Dziwna definicja równouprawnienia według mojej mamy

Khadija Gbla dorastała w świecie dwóch definicji tego, czym jest „równouprawnienie kobiet”. Jej pochodząca z Sierra Leone matka myślała, że kobiece obrzezanie - a tym samym zahamowanie popędów seksualnych - będzie najlepszą formą równouprawnienia, ale australijska kultura mówiła jej, że zasługuje na przyjemności, a to, co ją spotkało, nazywa się „okaleczeniem żeńskich narządów płciowych”.
W szczerej i zabawnej prelekcji opowiada o swojej drodze do społeczeństwa „łechtaczko-centrycznego” i o tym, jak próbuje zapewnić, żeby inne kobiety nie musiały cierpieć tak, jak ona.
(Uwaga: Prelekcja zawiera drastyczne szczegóły.)

Cześć.

Chciałabym podzielić się
moją osobistą przygodą

związaną z kobiecym obrzezaniem.

Możecie płakać, śmiać się,
założyć nogę na nogę,

czy czego tam chce wasze ciało.

Nie będę na to szukać nazwy.

Urodziłam się w Sierra Leone.

Czy ktoś widział film "Krwawy diament"?

Jeśli macie jakieś przemyślenia...

Nie mam przy sobie
żadnych diamentów, tak przy okazji.

Ebola też jest z Sierra Leone.

Nie mam Eboli. Jesteście bezpieczni.

Nie lećcie do drzwi.

Jesteście bezpieczni.
Sprawdzili mnie przed wejściem.

Mój dziadek miał trzy żony.

Nie wiem, po co mężczyźnie kilka kobiet.

Panowie - czy potrzeba wam
więcej niż jednej żony?

Nie wydaje mi się.

Chciał mieć atak serca, tak sądzę.

Oj, chciał.

Kiedy miałam trzy lata, w 1991 roku
w Sierra Leone wybuchła wojna.

Pamiętam, jak pewnego dnia
poszłam spać i wszystko było dobrze.

Kiedy wstałam następnego dnia,

bomby spadały wszędzie,

ludzie próbowali zabić
mnie i moją rodzinę.

Uciekliśmy i znaleźliśmy się
w Gambii, w Afryce Zachodniej.

Tam też jest Ebola. Nie zbliżajcie się.

Kiedy byliśmy tam jako uchodźcy,

nie wiedzieliśmy, co może nas spotkać.

Mama złożyła wniosek o status uchodźcy.

To piękna, mądra kobieta,

a my mieliśmy szczęście.

Australia stwierdziła,
że nas do siebie weźmie.

Dobra robota, Australio.

Zanim zaczęliśmy podróż,

mama przyszła do domu i powiedziała:

"Jedziemy na krótką
wycieczkę, małe wakacje".

Wsadziła nas do samochodu.

Jechaliśmy wiele godzin,
zanim znaleźliśmy się w buszu

w głębokiej Gambii.

W tym buszu stały dwa szałasy.

Przyszła do nas starsza pani.

Była bardzo stara,
ubrana w strój obrzędowy.

Porozmawiała z mamą i odeszła.

Następnie wróciła
i poszła do drugiego szałasu.

Stałam tam myśląc:

"To bardzo niepokojące,
nie wiem, co się dzieje".

Potem niespodziewanie

mama zaprowadziła mnie do chaty.

Zdjęła mi ubranie

i obezwładniła na podłodze.

Próbowałam się uwolnić, ale nie mogłam.

Wtedy podeszła starsza pani
z zardzewiałym nożem,

jednym z tych najostrzejszych,

który nigdy wcześniej
nie widział wody ani słońca.

Myślałam, że chce mnie zabić,

ale tego nie zrobiła.

Powoli przesunęła się wzdłuż ciała

i zatrzymała się w okolicach pochwy.

Chwyciła za coś,
teraz wiem, że za łechtaczkę,

wzięła ten nóż i zaczęła ją
wycinać kawałek po kawałku.

Wrzeszczałam, płakałam,

prosiłam mamę, żeby mnie puściła,
żeby przestało boleć,

ale mama powiedziała tylko: "Bądź cicho".

Starsza pani piłowała mnie całą wieczność

i kiedy skończyła,

odrzuciła kawałek mojego ciała na podłogę,

jak coś najohydniejszego pod słońcem.

Puściły mnie i zostawiły. Krwawiłam.

Płakałam, nie rozumiejąc, co się stało.

Nigdy więcej o tym nie rozmawiałyśmy.

Kiedy później okazało się,
że jedziemy do Australii,

a była wtedy Olimpiada w Sydney,

ludzie mówili, że to na końcu świata,

dalej się już nie da.

To trochę nas pocieszyło.

Podróż zajęła nam trzy dni.

