Υψώστε τη φωνή σας ενάντια στη φυλετική βία

Αυτή η ομιλία ξεκινάει με μια προσωπική ιστορία σεξουαλικής βίας που ίσως σας είναι δυσάρεστη. Αλλά αυτός είναι ο σκοπός, λέει η δημοσιογράφος Μίρα Βιτζαγιάν: Το να μιλάμε ανοιχτά για δύσκολα θέματα, θέματα που αποτελούν ταμπού, αποτελεί το εφαλτήριο για την αλλαγή. Η Βιτζαγιάν χρησιμοποιεί τα ψηφιακά μέσα για να μιλήσει με ειλικρίνεια για την εμπειρία της με τη φυλετική βία στην πατρίδα της, την Ινδία, και μας καλεί όλους να εκφραστούμε το ίδιο ανοιχτά.

Το να μιλάς για
χειραφέτηση είναι περίεργο,

επειδή όταν μιλάμε για χειραφέτηση,

αυτό που μας επηρεάζει περισσότερο
είναι οι ιστορίες.

Θέλω να ξεκινήσω
με μια καθημερινή ιστορία.

Τι σημαίνει να είσαι
νεαρή κοπέλα στην Ινδία;

Έχω περάσει τα τελευταία
27 χρόνια της ζωής μου

στην Ινδία, έχω ζήσει
σε τρεις μικρές πόλεις,

σε δύο μεγάλες,

και είχα διάφορες εμπειρίες.

Όταν ήμουν 7,

ο δάσκαλος που ερχόταν στο σπίτι

να μου διδάξει μαθηματικά, με κακοποίησε.

Έβαζε το χέρι του κάτω από τη φούστα μου.

Έβαζε το χέρι του κάτω
από τη φούστα μου και μου έλεγε

ότι ήξερε πώς να με κάνει
να αισθανθώ καλά.

Στα 17 μου, ένα αγόρι από το σχολείο μου

κυκλοφόρησε ένα email

περιγράφοντας τις σεξουαλικές πράξεις
που μπορούσε να μου κάνει

επειδή δεν του έδωσα σημασία.

Στα 19 μου, βοήθησα μια φίλη

την οποία είχαν παντρέψει οι γονείς της
με έναν μεγαλύτερο άνδρα

να δραπετεύσει από έναν βίαιο γάμο.

Στα 21 μου, καθώς περπατούσα με μια φίλη

στον δρόμο ένα απόγευμα,

ένας άνδρας κατέβασε

το παντελόνι του
και αυνανίστηκε μπροστά μας.

Φωνάζαμε για βοήθεια
αλλά δεν ήρθε κανείς.

Στα 25 μου, καθώς γυρνούσα σπίτι
ένα απόγευμα

μου επιτέθηκαν δύο άντρες σε μοτοσικλέτα.

Πέρασα δύο νύχτες στο νοσοκομείο

αναρρώνοντας από το ψυχικό τραύμα
και τους τραυματισμούς.

Κατά τη διάρκεια της ζωής μου,
έχω δει γυναίκες,

συγγενείς, φίλες, συναδέλφους,

να υπομένουν τέτοιες εμπειρίες

αλλά σπάνια μιλούν γι' αυτές.

Με λίγα λόγια, η ζωή στην Ινδία
δεν είναι εύκολη.

Αλλά σήμερα δεν θα σας μιλήσω
γι' αυτόν τον φόβο.

Θα μιλήσω για
ένα ενδιαφέρον μονοπάτι γνώσης

που μου δίδαξε αυτός ο φόβος.

Τον Δεκέμβριο του 2012, ένα βράδυ
έγινε κάτι που άλλαξε τη ζωή μου.

Ένα νέο κορίτσι, μια μαθήτρια 23 ετών,

επιβιβάστηκε σε ένα λεωφορείο στο Δελχί
με τον φίλο της.

Υπήρχαν 6 άντρες στο λεωφορείο,
νέοι άντρες

που συναντάς καθημερινά
στην Ινδία,

και αυτό που ακολούθησε
παιζόταν ξανά και ξανά

στα ινδικά και διεθνή ΜΜΕ.

