Καταρρίπτοντας στερεότυπα με μια μοτοσυκλέτα σε Ασία και Αφρική | Ηλίας Βροχίδης | TEDxKomotini

«Ταξιδεύοντας συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος μας και οι άνθρωποι, είναι καλύτεροι από ότι νομίζουμε». Ο «τρελός νομάς» απέδειξε ότι, τα πάντα είναι στο μυαλό μας. Ανέβηκε στη σκηνή του TEDx Komotini, και μοιράστηκε μαζί μας τα ταξίδια του. Ταξίδια απρόσιτα, δύσκολα για τον καθημερινό άνθρωπο. Βλέπετε να ταξιδεύεις για ολόκληρα χρόνια με μία μικρή μοτοσυκλέτα, ζώντας και επιβιώνοντας όπως οι ντόπιοι άνθρωποι σε χώρες της Αφρικανικής και Ασιατικής ηπείρου, σε κάνει ένα με αυτούς. Μόνο έτσι μπορείς να γνωρίσεις, να αφουγκραστείς και να ζήσεις την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που νομίζουμε ότι είναι. Ο κόσμος μας είναι γεμάτος όμορφους ανθρώπους, θέλει απλά να έχεις τα μάτια της καρδιάς σου ανοιχτά για να το δεις.

Ο Ηλίας Βροχίδης γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε πληροφορική και τηλεπικοινωνίες στις Σέρρες. Από μικρό παιδί έδειξε την αγάπη του για τη φύση και τη δίψα του για περιπέτεια. Στα 23 του κατάφερε να πραγματοποιήσει για πρώτη φορά το παιδικό του όνειρο. Επί 2 χρόνια και 2,5 μήνες ταξίδευε στην Ασία με μια μικρή μοτοσυκλέτα, θέλοντας να γνωρίσει από κοντά τους τόπους αυτούς και κυρίως τους ανθρώπους που ζουν εκεί. Το οδοιπορικό του αυτό περιγράφεται στο βιβλίο του «27 πανσέληνοι στην Ανατολή». Το 2013 ξεκίνησε για μια ακόμα μεγαλύτερη περιπέτεια. Κύκλωσε την Αφρική με τη μοτοσυκλέτα του, εξερευνώντας 39 χώρες επί τρία χρόνια. Σκοπός του πάντα είναι να γνωρίζει διαφορετικούς πολιτισμούς κι αλλιώτικες νοοτροπίες. Μέσα από τα γραπτά του προσπαθεί να φέρει περισσότερη κατανόηση ανάμεσά μας, κάτι που οι σημερινές μας κοινωνίες έχουν μεγάλη ανάγκη..."

This talk was given at a TEDx event using the TED conference format but independently organized by a local community. Learn more at https://www.ted.com/tedx

Ο τίτλος της ομιλίας σήμερα είναι:

Καταρρίπτοντας στερεότυπα
με μια μοτοσυκλέτα σε Ασία και Αφρική.

Με αυτήν τη μοτοσυκλέτα
γύρισα 60 χώρες μέχρι σήμερα.

Αλλά πώς ξεκίνησαν όλα αυτά;

Από μικρό παιδί μου άρεσε πολύ
η ελεύθερη κατασκήνωση,

ακόμη και οικογενειακώς
πηγαίναμε στη φύση.

Έτσι λάτρεψα τη φύση κι έβαλα στόχο ζωής
να εξερευνήσω τον κόσμο.

Αυτό ήταν το όνειρό μου.

Όταν ενηλικιώθηκα, ξεκίνησα ...

Εργαζόμουν σκληρά
ακόμα και σε δύο δουλειές συγχρόνως.

Αγόρασα ένα παλιό 4x4,

και το όνειρό μου ήταν
μ' αυτό να γυρίσω τον κόσμο.

Εργαζόμουν σ' ένα συνεργείο
αυτοκινήτων αφιλοκερδώς

για να μάθω κάποια μηχανολογικά,

και ό,τι έβγαζα
το ξόδευα γι' αυτό το όχημα.

Για το ταξίδι μου κυρίως.

Σύντομα όμως κατάλαβα
ότι τα οικονομικά μου

δεν μου επέτρεπαν
να ταξιδέψω με αυτοκίνητο.

Έτσι πούλησα το 4x4
και αγόρασα την πρώτη μου μοτοσυκλέτα

Από τότε ερωτεύτηκα τις μοτοσυκλέτες.

