Gjendja jonë e përbashkët-- vetëdija

Filozofi John Searle tregon se si studiohet vetëdija njerëzore -- dhe sistematikisht hedh poshtë disa kundërshtime të zakonshme që nuk lejojnë që vetëdija të merret seriozisht. Përderisa mësojmë më shumë për proceset e trurit të cilat shkaktojnë ndërgjegjshmërinë, duke e pranuar që vetëdija është një fenomen biologjik është një hap i madh. Ai thotë që vetëdija nuk është një simulim i madh kompjuterik. (Filmuar ne TEDxCERN).

Do të flas për vetëdijën.

Pse zgjodha vetëdijën?

Sepse është një temë e neglizhuar,

edhe në kulturën shkencore edhe në atë filozofike.

Po pse është kjo e çuditëshme?

Sepse është aspekti më i rëndësishëm i jetës tone

për një arsye shumë të thjeshtë dhe logjike,

është një kusht i domosdoshëm për çdo gjë,

është e rëndësishme në jetën tonë të jemi te vetëdijshem.

Ju interesoheni në shkencë, filozofi, muzik, art, apo çfarëdo --

por kjo nuk ja vlen nëse je një zombie apo në koma, apo?

Kështu që vetëdija është numri një.

Arsyeja e dytë është që kur njerëzit interesohen në të

ashtu siç unë mendoj që ata duhet të interesohen,

ata kanë tendencë të thonë gjëra të tmerrëshme.

Edhe kur nuk janë duke thënë gjëra të tmerrëshme,

dhe provojnë të bëjnë hulumtim serioz,

epo, është i ngadalshëm. Progresi ka qenë shumë i ngadalshëm.

Kur u interesova në këtë temë për herë të parë,

mendova që është një problem i thjeshtë biologjik.

Të nxisim këta sëmbues të trurit dhe të kuptojmë

se si funksionon në tru.

Shkova në Universitetin e Kalifornisë në San Francisko dhe fola

me neurobiologët me te fortë,

dhe ata treguan pak padurim,

ashtu siç tregojnë të gjithë shkencëtarët kur i pyesim pyetje të turpshme.

Por gjëja tjetër që më goditi është që njëri prej tyre,

një neurobiolog i famshëm, tha me zemërim

Shiko, në disciplinën timë është në rregull të interesohesh në

vetëdije, por siguro vendin e punës së pari. Siguro vendin si profesor së pari.

Unë kam punuar në këtë çështje për një kohë të gjatë.

Mendoj që tani do e sigurosh vendin e punës

përgjithmonë nëse përqëndrohesh në vetëdije.

Nëse është kështu, atëherë ky është një hap i madh përpara.

Pra, pse kemi këtë ngurim dhe armiqësi

kaq të çuditëshme kunder vetëdijës?

Epo, mendoj që është kombinim i dy karakteristikave

të kulturës sonë intelektuale

të cilat mendojnë që po e kundërshtojnë njëra tjetrën,

por në të vërtetë ndajnë një grup të përbashklet të supozimeve.

Njëra prej këtyre karakteristikave është ajo e dualizmit fetar

Vetëdija nuk është pjesë e botës fizike.

Është pjesë e botës shpirtërore.

I takon shpirtit,

dhe shpirti nuk është pjesë e botës fizike.

Kjo është tradita e Zotit, e shpirtit dhe pavdekshmerise.

Është edhe një traditë tjetër që mendon se është kundër kësaj

por në të vërtet pranon supozimet më të këqija.

Kjo traditë mendon që jemi shkencëtarë të fortë materialistë

Vetëdija nuk është pjesë e botës fizike.

Ose nuk ekziston fare, ose është diç tjetër,

një program kompjuteri apo ndonjë gjë budallaqe,

por në cilindo rast nuk është pjesë e shkencës.

Unë futesha në një diskutim që me jepte dhimbte barku.

Shkonte kështu.

Shkenca është objektive, vetëdija është subjektive,

kështu që nuk mund të ketë shkencë të vetëdijës.

