Ο παράξενος ορισμός της μητέρας μου για τη χειραφέτηση

Η Καντίτζα Γκμπλα μεγάλωσε παγιδευμένη ανάμεσα σε δύο ορισμούς του τι σημαίνει «χειραφετημένη γυναίκα». Ενώ η καταγωγής εκ Σιέρα Λεόνε μητέρα της πίστευε πως η περιτομή -και συνεπώς η περιστολή των σεξουαλικών ορμών της- ήταν η ύψιστη μορφή χειραφέτησης, η παιδεία της ως έφηβη στην Αυστραλία της υπαγόρευε ότι είχε δικαίωμα στην ηδονή, και ότι αυτό που της συνέβη ονομαζόταν «κλειτοριδεκτομή». Σε μια ειλικρινή και διασκεδαστική ομιλία, μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία επιβίωσης σε μια «κλειτοριδοκεντρική κοινωνία», και πώς προσπαθεί να διασφαλίσει πως αυτό δε θα χρειαστεί να προβληματίσει και άλλες γυναίκες. (Προειδοποίηση: Η ομιλία περιέχει δυσάρεστες λεπτομέρειες)

Γεια σας.

Σήμερα θα σας μιλήσω
για την προσωπική μου εμπειρία

με τον ακρωτηριασμό των γυναικείων
γεννητικών οργάνων, την κλειτοριδεκτομή.

Μη διστάσετε να κλάψετε, να γελάσετε,
να σταυρώσετε τα πόδια σας,

ή να κάνετε οτιδήποτε ζητήσει το σώμα σας.

Δεν θα ονομάσω τα πράγματα
που κάνει το σώμα σας.

Γεννήθηκα στη Σιέρα Λεόνε.

Είδε κανείς το «Ματωμένο Διαμάντι»;

Μην σας περνά η ιδέα -

δεν κουβαλάω διαμάντια.

Αν έχετε ακούσει για τον Έμπολα,
κι αυτός είναι από τη Σιέρα Λεόνε.

Δεν πάσχω από Έμπολα.
Είστε ασφαλείς.

Μην τρέχετε προς την έξοδο.

Καθίστε. Κανένα πρόβλημα.
Με εξέτασαν πριν έρθω εδώ.

Ο παππούς μου είχε τρεις συζύγους.

Μην ρωτάτε γιατί κάποιος να θέλει
πάνω από μια σύζυγο.

Εσείς οι άνδρες,
θέλετε πάνω από μια σύζυγο;

Δεν νομίζω. Ορίστε.

Πήγαινε γυρεύοντας για καρδιακή προσβολή,
αυτό πιστεύω.

Ναι, γυρεύοντας.

Όταν ήμουν τριών χρονών,
ξέσπασε πόλεμος στη Σιέρα Λεόνε το 1991.

Θυμάμαι κυριολεκτικά να πέφτω για ύπνο
ένα βράδυ και όλα να είναι καλά.

Την άλλη μέρα ξύπνησα

και παντού έπεφταν βόμβες,

και κάποιοι ήθελαν να σκοτώσουν εμένα
και την οικογένειά μου.

Ξεφύγαμε από τον πόλεμο και καταλήξαμε
στην Γκάμπια, στη Δυτική Αφρική.

Ο Έμπολα έχει φτάσει κι εκεί.
Μείνετε μακριά.

Ενώ είμασταν εκεί ως πρόσφυγες,

δεν ξέραμε τι θα μας έβρισκε.

Η μαμά έκανε αίτηση για καθεστώς πρόσφυγα.

Είναι μια θαυμάσια, έξυπνη γυναίκα

και είμασταν τυχεροί.

Η Αυστραλία μας δέχθηκε.

Μπράβο, Αυστραλοί.

Πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι,

η μαμά ήρθε σπίτι μια μέρα και είπε,

«Πάμε μια βόλτα, μια εκδρομούλα».

Μας βάζει σε ένα αυτοκίνητο

και ταξιδεύαμε για ώρες
και καταλήξαμε στη σαβάνα

σε μακρινή περιοχή της Γκάμπια.

