Të jetosh përtej limiteve

Kur ajo ishte 19 vjeç, Amy Purdy i humbi të dyja lëmbët nën gju. Dhe tani ajo është një skiatore profesioniste. Në këtë fjalim të fuqishëm, ajo na tregon se si ta krijojmë frymëzimin nga pengesat e jetës.
(Filmuar në TEDxOrangeCoast. )

Nëse jeta juaj do të ishte një libër

dhe ju do të ishit autori,

si do ta donit ta shkruanit historinë tuaj?

Kjo është pyetja që e ndryshoi
jetën time përgjithmonë.

E rritur në shkretëtirën
e nxehtë të Last Vegas

gjithçka qe doja, ishte të isha e lirë.

Ëndërroja të udhëtoja nëpër botë,

të jetoja në një vend ku të binte borë,

dhe përshkruaja të gjitha historitë

që do të tregoja.

Në moshën 19 vjeç,

një ditë pasi u diplomova në gjimnaz,

u zhvendosa në një vend ku binte dëborë

dhe u bëra terapiste masazhuese.

Gjithçka që duhej në këtë
punë ishin duart e mia

dhe tavolina ime e masazhit përkrah meje

dhe mund të shkoja kudo.

Për herë të parë në jetën time,

u ndjeva e lirë, e pavarur

dhe tërësisht në kontroll të jetës sime.

Kështu ishte, derisa
jeta ime mori një kthesë.

Një ditë u ktheva shpejt
në shtëpi nga puna

duke kujtuar se kisha grip

dhe më pak se 24 orë më vonë

isha në spital,

e lidhur me respiratorë

me më pak se dy përqind
mundësi për të jetuar.

Vetëm ditë më vonë

kur isha në koma,

doktorët më diagnostikuan

me meningit bakterial,

një infeksion i gjakut që
parandalohet me vaksinim.

Gjate një kohe prej dy muajsh e gjysmë,

humba shpretkën, veshkat,

dëgjimin nga veshi i majtë

dhe të dyja këmbët nën gju.

Kur prindërit e mi më nxorën nga spitali,

u ndieva sikur mi kishin bashkuar pjesët

si një kukull e qepur me copa.

Mendova se më e keqja kishte kaluar

derisa javë më vonë kur pashë këmbët e mia

për herë të parë.

Pulpat ishin blloqe
masive të rënda metali

me tuba të vidhosura bashkë për gjunjtë

dhe një shputë e verdhë prej gome

me një vijë gome të ngritur
nga gishti i madh te gjuri

që dukej si një venë.

Nuk dija se çfarë prisja,

por nuk e prisja një gjë të atillë.

Me mamanë time në krah,

dhe lotë që rridhnin në fytyrat tona,

u lidha me rrip te ato këmbë të trasha

dhe u ngrita.

ishin aq të dhimbshme dhe aq të mbyllura

saqë gjithçka që mendoja ishte

se si do të udhëtoja përreth botës

me ato këmbë?

Si do ta jetoja unë

jetën plot me aventura dhe histori

ashtu si kisha dashur gjithmonë?

Dhe si do të mundja të beja snowbord përsëri?

Atë ditë shkova në shtëpi,
u zvarrita në krevat

dhe kështu dukej jeta ime

në muajt pasardhës:

e humbur, duke ia mbathur nga realiteti,

me këmbët e mia që pushonin pranë.

Isha tërësisht e vrarë
fizikisht dhe emocionalisht.

Por, e dija që për të ecur përpara,

duhej ta lija Emin e vjetër,

dhe të përqafoja Emin e ri.

Dhe aty mu bë e qartë

se nuk ishte e thënë të isha më
165cm e gjatë.

Mund të isha aq e gjatë sa doja!

(Të qeshura) (Duartrokitje)

Ose aq e shkurtër sa doja,
varet me kë do të dilja

(Të qeshura)

Dhe nëse do të luaja snoubord përsëri,

këmbët e mija nuk do të ftoheshin.

(Të qeshura)

Dhe mbi të gjitha mendova,

se mund t’i krijoja këmbët
në masën e të gjitha këpucëve

që janë me ulje. (Të qeshura)

Dhe kështu bëra!

Kështu që kishte përfitime.

Ishte në atë moment që i bëra vetes

pyetjen përcaktuese të jetës:

nëse jeta ime do të ishte një libër

dhe unë do të isha autori,

si do ta doja historinë të vazhdonte?

Dhe fillova të ëndërroj.

Ëndërrova ashtu si bëja
kur isha një vajzë e vogël

imagjinoja veten

duke ecur e lumtur

dhe duke ndihmuar njerëz të tjerë
në udhëtimin tim

dhe të luaja snoubord përsëri.

