Mijn moeders vreemde definitie van macht

Khadija Gbla groeide op tussen twee definities van wat het betekent om een "vrouw met macht" te zijn. Haar Sierra Leoonse moeder vond dat ze door haar dochter te laten besnijden - en hierdoor de seksuele verlangens wegnam - haar ultieme macht had gegeven. Maar de tienercultuur in Australië vertelde haar iets heel anders: ze heeft recht op plezier en wat haar overkomen was, wordt "vrouwelijke genitale verminking" genoemd. In een openhartige en grappige talk vertelt Khadija ons hoe ze haar weg vond in een "maatschappij waar de clitoris centraal staat", en de manier waarop ze ervoor zorgt dat andere vrouwen dit niet hoeven uit te zoeken. (Waarschuwing: deze talk bevat details die niet voor iedereen geschikt zijn).

Hallo.

Vandaag wil ik jullie
mijn persoonlijke verhaal

over vrouwelijke genitale verminking
(VGV) vertellen.

Huil, lach, sla je benen over elkaar,

doe gewoon waar je lichaam zin in heeft.

Ik ga niet vertellen
wat je lichaam doet.

Ik ben in Sierra Leone geboren.

Hebben jullie 'Blood Diamond' gezien?

Mocht je je bedenkingen hebben--

Ik draag trouwens geen diamanten.

We hebben ook ebola in Sierra Leona.

Ik heb geen ebola, jullie zijn veilig.

Ren niet naar buiten.

Blijf zitten, je bent veilig.
Ik werd gecontroleerd voordat ik hier kwam.

Mijn opa had drie vrouwen.

Waarom heeft een man
meer dan een vrouw nodig?

Mannen, willen jullie meerdere vrouwen?

Ik denk het niet.
Zie je?

Ik denk dat hij graag
een hartaanval wilde.

Die wilde hij vast.

In 1991 was ik drie en
brak er oorlog uit in Sierra Leona.

Op een avond ging ik naar bed
en alles was normaal.

Toen ik de volgende dag opstond,

vielen er bommen uit de lucht

en mensen probeerden mij
en mijn familie te vermoorden.

We ontvluchtten de oorlog
en kwamen in Gambia, West-Afrika terecht.

Daar hebben ze ook ebola,
blijf er weg.

We waren vluchtelingen

en wisten niet wat er
met ons zou gebeuren.

Mijn moeder vroeg
de vluchtelingenstatus aan.

Ze is een geweldige en slimme vrouw.

We hadden geluk.

Australië wilde ons opvangen.

Goed gedaan, Aussies.

Voordat we daar naartoe reisden,

zei m'n moeder op een dag:

"We gaan op vakantie,
maar niet zo lang."

Ze nam ons mee in de auto

en we reden urenlang
totdat we in een bos waren

in een afgelegen gebied in Gambia.

Daar waren twee hutten.

Een oude vrouw kwam naar ons toe.

Ze zag er traditioneel en erg oud uit.

Ze praatte even met m'n moeder
en liep terug.

Ze kwam weer terug
en liep naar de tweede hut.

Ik stond daar en dacht:

"Dit is erg verwarrend,
wat is er aan de hand?"

Het volgende wat gebeurde,

was dat mijn moeder me
mee de hut innam.

Ze kleedde me uit

en ze hield me stevig
tegen de vloer gedrukt.

Ik vocht en probeerde haar
van me af te krijgen, maar het lukte niet.

De oude vrouw kwam
met een verroest mes naar me toe.

Een scherp mes,

het was oranje en had nooit
water of zonlicht gezien.

Ik dacht dat ze me zou afslachten,

maar dat deed ze niet.

Ze bewoog zich langzaam naar beneden

en eindigde bij m'n vagina.

Ze pakte iets vast waarvan
ik nu weet dat het m'n clitoris was.

Ze nam het verroeste mes en begon
te snijden, centimeter voor centimeter.

Ik schreeuwde, ik huilde

en smeekte m'n moeder van me af te gaan
zodat de pijn zou stoppen.