Εκεί βρήκαμε δύο καλύβες.

Μια ηλικιωμένη κυρία μας πλησίασε.

Έμοιαζε ιθαγενής και πολύ ηλικιωμένη.

Μίλησαν με τη μαμά μου και απομακρύνθηκε.

Μετά ξαναήρθε και πήγε στη δεύτερη καλύβα.

Στέκομαι εκεί και σκέφτομαι.

«Έχω μπερδευτεί. Τι να συμβαίνει;»

Μετά απ' αυτό

η μαμά με πήγε μέσα στην καλύβα.

Μου έβγαλε τα ρούχα

και μετά με ακινητοποίησε στο πάτωμα.

Πάλευα να ξεφύγω αλλά δεν μπορούσα.

Μετά η γριά κυρία ήρθε προς εμένα
με ένα μαχαίρι που έμοιαζε σκουριασμένο,

ένα από τα κοφτερά μαχαίρια,

φαινόταν πορτοκαλί,
δεν είχε δει ποτέ νερό ή ήλιο.

Νόμιζα ότι θα με έσφαζε

αλλά δεν το έκανε.

Αργά γλίστρησε προς το σώμα μου

και έφτασε στην περιοχή του κόλπου μου.

Έπιασε αυτό που τώρα γνωρίζω
ότι ήταν η κλειτορίδα μου,

πήρε εκείνο το σκουριασμένο μαχαίρι
και άρχισε να την κόβει, πόντο πόντο.

Ούρλιαζα κι έκλαιγα

και ζήταγα από τη μαμά μου να με αφήσει
για να σταματήσει ο πόνος,

αλλά το μόνο που έλεγε ήταν «Κάνε ησυχία».

Μου φαινόταν ότι η γριά κυρία
έκοβε τη σάρκα μου για ώρες

και όταν τελείωσε

πέταξε εκείνο το κομμάτι σάρκας
μακριά στο πάτωμα

σαν να ήταν το πιο αηδιαστικό πράγμα
που είχε ακουμπήσει.

Και οι δύο έφυγαν από πάνω μου
και με άφησαν να αιμορραγώ,

να κλαίω και να αναρωτιέμαι
τι είχε μόλις συμβεί.

Δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ γι' αυτό.

Σύντομα μάθαμε
ότι θα ερχόμαστε στην Αυστραλία,

και εκείνο τον καιρό
είχατε τους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ,

οι άνθρωποι έλεγαν
ότι πηγαίναμε στην άκρη του κόσμου,

ότι δεν είχε παραπέρα από την Αυστραλία.

Ναι, αυτό μας καθησύχασε λίγο.

Μας πήρε τρεις μέρες να φτάσουμε εδώ.

Πήγαμε στη Σενεγάλη, μετά στη Γαλλία
και μετά στη Σιγκαπούρη.

Πήγαμε στο μπάνιο
να πλύνουμε τα χέρια μας.

Κάναμε 15 λεπτά ανοίγοντας τη βρύση έτσι.

Μετά κάποιος μπήκε μέσα,

πέρασε το χέρι του από κάτω
και έτρεξε το νερό,

και σκεφτήκαμε, αυτό μας περιμένει;

Αν είναι δυνατόν!

Φτάσαμε στην Αδελαΐδα, μικρό μέρος,

όπου κυριολεκτικά μας πέταξαν
στην Αδελαΐδα, έτσι θα το έλεγα.

Μας πέταξαν εκεί.

Είμασταν ευγνώμονες.

Εγκατασταθήκαμε και μας άρεσε.

Λέγαμε, «Είμαστε σπίτι μας, φτάσαμε».

Μετά κάποιος μας πήγε
στο εμπορικό κέντρο Ραντλ.

Η Αδελαΐδα έχει μόνο ένα εμπορικό κέντρο.

Είναι τόσο μικρό μέρος.

Και είδαμε πολλούς Ασιάτες.

