Краток осврт на борбата за еднаквост на трансродовите луѓе

Сами Нур Јунес е активист за правата на трансродови лица и гостин на ТЕД. Тој споделува една значајна и со векови долга историја на транс заедницата исполнета со одважност, инспиративна триумфалност и борба за човекови права, борба која трае долго време. „Замислете, како би разговарале кога би признале колку долго време транс луѓето се борат за еднаквост“ - вели тој.

Зошто наеднаш има транс луѓе насекаде?

(смеа)

Како активист за транс луѓе,
често го слушам ова прашање.

Запамтете, помалку од 1%
од возрасните Американците

отворено признаваат дека се транс.

Според неодамнешната анкета на ГЛААД
околу 16% од не-транс луѓето во Америка

изјавиле дека запознале транс личност.

За останатите 84%
ова може да е нешто ново.

Но,транс луѓето не се нова работа.

Родовите варијации
датираат од многу поодамна,

а транс луѓето се дел од тоа наследство.

Од Централна Африка до Јужна Америка,
Пацифичките Острови и понатаму,

има народи кои препознаваат
повеќе родови-

и тоа од поодамна.

На пример, Хијрите во Индија и Пакистан,

се спомнуваат пред 2.000 год.
во Кама Сутра.

Домородното население во Америка
иммат свои термини

но, најчестиот е „двоен дух“.

Родовите варијации ги сметаат

за шамани и исцелители
во своите заедници.

Така мислеле до појавата
на колонијализмот,

кога ги учеле поинаку
да гледаат на тоа.

Кога се проучува транс историјата,

се истражуваат транс луѓе
и транс обичаи.

На пример жените кои
се прикажувале како мажи

за да се борат во граѓанската војна
во САД.

По војната, повеќето се вратиле
на улогата жена,

но некои,како Алберт Кешиер,
продолжиле да живеат како мажи.

На крај, Алберт бил приморан на азил

и морал да носи фустан
до крајот на животот.

(воздишка)

Околу 1895, група
на самопрогласени андрогени лица

го основале Кругот на хермафродити.

Нивната мисија била обединување
за одбрана против најострите прогонувања.

На тој начин, станале едни од првите групи
кои ги поддржале транс луѓето.

Кон 40-те и 50-те год.почнуваат медицински
истражувања во транс медицината,

но беа поткрепени од нивните
транс пациенти,

како Луис Лоренс, транс жена
која често комуницирала

со мажи апсени заради јавно
носење на женска облека.

Таа воведе низа сексуални
истражувачи, како Алфред Кинси,

во бројните транс заедници.

Поранешни податоци укажуваат

на лица какао Вирџинија Принс,Рид Ериксон
и познатата Кристина Јоргенсен

која привлече внимание со нејзината
јавна преобразба во 1952 год.

Но, додека белите транс луѓе
формираа свои заедници,

обоените транс луѓе мораа
да се пробиваат.

Некои, како Мис Мејџор Грифин Грејси,
се појавуваа на дрег- забави

Другите т.н. „улични кралици“, често следени

од страна на полицијата заради
нивното родово изразување

завршувале на чело на авангардните настани

на ЛГБТ движењата.

Ова доведе до немирите
кај Купер Донатс во 1959,

кафетеријата на Комптон во 1966

и познатата Стоунвол Ин во 1969 година.

Во 1970, Силвија Ривера и Марша П. Џонсон,

двете ветаранки на Стоунвол,

ја основаа СТАР: активисти револуционери
на улични травестити.

Транс луѓето продолжија со својата борба
за еднакви права пред законот

иако се соочуваа со уште
поголема дискриминација,

невработеност, притвори
и заканувачката епидемија на СИДА.

Цело време додека нè има,

моќниците ги оневозможуваа
правата на транс луѓето

кои се обидуваа да
го живеат својот живот.

Овие снимки во Берлин во 1933,

понекогаш ги има
во историските читанки

за да се прикаже како германците
палеле книги кои не биле германски.

Но, ретко се спомнува дека
во купиштата книги

биле делата на Институтот
за сексуални истражувања.

Ви дадов кус приказ на транс
движењето во Америка,

но Магнус Хиршфелд
и неговите соработници

беа децении пред нас.

Магнус Хиршфилд е еден од првите
поборници за луѓето од ЛГБТ заедниците.

Ја напишал првата
опсежна статија за транс лицата.

Им помогнал да добијат
здравствени услуги и лични карти.

Работел со Полицискиот Оддел во Берлин

против дикриминација на ЛГБТ луѓето

и ги вработувал во Институтот.

Палењето на книгите од страна на нацистите

имаше уништувачки последици за светското
истражување на транс луѓето

Ова беше намерен обид
да се избришат транс луѓето,

и не беше ни прв ни последен обид.

Затоа кога ме прашуваат
зошто наеднаш насекаде има транс луѓе,

сакам да им кажам дека
и претходно бевме тука.

Овие приказни треба да се раскажат

со сите други кои се
закопани низ времето.

Не само што ја немавме радоста на животот
туку и нашите заложби се заборавени

и затоа за некои транс луѓето се новина.

Денес среќавам многумина кои
сметаат дека нашето движење

е само една фаза која ќе заврши,

но слушам и добронамерни приврзаници
кои велат да се стрпиме

зашто нашето движење е сѐ уште „ново“.

Замислете како би се одвивал разговорот

кога би признале дека транс луѓето
долго време се борат за еднаквост.

Дали сѐ уште реагираме со страв?

Дали треба уште да чекаме?

Или треба, на пример

да сториме нешто за обоените
транс жени кои се убивани

и чии злосторници не се казнети?

Дали нашата состојба ви изгледа сериозна?

(воздишка)

На крај,сакам да сфатат останатите
транс луѓе дека не се сами.

Пораснав со мислата дека мојот идентитет
е аномалија која ќе умре со мене.

Луѓето ми ја втиснаа
мислата дека сум различен,

и јас прифатив бидејќи
не познавав никој како мене.

Можеби, ако порано
дознаев за моите претци,

немаше да трае толку долго
за да пронајдам зрак на гордост

во мојот идентитет
и во мојата заедница.

Бидејќи јас сум дел од една чудесна
и енергична зедница на луѓе

кои се крепиме меѓусебе
дури и кога сме отфрлени,

се грижиме еден за друг
дури и кога се бориме.

Покрај сè,

сѐ уште наоѓаме причини
да се почитуваме,

да се сакаме,

да се гледаме во очи
и да си речеме:

„Ти не си сам/а.

Нè имаш нас.

И ние никаде нема да одиме.“

Ви благодарам!

(Аплауз)