Mirë pra, këto tradita të binjakëzimit po na paralizojnë.

Është shumë vështirë të largohesh nga këto tradita.

Kam vetëm një mesazh për këtë ligjeratë,

dhe ky është fakti që vetëdija është një fenomen biologjik

sikurse fotosinteza, tretja, mitoza --

i dini të gjitha fenomenet biologjike -- dhe kur të pranojmë këtë fakt,

shumica, edhe pse jo të gjithë, problemet e vështira

që kanë të bëjnë me vetëdijën do të zhduken.

Unë do të analizoj disa prej tyre.

Ju premtova që do t'ju tregoj për disa

gjëra fyese që thuhen për vetëdijen.

Një: Vetëdija nuk ekziston.

Është një iluzion, si perëndimet e diellit.

Shkenca ka treguar që perëndimet e diellit dhe ylberët janë iluzione.

Kështu që vetëdija është një iluzion.

Dy: Ndoshta ekziston, por është me të vërtet diç ndryshe.

Është një program kompjuteri që e vë trurin në pune.

Tre: Jo, gjëja e vetme që ekziston është sjellja.

Është e turpshme sa shumë ndikim ka pasur biheviorizmi,

por do i kthehem kësaj teme.

dhe, Katër: Ndoshta vetëdija ekziston,

por nuk mund të ndryshoje botën.

Si mundet spiritualizmi të lëvizë dicka?

Sa herë që dikush më thotë këtë, mendoj,

a dëshiron të shohesh spiritualitetin duke lëvizur diç?

Shiko. Unë po vendos me vetëdije të lëviz dorën,

dhe kjo lëviz. (Te qeshura)

Gjithashtu, shihe këtë:

Ne nuk themi, "Epo, është pak si moti në Gjenevë.

Disa ditë është më mirë dhe disa ditë jo.

Jo. Përmisohet kur dua unë që të përmisohet."

Në rregull. Do ju tregoj se si ndodh kjo.

Ende nuk ju kam dhënë një përcaktim.

Nuk mund të bëni këtë nëse nuk ke një perkufizim.

Njerëzit gjithmonë thonë që vetëdija është shumë vështirë të perkufizohet.

Unë mendoj që është lehtë të percaktohet

nëse nuk po provoni të krijoni një definicion shkencor.

Ne nuk jemi gati për një definicion shkencor,

por po jap një definicion të zakonshëm.

Vetëdija përbëhet nga të gjitha gjendjet e ndjenjave,

ndjeshmërisë dhe ndërgjegjësimit.

Fillon në mëngjes kur zgjohesh nga një gjumë pa ëndërra

dhe vazhdon gjatë gjithë ditës deri sa të bini gjumë

apo të vdisni, dhe të bëheni i pavetëdishëm.

Ëndrrat janë një formë e vetëdijës në këtë definicion.

Ky është një definicion i zakonshëm. Kjo është shënjestra jonë.

Nëse nuk po flisni për këtë, nuk po flisni për vetëdijën.

Por ata mendojnë, "Epo, ky është një problem i keq.

Si mund të ekzistojë një gjë e tillë si pjesë e botës reale?"

Dhe kjo, nëse keni bërë ndonjë klase filozofie,

tashmë e dini që ky është problemi i famshëm i mendjes dhe trupit.

Mendoj që edhe kjo ka një zgjidhje të lehtë. Do ju tregoj këtë zgjidhje.

Ja ku është: Të gjitha gjendjet tona të vetëdijës, pa përjashtim

shkaktohen nga procese neurobiologjike të nivelit të ulët në tru,

dhe këto realizohen në tru

si nivele të larta ose karakteristika të sistemit.

Është aq e mistershme sa lëngshmëria e ujit.

A kam të drejtë? Lëngshmëria nuk është një lëng shtesë

që nxirret nga molekulat H2O.

Është një gjendje në të cilën gjendet sistemi.