Η μαμά μου είπε ξαφνικά πανικόβλητη,

«Μας φέρατε σε λάθος μέρος.
Πρέπει να μας πάτε πίσω στην Αυστραλία».

Ναι. Χρειάστηκε να της εξηγήσουμε
ότι υπήρχαν πολλοί Ασιάτες στην Αυστραλία

και είμασταν στο σωστό μέρος.

Εντάξει, όλα ήταν καλά.

Η μαμά κατόπιν είχε μια λαμπρή ιδέα

ότι έπρεπε να πάω σε σχολείο θηλέων,
επειδή ήταν λιγότερο ρατσιστές.

Δεν ξέρω που το άκουσε αυτό.
(Γέλια)

Δεν έχω πάρει απάντηση έως σήμερα.

Εξακόσια λευκά παιδιά
και ήμουν το μόνο μαύρο παιδί εκεί.

Όχι, ήμουν το μόνο άτομο με λίγο χρώμα.

Αφήστε με να το πω. Σοκολατί.

Δεν υπήρχαν καθόλου Ασιάτες,
καθόλου ιθαγενείς.

Μόνο λίγα κορίτσια
μαυρισμένα από τον ήλιο,

που ένιωθαν την ανάγκη να βγουν στον ήλιο.

Δεν ήταν σαν το σοκολατί μου όμως.
Καθόλου.

Η εγκατάσταση στην Αυστραλία
ήταν αρκετά δύσκολη,

αλλά έγινε δυσκολότερη όταν άρχισα
να δουλεύω εθελοντικά στον οργανισμό

«Η Υγεία των Γυναικών
σ' όλη την Πολιτεία»

και μπήκα στο πρόγραμμά τους
για την κλειτοριδεκτομή

χωρίς να έχω ιδέα του τι αφορούσε,

ή ότι είχε οποιαδήποτε σχέση με μένα.

Πέρασα μήνες εκπαιδεύοντας
νοσηλευτές και γιατρούς

σχετικά με την κλειτοριδεκτομή

και πού εφαρμοζόταν:

Αφρική, Μέση Ανατολή, Ασία,
και τώρα, Αυστραλία, Λονδίνο και Αμερική,

επειδή, όπως όλοι ξέρουμε,
ζούμε σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία,

και όσοι προέρχονται από τέτοια μέρη
κουβαλάνε και τα έθιμά τους,

και μερικές φορές
έχουν πολιτισμικές πρακτικές

που μπορεί να μη μας βρίσκουν σύμφωνους
αλλά συνεχίζουν να τις εφαρμόζουν.

Μια μέρα κοιτούσα τον πίνακα

με τους διάφορους τύπους κλειτοριδεκτομής.

Ο πρώτος τύπος είναι το κόψιμο
της άκρης της κλειτορίδας.

Ο δεύτερος τύπος είναι
το κόψιμο ολόκληρης της κλειτορίδας

και μέρος από τα μεγάλα
ή εξωτερικά χείλη,

κι ο τρίτος τύπος είναι
όταν κόβουν ολόκληρη την κλειτορίδα

και μετά σε ράβουν

ώστε απομένει μια μικρή μικρή οπή
για την ούρηση και την περίοδο.

Η ματιά μου έπεσε στον δεύτερο τύπο.

Πριν απ' όλα αυτά, σαν να είχα αμνησία.

Ήταν τέτοιο το σοκ και το ψυχικό τραύμα
απ' ό,τι είχε συμβεί,

που δεν θυμόμουν τίποτα απ' αυτά.

Ναι, γνώριζα ότι κάτι κακό μου είχε συμβεί

αλλά δεν είχα ανάμνηση του τι είχε συμβεί.

Ήξερα ότι είχα μια ουλή εκεί κάτω

αλλά νόμιζα
ότι όλοι είχαν μια ουλή εκεί κάτω.

Ότι είχε συμβεί σε όλους.

Αλλά όταν κοίταξα τον δεύτερο τύπο
τα θυμήθηκα όλα.