Pojechaliśmy do Senegalu,
następnie do Francji i Singapuru.

Poszłyśmy do łazienki, aby umyć ręce

i spędziliśmy kwadrans,
próbując uruchomić kran w ten sposób.

Wtedy ktoś przyszedł,

położył rękę pod kran i popłynęła woda.

Pomyślałyśmy: "Do czego to doszło,

no, naprawdę!".

Dotarliśmy do Adelaide, małego miasta,

gdzie dosłownie nas porzucili.

Wyrzucili nas tam.

Byliśmy bardzo wdzięczni.

Osiedliliśmy się i polubiliśmy to.

Czuliśmy się jak u siebie.

Wtedy ktoś zabrał nas do Rundle Mall,
jedynego centrum handlowego w mieście.

To małe centrum.

Zobaczyliśmy tam wielu Azjatów.

Moja mama nagle w panice powiedziała:

"Przywieźliście nas w złe miejsce.
Zabierzcie nas z powrotem do Australii".

Trzeba było jej wytłumaczyć,
że w Australii jest wielu Azjatów

i że trafiliśmy w dobre miejsce,

że wszystko jest w porządku.

Mama wpadła wtedy na wspaniały pomysł,

że pójdę do żeńskiej szkoły,
bo tam będzie mniej rasizmu.

Nie wiem, gdzie to wyczytała. (Śmiech)

Do dzisiaj nie znalazłam na to dowodów.

Sześćset białych dzieci i tylko ja czarna.

Albo nie: tylko ja miałam odrobiną koloru.

Nazwijmy go kolorem czekoladowym.

Tam nie było ani Azjatów ani Aborygenów,

tylko parę opalonych dziewczyn,

czujących potrzebę siedzenia na słońcu.

To jednak nie to samo, co moja czekolada.

Aklimatyzacja była trochę trudna,

ale stała się trudniejsza,
kiedy zaczęłam działać w organizacji

nazwanej "Ogólnokrajowe zdrowie kobiet"

i dołączyłam do programu dotyczącego
okaleczania kobiecych narządów,

nie mając pojęcia, o co w nim chodziło

i czy mnie jakoś dotyczy.

Miesiącami uczyłam lekarzy i pielęgniarki

czym jest klitoridektomia
i gdzie jest praktykowana:

Afryka, Środkowy Wschód, Azja,
a teraz Australia, Londyn i Ameryka.

Jak wiadomo, żyjemy
w wielokulturowym społeczeństwie,

a ludzie z tych środowisk
sprowadzają swoją kulturę,

z którą możemy się nie zgadzać,

ale i tak ją praktykują.

Pewnego dnia zobaczyłam tabelę

różnych typów okaleczenia
żeńskich narządów płciowych,

użyję angielskiego skrótu FGM.

Typ I jest wtedy,
kiedy odcinają napletek łechtaczki.

Typ II jest wtedy,
kiedy wycinają całą łechtaczkę

oraz część warg sromowych większych,

a typ III jest wtedy,
kiedy wycinają całą łechtaczkę,

a potem cię zszywają,

zostawiając małą dziurkę
do sikania i okresu.

Mój wzrok padł na Typ II.

Zanim to zobaczyłam,
prawie o tym zapomniałam.

Po tamtym zdarzeniu
byłam w tak wielkim szoku i traumie,

że nic nie pamiętałam.

Byłam świadoma, że stało się coś złego,

ale nie pamiętałam, co dokładnie.

Wiedziałam, że mam tam szramę,

ale myślałam, że każdy taką ma,

że każdy to przechodzi.

Ale kiedy zobaczyłam Typ II,
wspomnienia wróciły.

Przypominałam sobie, co mi zrobiono.

Pamiętałam szałas,

gdzie starsza pani i mama
trzymały mnie na ziemi.

Słowa nie oddadzą bólu, jaki czułam,

dezorientacji,

bo zrozumiałam,
że zrobiono mi coś strasznego,

co tutaj uchodzi za barbarzyństwo.

Nazywano to okaleczeniem.

Moja mama nazywała to obrzezaniem,

ale tu nazywało to się okaleczeniem.

Zrozumiałam, że zostałam okaleczona.

O, mój Boże.

A wtedy przyszła złość.

Byłam wściekłą czarną kobietą. (Śmiech)

O, tak.

Małą, ale mimo to wściekłą. (Śmiech)

W domu powiedziałam mamie:

"Zrobiłaś coś".

Zarzucanie czegoś matce
jest nie po afrykańsku,

ale byłam gotowa na wszelkie konsekwencje.

"Zrobiłaś mi coś".

Powiedziała: "O czym mówisz, Khadija?".

Znała mój niewyparzony język.

Powiedziałam: "Lata temu obrzezałaś mnie.

Wycięłaś coś, co należało do mnie".