Ze zei alleen maar: "Stil maar."

Die oude vrouw sneed in mijn vlees,
het leek een eeuwigheid.

Toen ze klaar was,

gooide ze het stuk vlees op de vloer

alsof het het meest walgelijke was
dat ze ooit had aangeraakt.

Ze lieten me allebei los
en ze lieten me bloedend, huilend liggen

en in totale verwarring
over wat er met me gebeurd was.

We praatten er nooit meer over.

Snel daarna zouden we naar Australië gaan.

Op dat moment werden daar
de Olympische Spelen gehouden.

Mensen zeiden dat we
naar het einde van de wereld gingen.

Er was niets voorbij Australië.

Dat troostte ons een beetje.

Het duurde drie dagen
voordat we hier waren.

We gingen naar Senegal, toen Frankrijk
en daarna naar Singapore.

We gingen naar de wc
om onze handen te wassen.

We besteedden 15 minuten
om de kraan open te draaien.

Er kwam iemand binnen,

deed zijn handen onder de kraan
en er kwam water uit.

Wij dachten: "Gaat het hier zo?"

Ja, serieus.

We kwamen in Adelaide,
een klein plaatsje,

we werden letterlijk gedumpt in Adelaide,
zo voelde het.

Ze dumpten ons daar.

We waren erg dankbaar.

We settelden en we waren gelukkig.

We dachten: "We zijn thuis, we zijn er."

Toen nam iemand ons mee
naar het Rundle-winkelcentrum.

Adelaide heeft maar een winkelcentrum.

Het is klein.

We zagen daar veel Aziaten.

Mijn moeder raakte opeens
in paniek en zei:

"Je bracht ons naar de verkeerde plek,
breng ons terug naar Australië."

Men moest haar uitleggen
dat er veel Aziaten in Australië leven

en dat we op de juiste plek waren.

Het is allemaal goed.

Mijn moeder had het briljante idee

om mij naar een meisjesschool te sturen
omdat ze daar niet zo racistisch zijn.

Ik weet niet waar ze dat heeft gelezen.
(Gelach)

Niemand heeft tot op heden
bewijs daarvoor gevonden.

Zeshonderd witte kinderen
en ik was het enige zwarte kind.

Ik was de enige met een beetje kleur.

Dat zeg ik jullie,
een chocoladebruine kleur.

Er waren geen Aziaten, geen inheemsen.

We hadden een paar zongebruinde meisjes,

meisjes die van zonnen hielden.

Het was niet hetzelfde als
mijn chocoladebruine kleur.

Ons settelen in Australië viel niet mee.

Het werd moeilijker
toen ik vrijwilligerswerk

ging doen voor de organisatie
Women's Health Statewide.

Ik sloot me aan bij het vrouwelijke
genitale verminkingsprogramma

zonder dat ik wist
wat dat programma precies inhield,

of dat het iets met mij te maken had.

Ik vertelde maandenlang
aan verpleegsters en dokters

over vrouwelijke genitale verminking

en waar het werd uitgevoerd:

Afrika, het Midden-Oosten, Azië, maar
nu ook in Australië, Londen en Amerika.

Want, zoals jullie allen weten, leven we
in een multiculturele samenleving.

Mensen met verschillende achtergronden
nemen hun cultuur mee.

Met sommige culturele praktijken
zijn we het niet altijd eens

maar ze blijven ze uitvoeren.

Op een dag keek ik naar de tabel

met de verschillende types
vrouwelijke genitale verminking,

VGV, ik gebruik de afkorting VGV.

Bij type I wordt de voorhuid
van de clitoris weggesneden.

Bij type II wordt
de gehele clitoris weggesneden

en een gedeelte van de grote schaamlippen

en bij type III
wordt de gehele vulva uitgesneden.

Dan word je dichtgenaaid

zodat je een klein gaatje overhoudt
om te plassen en te menstrueren.

Mijn ogen werden naar type II getrokken.

Ik had al die tijd
aan geheugenverlies geleden.