Δεν ξανασχολήθηκα ποτέ με αυτοκίνητα.

Και σύντομα κατάλαβα
ότι η πεπατημένη οδός στη ζωή μου,

δεν μου ταίριαζε.

Αποφάσισα, κάνοντας
κάποιες δραστικές κινήσεις,

αποφάσισα να διαγράψω κάθε καριέρα,
σταθερότητα, σιγουριά από τη ζωή μου.

Αυτές είναι άλλωστε και
οι μεγαλύτερες θυσίες για κάτι τέτοιο.

Και προτίμησα να χτίσω τη ζωή μου,

εστιάζοντας στο να έχω χρόνο κι όχι χρήμα.

Μπορεί να μην έχω αρκετά,

άλλα έχω όλον τον χρόνο
να απολαύσω τη ζωή μου,

κι αυτό με κάνει ευτυχισμένο
όλο αυτό το διάστημα

και δεν έχω μετανιώσει γι' αυτό.

Χωρίς όμως να έχω χρήματα
αρκετά για να ταξιδέψω,

άρχισα να απευθύνομαι σ' εταιρίες

για να χορηγήσουν ένα τέτοιο εγχείρημα.

Αυτή ήταν η επικοινωνία που είχα συνήθως.

Δηλαδή με ρωτούσαν:

«Έχεις ξανακάνει κάτι τόσο μεγάλο;»

Ένα τέτοιο ταξίδι με μοτοσυκλέτα
κανείς δεν το είχε ξανακάνει στην Ελλάδα.

Εγώ δεν είχα καμιά εμπειρία.
Είχα πάει στην Ιταλία μία φορά με τρένο.

Κι αυτό ήταν όλο.

Για έναν μήνα.

Εμπειρία από μοτοσυκλέτες επίσης δεν είχα.

Μόλις είχα βγάλει το δίπλωμά μου.

Όταν μάθαιναν βέβαια και την ηλικία μου...

Τότε ήμουν 21, όταν ξεκίνησα
να το προετοιμάζω όλο αυτό.

Δύο χρόνια μου πήρε.
Στα 23 βγήκα στον δρόμο.

Καταλαβαίνετε ότι οι περισσότεροι νόμιζαν

ότι μιλάνε απλά μ' έναν
νεαρό ονειροπόλο ακόμη.

Κι έτσι κανείς δεν έδωσε σημασία.

Παρ' όλ' αυτά και χωρίς χορηγούς,
μ' αυτά τα λιγοστά που είχα συγκεντρώσει,

ξεκίνησα.

Βγήκα στον δρόμο κι αξιώθηκα στα 23 μου

να δω το περίφημο Ισφαχάν
της αρχαίας Περσίας, του σημερινού Ιράν.

Αξιώθηκα να πατήσω στα Ιμαλάια,

που για μένα ήταν
το αποκορύφωμα του ταξιδιού

αφού τα βουνά είναι το μεγάλο μου πάθος.

Και πώς τα έκανα όλα αυτά;

Το μυστικό δεν ήταν ότι είχα πολλά.

Το μυστικό ήταν ότι ξόδευα λίγα.

Εδώ πέρα μπορείτε να δείτε
τα οικονομικά μου.

Ξόδευα 354 ευρώ τον μήνα κατά μέσο όρο,
ταξιδεύοντας στην Ασία.

Καταλαβαίνετε ότι ο μέσος Έλληνας
ξοδεύει παραπάνω στον ίδιο του τον τόπο.

Αυτό βέβαια δεν ήταν εύκολο.

Δεν λειτουργούσα όπως ο μέσος άνθρωπος.

Προσπαθούσα να λειτουργώ
όπως οι ντόπιοι αυτών των χωρών.

Όταν δεν κοιμόμουν στο αντίσκηνό μου
κι όταν δεν με φιλοξενούσαν.

Σε ξενώνες αν τύχαινε να πάω,
πλήρωνα από 0,50 έως 3,00 ευρώ τη βραδιά.

Αυτό ήταν όλο.

Βέβαια δεν ήξεραν
τι θα πει σεντόνι εκεί πέρα.

Έβαζα τον υπνόσακό μου
στο κρεβάτι και κοιμόμουν.

Για ένα πλήρες γεύμα
πλήρωνα από 0,30 εώς 1,50 ευρώ.

Έτρωγα εκεί που τρώγανε και οι ντόπιοι

Ακόμα και οι Ινδοί.

Στα μαγειρία που πήγαιναν εκείνοι.