Powiedziała: "Tak, zrobiłam to

dla twojego dobra.

To było w twoim interesie,

babcia zrobiła to mnie,
a ja zrobiłam tobie.

To czyni cię kobietą".

"Jak?"

"Jesteś równouprawniona. Swędzi cię tam?"

"Nie, dlaczego miałoby mnie swędzieć?"

"Gdybyś nie była obrzezana,

swędziałoby cię tam.

Kobiety nieobrzezane swędzi cały czas,

śpią z kim popadnie.

Ty nie będziesz musiała
spać z kim popadnie".

Pomyślałam, że to dziwna
definicja równouprawnienia.

(Śmiech)

To był koniec naszej pierwszej rozmowy.

Wróciłam do szkoły.

Wtedy popularne były
czasopisma "Dolly" i "Girlfriend".

Na końcu zawsze miały
takie zaklejone wstawki. Ktoś to pamięta?

Niegrzeczne kawałki.

Uwielbiam je. (Śmiech)

Zawsze był tam jakiś
artykuł o przyjemności,

o związkach i seksie.

Zawsze zakładali, że masz łechtaczkę,

więc sądziłam, że to nie dla mnie.

Nie pisali o ludziach takich, jak ja.

Nie mam łechtaczki.

W telewizji widziałam kobiety
jęczące podczas stosunku.

Myślałam: "Ci ludzie
i ich cholerne łechtaczki".

(Śmiech)

Co kobieta bez łechtaczki
ma zrobić ze swoim życiem?

Tego chciałam się dowiedzieć.

Też chciałam jęczeć i tak dalej.

Ale tak się nie stało.

Znów w domu powiedziałam mamie:

"Dolly i Girlfriend twierdzą,
że zasługuję na przyjemności,

że powinnam mieć orgazm,

a biali mężczyźni muszą
umieć znaleźć łechtaczkę".

Najwyraźniej białym mężczyznom
trudno ją znaleźć.

(Śmiech)

Nie ja to wymyśliłam. Dolly tak napisała.

Miałam taki prywatny dowcip:

"Wyjdę za białego. Nie będzie
miał ze mną tego problemu".

(Śmiech)

Powiedziałam mamie:

"Dolly i Girlfriend twierdzą,
że zasługuję na przyjemności.

Czy wiesz, co mi zabrałaś?
Czego mi zabroniłaś?

Zaatakowałaś mnie
w najbardziej święty sposób.

Chcę przyjemności.

Też chcę być napalona, do cholery".

Zapytała: "Kto to są Dolly i Girlfriend?

To twoje nowe przyjaciółki?".

Odpowiedziałam "Nie, mamo. To gazety".

Nie zrozumiała.

Byłyśmy z dwóch różnych światów.

Gdy dorastała, normą był brak łechtaczki.

To się świętowało.

Byłam Australijką z Afryki.

Żyłam w społeczności,
łechtaczko-centrycznej.

Nic, tylko ta cholerna łechtaczka!

A ja jej nie miałam!

Bardzo mnie to wkurzało.

Kiedy już przeszłam przez tę dziwną fazę

gniewu, bólu i zamętu,

pamiętam, że umówiłam się z terapeutką.

Tak, jestem Afrykanką,
która ma terapeutę. Proszę bardzo.

Powiedziałam jej...

Miałam wtedy 13 lat. Byłam dzieckiem.

Urządzałam się w nowym kraju.

Musiałam sobie radzić
z rasizmem i dyskryminacją,

Angielski to mój trzeci język,
a tu mam powiedzieć coś takiego.

Powiedziałam:
"Czuję, jakbym nie była kobietą

przez to, co mi zrobili.

Czuję się niekompletna.

Czy będę aseksualna?".

Wiedziałam, że celem obrzezania,

była kontrola seksualności kobiet,

żebyśmy nie odczuwały popędu seksualnego.

Zapytałam się: "Jestem aseksualna?

Nigdy nie będę miała ochoty na seks

ani cieszyć się seksem?".

Nie umiała odpowiedzieć na te pytania,

pozostały więc bez odpowiedzi.

Kiedy w wieku około 14 lat
miałam pierwszy okres,

zrozumiałam, że przez obrzezanie
nie mam normalnych okresów.

Moje okresy były obfite,
długie i bardzo bolesne.

Powiedziano mi, że mam mięśniaka macicy.

To takie kulki, siedzące tam.

Jedna pokryła jeden z jajników.

Powiedzieli mi wtedy coś bardzo ważnego.

"Chyba nie możesz mieć dzieci".

Jeszcze raz byłam wściekłą czarną kobietą.

Wróciłam do domu i powiedziałam mamie:

"Twój czyn, bez względu na to,
co masz na swoją obronę...",

myślała bowiem, że zrobiła to z miłości,

"...to, co zrobiłaś z miłości
boli mnie i mi szkodzi.

