Życie bez ograniczeń

W wieku 19 lat Amy Purdy straciła obie nogi poniżej kolan. A teraz... jest zawodową snowboardzistką. W swojej poruszającej prelekcji pokazuje, jak czerpać inspirację z życiowych przeszkód.
(Sfilmowano na TEDxOrangeCoast)

Gdyby twoje życie było książką,

a ty jej autorem,

jak potoczyłaby się twoja historia?

To pytanie na zawsze odmieniło moje życie.

Dorastając w gorącym, pustynnym Las Vegas

chciałam jedynie wolności.

Marzyłam, żeby podróżować po świecie,

zamieszkać gdzieś, gdzie pada śnieg

i wyobrażałam sobie te wszystkie historie,

które będę stale opowiadać.

W wieku 19 lat,

dzień po ukończeniu szkoły średniej,

przeprowadziłam się tam,
gdzie padał śnieg,

i zostałam masażystką.

Do tej pracy potrzebowałam jedynie rąk

i stołu do masażu

i mogłam udać się, gdzie chciałam.

Po raz pierwszy w życiu czułam,

że jestem wolna, niezależna

i że mam życie pod kontrolą,

aż wszystko zmieniło się o 180 stopni.

Pewnego dnia wcześniej wyszłam z pracy

myśląc, że mam grypę.

Niecałą dobę później byłam w szpitalu,

pod respiratorem,

mając niecałe 2% szans na przeżycie.

Kilka dni później,
kiedy leżałam w śpiączce,

zdiagnozowano u mnie

bakteryjne zapalenie opon mózgowych,

infekcję, której można było zapobiec
szczepieniami ochronnymi.

W ciągu dwóch i pół miesiąca

straciłam śledzionę, nerki,

słuch w lewym uchu

i obie nogi poniżej kolan.

Kiedy rodzice wywozili mnie
na wózku ze szpitala,

czułam się jak pozszywana z kawałków,
szmaciana lalka.

Myślałam, że najgorsze już za mną,

aż kilka tygodni później

po raz pierwszy zobaczyłam
swoje nowe nogi.

Zamiast łydek toporne, metalowe klocki,

w miejscu kostek rury połączone bolcami

i żółte, gumowe stopy,

z wybrzuszeniem biegnącym
od dużego palca do kostki,

które miało przypominać żyłę.

Nie wiedziałam, czego się spodziewać,

ale tego na pewno się nie spodziewałam.

Razem z mamą, obie całe we łzach,

przytroczyłyśmy te toporne nogi
i stanęłam na nich.

Były tak bolesne i ciasne,

że myślałam tylko o tym,

jak miałabym podróżować w nich po świecie?

Jak miałabym prowadzić życie

pełne przygód i opowieści,

którego zawsze pragnęłam?

I jak miałabym znów
jeździć na snowboardzie?

Tego dnia wróciłam do domu,
wczołgałam się do łóżka

i tak spędziłam kolejnych kilka miesięcy.

Nieobecna, uciekająca od rzeczywistości,

z nogami stojącymi obok.

Byłam kompletnie załamana,
fizycznie i emocjonalnie.

Wiedziałam, jednak, że aby ruszyć naprzód,

muszę pozwolić odejść dawnej Amy

i zaakceptować nową Amy.

Wówczas dotarło do mnie,

że już nie muszę mieć 168 cm wzrostu.

Mogę być tak wysoka, jak chcę!

(Śmiech) (Brawa)

Albo tak niska, jak chcę,
zależy z kim się spotykam.

(Śmiech)

A jeśli znów zacznę jeździć na desce,

nie będą mi marznąć stopy.

(Śmiech)

A, co najlepsze, mogę dopasować stopy

do rozmiaru wszystkich butów z wyprzedaży!

I tak też zrobiłam!

A więc są i zalety.

Wtedy zadałam sobie pytanie,

które zaważyło na moim dalszym życiu.

Gdyby moje życie było książką,

którą sama piszę,

jak by się rozegrało?

I zaczęłam marzyć.

Tak, jak wtedy,
gdy byłam małą dziewczynką.