Την κοπέλα την βίασαν επανειλημμένα,

τη βίασαν και με ένα ραβδί,

τη χτύπησαν, τη δάγκωσαν
και την άφησαν να πεθάνει.

Τον φίλο της τον φίμωσαν,
τον χτύπησαν,

και τον άφησαν αναίσθητο.

Η κοπέλα πέθανε στις 29 Δεκεμβρίου.

Μια περίοδο που οι περισσότεροι από εμάς

ετοιμαζόμασταν να καλωσορίσουμε
τη νέα χρονιά,

η Ινδία βυθιζόταν στο σκοτάδι.

Για πρώτη φορά στην Ιστορία μας,

άντρες και γυναίκες στις πόλεις της Ινδίας

άνοιξαν τα μάτια τους
στην τρομακτική αλήθεια

για την αληθινή θέση
της γυναίκας στη χώρα.

Όπως και πολλές άλλες
νεαρές γυναίκες,

ήμουν τελείως τρομοκρατημένη.

Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάτι τέτοιο

μπορούσε να συμβεί σε μια
πρωτεύουσα.

Ήμουν θυμωμένη και απογοητευμένη,

αλλά πάνω απ' όλα, ένιωθα τελείως,
ολοκληρωτικά αβοήθητη.

Αλλά τι να κάνει κανείς, σωστά;

Κάποιοι γράφουν μπλογκ,
άλλοι εθελοτυφλούν, άλλοι διαμαρτύρονται.

Τα έκανα όλα αυτά. Στη πραγματικότητα
αυτό έκαναν όλοι

πριν από 2 χρόνια.

Τα μέσα ενημέρωσης ήταν γεμάτα με
ιστορίες σχετικά

με όλες τις ανατριχιαστικές πράξεις

που οι ινδοί άντρες είναι ικανοί
να διαπράξουν.

Τους σύγκριναν με ζώα,
σεξουαλικά καταπιεσμένα κτήνη.

Μάλιστα, αυτό το γεγονός ήταν
τόσο ξένο και αδιανόητο

στο ινδικό μυαλό

που η απάντηση από
τα ινδικά μέσα ενημέρωσης,

το κοινό και τους πολιτικούς
απέδειξε ένα πράγμα:

Κανείς δεν ήξερε τι να κάνει.

Κανείς δεν ήθελε
να είναι υπεύθυνος γι' αυτό.

Μάλιστα, υπήρξαν μερικά
σκληρά σχόλια

που έγιναν στα ΜΜΕ

από διακεκριμένους ανθρώπους

προς απάντηση στη σεξουαλική βία
εναντίον των γυναικών γενικά.

Το πρώτο έγινε από ένα μέλος
του κοινοβουλίου,

το δεύτερο από έναν
πνευματικό ηγέτη,

και το τρίτο ήταν από τον δικηγόρο
του κατηγορούμενου

ενόσω το κορίτσι πάλευε για τη ζωή του

και πέθανε.

Σαν γυναίκα, βλέποντάς τα
όλα αυτά καθημερινά

κουράστηκα.

Ως συγγραφέας και ακτιβίστρια,

έχω γράψει διεξοδικά για τις γυναίκες,

αλλά αυτή η φορά συνειδητοποίησα
ότι ήταν διαφορετική,

ένα μέρος μου συνειδητοποίησε

ότι ήμουν και εγώ μέρος αυτής
της νέας γυναίκας,

και αποφάσισα ότι ήθελα να το αλλάξω αυτό.

Έτσι έκανα κάτι αυθόρμητο, βιαστικό.

Συνδέθηκα σε μια πλατφόρμα
δημοσιογραφίας για πολίτες

που ονομαζόταν iReport,

και κατέγραψα ένα βίντεο που μιλούσε

για το σκηνικό στη Μπάνγκαλορ.

Μίλησα για το πώς ένιωθα,

για τις δεδομένες αλήθειες,

και για την απογοήτευση
του να ζεις στην Ινδία.

Μέσα σε λίγες ώρες, το μπλογκ είχε
διαδοθεί παντού,

και σχόλια και σκέψεις συνέρρεαν

από όλο τον κόσμο.

Εκείνη τη στιγμή, μου πέρασαν απ' το μυαλό
μερικά πράγματα.