Θυμήθηκα τι μου έκαναν.

Θυμήθηκα να βρίσκομαι σ' εκείνη την καλύβα

με την γριά κυρία και τη μαμά μου
να με κρατούν καθηλωμένη.

Δεν υπάρχουν λόγια
για τον πόνο που ένιωσα,

τη σύγχυση που ένιωσα,

επειδή τώρα συνειδητοποιούσα
ότι αυτό που μου έκαναν ήταν τρομερό

και ότι σ' αυτή την κοινωνία
θεωρείται βαρβαρότητα,

και αποκαλείται ακρωτηριασμός.

Η μητέρα μου είχε πει ότι λέγεται περιτομή

αλλά εδώ ήταν ακρωτηριασμός.

Σκεφτόμουν, είμαι ακρωτηριασμένη;
Είμαι ένα ακρωτηριασμένο άτομο.

Θεέ μου.

Μετά ήρθε ο θυμός.

Ήμουν μια μαύρη θυμωμένη γυναίκα.
(Γέλια)

Ω, ναι.

Μικρόσωμη μεν, αλλά θυμωμένη.

Πήγα σπίτι και είπα στη μαμά μου,

«Κάτι έκανες».

Οι Αφρικανοί δεν κουνούν ποτέ
το δάχτυλο στη μητέρα τους,

αλλά ήμουν έτοιμη για όλες τις συνέπειες.

«Κάτι μου έκανες».

Με ρώτησε «Τι εννοείς, Καντίτζα;»

Έχει συνηθίσει να της αντιμιλάω.

Είπα, «Τότε, πριν από χρόνια.
Μου έκανες περιτομή.

Έκοψες κάτι που μου ανήκε».

Αυτή είπε, «Ναι, το έκανα.

Το έκανα για το καλό σου.

Ήταν για δικό σου όφελος.

Η γιαγιά σου το έκανε σε μένα
κι εγώ το έκανα σε σένα.

Σε έκανε γυναίκα».

Της λέω «Με ποιο τρόπο;»

Λέει, «Είσαι αυτεξούσια, Καντίτζα.

Νιώθεις ερεθισμό εκεί χαμηλά;»

Λέω, «Όχι, γιατί θα έπρεπε
να νιώθω κάτι τέτοιο;»

Είπε, «Αν δεν είχες κάνει περιτομή

θα ένιωθες ερεθισμό εκεί κάτω.

Οι γυναίκες χωρίς περιτομή
νιώθουν ερεθισμό συνέχεια.

Και κοιμούνται εδώ κι εκεί με τον καθέναν.

Εσύ δεν θα κοιμάσαι εδώ κι εκεί
με κανέναν».

Και σκέφτηκα ότι

ήταν παράξενος ο ορισμός που έδινε
στη χειραφέτηση. (Γέλια)

Έτσι τέλειωσε η πρώτη μας συζήτηση.

Επέστρεψα στο σχολείο.

Ήταν η εποχή που οι έφηβες διαβάζαμε
τα περιοδικά Dolly και Girlfriend.

Υπήρχε πάντα το σφραγισμένο μέρος.
Το θυμάται κανείς;

Τα άτακτα κομμάτια, καταλαβαίνετε;

Ναι, τα λάτρευα. (Γέλια)

Τέλος πάντων, πάντα υπήρχε κάποιο άρθρο
για την απόλαυση

και τις σχέσεις και φυσικά για το σεξ.

Όμως πάντα ήταν δεδομένο
ότι είχες κλειτορίδα

και σκεφτόμουν, δεν είναι για μένα.

Δεν μιλάει για ανθρώπους σαν εμένα.

Εγώ δεν έχω κλειτορίδα.

Έβλεπα στην τηλεόραση τις γυναίκες
να στενάζουν «Αχ! Αχ!»

Σκεφτόμουν, αμάν πια
αυτές με τις κλειτορίδες τους.

(Γέλια)

Τι μπορεί να κάνει στη ζωή της
μια γυναίκα χωρίς κλειτορίδα;

Αυτό θέλω να μάθω.

