Return to Video

Ik overleefde een terroristische aanval. Ik trok er deze les uit.

  • 0:01 - 0:04
    Ik had nooit kunnen denken
  • 0:04 - 0:07
    dat een 19-jarige zelfmoordterrorist
  • 0:08 - 0:11
    me iets waardevols kon leren.
  • 0:13 - 0:14
    En toch was het zo.
  • 0:15 - 0:19
    Hij leerde me dat je nooit
    iets mag veronderstellen
  • 0:19 - 0:22
    over iemand die je niet kent.
  • 0:24 - 0:29
    Op een donderdagochtend in juli 2005
  • 0:29 - 0:32
    stapten de terrorist en ik,
    zonder het te weten,
  • 0:32 - 0:36
    in hetzelfde metrorijtuig
    op hetzelfde moment,
  • 0:36 - 0:41
    blijkbaar op een meter afstand.
  • 0:42 - 0:43
    Ik zag hem niet.
  • 0:44 - 0:46
    Ik zag helemaal niemand.
  • 0:46 - 0:49
    Op de metro kijk je niemand aan,
  • 0:49 - 0:52
    maar ik veronderstel dat hij me zag.
  • 0:53 - 0:56
    Ik veronderstel dat hij
    ons allemaal aankeek,
  • 0:57 - 1:01
    toen zijn hand
    het ontstekingmechanisme beroerde.
  • 1:02 - 1:07
    Ik heb me vaak afgevraagd:
    wat dacht hij toen?
  • 1:07 - 1:10
    Vooral in die laatste seconden.
  • 1:13 - 1:14
    Ik weet dat het niet persoonlijk was.
  • 1:15 - 1:19
    Hij was niet van plan om mij,
    Gill Hicks, te doden of te verwonden.
  • 1:19 - 1:21
    Hij kende me niet.
  • 1:22 - 1:23
    Nee.
  • 1:24 - 1:27
    Maar hij gaf me
  • 1:27 - 1:31
    een niet-gerechtvaardigd
    en niet-gewenst etiket.
  • 1:32 - 1:36
    Ik was de vijand geworden.
  • 1:37 - 1:41
    Voor hem was ik de 'ander',
  • 1:41 - 1:44
    de 'zij' versus 'wij'.
  • 1:46 - 1:51
    Door het etiket 'vijand'
    kon hij ons ontmenselijken.
  • 1:52 - 1:54
    Daardoor kon hij die knop indrukken.
  • 1:55 - 1:58
    Hij was niet kieskeurig.
  • 1:59 - 2:04
    Zesentwintig kostbare levens
    gingen verloren alleen al in mijn rijtuig,
  • 2:05 - 2:07
    en ik was bijna één van hen.
  • 2:09 - 2:12
    In één oogwenk
  • 2:12 - 2:15
    werden we in een duisternis gegooid
    die zo immens was
  • 2:15 - 2:18
    dat ze bijna tastbaar werd --
  • 2:18 - 2:22
    zo stel ik me 'door teer waden' voor.
  • 2:23 - 2:25
    We wisten niet dat we de vijand waren.
  • 2:26 - 2:30
    We waren gewoon pendelaars die,
    enkele minuten eerder,
  • 2:30 - 2:33
    de metro-etiquette hadden gevolgd:
  • 2:33 - 2:35
    geen rechtstreeks oogcontact,
  • 2:35 - 2:36
    geen gebabbel,
  • 2:37 - 2:40
    absoluut geen conversatie.
  • 2:42 - 2:45
    Maar toen de duisternis opklaarde,
  • 2:46 - 2:47
    zochten we contact.
  • 2:48 - 2:50
    We hielpen elkaar.
  • 2:51 - 2:53
    We riepen onze naam,
  • 2:53 - 2:55
    als bij een naamafroeping,
  • 2:56 - 2:59
    en wachtten op reactie.
  • 3:01 - 3:03
    "Ik ben Gill. Ik ben hier.
  • 3:05 - 3:06
    Ik leef.
  • 3:08 - 3:09
    Oké."
  • 3:12 - 3:13
    "Ik ben Gill.
  • 3:14 - 3:15
    Hier.
  • 3:16 - 3:18
    Leef.
  • 3:19 - 3:21
    Oké."
  • 3:23 - 3:26
    Ik kende Alison niet.
  • 3:26 - 3:31
    Maar ik luisterde om de paar minuten
    naar haar check-ins.
  • 3:31 - 3:33
    Ik kende Richard niet.
  • 3:34 - 3:37
    Maar het was belangrijk voor mij
    dat hij het overleefde.
  • 3:39 - 3:41
    Het enige dat ik met hen deelde,