Përderisa tasi me ujë mund të shëndrohet nga i lëngshëm

në të ngurtë, varësisht nga sjellja e molekulave,

ashtu edhe truri mund të kalojë nga gjendja e vetëdijëshme

tek ajo e pavetëdijëshme,

varësisht nga sjellja e molekulave.

Problemi i famshëm i mendjes dhe trupit është po aq i thjeshtë.

Në rregull? Tani futemi në pyetje më të vështira.

Le të cilësojmë karakteristikat e sakta të vetëdijës,

kështu që mund tu përgjigjemi këtyre katër

kundërshtimeve që bëhen.

Karakteristika e parë është që vetëdija është reale dhe e pareduktueshme.

Ju nuk mund ta largoni.

Dallimi mes realitetit dhe iluzionit është

dallimi në mes mënyrës se si duken gjërat

dhe se si ato janë në të vërtetë.

Vetëdijëshëm duket sikur ka një --

më pëlqen se si thuhet në Frengjisht arc-en-ciel --

duket sikur ka një hark në qiell,

apo duket sikur dielli po perëndon pas maleve.

Vetedijshem na duket, por kjo nuk është ajo që ndodh.

Për sa i përket ndyshimit mes mënyrës se si na duken gjërat

dhe se si ato me të vertetë janë, nuk mund të

bëjmë këtë dallim për vet ekzistencën e vetëdijës,

sepse kur të flasim për vetë ekzistencën e vetëdijës,

kur na duket që jemi të vetëdijëshëm,

atëhere me të vërtetë jemi.

Dua të them, nëse disa ekspertë më afrohen dhe thonë,

Ne jemi neurobiologë të fortë dhe ju kemi studiuar ju, Searle,

dhe jemi të bindur që ti nuk je i vetëdijëshëm,

por je një robot i krijuar me shumë shumë zgjuarsi,

Unë nuk do të mendoj "Epo, ndoshta këta kanë të drejtë?"

Nuk e mendoj këtë as për një moment, sepse

Dekarti mund të ketë bërë shumë gabime, por ai kishte të drejtë për këtë.

Nuk mund të vëni në dyshim ekzistencën e vetë vetëdijës sate.

Pra, kjo është karakteristika e parë e vetëdijës.

Është reale dhe e pareduktueshme.

Ju nuk mund ta largoni duke treguar që është një iluzion

ashtu si mund të tregoni për iluzionet tjera.

Karakteristika e dytë është

një burim i problemeve për ne,

dhe thotë që të gjitha gjendjet tona të vetëdijëshme

kanë këtë kualitet.

Kemi diç që ndjejmë kur pijmë birrë

që nuk është e njejta ndjenjë si kur të mbushim taksat,

apo dëgjojmë muzikë, dhe kjo ndjenjë kualitative

automatikisht krijon një karakteristikë të tretë

që është se gjendjet e vetëdijëshme janë, sipas definicionit

subjektive duke marrë parasysh që ato ekzistonjë vetëm

kur të përjetohen nga një njeri apo kafshë,

ndonjë vete që i përjeton.

Ndoshta do mundemi të krijojmë një makinë të vetëdijëshme.

Pasi nuk e dijmë se si truri ynë e bën këtë,

nuk mund të ndërtojmë një makinë të vetëdijëshme.

Një karakteristikë tjetër e vetëdijës

është fakti që fusha të unifikuara të vetëdijës.

Unë nuk shoh vetëm pamjen e njerëzve para meje,

dhe zërin tim dhe peshën e këpucëve të mia

në dysheme, por këto më ndodhin si pjesë

e një fushe të madhe dhe të vetme të vetëdijës

që zgjatet para dhe pas.

Ky është çelësi për të kuptuar

fuqinë e pamasë të vetëdijës.

Nuk kemi mundur të krijojmë këtë tek një rrobot.

Zhgënjimi i robotikës rrjedh nga fakti që

nuk dimë se si të krijojmë një rrobot të vetëdijëshëm,

kështu që nuk kemi një makinë që mund të bëje gjëra të tilla.