Δεν έπαθα το παραμικρό.

Δεν είχα προβλήματα υγείας.

Τώρα στην Ελλάδα, προτού ξεκινήσω,
ξόδεψα 12.187 ευρώ.

Για να αγοράσω μοτοσυκλέτα, εξοπλισμό

- όλον τον εξοπλισμό
γιατί δεν είχα τίποτα -

κράνος, μπουφάν, μπότες, αντίσκηνο.

Καταλαβαίνετε ότι όλα αυτά είναι έξοδα
που τα πλήρωσα με 12.000 ευρώ.

Ένα ποσό που άλλος θα πλήρωνε
για να αγοράσει μια μεγάλη μοτοσυκλέτα,

Και ίσα ίσα θα του έφθαναν κιόλας.

Εγώ οργάνωσα όλο το ταξίδι
με αυτά τα χρήματα.

Αγόρασα μια παλιά μοτοσυκλέτα - μικρή.

Και το πλάνο μου ήταν
να ταξιδέψω τέσσερις χώρες.

Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν και Ινδία.

Είχα πει στους δικούς μου
σε περίπου εννιά μήνες να με περιμένετε.

Θα γυρίσω.

Τελικά ταξίδευα
δύο χρόνια και δυόμιση μήνες.

Αντί για τέσσερις χώρες,
επισκέφθηκα δεκατέσσερις χώρες.

Γιατί απλούστατα όταν βρέθηκα στην Ινδία,

παρόλο που είχα ξεπεράσει
και κάθε προσωπική μου προσδοκία,

γλυκάθηκα τόσο που δεν ήθελα να γυρίσω.

Έτσι έβαλα άλλες δέκα χώρες στο πρόγραμμα.

Κυρίως στην κεντρική Ασία.

Όλα αυτά τα -σταν.

Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν.
Όλα αυτά τα -σταν.

Και όταν επέστρεψα...

Μάλλον να δούμε πρώτα
τι μου έμαθε αυτό το ταξίδι.

Ακούω συνεχώς...
Η πρώτη αντίδραση είναι...

«Μα καλά, πώς δεν σε έσφαξαν
σ' αυτές τις χώρες;»

Έχουμε αυτό το στερεότυπο
για τους μουσουλμάνους.

Η πραγματικότητα είναι όμως
τελείως διαφορετική.

Προτού ξεκινήσω άκουγα
ότι αυτό που πάω να κάνω,

είναι ένα ταξίδι αυτοκτονίας.

Αντιμετώπιζα άσχημες συμπεριφορές.

Μου έλεγαν, στην Τουρκία θα σε σφάξουν.

Στο Ιράν θα επιτεθούν οι Αμερικάνοι.

Στο Πακιστάν θα σε απαγάγουνε.

Θα γίνει τρομοκρατική επίθεση.
Δεν θα γυρίσεις ζωντανός.

Και τι συνέβει τελικά.

Τίποτα απ' όλα αυτά.

Αυτοί οι άνθρωποι άνοιξαν την πόρτα
του σπιτιού τους και της καρδιάς τους,

και μ' έβαλαν μέσα.

Αν ρωτήσετε οποιονδήποτε
έχει γυρίσει όλον τον κόσμο,

θα δείτε ότι οι περισσότεροι
θα συμφωνήσουν ότι οι Ιρανοί ειδικά,

είναι οι πιο φιλόξενοι
άνθρωποι στον κόσμο.

Οι Πακιστανοί δεν πάνε πίσω.

Χωρίς να ξέρουν ούτε τ' όνομά μου,

χωρίς να πούνε «Hello» στα Αγγλικά,
μ' έβαζαν στο σπίτι τους.

Δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν.

Αυτές οι χώρες για να το πούμε
έτσι πολύ γενικά,

είναι έτσι όπως ήταν η Ελλάδα
50 έως 100 χρόνια πριν.

Φοβότανε κανείς τότε;

Τα πράγματα είναι αθώα εκεί.

Αλλά για να κάνουμε και τη δική μας
επανάσταση της λογικής

που είναι και το θέμα
της σημερινής εκδήλωσης,

θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση.

Να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.

Θα ήθελα να σηκώσουν χέρια

όσοι είχαν ή έχουν κάποιον γνωστό
που έπεσε θύμα τρομοκρατικής επίθεσης.

Νομίζω ότι δεν βλέπω κανένα χέρι.