  • 3:41 - 3:42
    was mijn voornaam.
  • 3:43 - 3:44
    Ze wisten niet
  • 3:44 - 3:48
    dat ik afdelingshoofd was
    van de Designraad.
  • 3:49 - 3:53
    Hier is mijn favoriete boekentas,
  • 3:53 - 3:55
    ook gered uit die ochtend.
  • 3:56 - 4:00
    Ze wisten niet dat ik publiceerde in
    tijdschriften voor architectuur en design,
  • 4:00 - 4:04
    dat ik lid was
    van de Koninklijke Kunstacademie,
  • 4:04 - 4:05
    dat ik zwart droeg --
  • 4:07 - 4:08
    dat doe ik nog steeds --
  • 4:09 - 4:11
    dat ik cigarillo's rookte.
  • 4:12 - 4:14
    Ik rook geen cigarillo's meer.
  • 4:14 - 4:18
    Ik dronk gin en keek naar TED Talks,
  • 4:18 - 4:25
    en had nooit gedroomd
    dat ik er ooit zou staan,
  • 4:26 - 4:28
    balancerend op mijn prothesen
  • 4:29 - 4:30
    terwijl ik een talk gaf.
  • 4:31 - 4:36
    Ik was een jonge Australische vrouw
    die bijzondere dingen deed in Londen.
  • 4:36 - 4:39
    Ik was er niet klaar voor
    dat daar een einde aan kwam.
  • 4:41 - 4:44
    Ik was zo gebrand op overleven
  • 4:44 - 4:49
    dat ik met mijn sjaal tourniquets
    aanlegde om mijn benen
  • 4:49 - 4:55
    en dat ik alles en iedereen uitsloot
  • 4:55 - 4:59
    om me te concentreren,
    naar mezelf te luisteren,
  • 4:59 - 5:02
    alleen op mijn instinct te vertrouwen.
  • 5:03 - 5:05
    Ik ging trager ademen.
  • 5:06 - 5:08
    Ik hield mijn dijen hoog.
  • 5:08 - 5:09
    Ik hield mezelf recht
  • 5:09 - 5:13
    en vocht tegen de aandrang
    om de ogen te sluiten.
  • 5:15 - 5:18
    Ik hield het ongeveer een uur uit,
  • 5:19 - 5:23
    een uur om mijn hele leven te overlopen
  • 5:23 - 5:25
    tot op dat punt.
  • 5:27 - 5:30
    Misschien had ik meer moeten doen.
  • 5:31 - 5:34
    Misschien had ik meer
    moeten leven, moeten zien.
  • 5:34 - 5:39
    Misschien had ik moeten hardlopen,
    dansen, yoga doen.
  • 5:40 - 5:45
    Maar mijn prioriteit en mijn focus
    was altijd mijn werk.
  • 5:45 - 5:47
    Ik leefde om te werken.
  • 5:48 - 5:51
    Wie ik was op mijn naamkaartje,
  • 5:51 - 5:52
    dat vond ik belangrijk.
  • 5:54 - 5:57
    Maar het was niet belangrijk
    daar in die tunnel.
  • 5:59 - 6:04
    Tegen de tijd dat ik de eerste
    aanraking voelde
  • 6:04 - 6:06
    van één van mijn redders,
  • 6:06 - 6:09
    kon ik niet meer praten,
  • 6:09 - 6:14
    zelfs geen simpel woord meer,
    'Gill' bijvoorbeeld.
  • 6:15 - 6:18
    Ik gaf mijn lichaam aan hen over.
  • 6:18 - 6:21
    Ik had al het mogelijke gedaan
  • 6:21 - 6:25
    en nu was ik in hun handen.
  • 6:27 - 6:28
    Ik begreep
  • 6:29 - 6:35
    wie en wat menselijkheid is
  • 6:36 - 6:39
    toen ik het eerste identiteitsplaatje zag
  • 6:39 - 6:42
    dat ik kreeg toen ik
    in het ziekenhuis werd opgenomen.
  • 6:42 - 6:44
    Er stond:
  • 6:44 - 6:49
    "Eén onbekende veronderstelde vrouw."
  • 6:51 - 6:55
    Eén onbekende veronderstelde vrouw.
  • 6:57 - 7:00
    Die vier worden waren mijn geschenk.
  • 7:01 - 7:04
    Ze zeiden me heel duidelijk
  • 7:04 - 7:07
    dat mijn leven gered was,
  • 7:07 - 7:10
    gewoon omdat ik een mens was.
  • 7:11 - 7:15
    Geen enkel onderscheid
    maakte een verschil