Θέλω κι εγώ να κάνω «Αχ! Αχ!» κι όλα αυτά.

Δεν έγινε ποτέ.

Ξαναγύρισα λοιπόν στο σπίτι
και είπα στη μαμά μου,

«Τα Dolly και Girlfriend λένε
ότι έχω δικαίωμα στην απόλαυση,

ότι θα πρέπει να έχω οργασμούς,

και ότι οι λευκοί άνδρες θα πρέπει
να μπορούν να βρουν την κλειτορίδα».

Προφανώς οι λευκοί
δυσκολεύονται να την βρουν.

(Γέλια)

Δεν το έλεγα εγώ. Το Dolly το έλεγε.

Και στο μυαλό μου είχα ένα δικό μου αστείο

που έλεγε «Θα παντρευτώ λευκό.

Δεν θα έχει το πρόβλημα αυτό με μένα».
(Γέλια)

Έτσι είπα στη μαμά μου,

«Τα Dolly και Girlfriend λένε ότι
έχω δικαίωμα στην απόλαυση

και ξέρεις τι μου πήρες, τι μου στέρησες;

Μου άρπαξες κάτι ιερό.

Θέλω την απόλαυση.

Και θέλω να έχω ορμές, να πάρει!»

Μου είπε,
«Ποιες είναι η Dolly and η Girlfriend;

Καινούργιες φίλες σου είναι, Καντίτζα;»

Απάντησα, «Όχι, δεν είναι.
Περιοδικό είναι, μαμά, περιοδικό.»

Δεν το κατάλαβε.

Ήμασταν από διαφορετικούς κόσμους.

Όταν μεγάλωνε, το να μην έχεις κλειτορίδα
ήταν φυσιολογικό.

Το εκθείαζαν.

Εγώ ήμουν Αφρικανο-Αυστραλιανή κοπέλα.

Ζούσα σε μια κοινωνία
που ήταν πολύ κλειτοριδοκεντρική.

Όλα γίνονταν
για την καταραμένη την κλειτορίδα!

Και εγώ δεν είχα!

Αυτό με εξόργιζε.

Αφού πέρασα
αυτήν την παράξενη φάση του θυμού

και του πόνου και της σύγχισης,

θυμάμαι ότι έκλεισα ραντεβού
με την ψυχολόγο μου.

Ναι, είμαι Αφρικανή που έχει ψυχολόγο.
Ορίστε.

Και της είπα,

«Ήμουν 13 χρονών. Ήμουν παιδί.

Ήμασταν νέοι μετανάστες στη χώρα,

αντιμετώπιζα το ρατσισμό
και τις διακρίσεις,

τα Αγγλικά είναι η τρίτη μου γλώσσα,
και τώρα κι αυτό».

Της είπα, «Νιώθω ότι δεν είμαι γυναίκα

από αυτό που μου έκαναν.

Νιώθω λειψή.

Θα γίνω ασεξουαλική;»

Επειδή, από όσα ήξερα
σχετικά με την κλειτοριδεκτομή,

ο τελικός σκοπός ήταν να ελεγχθεί
η σεξουαλικότητα των γυναικών.

Ώστε να μην έχουμε
καθόλου σεξουαλική επιθυμία.

Και είπα, «Είμαι ασεξουαλική τώρα;»

Θα ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου
χωρίς διάθεση να κάνω σεξ,

χωρίς να απολαμβάνω το σεξ;»

Δεν μπορούσε
να απαντήσει τις ερωτήσεις μου,

έτσι έμειναν αναπάντητες.

Όταν άρχισα να έχω περίοδο
περίπου στην ηλικία των 14,

κατάλαβα ότι δεν είχα κανονικές περιόδους
εξαιτίας της κλειτοριδεκτομής.

Έχανα πολύ αίμα, κρατούσαν μέρες
και ήταν πολύ επώδυνες.

Μετά μου είπαν ότι είχα ινομυώματα.

