Krótka historia zmagań o równość osób transpłciowych

Samy Nour Younes, aktywista walczący o równość osób transpłciowych i Rezydent TED, opowiada o wielowiekowej, niezwykłej historii społeczności osób transpłciowych, pełnej odwagi, inspirujących zwycięstw i walki o prawa obywatelskie, która toczy się od dawna. Komentując powszechne przeświadczenie, że transpłciowość i takie starania to coś nowego, mówi „Wyobraźcie sobie, jak odmieniła by się ta rozmowa, jeśli mielibyśmy świadomość, jak długo już osoby transpłciowe żądają równości”.

Skąd nagle wszędzie ta gadka
o ludziach transpłciowych?

(Śmiech)

Jako aktywista walczę o prawa
takich osób i często to słyszę.

A tylko mniej niż jeden procent
mieszkańców USA

otwarcie określa się
jako osoby transpłciowe.

W ankiecie organizacji LGBT GLAAD
16 procent osób nietranspłciowych

zgłaszało, że znają osobę transpłciową.

Dla pozostałych 84 procent
to rzeczywiście może być nowy temat.

Ale osoby transpłciowe to nie nowość.

Istnienie poza binarnym rozumieniem płci,

także transpłciowość, ma długą historię.

Od Afryki Środkowej po Amerykę Południową,
wyspy Oceanu Spokojnego i nie tylko,

wiele narodów akceptuje
różnorodność płciową,

i dzieje się tak od dawien dawna.

Na przykład o pakistańskich
i indyjskich hidźrach

pisano już 2000 lat temu w Kamasutrze.

Każde plemię rdzennych
mieszkańców Ameryk ma inny termin,

odpowiednik wikte, człowieka dwóch dusz.

Ludzie poza binarnym modelem płci

pełnili rolę szamanów i uzdrowicieli,

a takie myślenie zmieniło się
dopiero po wejściu kolonializmu.

W badaniu historii osób transpłciowych

analizujemy zarówno przykłady osób,
jak i transpłciowych zachowań.

Dobrym przykładem są kobiety
wstępujące jako mężczyźni

do wojska w czasach wojny secesyjnej.

Po wojnie większość żyła jako kobiety,

ale niektóre, jak Albert Cashier,
nie wyszły z roli męskiej.

Alberta w końcu uwięziono
w szpitalu psychiatrycznym

i do końca życia zmuszano
do noszenia sukienki.

(Wzdycha)

Około roku 1895 grupa, której członkowie
uważali się za osoby androgyniczne,

utworzyła "Cercle Hermaphroditos".

Ich celem było zjednoczenie się w obronie
przed gorzkim prześladowaniem.

Tak stali się jedną z pierwszych grup
wspierających osoby transpłciowe.

W latach 40. i 50. rozpoczęto badania
nad rozwiązaniami medycznymi,

w których lekarzom pomagali
transpłciowi pacjenci,

tacy jak Louise Lawrence, transkobieta
prowadząca szeroką korespondencję

z osobami zaaresztowanymi
za publiczny transwestytyzm.

Dzięki niej badacze seksualności
tacy jak Alfred Kinsey

zostali przedstawieni
wielkiej sieci osób transpłciowych.

Szybko pojawiały się inne głosy,

jak Virginia Prince, Reed Erickson
i sławna Christine Jorgensen,

której publiczna tranzycja w roku 1952
trafiła na pierwsze strony gazet.

Ale kiedy w miastach tworzyły się
sieci wsparcia osób transpłciowych,

niebiałe osoby transpłciowe
musiały radzić sobie same.

Niektóre, jak Miss Major Griffin-Gracy,
występowały w balach drag.

Inne, street queens, "królowe ulicy",

często podpadały policji
ze względu na wygląd

i w końcu stanęły na czele

kilku przewrotów, które upostaciowały
ruch walki o prawa LGBT.

Tak dochodzimy do zamieszek
przy Cooper Do-nuts z roku 1959,

przy Compton's Cafeteria w roku 1966

i sławnych zamieszek
przy barze Stonewall Inn w roku 1969.