Dhe nuk ishte se thjesht e pashë veten

duke gërmuar një mal me pluhur,

por në fakt mund ta ndieja atë.

Mund të ndieja erën në fytyrën time

dhe rrahjen e shpejtë zemrës sime

sikur po ndodhte në atë moment.

Dhe ishte atëherë kur një kapitull
i ri në jetën time filloi.

Katër muaj më vonë iu ktheva snoubord-it

edhe pse gjërat nuk shkuan si i prisja:

Gjunjtë dhe kyçet nuk përkuleshin

dhe në një rast i tremba skiatorët
në karrigen e ngritjes,

kur rashë dhe këmbët ishin

ende të ngjitura te snoubordi -

(Të qeshura)

i cili po fluturonte poshtë malit,

dhe unë isha ende në majë të malit.

Isha shumë e tronditur,

aq e tronditur sa edhe të tjerët,
dhe isha shumë e dekurajuar,

por e dija se po të gjeja këmbët e duhura

do të mund ta përsërisja këtë.

ishte atëhere kur unë mësova
që barrierat tona

dhe pengesat mund të bëjnë vetëm dy gjëra:

e para, të na ndalojnë nga gjurmët tona

ose e dyta, të na detyrojnë
të bëhemi kreativ.

Bëra një vit kërkim, dhe
ende nuk mund të gjeja

se çfarë lloji këmbësh të përdorja,

nuk mund të gjeja ndonjë burim
që të më ndihmonte.

Kështu që vendosa të bëja një palë vetë.

Fabrikuesi i kembeve te mija dhe
unë bashkuam pjesë të ndryshme

dhe bëmë një palë këmbë
me të cilat mund të luaja snoubord.

Sic mund ta shikoni,

bulona të ndryshkura, gomë, dru
dhe një shirit tubi rozë neoni.

Dhe po, mund të ndryshoj
ngjyrën e thonjve.

Ishin këto këmbë

dhe dhurata më e mirë
për ditëlindjen e 21-të –

një veshkë nga babai im –

që më lejuan të ndiqja
ëndrrat e mia përsëri.

Fillova të luaja snoubord,

pastaj u ktheva në punë
dhe pastaj në shkollë.

Pastaj në 2005 krijova një organizatë
jo fitimprurëse

për rininë dhe të rriturit
me paaftësi fizike

që të mund të përfshiheshin në sport.

Nga atje mu dha mundësia
të shkoja në Afrikën e Jugut,

ku ndihmova të vinim këpucë
në këmbët e mijëra fëmijëve

që ata të mund të ndiqnin shkollën.

Dhe vetëm shkurtin e kaluar,

fitova njëra pas tjetrës
dy medalje ari në Kupën e Botës –

(Duartrokitje)

që më bën mua

skiatoren e adaptuar femër
te rankut më të lartë

në botë.

Njëmbëdhjet vjetë më parë,
kur humba këmbët,

nuk e kisha idenë se çfarë të prisja.

Por, nëse më pyet sot

nëse do të doja ta ndryshoja
ndonjëherë situatën time,

do të thoja që jo.

Sepse këmbët e mia nuk më kufizuan,

por më dhanë mundësi.

Ato më detyruan të mbështetesha
në imagjinatën time

dhe të besoja në mundësitë

dhe ja përse unë besoj

se imagjinatat tona mund
të përdoren si mekanizma

për të depërtuar përmes pengesave

sepse në mendjet tona
ne mund të bëjmë gjithçka

dhe mund të jemi gjithçka.

Është të besuarit tek ato ëndrra

dhe përballja me frikën me kokën lart

që na lejon ne të jetojmë jetët tona

përtej limiteve tona.

Dhe edhe pse sot bëhet fjalë
për risi pa kufij,

dua të them se në jetën time,

risitë kanë qënë të mundura vetëm

për shkak të kufizimeve.

Kam mësuar se kufijtë janë
atje ku është fundi,

por gjithashtu atje ku fillon imagjinata

dhe historia.

Kështu ajo me të cilën
unë do tju sfidoj sot

është se ndoshta në vend
që t’i shikojmë sfidat dhe limitet tona

si diçka negative ose e keqe,

mund të fillojmë t’i shikojmë
ato si bekime,

dhurata të mrekullueshme që
mund të përdoren për të ndezur imagjinatat

tona dhe të na ndihmojë ne
të shkojmë përtej asaj që dinim

Nuk ka të bëjë me thyerjen e barrierave,

por të shtyhemi drejt tyre

dhe të shohim se në çfarë vende mahnitëse

mund të na çojnë.

Faleminderit.