Πρώτον, η τεχνολογία ήταν πάντα διαθέσιμη

σε πολλές γυναίκες σαν και εμένα.

Δεύτερον, όπως και εγώ,
οι περισσότερες νέες γυναίκες

σχεδόν σπάνια την χρησιμοποιούν για να
εκφράσουν τις απόψεις τους.

Τρίτον, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά

ότι η φωνή μου είχε νόημα.

Έτσι, τους μήνες που ακολούθησαν,

κατέγραψα μια σειρά γεγονότων
στη Μπάνγκαλορ

που δεν είχαν προβληθεί στα νέα.

Στο Κάμπον Παρκ, ένα πολύ
μεγάλο πάρκο της Μπάνγκαλορ,

μαζεύτηκα με άλλους 100,

όταν ομάδες νεαρών αντρών έφτασαν

φορώντας φούστες για να αποδείξουν

ότι τα ρούχα δεν προκαλούν τον βιασμό.

Όταν αναφερόμουν σε αυτά τα γεγονότα,

ένιωθα πως είχα την υποχρέωση,
πως είχα ένα κανάλι

για να διοχετεύσω τα συναισθήματα
που είχα μέσα μου.

Πήγα στην παρέλαση στο δημαρχείο

όπου νεαροί μαθητές κρατούσαν ταμπέλες

"Σκοτώστε τους, κρεμάστε τους."

"Δεν θα το κάνατε αυτό
στις μητέρες ή τις αδερφές σας."

Πήγα σε μια αγρυπνία με κεριά

όπου οι πολίτες συγκεντρώθηκαν

για να μιλήσουν ανοιχτά
για τη σεξουαλική βία,

και κατέγραψα πολλά μπλογκ

που μιλούσαν για το πόσο ανησυχητική
ήταν η κατάσταση

πλέον στην Ινδία.

"Γεννήθηκα με αδερφές και ξαδέρφια που
τώρα ζουν σε πόλεις και στο εξωτερικό αλλά
ποτέ δεν παραπονιούνται για τις καθημερινές δυσκολίες."

Οι αντιδράσεις με μπέρδεψαν.

Υπήρξαν υποστηρικτικά σχόλια
από όλο τον κόσμο,

αλλά υπήρξαν και κακόβουλα.

Με αποκάλεσαν υποκρίτρια.

Κάποιοι με αποκάλεσαν θύμα,
υπέρμαχο των βιασθέντων.

Κάποιοι είπαν ότι
είχα πολιτικά κίνητρα.

Αλλά αυτό το σχόλιο περιγράφει κάπως

αυτό που συζητάμε εδώ σήμερα.

Αλλά σύντομα έμαθα
πως όλο αυτό δεν είχε τελειώσει.

Όσο δυνατή και αν ένιωθα

με την ελευθερία που μου έδωσε

το δημοσιογραφικό κανάλι για τους πολίτες,

βρέθηκα σε μια άγνωστη κατάσταση.

Κάποια στιγμή τον περασμένο
Αύγουστο, συνδέθηκα στο Facebook,

κοιτούσα τις κοινοποιήσεις,

και παρατήρησα ότι υπήρχε ένας σύνδεσμος

που είχαν αναρτήσει οι φίλοι μου.

Πάτησα τον σύνδεσμο και με οδήγησε

σε μια αναφορά που ανάρτησε
μια Αμερικανίδα,

η Μικαέλα Κρος.

Η αναφορά είχε τίτλο

"Ινδία: Η ιστορία που δεν θέλετε ποτέ
να ακούσετε."

Σε αυτή την αναφορά, εξιστορούσε
από πρώτο χέρι

τη σεξουαλική παρενόχληση που
αντιμετώπισε στην Ινδία.

Έγραφε: «Δεν υπάρχει τρόπος να
προετοιμαστείς για τα μάτια,

τα μάτια που καθημερινά καρφώνονταν

στο σώμα μου,

χωρίς καμιά αλλαγή στην έκφραση

είτε συναντούσα το βλέμμα τους είτε όχι.

Πηγαίνοντας στον μανάβη ή τον ράφτη,

δεχόμουν τόσο έντονα βλέμματα

που ένιωθα σαν να με κόβουν
κομμάτι κομμάτι».