Co mi odpowiesz?".

"Zrobiłam to, co musiałam
jako twoja matka zrobić ".

Cały czas czekam na jej przeprosiny.

Następnie wyszłam za mąż.

Jeszcze raz okazało się,

że obrzezanie to dar,
który się nie kończy.

Odkryłam to bardzo szybko.

Seks był bardzo bolesny,

bolało mnie cały czas.

Mówili, że nie mogę mieć dzieci.

Myślałam: "To moja egzystencja?
O to chodzi w życiu?".

Z dumą powiem,

że pięć miesięcy temu

powiedziano mi, że jestem w ciąży.

(Brawa)

Jestem szczęściarą.

Tyle kobiet po FGM

jest dziś bezpłodnych.

Znam 9-letnią dziewczynkę,
Nietrzymanie moczu, ciągła infekcje, ból.

To właśnie jest dar.
Ten dar nie przestaje dawać.

Dotyka każdej sfery twojego życia,

a mam go tylko dlatego,
że urodziłam się dziewczynką

w złym miejscu.

To właśnie stało się ze mną.

Zmieniłam ten gniew, cały ból w działanie,

chciałam, żeby mój ból był coś wart.

Jestem dyrektorem organizacji
"Nie dla obrzezania" w Australii.

Dobrze słyszycie.

Dlaczego tak?

Bo obrzezanie jest w Australii.

Dwa dni temu musiałam zadzwonić
do australijskiego Rzecznika Praw Dziecka,

bo gdzieś w Australii

jest czterolatka,

której matka planuje obrzezanie.

Dziecko chodzi do przedszkola.
Powtórzę: ma 4 lata.

Kilka miesięcy temu spotkałam panią,
która wyszła za Malajczyka.

Mąż powiedział raz, że zabierze córki

do Malezji, żeby wyciąć im łechtaczki.

Kiedy zapytała "Dlaczego?",
usłyszała, że są brudne.

"Ze mną się ożeniłeś".

"Tak, a to moja kultura".

Rozpętała się dyskusja, a ona powiedziała:

"Po moim trupie im to zrobisz".

Wyobraźcie sobie, co by było,
gdyby nie wiedziała, czym jest obrzezanie,

gdyby nie było tej rozmowy?

Jej córki poleciałyby do Malezji

i wróciły zmienione na resztę życia.

Wiecie, ile milionów dolarów

kosztowałoby nas poradzenie sobie z tym?

Jednej trzeciej dzieci w Australii

grozi niebezpieczeństwo obrzezania.

To jest problem Australijczyków.

Nie problem afrykański
czy środkowowschodni.

To nie jest problem białych
albo czarnych, to problem wszystkich.

Kobiece obrzezanie
to przemoc wobec dzieci.

To przemoc wobec kobiet.

To stwierdzenie, że kobiety
nie mają prawa do przyjemności seksualnej,

że nie mamy prawa do własnego ciała.

Mówię temu nie. To gówno prawda.

Tak muszę to nazwać.

(Brawa)

Z dumą mogę powiedzieć,
że biorę udział w walce z obrzezaniem.

A co wy zrobicie?

W waszej klasie może być
dziewczynka zagrożona obrzezaniem.

Pacjentka, która przyjedzie do szpitala

może być zagrożona.

Tak naprawdę nawet w Australii,

najpiękniejszym miejscu na Ziemi,

dzieci są maltretowane
ze względu na kulturę.

Kultura nie może być
zasłoną dla krzywdzenia dzieci.

Chcę, żeby każdy z was zrozumiał,
że obrzezanie to temat, który go dotyczy.

Weźcie to do siebie.

To może być córka, siostra, kuzynka.

Nie mogę walczyć z tym sama.

Próbuję, ale nie mogę.

Proszę - dołączcie do mnie.

Podpiszcie petycję na change.org.

Żeby znaleźć wystarczy wpisać Khadija,
i podpiszcie.

Naszym celem jest pomoc
ofiarom obrzezania w Australii

i ochrona dorastających tu dziewczynek,

żeby nie spotkało ich to zło.

Każde dziecko ma prawo do przyjemności.

Każde dziecko ma prawo
do nienaruszania jego ciała.

Do cholery, każda dziewczynka
ma prawo do łechtaczki.

Pomóżcie mi z tym skończyć.

Moim ulubionym cytatem jest:

"Jedyną rzeczą potrzebną złu do zwycięstwa

jest bierność dobrych ludzi".

Czy pozwolicie złu obrzezania

wygrać w Australii?

Myślę że nie, więc dołączcie do mnie,

żeby to skończyło się na moim pokoleniu.

Dziękuję.

(Brawa).