Ik was zo geschokt en getraumatiseerd
over wat er was gebeurd

dat ik me er niets van kon herinneren.

Ik wist dat er iets ergs
met me gebeurd was

maar ik wist niet wat.

Ik wist dat ik daar een litteken had

maar ik dacht dat iedereen dat daar had.

Dit gebeurde met iedereen.

Toen ik naar type II keek,
zag ik alles weer voor me.

Ik herinnerde me
dat mij dit was overkomen.

Ik herinnerde me dat ik in die hut was

met die oude vrouw en mijn moeder
die me tegen de grond gedrukt hield.

Woorden schieten tekort
voor de pijn die ik voelde,

de verwarring die ik voelde.

Nu besefte ik dat wat mij overkomen was
iets verschrikkelijks was.

In deze maatschappij
wordt het barbaars genoemd,

het valt onder verminking.

Mijn moeder noemde het besnijdenis,

maar hier is het verminking.

Ik dacht: "Ben ik verminkt?"

Ik ben een verminkt persoon,
o mijn god.

Toen kwam de boosheid.

Ik was een boze zwarte vrouw.
(Gelach)

Ja, echt waar.

Een kleine vrouw, maar toch boos.

Ik ging naar huis en zei tegen m'n moeder:

"Jij hebt mij iets aangedaan."

Het is niet Afrikaans
om naar je moeder te wijzen

maar ik was klaar voor de gevolgen.

"Jij hebt mij iets aangedaan."

Ze zei: "Waar heb je het over, Khadija?"

Ze is gewend aan m'n grote bek.

Ik zei: "Al die jaren geleden
heb je mij besneden.

Je sneed iets bij me weg
dat bij mij hoorde."

Ze zei: "Ja, dat klopt.

Dat deed ik omdat dat goed voor je was.

Dat was in je eigen belang.

Je oma deed het voor mij
en ik deed het voor jou.

Het heeft een vrouw van je gemaakt."

Ik zei: "Hoe dan?"

Ze zei: " Het geeft je macht, Khadija.

Heb je weleens jeuk daar?"

Ik vroeg: "Nee, waarom zou ik
daar jeuk krijgen?"

Ze zei: "Als je niet besneden bent,

krijg je daar last van jeuk.

Vrouwen die niet besneden zijn,
hebben altijd jeuk.

Ze hebben seks met iedereen.

Jij zult met niemand seks hebben."

En ik dacht:

"Haar definitie van macht
is wel heel erg vreemd." (Gelach)

Dat was het einde van ons eerste gesprek.

Ik ging terug naar school.

Dit speelde zich af in de tijd van
het 'Dolly and Girlfriend'-magazine.

Dat tijdschrift had een verzegeld
gedeelte. Herinnert iemand zich dat?

De ondeugende stukjes, weet je.

Ja hoor, daar hou ik van.
(Gelach)

Hoe dan ook, er stond altijd
een artikel in over plezier

en relaties en, seks natuurlijk.

Maar ze gingen er altijd vanuit
dat je een clitoris had,

en die had ik niet.

Dit gaat niet over mensen zoals ik.

Ik heb geen clitoris.

Ik keek tv en die vrouwen kreunden:
"Ah! Ah!"

Ik dacht: "Die vrouwen
met hun verdomde clitorissen."

(Gelach)

Wat doet een vrouw zonder clitoris
met haar leven?

Dat wil ik weten.

Ik wil dat ook --
"Ah! Ah!" en al dat gedoe.

Het gebeurde niet.

Ik kwam weer thuis
en zei tegen m'n moeder:

'Dolly and Girlfriend' zeggen
dat ik recht heb op plezier,

dat ik orgasmes zou moeten hebben,

en dat blanke mannen moeten uitzoeken
hoe ze de clitoris moeten vinden."

Dat is blijkbaar een probleem
voor blanke mannen.

(Gelach)

Ik beweer dat niet, maar dat zei Dolly.

En ik dacht bij mezelf,
ik kreeg het volgende binnenpretje:

"Ik trouw met een blanke man.