  • 7:15 - 7:19
    in de uitzonderlijke inspanningen
    die de redders wilden doen
  • 7:20 - 7:22
    om mijn leven te redden,
  • 7:22 - 7:25
    om zoveel mogelijk onbekenden te redden
  • 7:25 - 7:28
    en hun eigen levens op het spel te zetten.
  • 7:28 - 7:33
    Het maakte hen niet uit
    of ik rijk of arm was,
  • 7:33 - 7:35
    wat de kleur van mijn huid was,
  • 7:35 - 7:37
    of ik man of vrouw was,
  • 7:37 - 7:39
    wat mijn seksuele geaardheid was,
  • 7:40 - 7:41
    voor wie ik stemde,
  • 7:41 - 7:43
    of ik hoogopgeleid was,
  • 7:43 - 7:46
    of ik al dan niet geloofde.
  • 7:47 - 7:49
    Niets maakte uit,
  • 7:49 - 7:54
    behalve dat ik een kostbaar leven was.
  • 7:56 - 7:59
    Ik zie mezelf als een levend feit.
  • 8:00 - 8:02
    Ik ben het bewijs
  • 8:02 - 8:09
    dat onvoorwaardelijke liefde en respect
    levens niet alleen kunnen redden,
  • 8:09 - 8:12
    maar ook transformeren.
  • 8:13 - 8:18
    Hier is een fantastische foto
    van één van mijn redders, Andy, en mij,
  • 8:18 - 8:20
    vorig jaar genomen.
  • 8:20 - 8:23
    Tien jaar na de gebeurtenis,
  • 8:23 - 8:25
    en hier zijn we, arm in arm.
  • 8:28 - 8:30
    In heel die chaos
  • 8:30 - 8:33
    hield altijd iemand mijn hand stevig vast
  • 8:33 - 8:36
    en streelde iemand mijn gezicht.
  • 8:37 - 8:39
    Wat voelde ik?
  • 8:40 - 8:41
    Ik voelde me geliefd.
  • 8:42 - 8:47
    Wat me afschermde van haat
    en van een wens tot vergelding
  • 8:47 - 8:50
    wat me de moed gaf om te zeggen
  • 8:50 - 8:52
    'dit stopt hier bij mij',
  • 8:54 - 8:55
    is liefde.
  • 8:57 - 8:59
    Ik was geliefd.
  • 9:01 - 9:07
    Ik geloof dat het potentieel
    voor brede positieve verandering
  • 9:08 - 9:09
    echt enorm is,
  • 9:09 - 9:12
    want ik weet waartoe we in staat zijn.
  • 9:12 - 9:15
    Ik weet hoe briljant de mensheid is.
  • 9:16 - 9:20
    Ik zit dus met een paar flinke
    kwesties om over te tobben
  • 9:20 - 9:23
    en met een paar vragen
    die we ons allemaal kunnen stellen:
  • 9:25 - 9:30
    is wat ons bindt, niet veel groter
    dat wat ons ooit kan scheiden?
  • 9:32 - 9:35
    Is er een tragedie of een ramp nodig
  • 9:35 - 9:40
    opdat we ons diep verbonden
    zouden voelen als soort,
  • 9:41 - 9:43
    als menselijke wezens?
  • 9:44 - 9:49
    Wanneer zullen we de wijsheid
    van onze tijd omarmen
  • 9:50 - 9:53
    om de loutere tolerantie te ontstijgen
  • 9:54 - 9:57
    en tot aanvaarding te komen
  • 9:57 - 10:02
    van al wie slechts een etiket is,
    tot we hen kennen?
  • 10:04 - 10:05
    Dankjewel.
  • 10:05 - 10:08
    (Applaus)
Title:
Ik overleefde een terroristische aanval. Ik trok er deze les uit.
Speaker:
Gill Hicks
Description:

Het verhaal van Gill Hicks is er één van medeleven en menselijkheid, die opwellen uit de as van chaos en haat. Ze overleefde de terroristische aanslagen in Londen op 7 juli 2005. Ze deelt haar verhaal over de gebeurtenissen van die dag, en de diepzinnige lessen die eruit voortkwamen toen ze verder leerde leven.
more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDTalks
Duration:
10:37

Dutch subtitles

Revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.