Pra, karakteristika tjetër e vetëdijës,

pas kësaj fushe të unifikuar të vetëdijës,

është që funksionon si shkaktare e sjelljes tonë.

Unë ju dhashë një demostrim shkencor duke e lëvizur dorën time,

por si është e mundur kjo?

Si mund të jetë që ky mendin në trurin tim

mund të lëvize objekte materiale?

Do t'ju tregoj përgjigjen.

Nuk e dijmë përgjigjen në detaje,

por e dijmë pjesën elementare të përgjigjes, dhe kjo është

që ka një rend të ndezjeve të neuroneve,

dhe kjo mbaron kur acitokolina

sekretohet tek pjata e fundit të aksoneve në neuronet motorike.

Kërkoj falje që po përdor terminologji filozofike,

por kur kjo sekretohet tek pjatat-përfundimtare të aksonit to neuroneve motorike

shumë gjëra të mrekullueshme ndodhin në kanalet e joneve

dhe dora lëviz.

Mendoni për atë që ju thashë.

Një ndodhi e vetme,

vendimi im i vetëdijshëm të ngre dorën

ka një nivel të përshkrimit që ka shumë

kualitete shpirtërore të lidhur me të.

Është një mendim në trurin tim, por në të njejtën kohë,

është i zënë duke sekretuar acetykolinë

dhe duke bërë gjëra të tjera

përderisa kalon nëpër korteksin motorik

nëpër fibrat nervore dhe deri tek dora.

Kjo tregon që fjalori ynë tradicional

kur diskutojmë këtë çështje është i dalë mode.

Një ndodhi e vetme ka nivele të përshkrimit

neurobiologjik, dhe një nivel tjetër të përshkrimit

mendor, dhe është një ndodhi e vetme,

dhe kështu funksionon natyra. Kjo e bën të mundshme

për vetëdijen të funksionoje si shkaktare.

Me këtë mendim,

dhe duke analizuar këto karakteristika të vetëdijës,

le të kthehemi dhe ti pëgjigjemi kundërshtimeve të më hershme.

Epo, kundërshtimi i parë që e thashe është që vetëdija nuk ekziston,

dhe se është një iluzion. Epo, vetëm ju përgjegja kësaj pyetje.

Nuk mendoj që duhet të brengosemi për këtë.

Kundërshtimi i dytë kishte një ndikim të madh

dhe mund të përmendet ende, dhe thotë

"Epo, nëse vetëdija ekziston, atëherë është diç tjetër."

Është nje program dixhital kompjuteri që funksionon në trurin tënd

dhe kjo është ajo që na duhet për të krijuar vetëdijen.

Duhet të marrim programin e duhur.

Harro pjesën bazike. Çfarëdo pjese bazike është e

pasur dhe stabile sa duhet për të mbajtur programin.

E dimë që kjo është gabim.

Dua të them, çdo kush që ka menduar për kompjutera

mund të shohe që kjo është gabim, sepse llogaritja

definohet si manipulim simbolesh,

dhe zakonisht mendohet si zero dhe njësha, por çfarëdo simboli do funksionoje.

Merr një algoritëm që mund të programoni

në një kod binar, dhe kjo është karakteristika përcaktuese

e programit kompjuterik.

Por e dijmë që kjo është vetëm sintaktike. Është simbolike.

E dijmë që vetëdija njerëzore është më shumë se aq.

Përvec sintaksës, ka edhe përmbajtje.

Ka semantikë.

Ai debati që bëra para --

O Zot, nuk dua të mendoj për atë --

që bëra para 30 viteve,

ka një debat të nënkuptuar për të cilin nuk ju kam treguar,

dhe dua t'ju tregoj për këtë argument me pak fjalë, i cili

thotë që vetëdija krijon një realitet të pavarur nga observuesi.

Krijon një realitet të parave, pronës, qeverisë,

martesës, konferencave CERN,

darkave dhe pushimeve të veres,

dhe të gjitha këto janë krijime të vetëdijës.