Hij heeft dat probleem niet met mij."
(Gelach)

Dus zei ik tegen m'n moeder:

'Dolly and Girlfriend' zeggen
dat ik plezier verdien.

Weet je wel wat je me hebt afgenomen,
wat je me ontzegt?

Jij hebt mij geschonden
op de meest onschendbare manier.

Ik wil plezier.

Ik wil ook geil worden, verdorie."

Ze vroeg aan me:
"Wie zijn 'Dolly and Girlfriend?

Zijn dat je nieuwe vriendinnen, Khadija?"

Ik zei: "Nee, dat is een tijdschrift,
mama, een tijdschrift."

Ze snapte er niets van.

We zijn van twee verschillende werelden.

Toen zij opgroeide, was het normaal
om geen clitoris te hebben.

Het werd gevierd.

Ik was een Afro-Australisch meisje.

Ik leefde in een wereld
waar de clitoris centraal stond.

Het ging allemaal om die verdomde clitoris!

En ik had er geen een!

Dat maakte me woedend.

Ik ervoer een periode van boosheid,

van pijn en verwarring.

Ik herinner me dat ik een afspraak
maakte met m'n psycholoog.

Ik ben een Afrikaanse met een psycholoog.
Ja, echt waar.

Ik zei tegen haar:

"Ik was 13, ik was nog een kind.

Ik kwam in een nieuw land,

ik kreeg te maken met racisme
en discriminatie,

Engels was mijn derde taal,
en toen kwam dit."

Ik zei: "Ik voel me geen vrouw

vanwege wat me werd aangedaan.

Ik voel me niet compleet.

Word ik a-seksueel?"

Ik wist dat het doel van VGV was

om de seksualiteit van vrouwen
onder controle te houden.

We hebben geen seksuele verlangens.

Ik vroeg: "Ben ik a-seksueel?"

Zal ik de rest van mijn leven
geen zin hebben in seks,

niet kunnen genieten van seks?"

Ze kon mijn vragen niet beantwoorden

dus bleef ik met die vragen zitten.

Ik begon te menstrueren
toen ik 14 was.

Ik besefte dat mijn menstruatie
niet normaal was vanwege VGV.

Het was heel heftig, het duurde lang,
en het deed veel pijn.

Toen werd me verteld
dat ik vleesbomen had.

Dat zijn van die kleine ballen
die daar zitten.

Een daarvan bedekte mijn eierstok.

Toen kwam het grote nieuws.

"We denken dat je geen kinderen
kunt krijgen, Khadija."

Ik was weer een boze zwarte vrouw.

Ik ging naar huis en zei tegen m'n moeder:

"Wat jij gedaan hebt,
maakt niet uit hoe je je verdedigt," --

want ze dacht
dat ze het uit liefde deed --

"wat jij uit liefde deed voor mij,
doet mij pijn.

Wat heb je daarop te zeggen?

Ze zei: "Ik deed als moeder
wat ik moest doen."

Ik wacht trouwens
nog steeds op haar excuses.

Toen trouwde ik.

En weer --

VGV lijkt op een geschenk
dat blijft geven.

Je komt er snel achter.

Seks was erg pijnlijk.

Het doet altijd pijn.

Natuurlijk besefte ik dat ze zeiden:
"Je kunt geen kinderen krijgen."

Ik dacht: "Is dit mijn bestaan?
Is dit waar het leven om draait?"

Ik ben er trots op
om jullie te vertellen

dat ik vijf maanden geleden

het bericht kreeg dat ik zwanger was.

(Applaus)

Ik ben de gelukkige.

Er zijn zoveel vrouwen
die VGV hebben ondergaan

die onvruchtbaar zijn.

Ik ken een negenjarig meisje

met incontinentie,
constante infecties en pijn.

Ik bedoel dat geschenk.
Het stopt niet om te geven.

Het beïnvloedt je leven op elk gebied

en dit overkwam mij
omdat ik als meisje geboren werd

op de verkeerde plek.

