгүй Маса тэдэнтэйгээ Шведэд
дахин уулзана гэж бид найдаж байна.

Тэр болтол Афины нэгэн асрамжийн газар
түүнийг халамжилж байна.

Доа? Түүний түүх ч мөн адил тарсан.

Хэвлэлийнхэн ийм нөхцөлд
амьд гараад зогсохгүй

өөр хүнийг аварсан

турьхан бүсгүйн талаар

бичиж байлаа.

Грекийн хамгийн нэр хүндтэй
Афины академи

түүнд эр зоригийн шагнал гардуулсан.

Доа энэ бүхнийг хүртэх ёстой хүн,

Доад дахин шинээр эхлэх боломж хэрэгтэй.

Гэхдээ тэр одоо ч Швед явахыг хүсдэг.

Тэнд гэр бүлтэйгээ уулзахыг,

ээж, аав, дүү нараа

Египетээс нүүлгэхийг хүсдэг.

Үүндээ хүрнэ гэдэгт нь би итгэдэг.

Тэр хуульч эсвэл
улс төрч болж

шударга бус зүйлүүдтэй
тэмцэхийг хүсдэг.

Түүний түүх үнэхээр
гайхалтай.

Гэхдээ би ингэж асуух хэрэгтэй:

Доа ийм эрсдэлийг туулах
ёсгүй бол яах вэ?

Яагаад энэ бүхнийг туулах ёстой гэж?

Яагаад хууль ёсны дагуу Европт сурах
боломж байгаагүй вэ?

Маса Швед рүү онгоцоор явж болоогүй вэ?

Яагаад Бассемд ажил олдоогүй вэ?

Яагаад өнөө цагийн хамгийн
муухай дайны хохирогч болсон

Сирийн дүрвэгсдийг
нүүлгэх хөтөлбөр байхгүй вэ?

Дэлхий 1970 онд Вьетнамчуудад
тусалсан. Яагаад одоо биш гэж?

Маш олон дүрвэгчдийг хүлээн авч байгаа
хөрш орнуудад

ийм бага хөрөнгө оруулалт
хийж байна вэ?

Мөн хамгийн гол асуулт болох:

Европын эрэг рүү ийм их хүнийг
дүрвэхэд хүргэсэн

дайн, хавчлага, ядуурлыг
зогсоохын тулд

юу ч хийгдэхгүй байна вэ?

Энэ асуудал шийдэгдэх хүртэл

хүмүүс далайгаар аялж

аюулгүй байдал, орогнох газар
хайсаар л байна.

Дараа нь юу болох вэ?

Энэ бол голчлон Европын сонголт.

Мэдээж би олны айдсыг ойлгож байна.

Хүмүүс аюулгүй байдал, эдийн засаг,
соёлын өөрчлөлтөөс эмээж байгаа.

Гэхдээ энэ хүмүүсийн амийг
аврахаас илүү чухал гэж үү?

Энэ нь ямар ч шалтгаанаас илүү

бидний үндсэн зарчим болох

хүнлэг мөн чанарыг
хөндсөн асуудал юм.

Дайн, хавчлагаас зугтааж буй хэн ч

аюулаас зугтаан далайд амиа алдах ёсгүй.

(Алга ташилт)

Нэг л зүйл маш ойлгомжтой:

ямар ч дүрвэгч байгаа газартаа
өсөж дэвжих боломжтой бол

амиа золин аюултай завиар явахгүй.

Ямар ч цагаач өөрийгөө болон
хүүхдүүдээ хооллох чадалтай бол

аюултай зам туулахгүй.

Хэн ч хуулийн дагуу цагаачлах боломж

байсан бол хадгаламжийн бүх мөнгөө

зартай хил давуулагчдад өгөхгүй.

Тэгэхээр бяцхан Маса

болон Доагийн өмнөөс

мөн Бассем болон хамт живсэн
500 хүний өмнөөс

тэдний үхэл утгагүй байгаагүй

гэдгийг хамтдаа баталж болох уу?

Юу болсноос сургамж авч

амь бүхэн чухал тийм л дэлхийн
төлөө хамтдаа тэмцэж болох уу?

Баярлалаа.

(Алга ташилт)