Αποκάλεσε την Ινδία παράδεισο
του ταξιδιώτη και κόλαση της γυναίκας.

Είπε ότι την παραμόνευαν, την χούφτωναν

και αυνανίζονταν μπροστά της.

Αργά εκείνο το απόγευμα,
η αναφορά εξαπλώθηκε.

Ήταν στα νέα σε όλα τα κανάλια στον κόσμο.

Όλοι το συζητούσαν.

Είχε 1 εκατ. προβολές,

χιλιάδες σχόλια και αναδημοσιεύσεις,

και βρέθηκα μάρτυρας

μιας πολύ παρόμοιας κατάστασης.

Τα μέσα ενημέρωσης ξεκίνησαν έναν
κακόβουλο κύκλο

άποψης και ξεσπάσματος

χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Εκείνη τη νύχτα, καθώς καθόμουν
αναρωτώμενη

πώς θα έπρεπε να αντιδράσω,

γέμισα αμφιβολίες.

Ως συγγραφέας, προσέγγισα το θέμα

σαν παρατηρητής,

ως Ινδή ένιωσα ντροπή
και δυσπιστία

και ως ακτιβίστρια προσέγγισα το θέμα
σαν υπέρμαχος των δικαιωμάτων,

αλλά ως δημοσιογράφος του δρόμου

ξαφνικά ένιωσα πολύ ευάλωτη.

Μια νέα γυναίκα

βρήκε ένα μέσο για να μιλήσει

για την εμπειρία της, όπως έκανα εγώ,

ωστόσο ένιωσα ανήσυχη.

Βλέπετε, ποτέ κανείς δεν σας λέει

ότι η πραγματική χειραφέτηση έρχεται
όταν δίνεις στον εαυτό σου

την άδεια να σκέφτεται και να δρα.

Η χειραφέτηση συχνά ακούγεται

ιδανική, υπέροχη.

Όταν μιλάμε για χειραφέτηση, συχνά

τη συνδέουμε με την παραχώρηση
πρόσβασης σε υλικά αγαθά,

με την πρόσβαση σε εργαλεία.

Στην πραγματικότητα
η χειραφέτηση είναι αίσθημα.

Είναι ένα συναίσθημα.

Το πρώτο βήμα προς τη χειραφέτηση

γίνεται όταν δώσεις
στον εαυτό σου την εξουσία,

το κλειδί στην ανεξάρτητη θέληση,

και για τις γυναίκες οπουδήποτε,

ασχέτως με το ποιες είμαστε
και από που προερχόμαστε,

αυτό είναι το πιο δύσκολο βήμα.

Φοβόμαστε τον ήχο της ίδιας μας της φωνής,

κατά γενική ομολογία,
αλλά αυτό είναι που μας δίνει

τη δύναμη να αλλάξουμε το περιβάλλον μας.

Όταν ήρθα αντιμέτωπη

με τόσες διαφορετικές πραγματικότητες,

δεν ήμουν σίγουρη πώς να κρίνω,

επειδή δεν ήξερα τι θα σήμαινε για μένα.

Φοβόμουν να κρίνω
επειδή δεν ήξερα τι θα σήμαινε

αν δεν είχα την ίδια άποψη
με το κορίτσι.

Ούτε τι θα σήμαινε για μένα

αν αμφισβητούσα την αλήθεια κάποιου άλλου.

Ωστόσο ήταν απλό.

Έπρεπε να πάρω μια απόφαση:

Έπρεπε να μιλήσω ή έπρεπε να σωπάσω;

Έπειτα από πολλή σκέψη,

κατέγραψα ένα βίντεο ως απάντηση,

και είπα στη Μικαέλα

ότι η Ινδία έχει διάφορες πλευρές

και προσπάθησα να εξηγήσω

ότι τα πράγματα θα πήγαιναν καλά

και εξέφρασα τη λύπη μου
για όσα αντιμετώπισε.

Μερικές μέρες αργότερα,
μου ζήτησαν να μιλήσω

στον αέρα μαζί της,

και για πρώτη φορά
προσέγγισα αυτό το κορίτσι

που δεν είχα γνωρίσει ποτέ,
που ήταν τόσο μακρυά,

αλλά ωστόσο το ένιωθα τόσο κοντά.