Ekzistenca e tyre është relative me observuesin.

Është relative me agjentin e vetëdijëshëm që një copë letre

është para dhe disa ndërtasa janë një universitet.

Pyeteni veten për llogaritjen.

A është absolute, sikur forca dhe masa dhe tërheqja e gravitetit?

Apo është relative me observuesin?

Disa llogaritje nënkuptohen.

Shtoj dy dhe dy dhe kam katër.

Kjo do të ndodhe pa marre parasysh se çfarë mendojnë të tjerët.

Por kur e nxjerr kalkulatorin e xhepit

dhe e bëj këtë kalkulim, fenomeni i vetëm i nënkuptuar

është qarku elektronik dhe sjellja e tij.

Ëshë i vetmi fenomen absolut.

Gjërat e tjera interpretohen nga ne.

Llogaritja ekziston relativisht me vetëdijën.

Ose një agjent i vetëdijëshëm po e bën llogaritjen,

pse ka një makinë që e pranon për interpretim llogaritjesh.

Kjo nuk do të thotë që llogaritja është arbitrare.

Unë shpenzova shumë para për këtë.

Por kemi këtë paqartësi të vazhdueshme

në mes të objektivitetit dhe subjektivitetit si karakteristika të realitetit

dhe objektivitetit dhe subjektivitetit si karakteristika të deklarimeve.

Mesazhi kyresor i kësaj pjese të ligjëratës është:

Mund të keni një shkencë plotësisht objektive,

një shkencë ku mund të bëni deklarime të vërteta,

për një fushë ekzistenca e së cilës është subjektive,

ekzistenca e së cilës është në trurin njerëzor

dhe përbëhet nga gjendje subjektive të njeshmërisë

apo ndjenja të ndërgjegjësimit.

Kështu që kundërshtimi që nuk mund të kemi një shkencë objektive të vetëdijës

sepse është subjektive dhe shkenca është objektive, është lojë fjalësh.

Është një lojë e keqe fjalësh për objektivitetin dhe subjektivitetin.

Mund të bëni deklarime objektive për

një fushë e cila është subjektive në mënyrën e ekzistenës së saj,

dhe neurologët këtë e bëjnë.

Dua të them që kemi pacientë të cilët vuajnë nga dhembja,

dhe ju mundoheni të krijoni një shkencë objektive të kësaj.

Ju premtova që do i hedh poshtë gjithë këta që kundërshtojnë,

dhe nuk më ka mbetur shumë kohë,

por më lejoni të hedh poshtë edhe dy prej tyre.

Thash që sjellshmeria duhet të jetë

një nga çoroditjet më të mëdha të kulturës sonë interektuale,

sepse hidhet poshtë në atë moment gjatë të cilit mendon për të.

Gjendjet tuaja mendore janë identike me sjelljen tuaj?

Mendoj për dallimin mes ndjenjës dhe dhembjes

dhe angazhimi në sjellje të dhimbjes.

Nuk do të demonstroj sjellje të dhembjes, por mund të ju them

që nuk kam ndonjë dhimbje në këtë moment.

Pra, është një gabim i dukshëm. Përse e bënë këtë gabim?

Gabimi ishte -- dhe mund të ktheheni e të lexoni

literaturën mbi këtë, dhe e shihni të përsëritet disa herë

që ata mendojnë se nëse ju e pranoni një ekzistencë të pareduktueshme

të vetëdijës, ju po hiqni dorë nga shkenca.

Ju po hiqni dorë nga 300 vjet të progresit njerëzor

dhe shpresës njerëzore dhe çdo gjëje tjetër.

Mesazhi me të cilin dua të ju lë,

është që vetëdija duhet të pranohet

si një fenomen i vërtet biologjik,

që është subjekt i analizës shkencore

aq sa ndonjë fenomen tjetër në biologji,

apo pjesës tjetër të shkencës.

Shume faleminderit.

(Duartrokitje)