Ξέρω ότι είστε 100 άτομα εδώ μέσα.

Είναι πλήρης η αίθουσα
και δεν βλέπω κανένα χέρι

Πολύ ευτυχές αυτό.

Θα ήθελα τώρα να σηκώσουν το χέρι
όσοι είχαν ή έχουν κάποιον γνωστό,

που έπεσε θύμα τροχαίου ατυχήματος.

Είναι τραγικό το ότι βλέπω τόσα χέρια,
που δεν μπορώ να τα μετρήσω

Είναι δεκάδες.

Αυτός λοιπόν είναι ο κίνδυνος.

Ας ξεχάσουμε τα στερεότυπα
που μας προβάλουν.

Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος
και σε αυτές τις χώρες,

και στη δική μας χώρα και σε άλλες χώρες.

Εκεί πέρα βέβαια ένας λόγος παραπάνω

γιατί οι οδηγικές συνθήκες
είναι πολύ χειρότερες.

Οπότε εκεί έπρεπε να εστιάσω
την προσοχή μου.

Είδα αμέτρητα σοβαρά ατυχήματα.

Είχα κι εγώ τρία μικρά ατυχήματα.

Ένα με αγελάδα.

Ένα άλλο ήταν με ένα κάρο
που το έσερνε γαϊδούρι.

Το τρίτο ήταν φυσιολογικό με αυτοκίνητο.

Σ' όλα αυτά με έσωσε το γεγονός
ότι οδηγούσα αργά.

Η μοτοσυκλέτα αυτή είναι
μια παλιά, μικρή μοτοσυκλέτα

που δεν μπορεί να πάει
πάνω από 80 χιλιόμετρα την ώρα.

Έτσι δεν έπαθα ποτέ το παραμικρό.

Είχα βέβαια κάποια
μηχανολογικά προβλήματα,

τα έλυνα κάπως έτσι στη μέση του πουθενά.

Έτσι έκανα τη συντήρηση
στη μοτοσυκλέτα μου, όπου κατασκήνωνα.

Έκανα ό,τι χρειαζόταν.

Κατάφερα να ανέβω στους τρεις
ψηλότερους δρόμους του κόσμου,

Στα ινδικά Ιμαλάια, έφθασα
μέχρι τα 5.602 μέτρα υψόμετρο.

Στα Ιμαλάια αφιέρωσα τέσσερεις μήνες,
αφού ήταν το μεγάλο μου πάθος.

Έκανα πολυήμερες πεζοπορίες, αρκετές.
Η μεγαλύτερη διήρκεσε 20 μέρες.

Είδα τα πανέμορφα όρη Παμίρ
στο Τατζικιστάν.

Ξεχειμώνιασα στην Αρμενία,

όπου έγραψα το βιβλίο μου
γι' αυτό το ταξίδι,

το «27 πανσέληνοι στην Ανατολή».

Κι έκανα εθελοντισμό εκεί διδάσκωντας
πληροφορική στα παιδιά του χωριού.

Είδα ό,τι απέμεινε από την καταστροφή
της πρώην θάλασσας της Αράλης.

Είδα πανέμορφες παραλίες στον Πόντο.

Κι έτσι έφθασα στην Ελλάδα,
κι έκανα κάτι καινούργιο πια.

Έμεινα τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα.

Έμαθα ιστιοπλοΐα.

Και μου άρεσε τόσο που το έκανα επάγγελμα.

Αυτό είναι το επάγγελμά μου μέχρι σήμερα.

Κι έτσι τέσσερα χρόνια εργάστηκα
στην Ελλάδα για να συγκεντρώσω τα χρήματα,

και να ξεκινήσω εννοείται
για ένα άλλο ταξίδι.

Αυτό ήταν το πλάνο προτού καν γυρίσω.

Το προετοίμασα.

Στην Αφρικανική ήπειρο θα ήτανε.

Κι αυτήν τη φορά με δύο μοτοσυκλέτες.

Αφού για δέκα μήνες ταξίδευε μαζί μου
και η Χριστίνα Πεφάνη.

Με τα χέρια μου έφτιαξα
αυτές τις δύο μοτοσυκλέτες,

μετά από έξι μήνες προσωπικής εργασίας.

Τις ανακατασκεύασα. Είναι εικοσαετίας.

Τη μία θα τη δείτε έξω.
Είναι το μόνο όχημα που έχω.

Με αυτό ήρθα σήμερα εδώ.