Από τη στιγμή που αυτή
η αναφορά ήρθε στο φως,

περισσότεροι νέοι από ποτέ

συζητούσαν το θέμα της σεξουαλικής
παρενόχλησης στο πανεπιστήμιο,

και το πανεπιστήμιο στο οποίο
ανήκε η Μικαέλα

της έδωσε τη βοήθεια που χρειαζόταν.

Το πανεπιστήμιο πήρε μέτρα

για να εξοπλίσει τους φοιτητές

με τις δεξιότητες που χρειάζονταν

για να αντιμετωπίσουν προκλήσεις
όπως η παρενόχληση,

και για πρώτη φορά
ένιωσα πως δεν ήμουν μόνη.

Αν έχω διαπιστώσει κάτι

ως ενεργή δημοσιογράφος του δρόμου

τα τελευταία χρόνια,

αυτό είναι η τρομερή δυσκολία
της κοινωνίας μας να βρει

ενεργές διεξόδους
ώστε να ακουστεί η φωνή της.

Δεν συνειδητοποιούμε ότι
όταν ορθώνουμε το ανάστημά μας,

δεν το κάνουμε μεμονωμένα,

το κάνουμε για τις κοινωνίες μας,

τους φίλους μας, τους ομοίους μας.

Οι περισσότεροι λέμε ότι στερούν
από τις γυναίκες τα δικαιώματά τους,

αλλά η αλήθεια είναι πως συχνά,

οι γυναίκες αρνούνται στους εαυτούς τους
αυτά τα δικαιώματα.

Σε μια πρόσφατη έρευνα στην Ινδία,

95% των γυναικών που εργάζονται
σε τμήματα πληροφορικής,

σε αεροσκάφη, στον τουρισμό και
τηλεφωνικά κέντρα,

είπαν πως δεν νιώθουν ασφαλείς
να γυρίζουν σπίτι μόνες

μετά τη δουλειά αργά το απόγευμα
ή τη νύχτα.

Στη Μπάνγκαλορ, από όπου είμαι,

αυτό το ποσοστό είναι 85%.

Σε αγροτικές περιοχές της Ινδίας,

αυτό που συμβαίνει είναι

βιασμοί στο Μπαντούν και
επιθέσεις με οξύ στην Οντίσα

και οι Αλιγκάροι πρέπει να το υποστούν,

πρέπει να δράσουμε πολύ σύντομα.

Μην με παρεξηγήσετε,

οι δυσκολίες που
θα αντιμετωπίσουν οι γυναίκες

προσπαθώντας να πουν την ιστορία τους
είναι πραγματικές

αλλά πρέπει να αρχίσουμε να διώκουμε

και να προσπαθήσουμε να
βρούμε τρόπο

να συμμετέχουμε στο σύστημα μας

και όχι απλά να ακολουθούμε τυφλά
τα μέσα ενημέρωσης.

Σήμερα, περισσότερες γυναίκες από ποτέ

μιλούν ανοιχτά και αμφισβητούν

την κυβέρνηση της Ινδίας,

και αυτό είναι αποτέλεσμα κουράγιου.

Υπάρχει εξαπλάσιο ποσοστό γυναικών

που καταγγέλλει την παρενόχληση,

και η κυβέρνηση θέσπισε

τον ποινικό νόμο (Τροποποίηση)
Δράση το 2013

για να προστατεύσει τις γυναίκες
από την σεξουαλική επίθεση.

Κλείνοντας αυτή την ομιλία,

θέλω απλά να πω

ότι ξέρω ότι πολλοί από εμάς σε αυτό
το δωμάτιο έχουμε τα μυστικά μας,

αλλά ας μιλήσουμε ανοιχτά.

Ας ξεπεράσουμε τη ντροπή
και ας μιλήσουμε γι' αυτά.

Θα μπορούσε να είναι μια πλατφόρμα,
μια κοινότητα,

οι αγαπημένοι σας, οποιοσδήποτε
ή οτιδήποτε εσείς επιλέξετε,

αλλά ας μιλήσουμε ανοιχτά.

Η αλήθεια είναι ότι
το τέλος του προβλήματος

ξεκινάει με εμάς.

Σας ευχαριστώ.