Daarom overkwam mij dit.

Ik gooi al die boosheid,
al mijn pijn in de strijd,

want mijn pijn moet iets waard zijn.

Dus ben ik de directeur van
een organisatie, 'Geen VGV Australië'.

Je hebt me goed gehoord.

Waarom Geen VGV Australië?

VGV komt ook voor in Australië.

Eergisteren moest ik
de kinderbescherming bellen

omdat ergens in Australië

een vierjarig meisje woont.

En haar moeder
heeft het plan haar te laten verminken.

Dat kind zit op de kleuterschool.
Laat dat even bezinken: vier jaar oud.

Een paar maanden geleden ontmoette ik
een vrouw met een Maleisische echtgenoot.

Haar man zei op een dag
dat hij hun drie dochters

mee zou nemen naar Maleisië
om hun clitoris eraf te knippen.

Ze vroeg: "Waarom?"
Hij zei dat ze vies waren.

Ze zei: "Maar je bent toch
met mij getrouwd?"

Hij zei: "Maar dat is mijn cultuur."

Dit ontaardde in een discussie
en ze zei tegen hem:

"Over mijn lijk,
dit doe je mijn dochters niet aan."

Denk je eens in dat deze vrouw
niet zou weten wat VGV was,

dat ze dat gesprek niet hadden gehad?

Haar kinderen zouden
naar Maleisië zijn gegaan

en voor de rest van hun leven veranderd,
naar huis zijn teruggekeerd.

Weet je hoeveel miljoen dollar

dit probleem ons kost?

In Australië lopen [drie kinderen per dag]

het risico om VGV te ondergaan.

Dit is een Australisch probleem, mensen.

Het is geen Afrikaans probleem
niet van het Midden-Oosten,

niet blank, niet zwart, het is kleurloos,
het is iedereens probleem.

VGV is kindermishandeling.

Het is geweld tegen vrouwen.

Het zegt dat vrouwen
geen recht hebben op plezier in seks.

Het betekent dat je
geen recht hebt op je lichaam.

Ik zeg daar nee tegen,
weet je wat dit is? Bullshit.

Dat is het.

(Applaus)

Ik ben er trots op om te vertellen
dat ik deelneem in de strijd tegen VGV.

Wat gaan jullie doen?

Misschien zit er een kind in je klas
dat risico loopt VGV te ondergaan.

Misschien komt er een patiënt
naar je ziekenhuis

die dit risico loopt.

Maar het is de realiteit

dat zelfs in ons geliefde Australië,

de mooiste plek op aarde,

kinderen worden mishandeld
vanwege een cultuur.

Cultuur mag geen uitvlucht
zijn voor kindermishandeling.

Ik wil dat jullie VGV
allemaal als jullie probleem zien.

Maak het persoonlijk.

Het kan je dochter overkomen,
je zus, of je nicht.

Ik kan niet alleen strijden tegen VGV.

Ik kan het proberen
maar dat lukt me niet.

Ik doe een beroep op jullie:
doe met me mee.

Teken mijn petitie op Change.org.

Type Khadija in, mijn naam,
dan zie je het, en teken het dan.

Het doel is om steun te krijgen
voor VGV-slachtoffers in Australië

en om kleine meisjes
die hier opgroeien,

te beschermen tegen het kwaad
dat hen kan worden aangedaan.

Want ieder kind
heeft recht op plezier.

Ieder kind heeft het recht
op een lichaam dat intact is.

Verdorie, ieder kind
heeft recht op een clitoris.

Help me alsjeblieft
in het beëindigen van deze gruweldaad.

Mijn lievelingsquote is:

"Alles wat nodig is
om het kwaad te laten winnen,

zijn goede mannen en vrouwen
die niets doen."

Laten jullie die duivelse praktijken
van vrouwen-verminking

in Australie zegevieren?

Ik dacht het niet.

Help me alsjeblieft ervoor te zorgen
dat dit in mijn generatie stopt.

Dank je wel.

(Applaus)