Wyobrażałam sobie,

że poruszam się z gracją,

pomagam innym w drodze przez życie

i znów jeżdżę na snowboardzie.

Nie tylko wyobrażałam sobie,

jak sunę w dół zasnieżonych stoków,

ja naprawdę to czułam.

Czułam wiatr na twarzy,

i przyspieszone bicie serca,

tak, jakby to działo się
właśnie w tej chwili.

Wtedy zaczął się
nowy rozdział mojego życia.

Cztery miesiące później
znów stanęłam na desce,

jednak nie wszystko
poszło po mojej myśli.

Kolana i kostki się nie zginały

i pewnego razu przeraziłam
wszystkich narciarzy na wyciągu,

kiedy ja upadłam, a moje nogi,
wciąż przytwierdzone do deski,

(Śmiech)

poszybowały w dół zbocza,

podczas gdy ja zostałam na szczycie.

Byłam równie zszokowana,

co wszyscy pozostali
i ogromnie zniechęcona,

jednak wiedziałam, że jeśli
znajdę odpowiednią parę stóp,

będę w stanie znów zacząć jeździć.

Wtedy nauczyłam się,
że ograniczenia i przeszkody

mogą zrobić tylko dwie rzeczy:

albo zatrzymać nas na drodze do celu,

albo zmusić do kreatywności.

Po roku poszukiwań wciąż nie wiedziałam,

jakich nóg powinnam użyć,

nie mogłam znaleźć
żadnych pomocnych źródeł.

Postanowiłam, więc, zrobić je sama.

Wraz z wykonawcą
złożyliśmy przypadkowe części

stworzyliśmy parę stóp,
w której mogłam jeździć na desce.

Jak widzicie,

zardzewiałe śruby, guma,
drewno i neonowo różowa taśma izolacyjna.

I owszem, mogę zmieniać kolor paznokci.

To te nogi

i najlepszy prezent,
jaki mogłam otrzymać na 21. urodziny,

nowa nerka od mojego taty,

pozwoliły mi ponownie
podążyć za marzeniami.

Zaczęłam jeździć na snowboardzie,

wróciłam do pracy i do szkoły.

W 2005 roku współzałożyłam
organizację non-profit

na rzecz młodych osób
niepełnosprawnych fizycznie,

aby umożliwić im uprawianie sportów akcji.

Miałam okazję pojechać
do Afryki Południowej,

gdzie pomagałam zakładać buty
na tysiące dziecięcych stóp,

aby mogły chodzić do szkoły,

a w lutym tego roku

zdobyłam, dwa razy z rzędu,
złoty medal Mistrzostw Świata...

(Brawa)

...stając się najwyżej notowaną
para-snowboardzistką na świecie.

11 lat temu, kiedy straciłam nogi,

nie miałam pojęcia, czego oczekiwać.

Ale zapytana dzisiaj,

czy chciałabym zmienić swoją sytuację,

musiałabym powiedzieć "nie".

Brak nóg mnie nie unieruchomił,

wręcz mnie uaktywnił.

Zmusił mnie, abym polegała
na swojej wyobraźni

i wierzyła we własne możliwości

i dlatego uważam,

że wyobraźnia może być narzędziem

do pokonywania ograniczeń,

bo w umyśle możemy zrobić wszystko

i być, kim chcemy.

Wiara w marzenia i stawianie czoła obawom

pozwalają nam żyć bez barier.

I choć dziś mówimy
o innowacjach bez granic,

w moim życiu innowacja była możliwa

właśnie przez ograniczenia.

U kresu kończy się to, co pewne,

ale zaczyna się wyobraźnia i historia.

Chciałabym was zostawić z pewną myślą:

może zamiast patrzeć
na wyzwania i ograniczenia,

jako na coś negatywnego, czy złego,

spójrzmy na nie jak na dobrodziejstwa,

dary losu, które mogą
rozbudzić wyobraźnię

i pomóc nam zajść dalej,
niż zakładaliśmy.

Nie chodzi o przełamywanie barier,

tylko o ich przesuwanie,

żeby zobaczyć, jak niesamowite miejsca

mogą nam udostępnić.

Dziękuję.

(Brawa)