W roku 1970, Sylvia Rivera
i Marsha P. Johnson,

dwie weteranki ze Stonewall,

założyły STAR: Street Transvestite
Action Revolutionaries.

Osoby transpłciowe kontynuowały zmagania
o równość w oczach prawa,

pomimo coraz większej dyskryminacji,

zwolnień z pracy, aresztowań
i rozwijającej się epidemii AIDS.

Odkąd istniejemy,

ci u władzy próbowali pozbawić nas
praw obywatelskich

za naszą czelność życia po swojemu.

Ten fotos z filmu nakręconego
w Berlinie w roku 1933

jest czasem wykorzystywany
w podręcznikach do historii,

żeby pokazać, że naziści palili
książki i materiały "nieniemieckie".

Ale rzadko wspomina się, że w tym stosie

są materiały z Instytutu
Nauk Seksuologicznych.

Streściłem historię
ruchu osób transpłciowych w Ameryce,

jednak w Niemczech Magnus Hirschfeld
i jego współpracownicy

wyprzedzili nas o kilkadziesiąt lat.

Magnus Hirschfeld to jeden z pierwszych
działaczy na rzecz praw LGBT.

Napisał pierwszą książkę
o osobach transpłciowych.

Pomagał im otrzymać pomoc medyczną
i odpowiednie dokumenty.

We współpracy z berlińską policją

starał się zakończyć
dyskryminację osób LGBT

i dawał im pracę w Instytucie.

Dlatego zniszczenie jego biblioteki
przez partię nazistowską

miało druzgocące skutki dla światowych
badań nad transpłciowością.

Była to świadoma próba wymazania
transpłciowości z kart historii,

ani pierwsza, ani ostatnia.

Więc kiedy słyszę pytanie,
czemu tak nagle głośno o "tych transach",

mówię, że w rzeczywistości
jesteśmy tu od zawsze.

Trzeba powtarzać te opowieści,

tak jak niezliczone inne,
o których historia zapomniała.

Nasze istnienie nie mogło wybrzmieć,
a nasza walka została zapomniana,

dlatego sprawy osób transpłciowych
mogą wydawać się nowością.

Często spotykam osoby,

które uważają, że nasz ruch
to przejściowa moda, która zniknie,

ale także sojuszników LGBT,
którzy w dobrej wierze radzą cierpliwość,

bo przecież ten ruch
"to nadal coś nowego".

Wyobraźcie sobie,
jak odmieniła by się ta rozmowa,

jeśli mielibyśmy świadomość, jak długo już
osoby transpłciowe żądają równości.

Ciągle byłaby to "przesada"
z naszej strony?

Mamy czekać dalej?

A może na przykład

powinniśmy zrobić coś w kwestii
tak wielu niebiałych transkobiet

zabijanych przez bezkarnych morderców?

Czy nasza sytuacja nie wydaje się
wystarczająco dramatyczna?

(Wzdycha)

Chciałbym, żeby osoby transpłciowe
zrozumiały, że nie są same.

Dorastając sądziłem, że moja tożsamość
to anomalia i tylko ja taki jestem.

Wpojono mi ideę odmienności

i zaakceptowałem je,
bo nie znałem innych takich jak ja.

Może gdybym wcześniej poznał
historię swoich przodków,

szybciej potrafiłbym poczuć się
dumny z tego, kim jestem,

i ze swojej społeczności.

Należę bowiem do niewiarygodnej,
dynamicznej społeczności osób,

które pokrzepiają się nawzajem,
nawet kiedy każdy inny odmówi pociechy,

które opiekują się sobą nawzajem,
nawet jeśli same mają ciężko,

które jakoś, mimo wszystko,

wciąż znajdują powód,
żeby cieszyć się sobą nawzajem,

kochać się,

spojrzeć w oczy i powiedzieć:

"Nie jesteście sami, nie jesteście same.

Macie nas.

A my będziemy tu zawsze".

Dziękuję.

(Brawa)