Και βέβαια το ταξίδι στην Αφρική,
είχε κι αυτό να μου μάθει πάρα πολλά.

Το πρώτο μου μάθημα το πήρα κιόλας
πολύ νωρίς στην Αλβανία,

την πρώτη χώρα που επισκέφθηκα.

Εκεί πέρα άφησα τη μοτοσυκλέτα μου
κάπου, για να περπατήσω

και να δω το Αργυρόκαστρο συγκεκριμένα.

Όταν γύρισα στη μοτοσυκλέτα μου,
έψαξα στις τσέπες και ...

«Ωπ! Δεν έχω το κινητό μου».

Τότε κατάλαβα ότι μάλλον το είχα αφήσει
πάνω στη μοτοσυκλέτα μου

και φυσικά δεν ήταν πια εκεί.

Προτού προλάβω να βάλω
διάφορα στο μυαλό μου,

ένας νεαρός Αλβανός βγήκε από το μαγαζί
εκεί μπροστά που είχα παρκάρει

και μου έκανε νόημα ότι το κινητό μου

πράγματι το είχα αφήσει
πάνω στη μοτοσυκλέτα

και το είχε πάρει και το είχε κρύψει
σ' ενα τσαντάκι που είχα στη μηχανή.

Πράγματι όταν άνοιξα το τσαντάκι
το κινητό ήταν εκεί.

Για καλή μου τύχη.

Αυτή ξέρω ότι είναι η εικόνα

που οι περισσότεροι έχουν
στο μυαλό τους για την Αφρική.

Πράγματι όλες αυτές είναι
δικές μου φωτογραφίες, έτσι;

Είναι κι αυτή μία εικόνα της Αφρικής.

Είναι όμως κι αυτή μία εικόνα της Αφρικής.

Αυτό είναι το Κέιπ Τάουν
συγκεκριμένα, η Νότια Αφρική.

Η Αφρική έχει δύο πρόσωπα,
πολύ διαφορετικά μεταξύ τους.

Ένα πρόσωπο για τους ντόπιους.

Συνήθως θα έλεγα για τους μαύρους,
γιατί έχει να κάνει με το χρώμα δυστυχώς.

Κι ένα πρόσωπο για τους λευκούς.

Είτε Αφρικανούς γιατί κάποιοι
έχουν γεννηθεί εκεί,

είτε λευκούς μετανάστες
που έχουν πάει τα τελευταία χρόνια εκεί.

Κάπως έτσι νομίζω έχετε στο μυαλό σας

ότι ζουν οι περισσότεροι μαύροι Αφρικανοί
εκεί πέρα, σε κάποιες καλύβες.

Εδώ πέρα όμως ζούνε οι λευκοί Αφρικανοί.

Βέβαια δεν είναι πάντα λευκοί.

Μπορεί να είναι και μαύροι πλούσιοι,

αλλά συνήθως, δυστυχώς,
έχει να κάνει με το χρώμα.

Οι λευκοί στην Αφρική είναι
εκατομμυριούχοι ως επί το πλείστον.

Φιλοξενήθηκα σε δεκαεπτά βίλες
με πισίνα εκεί πέρα.

Όσο με σόκαρε ο κοινωνικός διαχωρισμός,
στη Νότια Αφρική ειδικά,

αν και υπάρχει σε ολόκληρη την ήπειρο.

Το σύστημα του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική
φυσικά έχει αφήσει τραύματα.

Μάλλον περισσότερο με σόκαρε,

το σύστημα του Απαρτχάιντ
που εφαρμόζεται στις μέρες μας

από το Ισραήλ εναντίον της Παλαιστίνης.

Εδώ πέρα μπορείτε να δείτε.

Τώρα είναι και το θέμα του πολιτισμού.

Ένα στερεότυπο που όλοι μας έχουμε είναι
ότι οι Αφρικανοί είναι απολίτιστοι, έτσι;

Αυτό είναι κάτι που προσπαθούσανε
να περάσουνε οι λευκοί αποικιοκράτες.

Γιατί παρουσιάζοντας
τους Αφρικανούς ως απολίτιστους,

αποκτούσαν αυτοί έναν ρόλο.

Τον ρόλο του ιεραποστόλου

που πηγαίνει στην Αφρική
για να εκπολιτίσει

και να εκχριστιανίσει
τους ντόπιους πληθυσμούς.

Βέβαια ο πραγματικός τους ρόλος
ήταν πολύ διαφορετικός.