Είναι σαν μικρές μπαλίτσες
που βρίσκονται εδώ.

Η μια κάλυπτε μια από τις ωοθήκες μου.

Και τότε πήρα τα καλά νέα.

«Μάλλον δεν μπορείς να κάνεις παιδιά,
Καντίτζα».

Και για άλλη μια φορά
ήμουν μια θυμωμένη μαύρη γυναίκα.

Πήγα σπίτι και είπα στη μαμά μου,

«Η πράξη σου, αυτό που έκανες,
άσχετα με τι δικαιολογία μπορεί να έχεις,»

-γιατί πίστευε ότι το έκανε από αγάπη-

«αυτό που έκανες από αγάπη
με βλάπτει και με πονάει.

Τι έχεις να πεις γι' αυτό;»

Αυτή είπε,
«Έκανα αυτό που έπρεπε ως μητέρα».

Ακόμα περιμένω μια συγγνώμη, βέβαια.

Μετά παντρεύτηκα.

Και άλλη μια φορά -

η κλειτοριδεκτομή
είναι ένα ατελείωτο δώρο.

Το καταλαβαίνεις σύντομα.

Το σεξ ήταν επώδυνο.

Πονούσε σε όλη τη διάρκεια.

Και φυσικά κατάλαβα ότι είπαν,
«Δεν μπορείς να κάνεις παιδιά».

Σκέφτηκα «Αυτό είμαι τελικά;
Αυτή είναι η ζωή;»

Χαίρομαι που σας το λέω

ότι πριν από πέντε μήνες

έμαθα ότι είμαι έγκυος.

(Χειροκρότημα)

Εγώ είμαι η τυχερή.

Υπάρχουν τόσες γυναίκες
που έχουν υποστεί κλειτοριδεκτομή

και είναι στείρες.

Ξέρω ένα εννιάχρονο κορίτσι που έχει
ακράτεια, συνεχείς μολύνσεις, πόνο.

Ένα δώρο. Ένα ατελείωτο δώρο.

Επηρεάζει κάθε τομέα της ζωής σου,

και έτυχε σε μένα επειδή γεννήθηκα κορίτσι

σε λάθος τόπο.

Γι' αυτό έτυχε σε μένα.

Διοχετεύω όλο αυτό το θυμό, όλο τον πόνο,
στην υποστήριξη

γιατί ήθελα ο πόνος μου να ωφελήσει κάπου.

Διευθύνω ένα οργανισμό με όνομα
Αυστραλία Χωρίς Κλειτοριδεκτομή.

Καλά με ακούσατε.

Γιατί Αυστραλία Χωρίς Κλειτοριδεκτομή;

Η κλειτοριδεκτομή
βρίσκεται στην Αυστραλία.

Πριν από δύο ημέρες χρειάστηκε να καλέσω
την Υπηρεσία Προστασίας Παιδιών

επειδή κάπου στην Αυστραλία

υπάρχει ένα τετράχρονο κορίτσι

που η μητέρα της σχεδιάζει
να την υποβάλει σε κλειτοριδεκτομή.

Αυτό το παιδί είναι στο νηπιαγωγείο.
Το λέω για να το νιώσετε: τεσσάρων χρονών.

Πριν από μερικούς μήνες γνώρισα μια κοπέλα
που ο άντρας της είναι από τη Μαλαισία.

Ο άντρας της πήγε σπίτι μια μέρα
και είπε ότι θα πήγαινε τις κόρες τους

πίσω στη Μαλαισία
για να κόψουν τις κλειτορίδες τους.

Κι αυτή τον ρώτησε, «Γιατί;»
Αυτός είπε ότι ήταν ακάθαρτες.

Αυτή του είπε,
«Αλλά εμένα με παντρεύτηκες».

Αυτός απάντησε,
«Είναι η πολιτισμική μου άποψη».

Ακολούθησε ολόκληρη συζήτηση όπου του είπε

«Μόνο πάνω από το πτώμα μου
θα το κάνεις αυτό στις κόρες μου».