Και πρέπει να γνωρίζουμε
ότι η ευημερία μας εδώ

- γιατί ακόμα και σήμερα
περί ευημερίας πρόκειται -

στηρίζεται σ' αυτήν την ήπειρο.

Κι όχι μόνο βέβαια.

Οι λευκοί αποικιοκράτες
απομυζούσαν την αφρικανική ήπειρο.

Το ίδιο κάνουν μέχρι
σήμερα οι πολυεθνικές.

Και βέβαια για τους ντόπιους
δεν μένει τίποτα παρά τα αποφάγια.

Η αλήθεια είναι όμως
ότι η Αφρική έχει πολιτισμό.

Τι να προτοπώ;

Για τα αριστουργηματικά ξυλόγλυπτα
παλάτια του Καμερούν;

Να σας πω για τη μεγάλη Ζιμπάμπουε;

Όπου έχει βρεθεί
το μεγαλύτερο μεσαιωνικό κτίριο

της Υποσαχάριας Αφρικής
από τον 11ο αιώνα.

Να πούμε για τα ερείπια του Σουαχίλι
πολιτισμού στην ανατολική Αφρική;

Ή μήπως για τους λαξευμένους
στον βράχο ναούς της Αιθιοπίας;

Απομεινάρια ενός πολύ πλούσιου πολιτισμού.

Είναι και το Σουδάν
ένας πολύ πλούσιος τόπος σε ιστορία,

όπου έχουν βρεθεί αμέτρητοι
αρχαίοι κουσιτικοί ναοί.

Το Σουδάν όμως έχει έναν άλλον θησαυρό
κι αυτό είναι οι άνθρωποί του.

Ήταν μακράν οι πιο φιλόξενοι άνθρωποι
που γνώρισα στην Αφρικανική ήπειρο.

Πλησίαζαν τους Ασιάτες
σε φιλοξενία θα έλεγα.

Έτσι λοιπόν αυτό που θέλω να πω είναι
ότι δυστυχώς τα μέσα μαζικής εξαπάτησης,

μας περνούν μια εικόνα,
μας κάνουν αυτήν την πλύση εγκεφάλου,

γιατί συνήθως προβάλλουν
τις αρνητικές εικόνες.

Εάν ακούσουμε μια εκπομπή
για τη φιλοξενία στο Πακιστάν,

ποιος θα ενδιαφερθεί να κοιτάξει;

Ενώ άμα ακούσουμε,

«Είκοσι άνθρωποι σκοτώθηκαν σήμερα
στο Ισλαμαμπάντ σε βομβιστική επίθεση»

θα καρφώσουν όλοι τα μάτια τους
στην τηλεόραση να δουν τι συνέβει.

Και δυστυχώς επειδή έχουμε μόνο
αρνητικές εικόνες γι' αυτούς τους τόπους,

μένει στο υποσυνείδητο των τηλεθεατών,

ότι μόνο αρνητικά πράγματα
συμβαίνουν εκεί πέρα.

Η πραγματικότητα είναι η αντίθετη.

Δύο χρόνια και δυόμιση μήνες
έκανα στην Ασία,

και τρία χρόνια στην Αφρική.

Τρομοκράτη δεν συνάντησα ποτέ.

Συνάντησα μόνο ανθρώπους
φιλόξενους, φιλικούς,

που μ' έβαλαν στο σπίτι τους, με βοήθησαν.

Κι έτσι αυτό που θέλω να μείνει σήμερα
είναι ότι αφού έχω γυρίσει 60 χώρες,

και τέτοιες χώρες κυρίως
στην Ασία και την Αφρική,

δεν έχω γυρίσει τόσο την Ευρώπη,

το συμπέρασμά μου είναι ότι ο κόσμος μας
είναι πολύ καλύτερος απ' ό,τι νομίζουμε.

Κι αυτό θα σας προέτρεπα να το δοκιμάσετε.

Δεν χρειάζεται καν να ταξιδέψετε πλέον.

Σ' αυτές τις παγκοσμιοποιημένες
κοινωνίες που ζούμε,

ο κόσμος είναι γύρω μας.

Ακόμα και στον τόπο μας, έτσι;

Οπότε κάντε ένα βήμα,
δείξτε τον καλύτερό σας εαυτό.

Και νομίζω ότι το ίδιο
θα κάνουν και οι υπόλοιποι.

Το συμπέρασμά μου είναι
ότι οι άνθρωποι στο 90% είναι καλοί.

Αυτό είχα να πω.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)