Όμως φανταστείτε εκείνη
να μη γνώριζε την κλειτοριδεκτομή,

εάν δεν έκαναν ποτέ αυτή τη συζήτηση;

Τα παιδιά της θα έφευγαν με αεροπλάνο
για τη Μαλαισία

και θα επέστρεφαν αλλαγμένα
για ολόκληρη τη ζωή τους.

Ξέρετε πόσα εκατομμύρια δολλάρια
θα μας κόστιζε

για να αντιμετωπίσουμε ένα τέτοιο θέμα;

[Τρία παιδιά την ημέρα] στην Αυστραλία

κινδυνεύουν
να υποβληθούν σε κλειτοριδεκτομή.

Αυτό είναι πρόβλημα της Αυστραλίας, κόσμε.

Δεν είναι πρόβλημα της Αφρικής.
Ούτε πρόβλημα της Μέσης Ανατολής.

Δεν είναι των λευκών, ούτε των μαύρων,
δεν έχει χρώμα, είναι πρόβλημα όλων.

Η κλειτοριδεκτομή αποτελεί
παιδική κακοποίηση.

Είναι βία κατά των γυναικών.

Δηλώνει ότι οι γυναίκες δεν έχουν
δικαίωμα στην ερωτική απόλαυση.

Ότι δεν ορίζουμε το σώμα μας.

Λοιπόν, εγώ το αρνούμαι αυτό
και ξέρετε κάτι; Είναι βλακεία.

Αυτό έχω να πω.

(Χειροκρότημα)

Λέω με υπερηφάνεια ότι κάνω ό,τι μπορώ
για την κατάργηση της κλειτοριδεκτομής.

Εσείς τι θα κάνετε;

Μπορεί να υπάρχει παιδί στη τάξη σας
που κινδυνεύει από κλειτοριδεκτομή.

Πιθανόν μια ασθενής του νοσοκομείου σας

να κινδυνεύει από κλειτοριδεκτομή.

Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι,

ακόμη και στην αγαπημένη μας Αυστραλία,

το πιο όμορφο μέρος του κόσμου,

τα παιδιά κακοποιούνται
εξαιτίας μιας παράδοσης.

Η παράδοση δεν είναι δικαιολογία
για την παιδική κακομεταχείριση.

Θέλω καθένας σας να δει
την κλειτοριδεκτομή σαν δικό του θέμα.

Πάρτε το προσωπικά.

Θα μπορούσε να αφορά την κόρη,
την αδερφή, την ξαδέρφη σας.

Δεν μπορώ να την καταπολεμήσω
μόνη μου.

Και να προσπαθούσα δεν θα μπορούσα.

Απευθύνομαι σε σας και σας παρακαλώ
να σταθείτε πλάι μου.

Υπογράψτε το ψήφισμα μου στο Change.org

και πληκτρολογήστε Khadija, το όνομά μου,
θα το βρείτε, και υπογράψτε το.

Στόχος είναι η υποστήριξη προς τα θύματα
κλειτοριδεκτομής στην Αυστραλία,

και να προστατευτούν τα κορίτσια
που μεγαλώνουν εδώ

να μην πάθουν αυτό το κακό,

γιατί κάθε παιδί έχει δικαίωμα στη χαρά.

Κάθε παιδί έχει δικαίωμα
να μην πειραχτεί το σώμα του,

και κάθε παιδί έχει δικαίωμα
στην κλειτορίδα του.

Παρακαλώ να με βοηθήσετε
για να σταματήσει αυτή η πρακτική.

Το αγαπημένο μου ρητό είναι,

«Το μόνο που χρειάζεται
για να κυριαρχήσει το κακό

είναι να μείνουν αμέτοχοι
οι λίγοι καλοί άνθρωποι».

Θα αφήσετε τη μάστιγα της κλειτοριδεκτομής

να επικρατήσει στην Αυστραλία;

Δεν νομίζω,

βοηθήστε με λοιπόν να εξασφαλίσουμε
ότι θα τελειώσει στη δική μου γενιά.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)